39:1 گفتم: «مراقب راههایم خواهم بود تا به زبانم گناه نورزم؛ تا زمانی که شریران نزد من باشند، دهانم را به لگام نگاه خواهم داشت.»
²اما چون ساکت و خاموش بودم، و سخنی نیکو نیز نمی‌گفتم، دردم افزون گشت،
³و دلم در اندرونم گداخته شد. چون تأمل می‌کردم، آتش شعله برکشید؛ آنگاه به زبان آمده، سخن گفتم:
⁴«خداوندا، پایان زندگی‌ام را به من بنما و شمار روزهایم را؛ بگذار بدانم که زندگی‌ام چه زودگذر است.
⁵اینک روزهایم را وجبی بیش نساخته‌ای، و سالهای زندگی‌ام در نظرت هیچ است. به‌یقین آدمی دمی بیش نیست؛ سِلاه
⁶بی‌گمان انسان چون شبحی متحرک است؛ که مضطرب می‌شود، اما بیهوده؛ و انباشته می‌کند، بی‌آنکه بداند چه کسی از آن بهره خواهد گرفت.
⁷«پس حال، خداوندگارا، در انتظار چه باشم؟ امیدم بر توست!
⁸مرا از همۀ عِصیانم رهایی ده، و مضحکۀ ابلهانم مساز.
⁹گنگ گشته‌ام و زبان نمی‌گشایم، زیرا تو این را کرده‌ای.
¹⁰بلای خویش از من دور کن که از ضرب دستت تلف می‌شوم.
¹¹تو انسان را به سبب گناهش به عتابها تنبیه می‌کنی، و نفایس او را چون بید می‌خوری. به‌یقین که آدمی دمی بیش نیست. سِلاه
¹²«خداوندا، دعایم را بشنو، و به فریادم گوش فرا~دار؛ اشکهایم را نادیده مگیر. زیرا نزد تو همچون میهمان مسکن گزیده‌ام، مانند غریبی، چون همۀ پدرانم.
¹³دیده از من برگیر، تا دیگر بار لبخند بر لبان آرَم پیش از آنکه رخت بربندم و دیگر نباشم.»

40:1 انتظارِ بسیار برای خداوند کشیدم، و به من مایل شده، فریادم را شنید.
²او مرا از چاه هلاکت برآورد و از گل و لای برکشید؛ و پاهایم را بر صخره نهاد و گامهایم را مستحکم فرمود.
³سرودی تازه در دهانم گذاشت، سرود ستایش خدایمان را. بسیاری این را دیده، خواهند ترسید و بر خداوند توکل خواهند کرد.
⁴خوشا به حال کسی که بر خداوند توکل دارد، و به متکبران روی نمی‌آورد، به کسانی که از پی دروغ گمراه می‌شوند.
⁵ای یهوه خدای من، تو کارهای شگفت خود را و تدبیرهای خویش را برای ما، بس کثیر گردانیده‌ای؛ کسی را با تو قیاس نتوان کرد. اگر بخواهم آنها را بازگویم و بیان کنم، بیش از حدِ شمار است.
⁶به قربانی و هدیه رغبت نداشتی، اما گوشهای مرا گشودی؛ قربانی تمام‌سوز و قربانی‌گناه را مطالبه نکردی.
⁷آنگاه گفتم: «اینک من می‌آیم! در طومار کتاب درباره‌ام نوشته شده است؛
⁸آرزویم، ای خدایم، انجام اراده توست؛ شریعت تو در دل من است.»
⁹در جماعت بزرگ به عدالت نجاتبخش تو بشارت داده‌ام؛ من لبان خویش بازنداشته‌ام، چنانکه تو می‌دانی ای خداوند.
¹⁰عدالت نجاتبخش تو را در دل خویش پنهان نداشته‌ام، بلکه از امانت و نجات تو سخن گفته‌ام و محبت و وفاداری تو را از جماعت بزرگ نپوشانیده‌ام.
¹¹و اما تو خداوندا، رحمتت را از من دریغ نخواهی داشت؛ محبت و وفاداری تو همواره مرا محافظت خواهد کرد.
¹²زیرا بلایای بی‌شمار مرا در میان گرفته است؛ تقصیراتم مرا احاطه کرده، که نمی‌توانم دید؛ از شمار مویهای سرم فزونتر است، دل من ضعف به هم رسانده.
¹³خداوندا، به لطف خویش رهایی‌ام ده؛ خداوندا، به یاریم بشتاب.
¹⁴آنان که قصد گرفتن جان من دارند، جملگی سرافکنده و شرمسار گردند؛ آنان که تیره‌روزی مرا آرزومندند واپس روند و رسوا شوند.
¹⁵آنان که بر من هَه هَه می‌گویند، از سرافکندگی حیران گردند.
¹⁶اما آنان که تو را می‌جویند همه در تو شادی کنند و به وجد آیند؛ آنان که نجات تو را دوست می‌دارند همواره بگویند: «خداوند بزرگ است!»
¹⁷و اما من، ستمدیده و نیازمندم، لیکن خداوندگار در اندیشۀ من است. تو یاور و رهانندۀ منی؛ ای خدای من، تأخیر مکن.

