13:1 «اینک چشمان من همۀ اینها را دیده، و گوش من آنها را شنیده و فهمیده است.
²آنچه شما می‌دانید، من نیز می‌دانم، و کمتر از شما نیستم؛
³اما سخن من با قادر مطلق است؛ آرزو دارم نزد او حُجّت بیاورم.
⁴و اما شما، به دروغها حقیقت را می‌پوشانید؛ براستی که جملگی، طبیبان بی‌خاصیتید!
⁵کاش که به کُل خاموش می‌شدید، که برای شما این حکمت می‌بود!
⁶تمنا اینکه حُجّت مرا بشنوید، و به دعوی لبهایم گوش فرا~دهید.
⁷آیا برای خدا به ناحق سخن خواهید گفت، و برای او سخن فریب بر زبان خواهید راند؟
⁸آیا می‌خواهید از او طرفداری کنید؟ آیا می‌خواهید از حق او دفاع کنید؟
⁹آیا برای‌تان نیکو خواهد شد اگر شما را بیازماید؟ آیا می‌توانید او را فریب دهید، چنانکه انسانی را؟
¹⁰به‌یقین شما را توبیخ خواهد کرد، اگر در نهان طرفداری کنید.
¹¹آیا عظمت او شما را به هراس نمی‌افکنَد، و وحشت او بر شما مستولی نمی‌شود؟
¹²سخنان نغز شما، مَثَلهایی از غبار بیش نیست، و دفاعیات شما، دفاعیات گِلین است.
¹³«خاموش باشید و بگذارید سخن بگویم؛ بگذارید هر چه خواهد بر من بشود!
¹⁴چرا گوشت تن خویش به دندان گیرم، و جان خویش در کف نهم؟
¹⁵حتی اگر مرا بکُشد، بر او امید خواهم داشت؛ اما در برابر او از راههای خویش دفاع خواهم کرد.
¹⁶به‌واقع این برای من نجات خواهد شد، زیرا شخص خدانشناس در برابر او حضور نتواند یافت.
¹⁷به سخنان من به‌دقّت گوش فرا~دهید، و بیانات من به گوشهای شما برسد.
¹⁸اینک دادخواست خویش آماده کرده‌ام، و می‌دانم که حقانیّتم به ثبوت خواهد رسید.
¹⁹کیست که بر من ادعا وارد آورد؟ زیرا آنگاه خاموش شده، جان را تسلیم خواهم کرد.
²⁰«تنها دو چیز به من عطا فرما، که آنگاه خود را از حضور تو پنهان نخواهم کرد:
²¹دست خویش از من برگیر، و هیبتت مرا مترسانَد.
²²آنگاه بخوان و من پاسخ خواهم داد، یا بگذار من بگویم، و تو مرا پاسخ دِه.
²³خطایا و گناهانم چقدر است؟ نافرمانی و گناهم را بر من معلوم دار.
²⁴چرا رویت را پنهان می‌کنی، و مرا دشمن خویش می‌شماری؟
²⁵آیا برگی رانده از باد را می‌ترسانی، و کاهِ خشکیده را تعقیب می‌کنی؟
²⁶زیرا چیزهای تلخ بر ضد من می‌نویسی، و گناهان جوانی‌ام را میراث من می‌گردانی.
²⁷پاهایم را در کُنده می‌نهی، همۀ راههایم را زیر نظر داری، و بر کف پاهایم نشان می‌گذاری؛
²⁸حال آنکه مانند چیز گندیده، و همچون جامۀ بیدخورده ضایع می‌شوم.

12:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«بدرستی که شمایید مردمان فهیم، و حکمت با شما خواهد مرد!
³اما مرا نیز چون شما درک و فهمی هست، و از شما کمتر نیستم؛ کیست که چنین چیزها را نداند؟
⁴«مضحکۀ دوستان گشته‌ام، من که به درگاه خدا فریاد برآوردم و او مستجابم فرمود؛ آری، مَن که پارسا و بی‌عیبم، مضحکه گشته‌ام!
⁵شخص آسوده، بر مصیبت به دیدۀ حقارت می‌نگرد، آماده برای کسانی که پایشان می‌لغزد.
⁶در خیمه‌های راهزنان صلح و سلامت حکمفرماست، و آنان که خدا را به خشم می‌آورند ایمن هستند، هم‌آنان که خدای خویش را بر دستانشان حمل می‌کنند!
⁷«اما حال از جانوران بپرس تا تو را بیاموزند، و از پرندگان آسمان، تا به تو بگویند؛
⁸با زمین سخن بگو تا تعلیمت دهد، و بگذار ماهیان دریا به تو خبر رسانند.
⁹کیست که از این همه درنیابد که دست خداوند آنها را به جا آورده است؟
¹⁰جانِ جمیع زندگان در دست اوست، و نَفَسِ تمامی افراد بشر.
¹¹آیا چنانکه دهان خوراک خود را می‌چِشَد گوش سخنان را نمی‌سنجد؟
¹²حکمت نزد پیران است، و فهم در عمر دراز.
¹³«حکمت و قدرت نزد خداست؛ مشورت و فهم، از آنِ او.
¹⁴اگر ویران سازد، کسی را یارای بازسازی نیست؛ اگر انسان را در بند نهد، کسی را یارای رهانیدن نیست.
¹⁵اگر آبها را بازدارد، خشک می‌شوند؛ اگر آنها را رها سازد، زمین را به تمامی می‌پوشانند.
