41:1 «آیا لِویاتان را به قلاب توانی کشید، یا زبانش را به ریسمان توانی بست؟
²آیا به بینی‌اش مهار توانی زد، یا چانه‌اش را به قلاب توانی سُفت؟
³آیا به تو التماسِ بسیار خواهد کرد، یا سخنان ملایم با تو خواهد گفت؟
⁴آیا با تو عهد خواهد بست که او را تا ابد به بندگی بگیری؟
⁵آیا با او چون گنجشک بازی توانی کرد، یا او را برای دخترانت به قلّاده توانی بست؟
⁶آیا فروشندگان بر سرش چانه خواهند زد، یا او را میان تاجران تقسیم خواهند کرد؟
⁷آیا پوستش را به تیرها توانی پوشانید، یا سرش را به نیزه‌های ماهیگیری؟
⁸اگر دست خود را بر او بگذاری، جنگِ بر پا شده را به یاد خواهی داشت و دیگر چنین نخواهی کرد!
⁹امیدِ چیرگی بر او یکسره باطل است؛ حتی از دیدنش آدمی نقش بر زمین می‌شود.
¹⁰هیچ‌کس را آن شهامت نیست که او را برانگیزانَد؛ پس کیست که بتواند در حضور من بایستد؟
¹¹کیست که نخست چیزی به من داده باشد که باید به او بازپس دهم؟ هرآنچه زیر تمامی آسمانها است از آنِ من است.
¹²«دربارۀ ساقهایش خاموش نخواهم بود، و نه دربارۀ نیروی عظیم و اندام زیبایش.
¹³کیست که بتواند جامۀ بیرونی او را از تنش به در آوَرَد؟ کیست که به زِرۀ دو لایۀ او نفوذ تواند کرد؟
¹⁴کیست که بتواند دروازۀ دهان او را بگشاید؟ وحشت پیرامون دندانهای اوست.
¹⁵پشت او پوشیده از ردیفهای سپر است که محکم به هم متصل و ممهور شده‌اند.
¹⁶هر یک چنان به دیگری نزدیک است که هوا نیز از میانشان عبور نتواند کرد.
¹⁷آنها سخت به یکدیگر چسبیده‌اند، و چنان یکدیگر را گرفته‌اند که جدایی‌ناپذیرند.
¹⁸از عطسه‌هایش نور ساطع می‌شود، و چشمانش همچون پِلکهای سپیده‌دم است.
¹⁹از دهانش مشعلها بیرون می‌آید، و جرقّه‌های آتش بیرون می‌جهد.
²⁰از سوراخهای بینی‌اش دود برمی‌خیزد، چنانکه از دیگ جوشان و هیزم مشتعل.
²¹از نَفَسَش اخگرها افروخته می‌شود، و از دهانش شعله برمی‌جهد.
²²قوّت بر گردنش منزل دارد، هیبت پیش رویش جست و خیز می‌کند.
²³طبقاتِ گوشت تنش به هم چسبیده است، محکم بر پیکر او نشسته است و جنبش نمی‌خورد.
²⁴دلش همچون سنگْ سخت است، به سختیِ سنگِ زیرین آسیاب.
²⁵چون برخیزد، زورآوران می‌هراسند، و از حرکت مَهیب او مدهوش می‌شوند.
²⁶شمشیر گر به او رِسد کارگر نیست، و نه نیزه و تیر و زوبین.
²⁷آهن را کاه می‌شمارد، و برنج را چوبِ پوسیده.
²⁸تیرها او را فراری نمی‌دهد، و سنگِ فلاخُن نزد او به کاه بدل می‌شود.
²⁹چماق را کاه محسوب می‌کند، و بر صفیرِ زوبین می‌خندد.
³⁰شکمش همچون پاره‌های سفال تیز است، همچون خرمنکوبِ دندانه‌دار بر گِل علامت بر جا می‌گذارد.
³¹ژرفا را همچون دیگ به جوش می‌آورد، و دریا را چون پاتیلِ عطاران به هم می‌زند.
³²از پیِ خویش ردپایی درخشان بر جای می‌گذارد، آن سان که ژرفا سپیدموی می‌نماید.
³³بر زمین موجودی مانند او نیست، مخلوقی که ترس نمی‌شناسد.
³⁴بر هر چیزِ بلند نظر می‌کند؛ بر همۀ متکبران پادشاه است.»

42:1 آنگاه ایوب خداوند را پاسخ داده، گفت:
²«می‌دانم که به انجام هر چیز توانایی، و هیچ قصد تو را مانع نتوان شد.
³فرمودی ”این کیست که بدون معرفت تدبیر مرا در هالۀ ابهام فرو~می‌برَد؟“ آری، من از آنچه نمی‌فهمیدم، سخن گفتم، از چیزهای فراتر از عقل من که آنها را نمی‌دانستم.
⁴«فرمودی ”بشنو تا سخن گویم. از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده.“
⁵گوشِ من دربارۀ تو شنیده بود، اما حال چشمانم تو را می‌بیند؛
⁶از این رو از خویشتن کراهت دارم، و در خاک و خاکستر توبه می‌کنم.»
⁷خداوند پس از آنکه این سخنان را به ایوب گفت، به اِلیفازِ تیمانی فرمود: «خشم من بر تو و بر دو دوستت افروخته شده است، زیرا دربارۀ من مانند خدمتگزارم ایوب به‌درستی سخن نگفتید.
⁸پس حال هفت گوساله و هفت قوچ به جهت خود برگیرید و نزد خدمتگزار من ایوب رفته، قربانی تمام‌سوز برای خویشتن تقدیم کنید. و خدمتگزار من ایوب برایتان دعا خواهد کرد، و من او را اجابت کرده، با شما موافقِ حماقتتان عمل نخواهم نمود. زیرا دربارۀ من مانند خدمتگزارم ایوب به‌درستی سخن نگفتید.»
⁹پس اِلیفازِ تیمانی و بِلدَدِ شوحی و صوفَرِ نَعَماتی رفتند و آنچه را خداوند به آنها گفته بود، به عمل آوردند، و خداوند ایوب را اجابت فرمود.
¹⁰چون ایوب برای دوستانش دعا کرد، خداوند سعادتمندی را به وی بازگردانید. و خداوند دو چندانِ آنچه ایوب پیشتر داشت، بدو بخشید.
¹¹و تمامی برادران و خواهران و همۀ آشنایان قدیمش نزد او آمده، در خانه‌اش با او نان خوردند. ایشان به سبب تمامی مصیبتی که خداوند بر وی نازل کرده بود با او همدردی کرده، تسلی‌اش دادند، و هر یک سکه‌ای نقره و یک حلقۀ طلا به او بخشیدند.
¹²و خداوند ایام آخرِ عمر ایوب را بیش از آغازش برکت داد. او صاحب چهارده هزار گوسفند، شش هزار شتر، هزار جفت گاو نر، و هزار ماده‌الاغ شد،
¹³و نیز صاحب هفت پسر و سه دختر.