¹ I said, I will take heed to my ways, that I sin not with my tongue: I will keep my mouth with a bridle, while the wicked is before me.² I was dumb with silence, I held my peace, even from good; and my sorrow was stirred.³ My heart was hot within me, while I was musing the fire burned: then spake I with my tongue,⁴ LORD, make me to know mine end, and the measure of my days, what it is: that I may know how frail I am.⁵ Behold, thou hast made my days as an handbreadth; and mine age is as nothing before thee: verily every man at his best state is altogether vanity. Selah.⁶ Surely every man walketh in a vain shew: surely they are disquieted in vain: he heapeth up riches, and knoweth not who shall gather them.⁷ And now, Lord, what wait I for? my hope is in thee.⁸ Deliver me from all my transgressions: make me not the reproach of the foolish.⁹ I was dumb, I opened not my mouth; because thou didst it.¹⁰ Remove thy stroke away from me: I am consumed by the blow of thine hand.¹¹ When thou with rebukes dost correct man for iniquity, thou makest his beauty to consume away like a moth: surely every man is vanity. Selah.¹² Hear my prayer, O LORD, and give ear unto my cry; hold not thy peace at my tears: for I am a stranger with thee, and a sojourner, as all my fathers were.¹³ O spare me, that I may recover strength, before I go hence, and be no more.

¹ I waited patiently for the LORD; and he inclined unto me, and heard my cry.² He brought me up also out of an horrible pit, out of the miry clay, and set my feet upon a rock, and established my goings.³ And he hath put a new song in my mouth, even praise unto our God: many shall see it, and fear, and shall trust in the LORD.⁴ Blessed is that man that maketh the LORD his trust, and respecteth not the proud, nor such as turn aside to lies.⁵ Many, O LORD my God, are thy wonderful works which thou hast done, and thy thoughts which are to us-ward: they cannot be reckoned up in order unto thee: if I would declare and speak of them, they are more than can be numbered.⁶ Sacrifice and offering thou didst not desire; mine ears hast thou opened: burnt offering and sin offering hast thou not required.⁷ Then said I, Lo, I come: in the volume of the book it is written of me,⁸ I delight to do thy will, O my God: yea, thy law is within my heart.⁹ I have preached righteousness in the great congregation: lo, I have not refrained my lips, O LORD, thou knowest.¹⁰ I have not hid thy righteousness within my heart; I have declared thy faithfulness and thy salvation: I have not concealed thy lovingkindness and thy truth from the great congregation.¹¹ Withhold not thou thy tender mercies from me, O LORD: let thy lovingkindness and thy truth continually preserve me.¹² For innumerable evils have compassed me about: mine iniquities have taken hold upon me, so that I am not able to look up; they are more than the hairs of mine head: therefore my heart faileth me.¹³ Be pleased, O LORD, to deliver me: O LORD, make haste to help me.¹⁴ Let them be ashamed and confounded together that seek after my soul to destroy it; let them be driven backward and put to shame that wish me evil.¹⁵ Let them be desolate for a reward of their shame that say unto me, Aha, aha.¹⁶ Let all those that seek thee rejoice and be glad in thee: let such as love thy salvation say continually, The LORD be magnified.¹⁷ But I am poor and needy; yet the Lord thinketh upon me: thou art my help and my deliverer; make no tarrying, O my God.

41:1 «آیا لِویاتان را به قلاب توانی کشید، یا زبانش را به ریسمان توانی بست؟
²آیا به بینی‌اش مهار توانی زد، یا چانه‌اش را به قلاب توانی سُفت؟
³آیا به تو التماسِ بسیار خواهد کرد، یا سخنان ملایم با تو خواهد گفت؟
⁴آیا با تو عهد خواهد بست که او را تا ابد به بندگی بگیری؟
⁵آیا با او چون گنجشک بازی توانی کرد، یا او را برای دخترانت به قلّاده توانی بست؟
⁶آیا فروشندگان بر سرش چانه خواهند زد، یا او را میان تاجران تقسیم خواهند کرد؟
⁷آیا پوستش را به تیرها توانی پوشانید، یا سرش را به نیزه‌های ماهیگیری؟
⁸اگر دست خود را بر او بگذاری، جنگِ بر پا شده را به یاد خواهی داشت و دیگر چنین نخواهی کرد!
⁹امیدِ چیرگی بر او یکسره باطل است؛ حتی از دیدنش آدمی نقش بر زمین می‌شود.
¹⁰هیچ‌کس را آن شهامت نیست که او را برانگیزانَد؛ پس کیست که بتواند در حضور من بایستد؟
¹¹کیست که نخست چیزی به من داده باشد که باید به او بازپس دهم؟ هرآنچه زیر تمامی آسمانها است از آنِ من است.
¹²«دربارۀ ساقهایش خاموش نخواهم بود، و نه دربارۀ نیروی عظیم و اندام زیبایش.
¹³کیست که بتواند جامۀ بیرونی او را از تنش به در آوَرَد؟ کیست که به زِرۀ دو لایۀ او نفوذ تواند کرد؟
¹⁴کیست که بتواند دروازۀ دهان او را بگشاید؟ وحشت پیرامون دندانهای اوست.
¹⁵پشت او پوشیده از ردیفهای سپر است که محکم به هم متصل و ممهور شده‌اند.
¹⁶هر یک چنان به دیگری نزدیک است که هوا نیز از میانشان عبور نتواند کرد.
¹⁷آنها سخت به یکدیگر چسبیده‌اند، و چنان یکدیگر را گرفته‌اند که جدایی‌ناپذیرند.
¹⁸از عطسه‌هایش نور ساطع می‌شود، و چشمانش همچون پِلکهای سپیده‌دم است.