¹⁶قدرت و خردمندی نزد وی است، فریب‌خورده و فریب‌کار هر دو تحت اقتدار اویند.
¹⁷مُشیران را به تاراج می‌سپارد، و داوران را دیوانه می‌گردانَد.
¹⁸بندهای پادشاهان را می‌گشاید، و بر کمر ایشان کمربند می‌بندد.
¹⁹کاهنان را به غارت می‌سپارد، و قدرتمندان را سرنگون می‌سازد.
²⁰مُعتمدان را از سخن گفتن بازمی‌دارد، و قوۀ تشخیص را از مشایخ می‌گیرد.
²¹اهانت را بر نجیبزادگان می‌ریزد، و کمربندِ زورآوران را می‌گشاید.
²²چیزهای ژرف از میان تاریکی آشکار می‌سازد، و تاریکیِ غلیظ را به روشناییْ بیرون می‌آورد.
²³قومها را بزرگ می‌سازد، و آنها را نابود می‌کند؛ قومها را وسعت می‌بخشد، و آنها را به تبعید می‌فرستد.
²⁴عقل رؤسای ملتهای جهان را می‌رباید، و آنان را در بیراهه‌های بیابان سرگردان می‌سازد.
²⁵در تاریکی، بدون نور کورمال راه می‌روند، و ایشان را چون مستان، افتان و خیزان می‌گرداند.

11:1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:
²«آیا کثرت سخنان را بی‌پاسخ باید گذاشت، و مردِ زیاده‌گو را برحق باید شمرد؟
³آیا یاوه‌گوییِ تو مردمان را ساکت کند؟ و چون ریشخند زنی، کسی شرمسارت نسازد؟
⁴تو به خدا می‌گویی: ”تعلیم من بی‌عیب است، و در نظر تو پاکم.“
⁵اما کاش خدا سخن گوید و لبهای خویش بر تو بگشاید،
⁶تا اَسرارِ حکمت را بر تو بنماید! زیرا خردمندی را دو جانب است. پس بدان که خدا کمتر از گناهانت تو را سزا داده است.
⁷«آیا عمقهای خدا را کشف توانی‌کرد؟ یا به کُنهِ قادر مطلق توانی رسید؟
⁸به بلندی آسمانهاست؛ چه توانی کرد؟ از هاویه ژرفتر است؛ چه توانی دانست؟
⁹طول آن از زمین دراز‌تر است، و عرض آن از دریا وسیع‌تر.
¹⁰«اگر به میان آید و حبس کند، و به محاکمه کِشد، کیست که مانع شود؟
¹¹زیرا او مردمان فریبکار را می‌شناسد، و چون شرارت بیند، آیا بدان توجه نخواهد کرد؟
¹²هرگاه کُرّه خرِ وحشیْ انسان زاده شود، مردِ تهی‌مغز نیز عاقل می‌شود!
¹³«و اما تو، اگر دل خویش آماده سازی، و دستانت را به سوی او دراز کنی،
¹⁴و اگر گناه دستانت را از خود دور کنی، و نگذاری شرارت در خیمه‌های تو ساکن شود،
¹⁵آنگاه به‌یقین روی خود را بی‌عیب بر خواهی افراشت، و پایدار شده، نخواهی ترسید.
¹⁶مشقّت خویش را از یاد خواهی برد، و آن را چون آبِ رفته به یاد خواهی آورد.
¹⁷زندگی برایت روشن‌تر از روشنایی نیمروز خواهد بود، و تاریکی برایت همچون بامدادان.
¹⁸احساس امنیت خواهی کرد، زیرا که امید داری؛ به اطراف خواهی نگریست، و در امنیت خواهی آرَمید.
¹⁹خواهی آرَمید و کسی هراسانت نخواهد ساخت، و بسیاری تو را تملّق خواهند گفت.
²⁰اما چشمان شریران تار خواهد شد؛ هیچ راه گریزی برای آنها نخواهد بود، و امیدشان جان دادنِ ایشان خواهد بود.»

10:1 «از زندگی بیزارم؛ پس شِکوۀ خویش بی‌مهابا بیان خواهم داشت، و در تلخیِ جانِ خود سخن خواهم راند.
²به خدا خواهم گفت: مرا محکوم مکن؛ آگاهم ساز که چرا با من مجادله می‌کنی.
³آیا در نظرت نیکوست که ظلم کنی، و کارِ دست خویش خوار شماری، و بر مشورت شریران نظر لطف افکنی؟
⁴آیا تو را چشمان بشر است، و چون انسان خاکی می‌نگری؟
⁵آیا روزهایت همچون روزهای انسانِ خاکی است، و سالهایت مانند سالهای آدمی،
⁶که اینگونه خطاهایم را می‌جویی، و گناهانم را جستجو می‌کنی،
⁷هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که از دست تو رهایی توانَد داد؟
⁸«دستان تو مرا به تمامی بِسِرشت و بساخت؛ آیا اکنون هلاکم می‌کنی؟
⁹تمنا اینکه به یاد آری که مرا از گِل سِرشتی؛ آیا اکنون مرا به خاک برمی‌گردانی؟
¹⁰آیا مرا همچون شیر نریختی و همچون پنیر، منجمد نساختی؟
¹¹مرا به پوست و گوشت پوشانیدی، و به استخوانها و پِی‌ها بافتی.