¹⁴دختر اوّل را یِمیمَه، دوّمی را قِصیعَه، و سوّمی را قِرِن‌هَفّوک نام نهاد.
¹⁵در سراسر آن سرزمین دخترانی به زیبایی دختران ایوب یافت نمی‌شدند، و پدرشان بدیشان در میان برادرانشان میراث بخشید.
¹⁶پس از آن، ایوب صد و چهل سال زندگی کرد، و فرزندان و فرزندانِ فرزندان خود را تا پشتِ چهارم دید.
¹⁷و ایوب، پیر و سالخورده، درگذشت.

40:1 خداوند ادامه داده، به ایوب گفت:
²«آیا آنکه با قادر مطلق مجادله می‌کند، او را اصلاح کند؟ بگذار آن که خدا را نکوهش می‌کند، او را پاسخ گوید.»
³آنگاه ایوب در پاسخِ خداوند گفت:
⁴«اینک من ناچیز هستم؛ تو را چه پاسخ گویم؟ دست بر دهان خویش می‌گذارم.
⁵یک بار سخن گفتم، و دیگر نخواهم گفت؛ بلکه دو بار، و دیگر نخواهم افزود.»
⁶آنگاه خداوند از میان گردباد ایوب را پاسخ داده، گفت:
⁷«اکنون کمر خود را همچون مرد ببند؛ از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده.
⁸آیا به‌واقع داوری مرا باطل می‌سازی؟ آیا مرا محکوم می‌کنی تا خود را برحق بنمایی؟
⁹آیا تو را چون خدا بازویی هست، یا با صدایی چون صدای او رعد توانی داد؟
¹⁰«اکنون خود را به جلال و جبروت بیارای؛ خویشتن را به فرّ و شکوه ملبس ساز.
¹¹شدت خشم خویش را جاری کن، و بر هر که متکبر است نظر کرده، او را پست ساز.
¹²آری، بر هر که متکبر است نظر کرده، او را خم گردان، و شریران را در جایی که ایستاده‌اند، لگدمال کن.
¹³ایشان را جملگی در خاک مدفون ساز؛ رویهای ایشان را در جای نهان بپوشان.
¹⁴آنگاه من خود نیز دربارۀ تو اذعان خواهم کرد، که دست راستت تو را نجات تواند داد.
¹⁵«بِهیموت را ببین که او را نیز چون تو، من آفریده‌ام، و مانند گاو علف می‌خورَد.
¹⁶همانا قوّتش در کمرش است، و نیرویش در ماهیچه‌های شکمش.
¹⁷دُم خود را چون سرو، سخت می‌سازد، و رگ و پیِ رانش در هم تنیده است.
¹⁸استخوانهایش لوله‌های برنجین است، ساقهایش چون میله‌های آهنین.
¹⁹«او سرآمدِ کارهای خداست؛ حتی صانعش تنها با شمشیر خود به او نزدیک می‌شود!
²⁰کوهها محصول خود را بدو پیشکش می‌کنند، جایی که همۀ وحوشِ صحرا به بازی مشغولند.
²¹زیر درختانِ کُنار دراز می‌کشد، در میان نیزارها و در باتلاقها خود را پنهان می‌کند.
²²درختانِ کُنار با سایۀ خود او را می‌پوشانند، و درختان بیدِ کنار نهر احاطه‌اش می‌کنند.
²³آنگاه که رودخانه طغیان می‌کند، او نمی‌ترسد؛ حتی اگر اردن بر دهانش سرازیر شود، در امنیت است.
²⁴آیا چون می‌نگرد او را گرفتار توان کرد؟ یا بینی او را با قلاّب سوراخ توان نمود؟

39:1 «آیا زمان زاییدن بز کوهی را می‌دانی؟ آیا وضعِ حمل آهو را نظاره کرده‌ای؟
²آیا ماههای بارداری‌شان را توانی شمرد، و زمان زاییدن آنها را می‌دانی،
³آنگاه که خم شده، بچه‌های خود را می‌زایند، و از دردهای خود فارغ می‌شوند؟
⁴بچه‌هایشان قوی می‌گردند، و در صحرا رشد می‌کنند؛ بیرون می‌روند و دیگر نزدشان بازنمی‌گردند.
⁵«کیست که خر وحشی را رها کرده است؟ کیست که بندهای آن را گشوده است؟
⁶من بیابان را خانۀ او ساختم، و شوره‌زار را مسکن او گردانیدم.
⁷بر هیاهوی شهر پوزخند می‌زند، و به عتابهای رَمه‌بان گوش نمی‌گیرد.
⁸کوهها را همچون چراگاه خود تجسس می‌کند، و هر گونه سبزه را جستجو می‌نماید.
⁹«آیا گاو وحشی به خدمت تو رضایت خواهد داد؟ آیا شب را در آخور تو سپری خواهد کرد؟
¹⁰آیا او را به ریسمانها به شیار توانی بست، یا وادیها را از پی تو هموار خواهد کرد؟
¹¹آیا به سبب قوّت عظیمش بر او اعتماد خواهی کرد، و کار خویش به او واگذار خواهی نمود؟
¹²آیا به او اعتماد خواهی داشت که گندمت را بازگردانَد، و آن را در خرمنگاهت جمع کند؟
¹³«شترمرغ بالهای خود را شادمانه تکان می‌دهد، اما پر و بال آن را با لک‌لک قیاس نتوان کرد.
¹⁴زیرا که تخمهای خود را به زمین وا می‌گذارَد، و بر روی خاکْ آنها را گرم می‌کند.
¹⁵نمی‌اندیشد که ممکن است پایی آنها را لِه کند، یا وحوش صحرا لگدمالشان کنند.
¹⁶با بچه‌های خود خشونت می‌ورزد که گویی از آنِ وی نیستند؛ او را باکی نیست که محنت او هدر شود،
¹⁷زیرا خدا او را از حکمت محروم کرده، و از فهم نصیبی به او نبخشیده است.
¹⁸اما چون بال و پرِ خویش برای دویدن می‌گشاید، بر اسب و سوارش پوزخند می‌زند.
¹⁹«آیا تو اسب را قوّت می‌بخشی؟ یا گردنش را به یال ملبس می‌سازی؟
²⁰آیا تو او را چون ملخ به جَهیدن وا می‌داری، که به خُرناسِ پُر غرورش وحشت می‌آفریند؟
²¹در وادیْ سُم به زمین ساییده، در قوّت خود وجد می‌کند، و به مَصافِ اسلحه می‌شتابد.
²²بر ترس پوزخند می‌زند و هراسان نمی‌شود؛ از دَم شمشیر روی برنمی‌تابد.
²³ترکِش بر پهلوی او چِک‌چک می‌کند، همراه با نیزۀ براق و زوبین.