¹⁹از دهانش مشعلها بیرون می‌آید، و جرقّه‌های آتش بیرون می‌جهد.
²⁰از سوراخهای بینی‌اش دود برمی‌خیزد، چنانکه از دیگ جوشان و هیزم مشتعل.
²¹از نَفَسَش اخگرها افروخته می‌شود، و از دهانش شعله برمی‌جهد.
²²قوّت بر گردنش منزل دارد، هیبت پیش رویش جست و خیز می‌کند.
²³طبقاتِ گوشت تنش به هم چسبیده است، محکم بر پیکر او نشسته است و جنبش نمی‌خورد.
²⁴دلش همچون سنگْ سخت است، به سختیِ سنگِ زیرین آسیاب.
²⁵چون برخیزد، زورآوران می‌هراسند، و از حرکت مَهیب او مدهوش می‌شوند.
²⁶شمشیر گر به او رِسد کارگر نیست، و نه نیزه و تیر و زوبین.
²⁷آهن را کاه می‌شمارد، و برنج را چوبِ پوسیده.
²⁸تیرها او را فراری نمی‌دهد، و سنگِ فلاخُن نزد او به کاه بدل می‌شود.
²⁹چماق را کاه محسوب می‌کند، و بر صفیرِ زوبین می‌خندد.
³⁰شکمش همچون پاره‌های سفال تیز است، همچون خرمنکوبِ دندانه‌دار بر گِل علامت بر جا می‌گذارد.
³¹ژرفا را همچون دیگ به جوش می‌آورد، و دریا را چون پاتیلِ عطاران به هم می‌زند.
³²از پیِ خویش ردپایی درخشان بر جای می‌گذارد، آن سان که ژرفا سپیدموی می‌نماید.
³³بر زمین موجودی مانند او نیست، مخلوقی که ترس نمی‌شناسد.
³⁴بر هر چیزِ بلند نظر می‌کند؛ بر همۀ متکبران پادشاه است.»

42:1 آنگاه ایوب خداوند را پاسخ داده، گفت:
²«می‌دانم که به انجام هر چیز توانایی، و هیچ قصد تو را مانع نتوان شد.
³فرمودی ”این کیست که بدون معرفت تدبیر مرا در هالۀ ابهام فرو~می‌برَد؟“ آری، من از آنچه نمی‌فهمیدم، سخن گفتم، از چیزهای فراتر از عقل من که آنها را نمی‌دانستم.
⁴«فرمودی ”بشنو تا سخن گویم. از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده.“
⁵گوشِ من دربارۀ تو شنیده بود، اما حال چشمانم تو را می‌بیند؛
⁶از این رو از خویشتن کراهت دارم، و در خاک و خاکستر توبه می‌کنم.»
⁷خداوند پس از آنکه این سخنان را به ایوب گفت، به اِلیفازِ تیمانی فرمود: «خشم من بر تو و بر دو دوستت افروخته شده است، زیرا دربارۀ من مانند خدمتگزارم ایوب به‌درستی سخن نگفتید.
⁸پس حال هفت گوساله و هفت قوچ به جهت خود برگیرید و نزد خدمتگزار من ایوب رفته، قربانی تمام‌سوز برای خویشتن تقدیم کنید. و خدمتگزار من ایوب برایتان دعا خواهد کرد، و من او را اجابت کرده، با شما موافقِ حماقتتان عمل نخواهم نمود. زیرا دربارۀ من مانند خدمتگزارم ایوب به‌درستی سخن نگفتید.»
⁹پس اِلیفازِ تیمانی و بِلدَدِ شوحی و صوفَرِ نَعَماتی رفتند و آنچه را خداوند به آنها گفته بود، به عمل آوردند، و خداوند ایوب را اجابت فرمود.
¹⁰چون ایوب برای دوستانش دعا کرد، خداوند سعادتمندی را به وی بازگردانید. و خداوند دو چندانِ آنچه ایوب پیشتر داشت، بدو بخشید.
¹¹و تمامی برادران و خواهران و همۀ آشنایان قدیمش نزد او آمده، در خانه‌اش با او نان خوردند. ایشان به سبب تمامی مصیبتی که خداوند بر وی نازل کرده بود با او همدردی کرده، تسلی‌اش دادند، و هر یک سکه‌ای نقره و یک حلقۀ طلا به او بخشیدند.
¹²و خداوند ایام آخرِ عمر ایوب را بیش از آغازش برکت داد. او صاحب چهارده هزار گوسفند، شش هزار شتر، هزار جفت گاو نر، و هزار ماده‌الاغ شد،
¹³و نیز صاحب هفت پسر و سه دختر.
¹⁴دختر اوّل را یِمیمَه، دوّمی را قِصیعَه، و سوّمی را قِرِن‌هَفّوک نام نهاد.
¹⁵در سراسر آن سرزمین دخترانی به زیبایی دختران ایوب یافت نمی‌شدند، و پدرشان بدیشان در میان برادرانشان میراث بخشید.
¹⁶پس از آن، ایوب صد و چهل سال زندگی کرد، و فرزندان و فرزندانِ فرزندان خود را تا پشتِ چهارم دید.
¹⁷و ایوب، پیر و سالخورده، درگذشت.

40:1 خداوند ادامه داده، به ایوب گفت:
²«آیا آنکه با قادر مطلق مجادله می‌کند، او را اصلاح کند؟ بگذار آن که خدا را نکوهش می‌کند، او را پاسخ گوید.»