¹²مرا حیات و محبت بخشیدی، و در عنایت خود روحِ مرا حفظ کردی.
¹³اما این چیزها را در دل خود پنهان داشتی، و می‌دانم که اینها در فکر تو بود:
¹⁴چون گناه ورزم مراقب منی، و مرا از تقصیرم تبرئه نمی‌کنی.
¹⁵اگر تقصیرکارم، وای بر من! و حتی اگر بی‌گناه، سر برنمی‌افرازم، زیرا که از شرم آکنده‌ام و فلاکتِ خویش در نظر دارم.
¹⁶اگر سَرَم برافراشته شود، مرا چون شیر شکار خواهی کرد، و باز عجایب خویش بر ضد من نمایان خواهی ساخت.
¹⁷گواهانی تازه بر ضد من می‌آوری، و بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی، سپاهیان تازه‌نفس بر ضد من برمی‌خیزانی.
¹⁸«چرا مرا از رَحِم بیرون آوردی؟ کاش جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید،
¹⁹و چنان می‌بودم که گویی هرگز نبوده‌ام، و از رَحِم به گور برده می‌شدم.
²⁰آیا روزهایم اندک نیست؟ پس مرا واگذار و رهایم کُن تا کمی شاد باشم،
²¹پیش از آنکه بدان‌جا روم که از آن بازگشتی نیست، به دیار ظلمت و تاریکی غلیظ.
²²به دیارِ تیره و تار به سیاهیِ ظلمات، که در آن هیچ نظمی نیست؛ آنجا که حتی روشنایی همچون تاریکی است.»

9:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«یقین می‌دانم که چنین است. اما آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟
³اگر بخواهد با او بحث کند، یک از هزار نیز او را پاسخ نتوانَد داد.
⁴او در اندیشه، حکیم است و در قدرت، توانا؛ کیست که در برابرش ایستاده و کامیاب شده باشد؟
⁵اوست که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند بی‌آنکه بدانند، و در خشم خود آنها را واژگون می‌سازد؛
⁶که زمین را از جایش می‌جنبانَد، و ستونهایش به لرزه درمی‌آیند؛
⁷که خورشید را فرمان می‌دهد، و طلوع نمی‌کند، و ستارگان را مُهر و موم می‌نماید؛
⁸که آسمانها را یک‌تنه می‌گسترانَد، و بر امواج دریا گام می‌زند؛
⁹اوست که دُبّ اکبر و جبّار را آفرید، و هم ثریا و صُوَر فَلَکیِ جنوب را؛
¹⁰که کارهای عظیم و کاوش‌ناپذیر می‌کند، و هم عجایب بی‌شمار.
¹¹هان از کنارم می‌گذرد و او را نمی‌بینم؛ عبور می‌کند و احساسش نمی‌کنم.
¹²چون می‌رُباید، کیست که او را بازدارد؟ و کیست که تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“
¹³خدا خشم خود را بازنمی‌دارد؛ یاری‌دهندگانِ رَحَب زیر او خم می‌شوند.
¹⁴«پس من کیستم که او را پاسخ دهم، و چگونه کلمات خویش را برای مباحثه با او برگزینم؟
¹⁵هرچند بی‌گناهم، او را پاسخ نتوانم داد؛ بلکه باید از داورِ خویش ملتمسانه طلبِ رحمت کنم.
¹⁶حتی اگر او را می‌خواندم و پاسخم می‌داد، باور نمی‌کنم که به آوازم گوش فرا~می‌داد.
¹⁷زیرا به توفانی مرا خُرد می‌کند، و بی‌سبب بر زخمهایم می‌افزاید.
¹⁸نمی‌گذارد نَفَسی تازه کنم، بلکه به تلخیها مرا سیر می‌سازد.
¹⁹اگر سخن از قدرت باشد، اینک او قادر است! و اگر سخن از عدالت باشد، کیست که بتواند از او بازخواست کند؟
²⁰حتی اگر بی‌گناه باشم، دهان خودم مرا محکوم می‌کند؛ و اگر بی‌عیب باشم، مرا خطاکار می‌شِمُرَد.
²¹من بی‌عیبم، اما خویشتن را کسی نمی‌پندارم، و از جان خویش کراهت دارم.
²²هیچ فرق نمی‌کند؛ از همین روست که می‌گویم: او بی‌عیب و شریر را هلاک می‌سازد.
²³آنگاه که بلا به ناگاه کشتار کند، او بر ناامیدیِ بی‌گناهان ریشخند می‌زند.
²⁴جهان به دست شریران سپرده شده است، و او رویِ داوران جهان را می‌پوشانَد. اگر او نیست، پس کیست؟
²⁵«روزهایم از دونده تیزروترند؛ می‌گریزند و روی سعادت نمی‌بینند؛
²⁶همچون زورقهای نی به‌سرعت می‌گذرند، همچون عقابی که بر طعمۀ خود هجوم می‌برَد.
²⁷اگر بگویم، ”شِکوِۀ خویش از یاد خواهم برد، و چهرۀ عبوس از خود به در کرده، شاد و خندان خواهم شد“،
²⁸از همۀ دردهای خویش به وحشت می‌افتم، و می‌دانم مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.
²⁹آری، محکوم خواهم بود؛ پس تقلایِ بیهوده چرا؟
³⁰حتی اگر خویشتن را به برف بشویم، و دستان خویش به قلیاب طاهر سازم،
³¹مرا در مَنجلاب فرو~خواهی برد، و حتی جامه‌ام از من بیزار خواهد بود.