²⁴با خشم و خروشْ زمین را درمی‌نوردد؛ چون کَرِنا صدا دهد آرام نتواند ایستاد.
²⁵آنگاه که کَرِنا نواخته شود، ”هَه“ می‌گوید؛ نبرد را از دور بو می‌کشد، غرش سرداران و فریاد جنگ را.
²⁶«آیا از حکمت توست که شاهین پرواز می‌کند، و بالهایش را به جانب جنوب می‌گسترد؟
²⁷آیا به فرمان توست که عقاب اوج می‌گیرد، و آشیانه‌اش را بر جاهای بلند می‌سازد؟
²⁸بر صخره ساکن شده، شب را به سر می‌برد، بر صخره‌های تیز و بر قُلّه‌ها.
²⁹از آنجا شکار خود را زیر نظر می‌گیرد، و از دور بر آن چشم می‌دوزد.
³⁰جوجه‌هایش خون می‌مکند، هر جا کشتگان باشند، او آنجاست.»

38:1 آنگاه خداوند از میان گردباد ایوب را پاسخ داده، گفت:
²«این کیست که با سخنان عاری از معرفت تدبیر مرا در هالۀ ابهام فرو~می‌برَد؟
³اکنون کمر خویش چون مرد ببند؛ از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده!
⁴«آنگاه که زمین را بنیان نهادم، کجا بودی؟ اگر فهم داری، مرا پاسخ ده!
⁵کیست که اندازه‌های آن را تعیین کرد؟ اگر می‌دانی بگو! یا کیست که ریسمان اندازه‌گیری بر آن کشید؟
⁶پایه‌هایش بر چه چیز نهاده شد؟ و کیست که سنگ زاویۀ آن را نهاد،
⁷آنگاه که ستارگان صبح با هم سرود خواندند، و پسران خدا همگی فریاد شادی سر دادند؟
⁸«کیست که دریا را به درها مسدود ساخت، آنگاه که از رَحِم بیرون جَست،
⁹آنگاه که ابرها را جامۀ آن ساختم و تاریکی غلیظ را قنداق آن،
¹⁰و از برایش حدود قرار دادم و پشت‌بندها و درها تعیین کردم،
¹¹و گفتم: ”تا اینجا می‌توانی پیش آیی و بس، و در اینجا امواج سرکِش‌ات باید بازایستد“؟
¹²«آیا در هیچ‌یک از روزهای زندگی‌ات به صبح فرمان داده‌ای، یا فجر را از مکانش آگاهانیده‌ای،
¹³تا کرانهای زمین را فرو~گیرد، و شریران از آن تکانده شوند؟
¹⁴زمین چون موم زیرِ خاتم مبدل می‌شود، و شمایل آن همچون نقشهای جامه، نمایان می‌گردد.
¹⁵نورِ شریران از ایشان گرفته می‌شود، و بازوی افراشتۀ آنها می‌شکند.
¹⁶«آیا به چشمه‌های دریا داخل شده‌ای، یا در اعماق ژرفا گام زده‌ای؟
¹⁷آیا دروازه‌های مرگ بر تو آشکار شده است، یا دروازه‌های تاریکی غلیظ را دیده‌ای؟
¹⁸آیا گسترۀ زمین را درک کرده‌ای؟ مرا بگو، اگر این همه را می‌دانی!
¹⁹«راه مسکنِ نور کدام است، و مکان تاریکی کجاست،
²⁰تا آنها را به قلمروشان برسانی، و راههای منزلگه‌شان را درک کنی؟
²¹البته که می‌دانی، زیرا که پیشتر مولود شده بودی، و شمار روزهایت بسیار است!
²²«آیا به مخزن‌های برف داخل شده‌ای، یا خزائن تگرگ را دیده‌ای،
²³که آنها را برای زمانِ تنگی نگاه داشته‌ام، به جهت روز نبرد و جنگ؟
²⁴راهِ مکان تقسیم نور کجاست، یا محل انتشار باد شرقی بر زمین؟
²⁵«کیست که مجرایی برای سیلاب باران کَنده باشد، یا طریقی به جهت صاعقه،
²⁶تا بر زمینی که کسی در آن نیست باران بباراند، و بر بیابانی که هیچ انسانی در آن نباشد،
²⁷تا زمین بایر و متروک را سیراب سازد، و علفهای تازه در آن برویاند؟
²⁸«آیا باران را پدری است، یا کیست که قطرات شبنم را تولید کرده باشد؟
²⁹از رَحِمِ کیست که یخ بیرون می‌آید، و کیست که ژالۀ آسمان را بزاید؟
³⁰آبها چون سنگْ منجمد می‌شود، و سطحِ ژرفا یخ می‌بندد.
³¹«آیا گردنبند ثریا را توانی بست، یا بندهای جبّار را توانی گشود؟
³²آیا صورتهای فَلَکی را در موسمشان بیرون توانی آورد، یا دُب اکبر را با فرزندانش هدایت توانی کرد؟
³³آیا قانونهای آسمان را می‌دانی، یا آنها را بر زمین حکمفرما توانی کرد؟
³⁴«آیا آواز خویش را تا به ابرها بلند توانی کرد، تا که سیلابها تو را بپوشاند؟
³⁵آیا برقها توانی فرستاد، تا روانه شده، تو را گویند: ”گوش به فرمانیم“؟
³⁶کیست که حکمت را در باطن نهاد، یا فهم را به ذهن بخشید؟
³⁷کیست که ابرها را به حکمت بشمارد؟ و کیست که آب از مَشکهای آسمان فرو~ریزد،
³⁸آنگاه که خاک به گِل بدل می‌شود، و کلوخها به هم می‌چسبند؟
³⁹«آیا شکار از برای ماده‌شیر صید توانی کرد، یا اشتهای شیربچگان را سیر توانی نمود،
⁴⁰آنگاه که در لانه‌های‌شان خود را جمع می‌کنند، یا در بیشه‌ها به کمین می‌نشینند؟
⁴¹کیست که برای زاغ خوراک فراهم می‌کند، آنگاه که زاغچه‌هایش نزد خدا فریاد برمی‌آورند، و از نبود خوراک سرگردان می‌شوند؟

37:1 «از این نیز دل من می‌لرزد، و از جای خود برمی‌جهد.
²به غرش صدایش به‌دقّت گوش فرا~دهید، به نعره‌ای که از دهانش برمی‌آید.
³آذرخشِ خود را زیر تمامی آسمان می‌فرستد، و برقِ خود را تا به کرانهای زمین گسیل می‌دارد.
⁴پس از آن صدای غرش او به گوش می‌رسد؛ او با صدای پرشکوهش رعد می‌دهد؛ آنگاه که آوازش شنیده شد، دیگر برق را به تأخیر نمی‌اندازد.