³آنگاه ایوب در پاسخِ خداوند گفت:
⁴«اینک من ناچیز هستم؛ تو را چه پاسخ گویم؟ دست بر دهان خویش می‌گذارم.
⁵یک بار سخن گفتم، و دیگر نخواهم گفت؛ بلکه دو بار، و دیگر نخواهم افزود.»
⁶آنگاه خداوند از میان گردباد ایوب را پاسخ داده، گفت:
⁷«اکنون کمر خود را همچون مرد ببند؛ از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده.
⁸آیا به‌واقع داوری مرا باطل می‌سازی؟ آیا مرا محکوم می‌کنی تا خود را برحق بنمایی؟
⁹آیا تو را چون خدا بازویی هست، یا با صدایی چون صدای او رعد توانی داد؟
¹⁰«اکنون خود را به جلال و جبروت بیارای؛ خویشتن را به فرّ و شکوه ملبس ساز.
¹¹شدت خشم خویش را جاری کن، و بر هر که متکبر است نظر کرده، او را پست ساز.
¹²آری، بر هر که متکبر است نظر کرده، او را خم گردان، و شریران را در جایی که ایستاده‌اند، لگدمال کن.
¹³ایشان را جملگی در خاک مدفون ساز؛ رویهای ایشان را در جای نهان بپوشان.
¹⁴آنگاه من خود نیز دربارۀ تو اذعان خواهم کرد، که دست راستت تو را نجات تواند داد.
¹⁵«بِهیموت را ببین که او را نیز چون تو، من آفریده‌ام، و مانند گاو علف می‌خورَد.
¹⁶همانا قوّتش در کمرش است، و نیرویش در ماهیچه‌های شکمش.
¹⁷دُم خود را چون سرو، سخت می‌سازد، و رگ و پیِ رانش در هم تنیده است.
¹⁸استخوانهایش لوله‌های برنجین است، ساقهایش چون میله‌های آهنین.
¹⁹«او سرآمدِ کارهای خداست؛ حتی صانعش تنها با شمشیر خود به او نزدیک می‌شود!
²⁰کوهها محصول خود را بدو پیشکش می‌کنند، جایی که همۀ وحوشِ صحرا به بازی مشغولند.
²¹زیر درختانِ کُنار دراز می‌کشد، در میان نیزارها و در باتلاقها خود را پنهان می‌کند.
²²درختانِ کُنار با سایۀ خود او را می‌پوشانند، و درختان بیدِ کنار نهر احاطه‌اش می‌کنند.
²³آنگاه که رودخانه طغیان می‌کند، او نمی‌ترسد؛ حتی اگر اردن بر دهانش سرازیر شود، در امنیت است.
²⁴آیا چون می‌نگرد او را گرفتار توان کرد؟ یا بینی او را با قلاّب سوراخ توان نمود؟

39:1 «آیا زمان زاییدن بز کوهی را می‌دانی؟ آیا وضعِ حمل آهو را نظاره کرده‌ای؟
²آیا ماههای بارداری‌شان را توانی شمرد، و زمان زاییدن آنها را می‌دانی،
³آنگاه که خم شده، بچه‌های خود را می‌زایند، و از دردهای خود فارغ می‌شوند؟
⁴بچه‌هایشان قوی می‌گردند، و در صحرا رشد می‌کنند؛ بیرون می‌روند و دیگر نزدشان بازنمی‌گردند.
⁵«کیست که خر وحشی را رها کرده است؟ کیست که بندهای آن را گشوده است؟
⁶من بیابان را خانۀ او ساختم، و شوره‌زار را مسکن او گردانیدم.
⁷بر هیاهوی شهر پوزخند می‌زند، و به عتابهای رَمه‌بان گوش نمی‌گیرد.
⁸کوهها را همچون چراگاه خود تجسس می‌کند، و هر گونه سبزه را جستجو می‌نماید.
⁹«آیا گاو وحشی به خدمت تو رضایت خواهد داد؟ آیا شب را در آخور تو سپری خواهد کرد؟
¹⁰آیا او را به ریسمانها به شیار توانی بست، یا وادیها را از پی تو هموار خواهد کرد؟
¹¹آیا به سبب قوّت عظیمش بر او اعتماد خواهی کرد، و کار خویش به او واگذار خواهی نمود؟
¹²آیا به او اعتماد خواهی داشت که گندمت را بازگردانَد، و آن را در خرمنگاهت جمع کند؟
¹³«شترمرغ بالهای خود را شادمانه تکان می‌دهد، اما پر و بال آن را با لک‌لک قیاس نتوان کرد.
¹⁴زیرا که تخمهای خود را به زمین وا می‌گذارَد، و بر روی خاکْ آنها را گرم می‌کند.
¹⁵نمی‌اندیشد که ممکن است پایی آنها را لِه کند، یا وحوش صحرا لگدمالشان کنند.
¹⁶با بچه‌های خود خشونت می‌ورزد که گویی از آنِ وی نیستند؛ او را باکی نیست که محنت او هدر شود،
¹⁷زیرا خدا او را از حکمت محروم کرده، و از فهم نصیبی به او نبخشیده است.
¹⁸اما چون بال و پرِ خویش برای دویدن می‌گشاید، بر اسب و سوارش پوزخند می‌زند.