³²زیرا او همچون من انسان نیست که پاسخش گویم، و تا با هم به مَحکمه رَویم.
³³میان ما داوری نیست تا بر هر دوی ما دست بگذارد.
³⁴کاش عصای خویش از من برگیرد، و هیبت او مرا نترسانَد!
³⁵آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم، اما حالْ من چنین نیستم.

8:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی پاسخ داد:
²«تا به کِی چنین چیزها خواهی گفت و سخنانِ دهانت بادِ فراوان خواهد بود؟
³آیا خدا عدالت را مخدوش می‌سازد؟ یا قادر مطلق انصاف را زیر پا می‌گذارد؟
⁴از آنجا که فرزندانت بدو گناه ورزیده‌اند، او نیز ایشان را به دست عِصیانشان تسلیم کرده است.
⁵اگر تو به‌جِدّ خدا را بجویی و دستِ تمنا به درگاه قادر مطلق دراز کنی،
⁶و اگر پاک و درستکار باشی، او نیز به‌یقین برای تو بیدار خواهد شد، و تو را به جایگاه بَرحقّت باز خواهد گردانید؛
⁷اگرچه آغازت حقیر بود، سرانجامت بس عظیم خواهد شد.
⁸«تمنا اینکه از نسلهای پیشین بپرسی، و به آنچه پدران ایشان در آن تفحص کرده‌اند، توجه کنی.
⁹زیرا ما همین دیروز به دنیا آمده‌ایم و هیچ نمی‌دانیم، و روزهای عمرمان بر زمین سایه‌ای بیش نیست!
¹⁰آیا ایشان تو را نخواهند آموخت و با تو سخن نخواهند گفت، و از خزینۀ دل خویش کلمات بیرون نخواهند آورد؟
¹¹«آیا پاپیروسْ بی‌مرداب می‌روید؟ یا نِیْ بی‌آب نمو می‌کند؟
¹²آنگاه که هنوز سبز است و بریده نشده، پیش از هر گیاه دیگر خشک می‌شود.
¹³همچنین است طریق همۀ آنان که خدا را از یاد می‌برند؛ امید مردِ خدانشناس بر باد خواهد شد.
¹⁴آنچه بر آن توکل دارد لرزان است، تکیه‌گاهش تار عنکبوت است.
¹⁵بر خانۀ خویش تکیه می‌زند، اما خانه تاب نمی‌آورَد. آن را به چنگ می‌گیرد، اما قائم نمی‌ماند.
¹⁶او بسان گیاهی است سرسبز در برابر آفتاب، که شاخه‌هایش را در سرتاسر باغِ خود می‌گسترد.
¹⁷ریشه‌هایش لابه‌لای توده‌های سنگ تنیده می‌شود، و خانه‌ای را در میان سنگها جستجو می‌کند.
¹⁸اما چون از جای خود ریشه‌کن شود، آن مکان، او را انکار کرده، خواهد گفت: ”هرگز تو را ندیده‌ام.“
¹⁹آری، شادیِ طریقِ او همین است، و دیگران از دل خاک سَر بر خواهند کرد.
²⁰«به‌یقین خدا مرد بی‌عیب را طرد نخواهد کرد، و دست بدکاران را تقویت نخواهد نمود.
²¹او دیگر بار دهانت را از خنده پر خواهد ساخت، و لبانت را از فریاد شادمانی.
²²نفرت‌کنندگانت به شرم پوشیده خواهند شد، و خیمۀ شریران دیگر نخواهد بود.»

6:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«کاش اندوه من وزن می‌شد، و مصیبتم را به تمامی در ترازو می‌نهادند!
³زیرا آنگاه از ریگ دریا سنگین‌تر می‌شد؛ از همین روست که سخنانم شتابزده بوده است.
⁴زیرا تیرهای قادر مطلق در اندرون من است؛ روح من زهرشان را می‌نوشد، و دِهشَتهای خدا بر من صف‌آرایی کرده‌اند.
⁵آیا خرِ وحشی با داشتن علف عَرعَر می‌کند؟ یا گاو بر یونجۀ خود ماغ می‌کِشد؟
⁶آیا چیز بی‌مزه را بی‌نمک توان خورد؟ و یا در سفیدۀ تخم‌مرغ طعمی هست؟
⁷جان من از دست زدن به آنها کراهت دارد؛ آنها برایم همچون طعامِ چِندِش‌آور است.
⁸«کاش مسئلت من برآورده می‌شد، و خدا آرزویم را به من می‌داد!
⁹کاش خدا راضی می‌شد مرا لِه کند، و دست خویش برافراشته، مرا منقطع سازد!
¹⁰آنگاه دستِ‌کم مرا این تسلی می‌بود، و در عذابِ بی‌امان شاد می‌گشتم، که کلمات آن قدوس را انکار نکرده‌ام.
¹¹«من چه قوّت دارم که انتظار بکشم؟ سرانجامِ من چیست که شکیبا باشم؟
¹²آیا قوّتِ من قوّتِ سنگ است، یا گوشتِ تنم، برنجین؟
¹³آیا در من توانی برای یاریِ خویش هست؟ آیا اِعانت یکسره از من رخت برنبسته است؟
¹⁴«شخص نومید سزاوار محبت دوست خویش است، حتی اگر ترسِ قادر مطلق را ترک گفته باشد.