⁵خدا به آواز خود رعدهای شگفت‌انگیز می‌دهد، و کارهای عظیم می‌کند که از درکشان ناتوانیم.
⁶به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“، و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
⁷دستِ هر انسان را بازمی‌دارد، تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
⁸آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند، و در بیشه‌های خود می‌مانند.
⁹تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید، و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.
¹⁰از دَمِ خدا یخ بسته می‌شود، و سطح آبها منجمد می‌گردد.
¹¹ابرها را از رطوبت آکنده می‌سازد، و برقِ خود را به وسیلۀ آنها می‌پراکنَد.
¹²به هدایت او به هر سو می‌گردند، تا هرآنچه را به آنها فرمان دهد بر روی تمامی جهانِ مسکون به عمل آورند.
¹³او این همه را سبب می‌گردد، خواه به جهت تأدیب، خواه برای آبیاری زمین خویش، و خواه از محبت.
¹⁴«ای ایوب، این را بشنو! بازایست و در کارهای عجیب خدا تأمل کن.
¹⁵آیا می‌دانی چگونه خدا آنها را اداره می‌کند، و برقِ ابرهای خویش را درخشان می‌سازد؟
¹⁶آیا از موازنۀ ابرها آگاهی، و از کارهای عجیب او که در عِلم کامل است؟
¹⁷ای تو که جامه‌ات گرم است آنگاه که زمین در اثر باد جنوبی آرام می‌گیرد،
¹⁸آیا می‌توانی با او آسمانها را بگسترانی، مانند آیینۀ ریخته‌شدۀ پولادین؟
¹⁹ما را بیاموز که به او چه بگوییم، زیرا به سبب ظلمت، دعوی خویش آماده نتوانیم کرد.
²⁰آیا به او گفته شود که خواهان سخن گفتنم؟ زیرا کدام آدمی است که بخواهد بلعیده شود؟
²¹«و حال آفتاب را نظر نتوان کرد آنگاه که در آسمان درخشان باشد، چون بادْ وزیده، آن را صاف و بی‌ابر سازد.
²²درخششی زرین از شمال برمی‌آید؛ خدا به شکوهی مَهیب ملبس است.
²³به قادر مطلق دست نتوان یافت، او در قدرت و عدالت متعال است؛ انصاف او بیکران است و ظلم نمی‌کند.
²⁴از این رو آدمیان از او می‌ترسند؛ او بر کسانی که خود را حکیم می‌پندارند، نظر نمی‌کند.»

35:1 اِلیهو ادامه داده، گفت:
²«آیا این را انصاف می‌شماری که بگویی: ”از خدا عادلترم“؟
³یا بگویی: ”مرا چه سود؟ مرا از گناه نکردن چه منفعت؟“
⁴«من تو را پاسخ خواهم گفت، و دوستانت را با تو.
⁵به سوی آسمانها بنگر و ببین، و ابرها را ملاحظه کن که از تو بلندترند.
⁶اگر گناه کنی، چه زیانی به او می‌رسانی؟ اگر نافرمانیهایت بسیار باشد، به او چه خواهی کرد؟
⁷اگر پارسا باشی، به او چه می‌بخشی؟ و از دست تو چه می‌گیرد؟
⁸شرارتِ تو تنها بر مردی همچون خودت اثر می‌گذارد، و پارسایی‌ات تنها بر بنی‌آدم.
⁹«آدمیان از فرط ظلم فریاد برمی‌آورند، و به سبب دست زورمندان فغان سر می‌دهند.
¹⁰اما کسی نمی‌گوید: ”خدای آفرینندۀ من کجاست، که شبانگاه سرودها می‌بخشد؟
¹¹آن که ما را بیش از وحوشِ زمین تعلیم می‌دهد، و از پرندگان آسمان حکیمتر می‌سازد؟“
¹²فریاد آدمیان بلند می‌شود، اما او پاسخ نمی‌دهد، به سبب تکبر شریران.
¹³به‌یقین که خدا بطالت را نمی‌شنود، و قادر مطلق بدان اعتنا نمی‌کند.
¹⁴چقدر بیشتر نخواهد شنید وقتی می‌گویی او را نمی‌بینی؛ دعوی‌ات در حضور وی است، و منتظر او هستی!
¹⁵پس حال، چون او در خشم خود جزا نمی‌دهد، و گناه را بسیار در نظر نمی‌آورد،
¹⁶ایوب دهان خویش به بطالت می‌گشاید، و با نادانی سخنان بسیار می‌گوید.»

36:1 اِلیهو ادامه داده، گفت:
²«اندکی بیش با من مدارا کن تا تو را نشان دهم، که هنوز در دفاع از خدا سخنی باقی است.
³من معرفت خویش از دوردستها خواهم آورد، و به خالق خویش عدالت را نسبت خواهم داد.
⁴زیرا براستی سخنانم بر خطا نیست؛ کسی که در معرفتْ کامل است، نزد توست.
⁵«به‌یقین خدا قادر است، اما کسی را تحقیر نمی‌کند؛ او در نیروی فهم قادر است.
⁶شریر را زنده نگاه نمی‌دارد، و دادِ ستمدیدگان را می‌دهد.
⁷چشمان خود را از پارسایان برنمی‌دارد، بلکه ایشان را با پادشاهان تا ابد بر تخت می‌نشانَد، و سرافراز می‌گردند.
⁸اگر به زنجیرها بسته شوند، و به بندهای مصیبت گرفتار آیند،
⁹اعمال و نافرمانیهایشان را به ایشان اعلام می‌کند، این را که متکبرانه رفتار کرده‌اند.
¹⁰گوشهایشان را به جهت تأدیب می‌گشاید، و فرمان می‌دهد که از شرارت بازگردند.
¹¹اگر گوش گیرند و او را خدمت کنند، روزهای خویش را در سعادت به کمال خواهند رساند، و سالیان خود را در لذتها.
¹²اما اگر گوش نگیرند، به شمشیر هلاک خواهند شد، و بدون معرفت جان خواهند سپرد.
¹³«آنان که دلِ خدانشناس دارند، خشم را ذخیره می‌کنند، و چون ایشان را در بند می‌نهد، فریادِ کمک سر نمی‌دهند.
¹⁴در عنفوان جوانی می‌میرند، و در میان روسپی‌مَردانِ معابد، عمرشان را تلف می‌کنند.
¹⁵اما ستمدیدگان را خدا در ستمدیدگی‌شان نجات می‌بخشد، و گوش ایشان را به وسیلۀ مصیبتها می‌گشاید.
¹⁶پس تو را نیز جذب کرده، از دهان مصیبت بیرون می‌کِشد، و به مکانی فراخ می‌آورد که در آن قید و بندی نیست، و سفره‌ات از خوراکهای مقوّی آکنده خواهد بود.
¹⁷«اما تو اکنون از داوری بدکاران مملو هستی؛ داوری و عدالتْ تو را درگرفته است.