¹⁹«آیا تو اسب را قوّت می‌بخشی؟ یا گردنش را به یال ملبس می‌سازی؟
²⁰آیا تو او را چون ملخ به جَهیدن وا می‌داری، که به خُرناسِ پُر غرورش وحشت می‌آفریند؟
²¹در وادیْ سُم به زمین ساییده، در قوّت خود وجد می‌کند، و به مَصافِ اسلحه می‌شتابد.
²²بر ترس پوزخند می‌زند و هراسان نمی‌شود؛ از دَم شمشیر روی برنمی‌تابد.
²³ترکِش بر پهلوی او چِک‌چک می‌کند، همراه با نیزۀ براق و زوبین.
²⁴با خشم و خروشْ زمین را درمی‌نوردد؛ چون کَرِنا صدا دهد آرام نتواند ایستاد.
²⁵آنگاه که کَرِنا نواخته شود، ”هَه“ می‌گوید؛ نبرد را از دور بو می‌کشد، غرش سرداران و فریاد جنگ را.
²⁶«آیا از حکمت توست که شاهین پرواز می‌کند، و بالهایش را به جانب جنوب می‌گسترد؟
²⁷آیا به فرمان توست که عقاب اوج می‌گیرد، و آشیانه‌اش را بر جاهای بلند می‌سازد؟
²⁸بر صخره ساکن شده، شب را به سر می‌برد، بر صخره‌های تیز و بر قُلّه‌ها.
²⁹از آنجا شکار خود را زیر نظر می‌گیرد، و از دور بر آن چشم می‌دوزد.
³⁰جوجه‌هایش خون می‌مکند، هر جا کشتگان باشند، او آنجاست.»

38:1 آنگاه خداوند از میان گردباد ایوب را پاسخ داده، گفت:
²«این کیست که با سخنان عاری از معرفت تدبیر مرا در هالۀ ابهام فرو~می‌برَد؟
³اکنون کمر خویش چون مرد ببند؛ از تو می‌پرسم و مرا پاسخ ده!
⁴«آنگاه که زمین را بنیان نهادم، کجا بودی؟ اگر فهم داری، مرا پاسخ ده!
⁵کیست که اندازه‌های آن را تعیین کرد؟ اگر می‌دانی بگو! یا کیست که ریسمان اندازه‌گیری بر آن کشید؟
⁶پایه‌هایش بر چه چیز نهاده شد؟ و کیست که سنگ زاویۀ آن را نهاد،
⁷آنگاه که ستارگان صبح با هم سرود خواندند، و پسران خدا همگی فریاد شادی سر دادند؟
⁸«کیست که دریا را به درها مسدود ساخت، آنگاه که از رَحِم بیرون جَست،
⁹آنگاه که ابرها را جامۀ آن ساختم و تاریکی غلیظ را قنداق آن،
¹⁰و از برایش حدود قرار دادم و پشت‌بندها و درها تعیین کردم،
¹¹و گفتم: ”تا اینجا می‌توانی پیش آیی و بس، و در اینجا امواج سرکِش‌ات باید بازایستد“؟
¹²«آیا در هیچ‌یک از روزهای زندگی‌ات به صبح فرمان داده‌ای، یا فجر را از مکانش آگاهانیده‌ای،
¹³تا کرانهای زمین را فرو~گیرد، و شریران از آن تکانده شوند؟
¹⁴زمین چون موم زیرِ خاتم مبدل می‌شود، و شمایل آن همچون نقشهای جامه، نمایان می‌گردد.
¹⁵نورِ شریران از ایشان گرفته می‌شود، و بازوی افراشتۀ آنها می‌شکند.
¹⁶«آیا به چشمه‌های دریا داخل شده‌ای، یا در اعماق ژرفا گام زده‌ای؟
¹⁷آیا دروازه‌های مرگ بر تو آشکار شده است، یا دروازه‌های تاریکی غلیظ را دیده‌ای؟
¹⁸آیا گسترۀ زمین را درک کرده‌ای؟ مرا بگو، اگر این همه را می‌دانی!
¹⁹«راه مسکنِ نور کدام است، و مکان تاریکی کجاست،
²⁰تا آنها را به قلمروشان برسانی، و راههای منزلگه‌شان را درک کنی؟
²¹البته که می‌دانی، زیرا که پیشتر مولود شده بودی، و شمار روزهایت بسیار است!
²²«آیا به مخزن‌های برف داخل شده‌ای، یا خزائن تگرگ را دیده‌ای،
²³که آنها را برای زمانِ تنگی نگاه داشته‌ام، به جهت روز نبرد و جنگ؟
²⁴راهِ مکان تقسیم نور کجاست، یا محل انتشار باد شرقی بر زمین؟
²⁵«کیست که مجرایی برای سیلاب باران کَنده باشد، یا طریقی به جهت صاعقه،
²⁶تا بر زمینی که کسی در آن نیست باران بباراند، و بر بیابانی که هیچ انسانی در آن نباشد،
²⁷تا زمین بایر و متروک را سیراب سازد، و علفهای تازه در آن برویاند؟
²⁸«آیا باران را پدری است، یا کیست که قطرات شبنم را تولید کرده باشد؟
²⁹از رَحِمِ کیست که یخ بیرون می‌آید، و کیست که ژالۀ آسمان را بزاید؟
³⁰آبها چون سنگْ منجمد می‌شود، و سطحِ ژرفا یخ می‌بندد.