¹⁵اما برادرانِ من همچون رودهای فصلی فریب‌کارند، همچون رودهایی که فقط برای مدتی روان می‌شوند،
¹⁶که به سبب یخ، سیه‌فامند، و برف در اندرونشان پنهان است،
¹⁷اما در فصول خشک بخار می‌شوند، و در گرما از مکان خود ناپدید می‌گردند.
¹⁸کاروانها مسیر خود را تغییر می‌دهند، و به بیابانِ بی‌آب و علف درمی‌آیند و هلاک می‌گردند.
¹⁹کاروانیانِ تیما نگریستند، قافله‌های صَبا به امید آن بودند.
²⁰ایشان از اطمینان خویش سرافکنده شدند؛ به آنجا رسیدند و شرمنده گشتند.
²¹اکنون شما نیز مانند آن رودها شده‌اید؛ مصیبتِ مرا دیده و ترسان گشته‌اید.
²²آیا گفتم چیزی به من ببخشید؟ یا از ثروت خود هدیه‌ای به من دهید؟
²³یا از چنگ مخالفان رهایم سازید؟ یا از دست ظالمان فدیه‌ام کنید؟
²⁴«مرا تعلیم دهید، و خاموش خواهم شد؛ به من بفهمانید خطایم کجاست.
²⁵سخنان راست چه دردناک است! اما استدلال شما چه چیزی را ثابت می‌کند؟
²⁶آیا گمان می‌برید سخنان مرا نکوهش توانید کرد؟ آیا سخنان مردی درمانده را بادی بیش نمی‌انگارید؟
²⁷شما حتی بر یتیمان قرعه می‌افکنید، و دوست خود را چون کالا معامله می‌کنید!
²⁸«اما اکنون لطف فرموده، بر من نظر کنید، تا ببینید آیا چشم در چشم شما دروغ خواهم گفت.
²⁹تمنا اینکه بازایستید و بی‌انصافی نکنید. بازایستید، زیرا حقانیتِ من مطرح است.
³⁰آیا در زبانم هیچ بی‌انصافی هست؟ آیا کامِ من فساد را تمییز نمی‌دهد؟

7:1 «آیا آدمی را بر زمین مجاهده‌ای سخت نیست؟ آیا روزهای او چون روزهای کارگری مزدبگیر نیست؟
²همچون برده‌ای که مشتاق سایه‌ای است، و کارگر مزدبگیری که چشم‌انتظار اُجرت خویش است،
³من نیز ماههای بطالت به میراث یافته‌ام، و شبهای مشقت برایم مقرر گشته است.
⁴چون به بستر روم، گویم، ”چه وقت بر خواهم خاست؟“ اما شب دراز است و من تا سپیده‌دم از پهلو به پهلو شدن خسته می‌شوم.
⁵تنم از کِرمها و زخمهای کِبِره‌بسته پوشیده است؛ پوستِ تنم می‌شکافد و ترشحات از آن جاری می‌شود.
⁶روزهای عمرم از ماکوی بافندگی تیزروتر است، و بدون هیچ امیدی به انتها می‌رسد.
⁷«به یاد آر، که زندگی من نَفَسی بیش نیست، و دیدگانم دیگر هرگز روی سعادت نخواهد دید.
⁸چشمان آن که مرا می‌بیند دیگر بر من نخواهد نگریست؛ در همان حال که چشمانت بر من است، دیگر اثری از من نخواهد بود.
⁹همان‌گونه که ابر محو و نابود می‌گردد، آن که به هاویه فرود می‌شود نیز برنمی‌آید؛
¹⁰دیگر هرگز به منزل خویش بازنمی‌گردد، و مکانش دیگر او را نمی‌شناسد.
¹¹«از این رو لب فرو~نخواهم بست؛ در تنگی روحِ خویش سخن خواهم گفت و در تلخیِ جانِ خود، شِکوِه خواهم کرد.
¹²آیا من دریا هستم یا هیولای ژَرفا، که بر من قراول قرار می‌دهی؟
¹³هرگاه بگویم، ”تخت‌خوابم مرا تسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد“،
¹⁴آنگاه تو مرا به خوابها به وحشت می‌افکنی، و به رؤیاها هراسان می‌سازی،
¹⁵تا آنجا که جانم خفه شدن را خوش‌تر می‌دارد، و مرگ را، بیش از این استخوانهایم.
¹⁶از زندگی بیزارم؛ نمی‌خواهم تا ابد زنده بمانم. مرا به حال خود واگذار که روزهایم دَمی بیش نیست.
¹⁷انسان چیست که او را در شمار آوری، و دل بدو مشغول داری؟
¹⁸هر بامداد به سراغش آیی، و هر لحظه او را بیازمایی؟
¹⁹تا به کی چشم از من بر نخواهی گرفت؟ آیا لحظه‌ای مرا به حال خود نخواهی گذاشت تا آب دهانم را فرو~برم؟
²⁰اگر گناه کرده‌ام، به تو چه کرده‌ام، ای پاسبانِ آدمیان؟ چرا مرا هدف تیر خود ساخته‌ای؟ آیا برای تو باری سنگین شده‌ام؟
²¹چرا نافرمانی‌ام را عفو نمی‌کنی، و مَعصیتم را دور نمی‌سازی؟ زیرا اکنون در خاکِ زمین خواهم خفت؛ آنگاه مرا خواهی جُست و نخواهم بود.»