¹⁸مراقب باش که ثروت اغوایت نکند، و بزرگیِ رشوه تو را منحرف نسازد.
¹⁹آیا فریادت تو را از تنگی نگاه خواهد داشت، یا تمامی تلاشهای سختت؟
²⁰مشتاقِ شب مباش، تا مردمان را از مکانشان بیرون کِشی.
²¹باحذر باش و به شرارت مایل مشو، زیرا که آن را بر مصیبت ترجیح داده‌ای.
²²«هان خدا در قدرتِ خویش متعال است؛ کیست آموزگاری چون او؟
²³کیست که راه او را بر او تکلیف کرده باشد، یا کیست که او را بگوید: ”خطا ورزیده‌ای“؟
²⁴«به یاد دار که کارهای او را تمجید نمایی، کارهایی که مردمان در وصف آنها سرائیده‌اند.
²⁵تمامی بشر آنها را دیده‌اند، و آدمیان از دور بر آنها می‌نگرند.
²⁶اینک خدا متعال است و ما او را نمی‌شناسیم؛ شمار سالهای او را کاوش نتوان کرد.
²⁷«قطرات آب را بالا می‌کشد، و از بخار آنها باران می‌چکد،
²⁸که ابرها آن را فرو~می‌بارند، و به فراوانی بر آدمیان فرو~می‌ریزد.
²⁹کیست که دریابد ابرها چگونه می‌گسترند، یا او چگونه از مسکن خود رعد می‌دهد؟
³⁰اینک برقِ خود را به اطراف خویش می‌پراکَنَد، و اعماق دریا را می‌پوشاند.
³¹زیرا به واسطۀ اینها قومها را اداره می‌کند، و آدمی را به فراوانی رِزق می‌بخشد.
³²صاعقه را به دستانش برمی‌گیرد، و بدان فرمان می‌دهد تا هدف را بزند.
³³رعدش از آمدن توفان خبر می‌دهد؛ احشام نیز برخاستن آن را اعلام می‌کنند.

34:1 پس اِلیهو در ادامه گفت:
²«ای حکیمان، سخنان مرا بشنوید، و ای دانایان، به من گوش فرا~دهید؛
³زیرا گوش، سخنان را می‌سنجد، همچنان که کام، خوراک را می‌چِشَد.
⁴بیایید تا آنچه را درست است برای خود اختیار کنیم، و آنچه را نیکوست در میان خود فرا~گیریم.
⁵«ایوب می‌گوید: ”من بی‌گناهم. خدا حق مرا از من دریغ داشته است.
⁶اگرچه حق با من است، دروغگو شمرده شده‌ام؛ هرچند بری از هر نافرمانی‌ام، جراحتم علاج‌ناپذیر است.“
⁷کدام انسان مانند ایوب است، که تمسخر را همچون آب می‌نوشد؟
⁸با بدکاران همراه می‌شود، و با شریران راه می‌رود؟
⁹زیرا گفته است: ”انسان را از خشنود ساختنِ خدا سودی عاید نمی‌شود.“
¹⁰«پس ای مردان فهیم، سخنم را بشنوید: حاشا از خدا که بدی کند، و از قادر مطلق که شرارت ورزد!
¹¹زیرا او انسان را بر حسب عملش مکافات می‌دهد، و هر کس را موافق راهش سزا می‌رساند.
¹²براستی که خدا بدی نمی‌کند، و قادر مطلق عدالت را مخدوش نمی‌سازد.
¹³کیست که ادارۀ زمین را به وی سپرده باشد؟ کیست که او را به ریاست بر تمامی جهان نصب کرده باشد؟
¹⁴اگر دل خود را بر آن نهد که روح و نَفَس خویش را نزد خود بازگیرد،
¹⁵تمامی بشر با هم هلاک خواهند شد، و آدمی به خاک باز خواهد گشت.
¹⁶«اگر فهم داری، این را بشنو، و به آنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
¹⁷آیا آن که از عدالت نفرت دارد می‌تواند حکومت کند؟ آیا آن عادلِ قدیر را محکوم می‌کنی؟
¹⁸همان که پادشاه را گوید: ”پست هستی،“ و نُجَبا را که: ”شریرید.“
¹⁹همان که از امیران جانبداری نمی‌کند، و غنی را بر فقیر ترجیح نمی‌دهد، زیرا که جملگی کارِ دست اویند؟
²⁰در لحظه‌ای می‌میرند؛ مردمان در نیمۀ شب به لرزه درآمده، درمی‌گذرند، و قدرتمندان بدون دخالت دستِ انسان از میان برداشته می‌شوند.
²¹«زیرا چشمان او بر راههای انسان است، و تمامی قدمهای وی را می‌بیند.
²²هیچ تاریکی یا ظلمت غلیظی نیست که بدکاران خود را در آن پنهان کنند.
²³خدا نیازی ندارد انسان را بیشتر بیازماید، که نیاز باشد انسان به جهت داوری به حضور او بیاید.
²⁴زورآوران را بی‌تفحص خُرد می‌کند، و دیگران را بر جای ایشان می‌نشاند.
²⁵پس او از اعمالشان آگاه است، و ایشان را شبانه سرنگون می‌سازد، و لِه می‌شوند.
²⁶ایشان را به سبب شرارتشان می‌زنَد، در مکانی که همه ببینند،
²⁷زیرا از پیرویِ او منحرف شدند، و به هیچ‌یک از راههای او اعتنا نکردند،
²⁸چندان که سبب گردیدند فریاد بینوایان به حضور او برسد، و او فریاد ستمدیدگان را بشنود.
²⁹اگر خاموش مانَد، کیست که او را محکوم تواند کرد؟ اگر روی خویش نهان سازد، کیست که بر وی نظر تواند کرد؟ بر ملّت و بر فرد به یکسان سلطه دارد،
³⁰تا مرد خدانشناس سلطنت نکند و برای مردم دام نگسترد.
³¹«آیا کسی هست که به خدا گفته باشد، ”جزا یافتم و دیگر خطا نخواهم کرد؛
³²آنچه را نمی‌بینم، به من بیاموز؛ و اگر گناه کرده‌ام، دیگر نخواهم کرد“؟
³³پس آیا خدا باید بر وفقِ مرادِ تو پاداشت دهد، حال آنکه تو از این اِبا داری؟ تصمیم با توست، نه با من؛ پس آنچه صواب می‌دانی، بگو.
³⁴«اشخاص فهیم مرا خواهند گفت، و مرد حکیمی که سخنم را بشنود خواهد گفت:
³⁵”ایوب بدون شناخت سخن می‌گوید، و سخنانش خالی از بصیرت است.“
³⁶کاش ایوب تا به نهایت آزموده شود، زیرا همچون شریران پاسخ می‌د‌هد؛
³⁷زیرا سرکشی را بر گناه خود می‌افزاید، و در میان ما به تمسخر دستک می‌زند، و بر ضد خدا سخنان بسیار می‌گوید!»