³¹«آیا گردنبند ثریا را توانی بست، یا بندهای جبّار را توانی گشود؟
³²آیا صورتهای فَلَکی را در موسمشان بیرون توانی آورد، یا دُب اکبر را با فرزندانش هدایت توانی کرد؟
³³آیا قانونهای آسمان را می‌دانی، یا آنها را بر زمین حکمفرما توانی کرد؟
³⁴«آیا آواز خویش را تا به ابرها بلند توانی کرد، تا که سیلابها تو را بپوشاند؟
³⁵آیا برقها توانی فرستاد، تا روانه شده، تو را گویند: ”گوش به فرمانیم“؟
³⁶کیست که حکمت را در باطن نهاد، یا فهم را به ذهن بخشید؟
³⁷کیست که ابرها را به حکمت بشمارد؟ و کیست که آب از مَشکهای آسمان فرو~ریزد،
³⁸آنگاه که خاک به گِل بدل می‌شود، و کلوخها به هم می‌چسبند؟
³⁹«آیا شکار از برای ماده‌شیر صید توانی کرد، یا اشتهای شیربچگان را سیر توانی نمود،
⁴⁰آنگاه که در لانه‌های‌شان خود را جمع می‌کنند، یا در بیشه‌ها به کمین می‌نشینند؟
⁴¹کیست که برای زاغ خوراک فراهم می‌کند، آنگاه که زاغچه‌هایش نزد خدا فریاد برمی‌آورند، و از نبود خوراک سرگردان می‌شوند؟

37:1 «از این نیز دل من می‌لرزد، و از جای خود برمی‌جهد.
²به غرش صدایش به‌دقّت گوش فرا~دهید، به نعره‌ای که از دهانش برمی‌آید.
³آذرخشِ خود را زیر تمامی آسمان می‌فرستد، و برقِ خود را تا به کرانهای زمین گسیل می‌دارد.
⁴پس از آن صدای غرش او به گوش می‌رسد؛ او با صدای پرشکوهش رعد می‌دهد؛ آنگاه که آوازش شنیده شد، دیگر برق را به تأخیر نمی‌اندازد.
⁵خدا به آواز خود رعدهای شگفت‌انگیز می‌دهد، و کارهای عظیم می‌کند که از درکشان ناتوانیم.
⁶به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“، و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
⁷دستِ هر انسان را بازمی‌دارد، تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
⁸آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند، و در بیشه‌های خود می‌مانند.
⁹تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید، و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.
¹⁰از دَمِ خدا یخ بسته می‌شود، و سطح آبها منجمد می‌گردد.
¹¹ابرها را از رطوبت آکنده می‌سازد، و برقِ خود را به وسیلۀ آنها می‌پراکنَد.
¹²به هدایت او به هر سو می‌گردند، تا هرآنچه را به آنها فرمان دهد بر روی تمامی جهانِ مسکون به عمل آورند.
¹³او این همه را سبب می‌گردد، خواه به جهت تأدیب، خواه برای آبیاری زمین خویش، و خواه از محبت.
¹⁴«ای ایوب، این را بشنو! بازایست و در کارهای عجیب خدا تأمل کن.
¹⁵آیا می‌دانی چگونه خدا آنها را اداره می‌کند، و برقِ ابرهای خویش را درخشان می‌سازد؟
¹⁶آیا از موازنۀ ابرها آگاهی، و از کارهای عجیب او که در عِلم کامل است؟
¹⁷ای تو که جامه‌ات گرم است آنگاه که زمین در اثر باد جنوبی آرام می‌گیرد،
¹⁸آیا می‌توانی با او آسمانها را بگسترانی، مانند آیینۀ ریخته‌شدۀ پولادین؟
¹⁹ما را بیاموز که به او چه بگوییم، زیرا به سبب ظلمت، دعوی خویش آماده نتوانیم کرد.
²⁰آیا به او گفته شود که خواهان سخن گفتنم؟ زیرا کدام آدمی است که بخواهد بلعیده شود؟
²¹«و حال آفتاب را نظر نتوان کرد آنگاه که در آسمان درخشان باشد، چون بادْ وزیده، آن را صاف و بی‌ابر سازد.
²²درخششی زرین از شمال برمی‌آید؛ خدا به شکوهی مَهیب ملبس است.
²³به قادر مطلق دست نتوان یافت، او در قدرت و عدالت متعال است؛ انصاف او بیکران است و ظلم نمی‌کند.
²⁴از این رو آدمیان از او می‌ترسند؛ او بر کسانی که خود را حکیم می‌پندارند، نظر نمی‌کند.»

35:1 اِلیهو ادامه داده، گفت:
²«آیا این را انصاف می‌شماری که بگویی: ”از خدا عادلترم“؟
³یا بگویی: ”مرا چه سود؟ مرا از گناه نکردن چه منفعت؟“
⁴«من تو را پاسخ خواهم گفت، و دوستانت را با تو.
⁵به سوی آسمانها بنگر و ببین، و ابرها را ملاحظه کن که از تو بلندترند.
⁶اگر گناه کنی، چه زیانی به او می‌رسانی؟ اگر نافرمانیهایت بسیار باشد، به او چه خواهی کرد؟
⁷اگر پارسا باشی، به او چه می‌بخشی؟ و از دست تو چه می‌گیرد؟
⁸شرارتِ تو تنها بر مردی همچون خودت اثر می‌گذارد، و پارسایی‌ات تنها بر بنی‌آدم.
⁹«آدمیان از فرط ظلم فریاد برمی‌آورند، و به سبب دست زورمندان فغان سر می‌دهند.