5:1 «حال فریاد سَر دِه؛ آیا کسی هست که پاسخت گوید؟ از کدامین یک از مقدسان یاری خواهی جُست؟
²براستی که خشم، احمق را می‌کُشد، و حسد، ساده‌لوح را از پا درمی‌آورد.
³احمق را دیدم که ریشه می‌گرفت، اما به ناگاه مسکنِ او لعن شد.
⁴فرزندان او از امنیت به دورند؛ در محکمه پایمال می‌شوند، و ایشان را رهاننده‌ای نیست.
⁵گرسنگان محصول او را می‌خورند، و آنها را حتی از میان خارها برمی‌چینند؛ و تشنگان برای ثروت او لَه لَه می‌زنند.
⁶زیرا مصیبت از خاک برنمی‌خیزد، و مشقت از زمین نمی‌روید؛
⁷بلکه آدمی برای مشقت زاده می‌شود، چنانکه شراره به بالا می‌جهد.
⁸«اگر من بودم، خدا را طلب می‌کردم، و دعویِ خویش به خدا می‌سپردم؛
⁹او که اعمال عظیم و تفحص‌ناپذیر می‌کند، و عجایبِ بی‌شمار به عمل می‌آورَد:
¹⁰باران بر سطح زمین می‌بارانَد، و آب بر صحرا جاری می‌سازد.
¹¹افتادگان را به جایگاه رفیع می‌رساند، و ماتمیان را به جای امن برمی‌افرازد.
¹²تدبیرهای حیله‌گران را عقیم می‌گذارد، تا دستانشان موفقیتی کسب نکند.
¹³حکیمان را به تَرفندِ خودشان گرفتار می‌سازد، و نقشه‌های مکاران به‌سرعت باطل می‌گردد.
¹⁴در روز به تاریکی می‌خورند، و به وقتِ ظهر چون شبْ کورمال راه می‌روند.
¹⁵اما نیازمندان را از شمشیرِ دهان ایشان می‌رهانَد، و آنان را از دست زورمندان نجات می‌بخشد.
¹⁶پس برای بینوایان امید هست، و ظلمْ دهان خویش فرو~می‌بندد.
¹⁷«خوشا به حالِ آن که خدا تأدیبش کند؛ پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار.
¹⁸زیرا او مجروح می‌سازد، اما التیام نیز می‌دهد؛ زخمی می‌کند، اما دستش شفا نیز می‌بخشد.
¹⁹تو را از شش بلا خواهد رهانید، و در هفت بلا، گزندی به تو نخواهد رسید.
²⁰در قحطی تو را از مرگ فدیه خواهد داد، و در جنگ، از دمِ شمشیر.
²¹از زخمِ زبان در امان خواهی بود، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید.
²²بر هلاکت و قحطی پوزخند خواهی زد، و از وحوش صحرا بیم نخواهی داشت.
²³زیرا با سنگهای صحرا هم‌پیمان خواهی بود، و وحوش صحرا با تو صلح خواهند کرد.
²⁴از امنیتِ خیمه‌ات مطمئن خواهی بود؛ آغلِ خود را بازرسی خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت.
²⁵خواهی دانست که نسلت کثیر خواهد بود، و فرزندانت چون علف زمین.
²⁶در کهنسالی به گور خواهی رفت، چون بافۀ گندم که در موسمش برداشت شود.
²⁷هان این را تفحّص کرده‌ایم، و چنین است. پس آن را بشنو و خودْ فرا~گیر!»

3:1 پس از آن، ایوب لب به سخن گشود و زادروز خود را نفرین کرد.
²ایوب گفت:
³«نابود باد روزی که در آن زاده شدم، و شبی که گفتند: ”مردی در رَحِم قرار گرفت.“
⁴کاش آن روز سیاه شود! کاش خدا از بالا بر آن التفات نکند، و نوری بر آن نتابد.
⁵کاش تاریکی و ظلمت غلیظ آن را تصاحب کنند، و ابر بر آن ساکن شود، و کُسوفاتِ روز آن را به هراس افکنند.
⁶آن شب را ظلمت غلیظ فرو~گیرد، و به روزهای سال نپیوندد، و به شمارۀ ماهها داخل نشود.
⁷اینک آن شب نازاد باشد، و فریاد شادمانی در آن به گوش نرسد.
⁸نفرین‌کنندگانِ روز، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند.
⁹ستارگانِ شَفَقِ آن، تاریک گردند، به انتظار نور نشیند اما نباشد، و مژگانِ سَحَر را نبیند؛
¹⁰چراکه درهای رَحِمِ مادرم را نبست، و مشقت را از چشمانم پنهان نداشت.
¹¹«چرا به هنگام تولد نمردم، و چون از رَحِم بیرون می‌آمدم، جان ندادم؟
¹²چرا زانوانْ مرا پذیرفتند، و سینه‌ها، تا بِمَکم؟
¹³زیرا تا کنون می‌خُفتم و در آرامش به سر می‌بردم، در خواب می‌بودم و استراحت می‌یافتم،
¹⁴در جوار پادشاهان و مشیران جهان، که ویرانه‌ها از بهر خویش بنا کردند،
¹⁵یا در کنار حاکمانِ صاحبِ زر، که منازلِ خویش از نقره پر می‌سازند.