33:1 «پس حال ای ایوب، سخنم را بشنو، و به هرآنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
²اینک دهان خویش می‌گشایم، و زبان در دهانم به سخن می‌آید.
³سخنانم از صداقتِ دلم برمی‌خیزد، و لبانم آنچه را که می‌داند خالصانه بازمی‌گوید.
⁴روحِ خدا مرا آفریده است، و نَفَسِ قادر مطلق مرا حیات می‌بخشد.
⁵اگر می‌توانی مرا پاسخ دِه؛ خویشتن را مهیا ساز و در برابرم بایست.
⁶هان من نیز نزد خدا همچون تو هستم؛ من نیز از گِل سرشته شده‌ام.
⁷اینک هیبت من تو را نترساند، و وقارم بر تو سنگینی نکند.
⁸«به‌یقین که در گوش من سخن گفتی، و آواز سخنت را شنیدم.
⁹می‌گویی: ”پاک و بری از هر نافرمانی‌ام؛ طاهرم و در من گناهی نیست.
¹⁰اینک او علتها بر من می‌جوید، و مرا دشمن خویش می‌شمارد.
¹¹پاهایم را در کُنده می‌نهد، و مراقب همۀ راههای من است.“
¹²«اما در این امر حق با تو نیست. من تو را پاسخ خواهم داد، زیرا که خدا از انسان بزرگتر است.
¹³چرا با او مجادله می‌کنی، و می‌گویی، ”او برای هیچ عمل خود به کسی پاسخ نمی‌دهد“؟
¹⁴زیرا خدا به یک شیوه یا به شیوه‌ای دیگر سخن می‌گوید، هرچند آدمی آن را تشخیص نمی‌دهد.
¹⁵در خواب، در رؤیای شب، زمانی که خواب سنگین بر انسان مستولی می‌شود، هنگامی که آدمی بر بستر خویش خفته است،
¹⁶آنگاه گوشهای انسان را می‌گشاید، و به هشدارها او را به وحشت می‌افکند،
¹⁷تا انسان را از اعمالش بازگرداند، و او را از تکبر بازدارد؛
¹⁸جان او را از گودال حفظ می‌کند، و حیاتش را از هلاکتِ شمشیر.
¹⁹«نیز انسان در بستر خود با درد تأدیب می‌شود، با شِکوِه و شکایت دائمی در استخوانهایش،
²⁰تا اینکه جانش از نان منزجر می‌گردد، و اشتهایش از لذیذترین خوراکها.
²¹گوشت تنش چنان تحلیل می‌رود که از نظر محو می‌شود، و استخوانهایش که دیده نمی‌شدند، نمایان می‌گردند.
²²جانش به گودال نزدیک می‌شود، و حیاتش به حاملانِ مرگ.
²³«اگر او را فرشته‌ای باشد، واسطه‌ای، یک از هزار، تا آنچه را برای انسان درست است به او اعلان کند،
²⁴و او را مورد لطف خویش قرار داده، بگوید: ”او را از فرو~رفتن به گودال برهان؛ زیرا برایش کفاره‌ای یافته‌ام.“
²⁵آنگاه گوشت تنش چون طفل لطیف خواهد شد، و به ایام جوانی خویش باز خواهد گشت.
²⁶آنگاه از درگاه خدا تمنا خواهد کرد، و او وی را مستجاب خواهد نمود؛ با فریاد شادمانی روی خدا را خواهد دید، و خدا پارسایی وی را بدو باز خواهد گردانید.
²⁷سرودخوانان نزد مردمان آمده، خواهد گفت: ”گناه کرده‌ام و حقّ را مخدوش ساخته‌ام، اما مرا سودی نبخشید.
²⁸او نَفْس مرا از فرو~رفتن به گودال فدیه داد، و جان من روشنایی را خواهد دید.“
²⁹«براستی که خدا این همه را با انسان به عمل می‌آورَد، دو بار و بلکه سه بار،
³⁰تا که جانش را از گودال بازگرداند، و او را به نورِ حیات منوّر سازد.
³¹«ای ایوب، توجه کن و مرا بشنو؛ خاموش باش تا من سخن گویم.
³²اگر سخنی داری، پاسخم ده؛ سخن بگو، زیرا می‌خواهم تو را تبرئه کنم.
³³اگر نه، مرا بشنو؛ خاموش باش تا تو را حکمت آموزم.»

31:1 «با چشمان خود عهد بسته‌ام؛ پس چگونه بر دوشیزه‌ای چشم بدوزم؟
²نصیبِ من از خدایی که در بالاست چه خواهد بود، و میراث من از قادر مطلق که در عرش برین است؟
³آیا مصیبت نصیبِ شریران نیست، و بلا میراث بدکاران نِی؟
⁴آیا او راههای مرا نمی‌بیند، و قدمهایم را به تمامی نمی‌شمارد؟
⁵«اگر با دروغ گام زده‌ام، و پاهایم برای فریفتن شتابان بوده است،
⁶باشد که به میزانِ درست سنجیده شوم، تا خدا کاملیت مرا بداند!
⁷اگر قدمهایم از راه منحرف گشته، یا دلم از پی چشمانم رفته، یا لکه‌ای به دستانم چسبیده است،
⁸باشد که من بکارم و دیگری بخورد، باشد که محصول من از ریشه کنده شود!
⁹«اگر دلم به زنی فریفته شده، یا نزد دَرِ همسایۀ خویش به کمین نشسته‌ام،
¹⁰باشد که زن من برای دیگری آسیاب کند، و دیگران بر وی خم شوند!
¹¹زیرا که آن کارْ قباحت است؛ گناهی مستوجب مجازات؛
¹²آتشی است که تا اَبَدون می‌سوزانَد، و تمامی محصول مرا از ریشه برمی‌کَنَد.
¹³«اگر حق غلام یا کنیز خود را پایمال کرده‌ام، آنگاه که از من شکایت داشته‌اند،
¹⁴پس چون خدا به ضد من برخیزد، چه خواهم کرد؟ و چون بازخواست کند، او را چه جواب خواهم داد؟
¹⁵آیا آن که مرا در رَحِم آفرید، او را نیز نیافرید؟ آیا ما هر دو را یکی در رَحِم نسرشت؟
¹⁶«اگر آرزوی بینوایان را از ایشان دریغ کرده و چشمان بیوه‌زنان را از انتظار تار گردانیده‌ام،
¹⁷اگر لقمۀ خویش به تنهایی خورده، و آن را با یتیم قسمت نکرده‌ام -
¹⁸حال آنکه از جوانی یتیمان را چون پدرْ بزرگ کرده‌ام، و از رَحِم مادر، بیوه‌زنان را رَهنما بوده‌ام -
¹⁹اگر کسی را که از برهنگی تلف می‌شود، دیده‌ام یا نیازمندی را که بی‌جامه است،
²⁰و جان او مرا برکت نداده، و از پشم گوسفندانم گرم نشده است،
²¹اگر دست خویش بر یتیم بلند کرده‌ام، از آن رو که از حمایت محکمه برخوردار بوده‌ام،
²²باشد که بازویم از کتفم بیفتد، و ساعدم از آرنج قطع شود!