¹⁰اما کسی نمی‌گوید: ”خدای آفرینندۀ من کجاست، که شبانگاه سرودها می‌بخشد؟
¹¹آن که ما را بیش از وحوشِ زمین تعلیم می‌دهد، و از پرندگان آسمان حکیمتر می‌سازد؟“
¹²فریاد آدمیان بلند می‌شود، اما او پاسخ نمی‌دهد، به سبب تکبر شریران.
¹³به‌یقین که خدا بطالت را نمی‌شنود، و قادر مطلق بدان اعتنا نمی‌کند.
¹⁴چقدر بیشتر نخواهد شنید وقتی می‌گویی او را نمی‌بینی؛ دعوی‌ات در حضور وی است، و منتظر او هستی!
¹⁵پس حال، چون او در خشم خود جزا نمی‌دهد، و گناه را بسیار در نظر نمی‌آورد،
¹⁶ایوب دهان خویش به بطالت می‌گشاید، و با نادانی سخنان بسیار می‌گوید.»

36:1 اِلیهو ادامه داده، گفت:
²«اندکی بیش با من مدارا کن تا تو را نشان دهم، که هنوز در دفاع از خدا سخنی باقی است.
³من معرفت خویش از دوردستها خواهم آورد، و به خالق خویش عدالت را نسبت خواهم داد.
⁴زیرا براستی سخنانم بر خطا نیست؛ کسی که در معرفتْ کامل است، نزد توست.
⁵«به‌یقین خدا قادر است، اما کسی را تحقیر نمی‌کند؛ او در نیروی فهم قادر است.
⁶شریر را زنده نگاه نمی‌دارد، و دادِ ستمدیدگان را می‌دهد.
⁷چشمان خود را از پارسایان برنمی‌دارد، بلکه ایشان را با پادشاهان تا ابد بر تخت می‌نشانَد، و سرافراز می‌گردند.
⁸اگر به زنجیرها بسته شوند، و به بندهای مصیبت گرفتار آیند،
⁹اعمال و نافرمانیهایشان را به ایشان اعلام می‌کند، این را که متکبرانه رفتار کرده‌اند.
¹⁰گوشهایشان را به جهت تأدیب می‌گشاید، و فرمان می‌دهد که از شرارت بازگردند.
¹¹اگر گوش گیرند و او را خدمت کنند، روزهای خویش را در سعادت به کمال خواهند رساند، و سالیان خود را در لذتها.
¹²اما اگر گوش نگیرند، به شمشیر هلاک خواهند شد، و بدون معرفت جان خواهند سپرد.
¹³«آنان که دلِ خدانشناس دارند، خشم را ذخیره می‌کنند، و چون ایشان را در بند می‌نهد، فریادِ کمک سر نمی‌دهند.
¹⁴در عنفوان جوانی می‌میرند، و در میان روسپی‌مَردانِ معابد، عمرشان را تلف می‌کنند.
¹⁵اما ستمدیدگان را خدا در ستمدیدگی‌شان نجات می‌بخشد، و گوش ایشان را به وسیلۀ مصیبتها می‌گشاید.
¹⁶پس تو را نیز جذب کرده، از دهان مصیبت بیرون می‌کِشد، و به مکانی فراخ می‌آورد که در آن قید و بندی نیست، و سفره‌ات از خوراکهای مقوّی آکنده خواهد بود.
¹⁷«اما تو اکنون از داوری بدکاران مملو هستی؛ داوری و عدالتْ تو را درگرفته است.
¹⁸مراقب باش که ثروت اغوایت نکند، و بزرگیِ رشوه تو را منحرف نسازد.
¹⁹آیا فریادت تو را از تنگی نگاه خواهد داشت، یا تمامی تلاشهای سختت؟
²⁰مشتاقِ شب مباش، تا مردمان را از مکانشان بیرون کِشی.
²¹باحذر باش و به شرارت مایل مشو، زیرا که آن را بر مصیبت ترجیح داده‌ای.
²²«هان خدا در قدرتِ خویش متعال است؛ کیست آموزگاری چون او؟
²³کیست که راه او را بر او تکلیف کرده باشد، یا کیست که او را بگوید: ”خطا ورزیده‌ای“؟
²⁴«به یاد دار که کارهای او را تمجید نمایی، کارهایی که مردمان در وصف آنها سرائیده‌اند.
²⁵تمامی بشر آنها را دیده‌اند، و آدمیان از دور بر آنها می‌نگرند.
²⁶اینک خدا متعال است و ما او را نمی‌شناسیم؛ شمار سالهای او را کاوش نتوان کرد.
²⁷«قطرات آب را بالا می‌کشد، و از بخار آنها باران می‌چکد،
²⁸که ابرها آن را فرو~می‌بارند، و به فراوانی بر آدمیان فرو~می‌ریزد.
²⁹کیست که دریابد ابرها چگونه می‌گسترند، یا او چگونه از مسکن خود رعد می‌دهد؟
³⁰اینک برقِ خود را به اطراف خویش می‌پراکَنَد، و اعماق دریا را می‌پوشاند.
³¹زیرا به واسطۀ اینها قومها را اداره می‌کند، و آدمی را به فراوانی رِزق می‌بخشد.
³²صاعقه را به دستانش برمی‌گیرد، و بدان فرمان می‌دهد تا هدف را بزند.
³³رعدش از آمدن توفان خبر می‌دهد؛ احشام نیز برخاستن آن را اعلام می‌کنند.