¹⁶یا چرا همچون جنینِ سقط‌شده پنهان نگشتم، مانند نوزادانی که روشنایی را هرگز ندیدند؟
¹⁷آنجا شریران از اذیت و آزار بازمی‌ایستند، و خستگان استراحت می‌یابند؛
¹⁸آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند.
¹⁹خُرد و بزرگ در آنجایند، و غلام از اربابِ خویش آزاد است.
²⁰«چرا روشنایی به دردمندان عطا می‌شود، و زندگانی به تلخ‌جانان؟
²¹که در آرزوی مرگند اما نمی‌یابند، که آن را می‌کاوَند، بیش از گنجهای پنهان؟
²²که از یافتن گور مسرور می‌شوند، و با شادمانی بر سرِ شوق می‌آیند؟
²³چرا روشنایی داده می‌شود به آن که راهش نهان است و خدا اطرافش را مسدود کرده است؟
²⁴زیرا که نانِ من آه کشیدن است، و نالۀ من چون آبْ ریخته می‌شود.
²⁵زیرا آنچه از آن وحشت داشتم بر سرم آمد؛ آنچه از آن می‌هراسیدم بر من واقع شد.
²⁶آرام و قرار ندارم؛ مرا آسایشی نیست، بلکه پریشانی و بس.»

4:1 آنگاه اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:
²«اگر کسی بخواهد سخنی با تو بگوید، آیا تاب خواهی داشت؟ اما کیست که بتواند از سخن گفتن بازایستد؟
³هان تو خود بسیاری را پند داده‌ای، و دستان ضعیف را تقویت کرده‌ای.
⁴سخنانت لغزندگان را استوار داشته است، و زانوان لرزان را نیرو بخشیده‌ای.
⁵اما حال که به تو رسیده، تاب نمی‌آوری، و اکنون که تو را لمس کرده، پریشان گشته‌ای.
⁶آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر بی‌عیبیِ رفتارت؟
⁷«به یاد آر: کیست که بی‌گناه هلاک شده باشد، و کجا صالحان تلف شده‌اند؟
⁸بنا بر مشاهدات من، آنان که شرارت شیار می‌کنند و شقاوت می‌کارَند، همان را دِرو می‌کنند.
⁹به دَمِ خدا هلاک می‌شوند، و به بادِ غضبش تباه می‌گردند.
¹⁰غرش شیر و نعرۀ شیر ژیان، و دندانهای شیران جوان شکسته است.
¹¹شیر نر از نبودِ شکار تلف می‌شود، و بچه‌های شیر ماده پراکنده می‌گردند.
¹²«سخنی در خفا به من رسید، و گوشم زمزمه‌ای از آن شنید.
¹³در میان افکارِ پریشانِ ناشی از رؤیاهای شب، آنگاه که خواب سنگین بر آدمیان غالب می‌شود،
¹⁴رُعب و وحشت بر من مستولی شد، و لرزه بر تمام استخوانهایم افتاد.
¹⁵روحی از پیش روی من گذشت، و موی بر تنم راست شد.
¹⁶آنجا ایستاد، اما قادر به تشخیص سیمایش نبودم. شکلی در برابر دیدگانم بود؛ خاموشی بود، و آنگاه آوازی شنیدم:
¹⁷”آیا انسان خاکی در حضور خدا پارسا شمرده شود؟ آیا آدمی در نظر خالق خویش پاک باشد؟
¹⁸او حتی بر خادمان خود اعتماد ندارد، و بر فرشتگان خویش خُرده می‌گیرد؛
¹⁹چقدر بیشتر بر آنان که در خانه‌های گِلین ساکنند، که بنیادشان بر خاک است و آسانتر از بید لِه می‌شوند.
²⁰از یک صبح تا شام خُرد می‌شوند؛ بی‌آنکه کسی دریابد، تا ابد هلاک می‌گردند.
²¹آیا طنابِ خیمۀ ایشان به در نمی‌آید؟ می‌میرند، بدون حکمت.“

1:1 در دیار عوص مردی بود ایوب نام. آن مرد بی‌عیب و صالح بود؛ از خدا می‌ترسید و از بدی اجتناب می‌کرد.
²برای ایوب هفت پسر و سه دختر زاده شد.
³دارایی او هفت هزار گوسفند، سه هزار شتر، پانصد جفت گاو و پانصد الاغ ماده بود، و خدمتکاران بسیار زیاد داشت. ایوب از تمامی مردمان مشرق‌زمین بزرگتر بود.
⁴پسرانش هر یک به نوبۀ خود ضیافتی در خانۀ خویش می‌دادند و فرستاده، سه خواهر خود را دعوت می‌کردند تا با ایشان بخورند و بیاشامند.
⁵و چون دورۀ روزهای میهمانی ایشان به پایان می‌رسید، ایوب از پی ایشان فرستاده، تقدیسشان می‌کرد، و صبح زود برخاسته، به شمار همۀ آنان قربانی تمام‌سوز تقدیم می‌نمود. زیرا ایوب می‌گفت: «شاید فرزندانم گناه ورزیده و در دل خود به خدا لعن کرده باشند.» ایوب همواره چنین می‌کرد.
⁶روزی پسران خدا آمدند تا به حضور خداوند شرفیاب شوند. شیطان نیز در میان ایشان آمد.
⁷خداوند از شیطان پرسید: «از کجا می‌آیی؟» شیطان به خداوند پاسخ داد: «از گشت و گذار در زمین و سِیر کردن در آن.»