²³زیرا که از بلای خدا وحشت دارم، و تاب تحمل کبریایی او را ندارم.
²⁴«اگر اعتمادم به طلا بوده است، و به طلای ناب گفته‌ام: ”تو امنیت منی“،
²⁵اگر از کثرت دارایی خویش شادمان بوده‌ام، و از اینکه دستم بسیار کسب کرده است،
²⁶اگر بر درخشش آفتاب نظر کرده‌ام، یا بر خرامیدن تابناک ماه،
²⁷و دل من در نهان فریفته شده است، و به دست خویش بوسه فرستاده‌ام،
²⁸این نیز گناهی است مستوجب مجازات، زیرا خدای متعال را منکر شده‌ام.
²⁹«اگر از مصیبتِ دشمن خویش شادی کرده‌ام، یا از بلایی که دامنگیرش شده به وجد آمده‌ام -
³⁰حال آنکه زبان از گناه بازداشته و بر جانش لعنت نفرستاده‌ام -
³¹اگر اهل خیمۀ من نگفته‌اند: ”کیست که از خوراک او سیر نشده باشد؟“
³²- غریب شب را در کوچه به سر نیاورده، زیرا درِ خانۀ من به روی مسافر باز بوده است -
³³اگر چون آدمیان عِصیان خود را پوشانده‌ام و گناه خویش در سینه مخفی ساخته‌ام،
³⁴از آن رو که از جماعتِ بزرگ ترسان بوده‌ام، و اهانت طوایف مرا هراسان ساخته است، چندان که لب فرو~بسته، از خانه بیرون نرفته‌ام -
³⁵«(کاش کسی بود که سخنم را می‌شنید! هان، امضای من حاضر است؛ باشد که قادر مطلق مرا پاسخ گوید، و مدعی من ادعای خود را در کتابی بنگارد!
³⁶زیرا به‌یقین آن را بر دوش خود برمی‌داشتم، و چون تاج بر سر خود می‌بستم.
³⁷حساب همۀ قدمهایم را به او می‌دادم، و همچون امیران به او نزدیک می‌شدم.)
³⁸«اگر زمینم بر ضد من فریاد برآورده است، و شیارهایش با هم گریسته‌اند،
³⁹اگر محصول آن را بی بها خورده‌ام، و جان رعایای آن را تلف کرده‌ام،
⁴⁰باشد که خارها به عوض گندم برویَد، و کرکاس به عوض جو!» سخنان ایوب به پایان رسید.

32:1 پس آن سه مرد از پاسخ دادن به ایوب بازایستادند، زیرا او در نظر خود پارسا بود.
²آنگاه خشم اِلیهو فرزند بَرَکئیلِ بوزی، از طایفۀ رام، افروخته شده، بر ایوب خشم گرفت، زیرا خود را برحق می‌شمرد، نه خدا را.
³او بر سه دوست ایوب نیز خشم گرفت، زیرا بی‌آنکه پاسخی بیابند، ایوب را محکوم می‌کردند.
⁴اِلیهو برای سخن گفتن با ایوب منتظر مانده بود، زیرا سایرین از او بزرگتر بودند.
⁵اما چون دید در دهان آن سه مرد پاسخی نیست، خشمش افروخته شد.
⁶پس اِلیهو فرزند بَرَکئیلِ بوزی به سخن آمده، گفت: «من جوانم و شما سپیدموی؛ پس ترسیدم و جرأت نکردم نظر خویش بیان کنم.
⁷گفتم، ”بگذار روزها سخن بگوید، و کثرت سالها حکمت را بیان دارد.“
⁸اما روحی که در انسان است، یعنی دمِ قادر مطلق، آن است که انسان را فهم می‌بخشد.
⁹ریش‌سفیدان نیستند که از حکمت برخوردارند، و نه پیران که آنچه را درست است، درمی‌یابند.
¹⁰پس می‌گویم به من گوش فرا~دهید؛ من نیز نظر خویش بیان خواهم کرد.
¹¹«تا کنون درنگ کرده‌ام تا شما سخن گویید، و به بَراهین شما گوش فرا~داده‌ام، آنگاه که به کَند و کاو در سخنان پرداختید.
¹²من به‌دقّت به شما توجه کردم، اما هیچ‌یک نتوانستید بر خطا بودنِ ایوب را ثابت کنید، و هیچ‌یک سخنانش را پاسخ نگفتید.
¹³پس نگویید: ”حکمت را دریافته‌ایم؛ خداست که باید او را محکوم سازد، نه انسان.“
¹⁴ایوب سخنان خود را بر ضد من ترتیب نداده است، و من با سخنان شما او را پاسخ نخواهم داد.
¹⁵«ایشان درمانده‌اند و دیگر پاسخ نمی‌دهند، و سخنی برای گفتن ندارند.
¹⁶پس آیا باید انتظار بِکِشم از آن رو که سخن نمی‌گویند، از آن رو که بازایستاده‌اند، و دیگر پاسخ نمی‌دهند؟
¹⁷من نیز به سهم خود جواب خواهم داد، و نظر خویش بیان خواهم کرد.
¹⁸زیرا که مرا سخنْ بسیار است، و روح در اندرونم مرا ناگزیر می‌سازد.
¹⁹هان دل من چون شرابی است ناگشوده، و چون مَشکی تازه که نزدیک است بترکد.
²⁰پس سخن خواهم گفت تا راحت یابم، و لب گشوده، پاسخ خواهم داد.
²¹از کسی جانبداری نخواهم کرد، و احدی را تملق نخواهم گفت.
²²زیرا که تملق‌گویی نمی‌دانم، وگرنه آفریدگارم به‌زودی مرا برمی‌گرفت.

29:1 ایوب در ادامۀ خطابۀ خود گفت:
²«کاش که چون ماههای گذشته می‌بودم، چون روزهایی که خدا از من مراقبت می‌کرد،
³آنگاه که چراغش بر سرم می‌تابید، و با نورِ او در تاریکی می‌خرامیدم؛
⁴آن‌سان که در روزهای کامرانی خود بودم، آنگاه که دوستیِ خدا بر خیمۀ من بود،
⁵آنگاه که قادر مطلق هنوز با من بود، و فرزندانم در اطرافم بودند،
⁶آنگاه که قدمهای خود را با سرشیر می‌شُستم، و صخره، نهرهای روغن برایم روان می‌ساخت!