⁸خداوند گفت: «آیا خادم من ایوب را ملاحظه کرده‌ای؟ کسی مانند او بر زمین نیست. مردی بی‌عیب و صالح که از خدا می‌ترسد و از بدی اجتناب می‌کند.»
⁹شیطان در پاسخ خداوند گفت: «آیا ایوب بی‌چشمداشت از خدا می‌ترسد؟
¹⁰آیا جز این است که گِرد او و اهل خانه و همۀ اموالش از هر سو حصار کشیده‌ای؟ تو دسترنج او را برکت داده‌ای، و چارپایانش در زمین افزون گشته‌اند.
¹¹اما اکنون دست خود دراز کن و هرآنچه دارد لمس نما، که رو در رو تو را لعن خواهد کرد.»
¹²خداوند به شیطان گفت: «اینک هرآنچه دارد در دست توست. فقط دستت را بر خودِ او دراز مکن.» پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفت.
¹³روزی پسران و دختران ایوب در خانۀ برادر بزرگ خود به خوردن و نوشیدن مشغول بودند،
¹⁴که قاصدی نزد ایوب آمد و گفت: «گاوها شخم می‌زدند و ماده‌الاغان در کنار آنها می‌چریدند،
¹⁵که صَبایان حمله آورده، آنها را به یغما بردند و خدمتکاران را از دم تیغ گذراندند. تنها من جان به در بردم تا تو را خبر دهم.»
¹⁶او هنوز سخن می‌گفت که دیگری آمد و گفت: «آتش خدا از آسمان فرو~افتاد و گله و خدمتکاران را در کام کشیده، سوزانید. تنها من جان به در بردم تا تو را خبر دهم.»
¹⁷او هنوز سخن می‌گفت که دیگری آمد و گفت: «کَلدانیان سه دسته شدند و بر شتران هجوم آورده، آنها را به یغما بردند و خدمتکاران را نیز از دم تیغ گذراندند. تنها من جان به در بردم تا تو را خبر دهم.»
¹⁸او هنوز سخن می‌گفت که دیگری آمد و گفت: «پسران و دخترانت در خانۀ برادر بزرگ خود به خوردن و نوشیدن مشغول بودند،
¹⁹که ناگاه تندبادی از جانب بیابان وزیده، چهار گوشۀ خانه را زد و خانه بر جوانان فرو~ریخت، و مردند. تنها من جان به در بردم تا تو را خبر دهم.»
²⁰آنگاه ایوب برخاسته، ردای خود چاک زد و سر خویش تراشید، و بر زمین افتاده، پرستش‌کنان
²¹گفت: «عریان از رَحِم مادر بیرون آمدم و عریان نیز باز خواهم گشت. خداوند داد و خداوند گرفت! نام خداوند متبارک باد!»
²²در این همه، ایوب گناه نکرد و به خدا بی‌انصافی نسبت نداد.

2:1 روزی دیگر پسران خدا آمدند تا به حضور خداوند شرفیاب شوند. شیطان نیز در میان آنها آمد تا به حضور خداوند شرفیاب شود.
²خداوند از شیطان پرسید: «از کجا می‌آیی؟» شیطان پاسخ داد: «از گشت و گذار در زمین و سِیر کردن در آن.»
³آنگاه خداوند به شیطان گفت: «آیا خادم من ایوب را ملاحظه کردی؟ کسی مانند او بر زمین نیست، مردی بی‌عیب و صالح که از خدا می‌ترسد و از بدی اجتناب می‌کند. او همچنان کاملیت خود را حفظ کرده است، هرچند مرا بر ضد او برانگیختی تا او را بی‌سبب ضرر رسانم.»
⁴شیطان در پاسخ خداوند گفت: «پوست به عوض پوست! انسان هر چه دارد برای جان خود خواهد داد.
⁵اکنون دست خود دراز کرده، گوشت و استخوانِ او را لمس کن و او رو در رو تو را لعن خواهد کرد.»
⁶خداوند به شیطان گفت: «اینک او در دست توست. فقط جانِ او را حفظ کن.»
⁷پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفت، و ایوب را از کف پا تا تارَکِ سر به دُملهایی دردناک مبتلا ساخت.
⁸پس او تکه سفالی برگرفت تا در حالی که در خاکستر نشسته بود، خود را با آن بخراشد.
⁹آنگاه زنش به او گفت: «آیا همچنان کاملیت خود را حفظ می‌کنی؟ خدا را لعن کن و بمیر!»
¹⁰او وی را گفت: «همچون یکی از زنان ابله سخن می‌گویی! آیا نیکویی را از خدا بپذیریم و بدی را نپذیریم؟» و در این همه، ایوب به لبان خود گناه نکرد.
¹¹و چون سه دوست ایوب، یعنی اِلیفازِ تیمانی، بِلدَدِ شوحی و صوفَرِ نَعَماتی از این همه بلا که بر سر او آمده بود آگاهی یافتند، هر یک از مکانِ خویش روانه شده، با یکدیگر ملاقات کردند تا رفته با او ماتم کنند و تسلایش دهند.
¹²چون از دور او را دیدند، نشناختند. پس آواز خود را بلند کرده، گریستند و ردای خویش چاک زدند و خاک به هوا افشانده، بر سر خود ریختند.
¹³آنگاه هفت شبانه روز همراه وی بر زمین نشستند، و هیچ‌یک به او سخنی نگفتند، زیرا دیدند که درد او بسیار عظیم است.