⁷«چون به دروازۀ شهر بیرون می‌رفتم، و کرسی خود را در میدان شهر مهیا می‌ساختم،
⁸جوانان مرا دیده، خود را پنهان می‌کردند، و پیران بر پا شده، می‌ایستادند؛
⁹بزرگان از سخن گفتن باز‌ایستاده، دست بر دهان می‌گذاشتند؛
¹⁰آواز نجبا خاموش می‌گشت، و زبان به کامشان می‌چسبید.
¹¹گوشی که مرا می‌شنید، مبارکم می‌خوانْد، چشمی که مرا می‌دید، تحسینم می‌کرد.
¹²زیرا فقیری را که فریاد برمی‌آورد می‌رهانیدم، و هم یتیمی را که یاوری نداشت.
¹³دعای خیرِ آن که در حال مرگ بود به من می‌رسید، و دلِ بیوه‌زن به سبب من شادمانه می‌سرایید.
¹⁴پارسایی را در بر کردم، و جامۀ من شد؛ عدالتخواهی همچون ردا و دستار من بود.
¹⁵کوران را چشم بودم، و لنگان را پای.
¹⁶برای نیازمندان پدر بودم، و به دفاع از حق بیگانه برمی‌خاستم.
¹⁷دندانهای نیش شریران را می‌شکستم، و شکار را از دندانهایشان می‌ربودم.
¹⁸«می‌گفتم: ”در آشیانۀ خویش چشم از جهان فرو~خواهم بست، و ایام خویش چون ریگْ پرشمار خواهم ساخت.
¹⁹ریشه‌هایم به سوی آبها خواهد گسترد، و شبنمْ شب را بر شاخه‌هایم به سر خواهد آورد.
²⁰جلالم در من تر و تازه خواهد بود، و کمانم در دستم همواره نو خواهد ماند.“
²¹«مردمان به من گوش فرا~می‌دادند و انتظار می‌کشیدند، و برای شنیدن مشورت من خاموش می‌ماندند.
²²پس از سخن گفتنِ من دیگر سخن نمی‌گفتند، و سخنانم بر ایشان فرو~می‌چکید.
²³برایم انتظار می‌کشیدند، چنانکه برای باران، و دهان خویش می‌گشودند، آن‌سان که برای باران بهاری.
²⁴آنگاه که متزلزل بودند بر ایشان تبسم می‌کردم، و نظر لطف مرا خوار نمی‌شمردند.
²⁵راه را برای ایشان برگزیده، بر مسند رهبری تکیه می‌زدم، همچون پادشاهی بودم ساکن در میان لشکرش، همچون کسی که سوگواران را تسلی بخشد.

30:1 «اما اکنون آنها که از من جوان‌ترند، بر من ریشخند می‌زنند؛ همانها که کراهت داشتم پدرانشان را با سگان گلۀ خود بگذارم.
²نیروی بازوانشان مرا به چه کار می‌آمد، مردانی که توانی در ایشان باقی نبود؟
³شبانگاهان از فرط نیاز و گرسنگی، زمینِ خشک را در بیابان متروک می‌جَویدند؛
⁴در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه خوراک ایشان بود.
⁵از میان جامعه رانده می‌شدند، و مردم از عقبشان فریاد برمی‌کشیدند، چنانکه از عقب دزدان.
⁶مجبور می‌شدند تَهِ درّه‌ها سکنی گزینند، در حفره‌های زمین و در دل صخره‌ها.
⁷در میان بوته‌ها عَرعَر می‌کنند، و زیرِ گَزَنِه‌ها با هم گرد می‌آیند.
⁸مردمانی نادان و بی‌نام و نشانند، که از سرزمین خویش طرد شده‌اند.
⁹«و حال من موضوع سرود تمسخرآمیز ایشان شده‌ام، و از برایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام!
¹⁰از من کراهت دارند و دوری می‌گزینند؛ از آب دهان به رویم افکندن، ابایی ندارند.
¹¹از آنجا که خدا زِهِ کمان مرا شُل کرده و مرا ذلیل ساخته است، ایشان در حضورم لجام‌گسیخته شده‌اند.
¹²به جانب راستم اراذل و اوباش بر من برخاسته‌اند؛ آنان سبب افتادن من می‌شوند، و راههای مُهلک خویش را بر ضد من مهیا می‌سازند.
¹³راه مرا خراب می‌کنند، و از مصیبت من سود می‌برند، بی‌آنکه به یاری کسی نیازمند باشند.
¹⁴گویی از میان شکافی عریض می‌آیند، و از میان ویرانه‌ها هجوم می‌آورند.
¹⁵ترس و وحشت بر من مستولی می‌شود؛ شأن و منزلتِ مرا چون باد تعقیب می‌کنند، و سعادت من همچون ابر می‌گذرد.
¹⁶«و حال جانم در اندرونم ریخته شده، و روزهای مصیبت، مرا گرفتار کرده است.
¹⁷شب استخوانهایم را سوراخ می‌کند، و دردِ جانکاهم را استراحتی نیست.
¹⁸به نیروی عظیم جامه‌ام را سخت گرفته است، مرا همچون گریبانِ پیراهنم تنگ می‌گیرد.
¹⁹مرا در گِل و لای افکنده است، و همچون خاک و خاکستر گردیده‌ام.
²⁰«نزد تو فریاد بر‌می‌آورم، اما اجابتم نمی‌کنی؛ بر پا می‌ایستم، اما فقط نگاهم می‌کنی.
²¹با بیرحمی رو به سویم می‌کنی، به نیروی دستت با من دشمنی می‌ورزی.
²²مرا برگرفته بر باد می‌نشانی، و در غُرش توفان به هر سو پرتاب می‌کنی.
²³نیک می‌دانم که مرا به دیار مرگ خواهی آورد، به خانه‌ای که برای همۀ زندگان مقرر است.
²⁴«به‌یقین کسی بر مرد نیازمند دست خویش دراز نمی‌کند، آنگاه که او در فلاکتِ خویش فریاد برمی‌آورد.
²⁵آیا به حال آنان که درسختی‌اند، نمی‌گریستم، و جانم برای نیازمندان محزون نمی‌شد؟
²⁶اما چون به امید نیکی بودم، بدی آمد، و آنگاه که برای نور انتظار کشیدم، تاریکی سر رسید!
²⁷در اندرونم غوغایی بر پاست و آرامی نمی‌یابم؛ روزهای مصیبت به سراغم می‌آید.
²⁸در تاریکی ره می‌سپارم، بدون آفتاب؛ در جماعت به پا می‌ایستم و فریاد برمی‌کشم.
²⁹برادرِ شغالان گشته‌ام، و رفیقِ شترمرغان.
³⁰پوستِ من بر تنم سیاه گشته است؛ استخوانهایم از تب می‌سوزد.
³¹نوای بربطِ من به نوحه‌گری بدل شده، و صدای نای من به آواز گریه‌کنندگان.