34:1 پس اِلیهو در ادامه گفت:
²«ای حکیمان، سخنان مرا بشنوید، و ای دانایان، به من گوش فرا~دهید؛
³زیرا گوش، سخنان را می‌سنجد، همچنان که کام، خوراک را می‌چِشَد.
⁴بیایید تا آنچه را درست است برای خود اختیار کنیم، و آنچه را نیکوست در میان خود فرا~گیریم.
⁵«ایوب می‌گوید: ”من بی‌گناهم. خدا حق مرا از من دریغ داشته است.
⁶اگرچه حق با من است، دروغگو شمرده شده‌ام؛ هرچند بری از هر نافرمانی‌ام، جراحتم علاج‌ناپذیر است.“
⁷کدام انسان مانند ایوب است، که تمسخر را همچون آب می‌نوشد؟
⁸با بدکاران همراه می‌شود، و با شریران راه می‌رود؟
⁹زیرا گفته است: ”انسان را از خشنود ساختنِ خدا سودی عاید نمی‌شود.“
¹⁰«پس ای مردان فهیم، سخنم را بشنوید: حاشا از خدا که بدی کند، و از قادر مطلق که شرارت ورزد!
¹¹زیرا او انسان را بر حسب عملش مکافات می‌دهد، و هر کس را موافق راهش سزا می‌رساند.
¹²براستی که خدا بدی نمی‌کند، و قادر مطلق عدالت را مخدوش نمی‌سازد.
¹³کیست که ادارۀ زمین را به وی سپرده باشد؟ کیست که او را به ریاست بر تمامی جهان نصب کرده باشد؟
¹⁴اگر دل خود را بر آن نهد که روح و نَفَس خویش را نزد خود بازگیرد،
¹⁵تمامی بشر با هم هلاک خواهند شد، و آدمی به خاک باز خواهد گشت.
¹⁶«اگر فهم داری، این را بشنو، و به آنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
¹⁷آیا آن که از عدالت نفرت دارد می‌تواند حکومت کند؟ آیا آن عادلِ قدیر را محکوم می‌کنی؟
¹⁸همان که پادشاه را گوید: ”پست هستی،“ و نُجَبا را که: ”شریرید.“
¹⁹همان که از امیران جانبداری نمی‌کند، و غنی را بر فقیر ترجیح نمی‌دهد، زیرا که جملگی کارِ دست اویند؟
²⁰در لحظه‌ای می‌میرند؛ مردمان در نیمۀ شب به لرزه درآمده، درمی‌گذرند، و قدرتمندان بدون دخالت دستِ انسان از میان برداشته می‌شوند.
²¹«زیرا چشمان او بر راههای انسان است، و تمامی قدمهای وی را می‌بیند.
²²هیچ تاریکی یا ظلمت غلیظی نیست که بدکاران خود را در آن پنهان کنند.
²³خدا نیازی ندارد انسان را بیشتر بیازماید، که نیاز باشد انسان به جهت داوری به حضور او بیاید.
²⁴زورآوران را بی‌تفحص خُرد می‌کند، و دیگران را بر جای ایشان می‌نشاند.
²⁵پس او از اعمالشان آگاه است، و ایشان را شبانه سرنگون می‌سازد، و لِه می‌شوند.
²⁶ایشان را به سبب شرارتشان می‌زنَد، در مکانی که همه ببینند،
²⁷زیرا از پیرویِ او منحرف شدند، و به هیچ‌یک از راههای او اعتنا نکردند،
²⁸چندان که سبب گردیدند فریاد بینوایان به حضور او برسد، و او فریاد ستمدیدگان را بشنود.
²⁹اگر خاموش مانَد، کیست که او را محکوم تواند کرد؟ اگر روی خویش نهان سازد، کیست که بر وی نظر تواند کرد؟ بر ملّت و بر فرد به یکسان سلطه دارد،
³⁰تا مرد خدانشناس سلطنت نکند و برای مردم دام نگسترد.
³¹«آیا کسی هست که به خدا گفته باشد، ”جزا یافتم و دیگر خطا نخواهم کرد؛
³²آنچه را نمی‌بینم، به من بیاموز؛ و اگر گناه کرده‌ام، دیگر نخواهم کرد“؟
³³پس آیا خدا باید بر وفقِ مرادِ تو پاداشت دهد، حال آنکه تو از این اِبا داری؟ تصمیم با توست، نه با من؛ پس آنچه صواب می‌دانی، بگو.
³⁴«اشخاص فهیم مرا خواهند گفت، و مرد حکیمی که سخنم را بشنود خواهد گفت:
³⁵”ایوب بدون شناخت سخن می‌گوید، و سخنانش خالی از بصیرت است.“
³⁶کاش ایوب تا به نهایت آزموده شود، زیرا همچون شریران پاسخ می‌د‌هد؛
³⁷زیرا سرکشی را بر گناه خود می‌افزاید، و در میان ما به تمسخر دستک می‌زند، و بر ضد خدا سخنان بسیار می‌گوید!»

33:1 «پس حال ای ایوب، سخنم را بشنو، و به هرآنچه می‌گویم گوش فرا~ده.
²اینک دهان خویش می‌گشایم، و زبان در دهانم به سخن می‌آید.
³سخنانم از صداقتِ دلم برمی‌خیزد، و لبانم آنچه را که می‌داند خالصانه بازمی‌گوید.
⁴روحِ خدا مرا آفریده است، و نَفَسِ قادر مطلق مرا حیات می‌بخشد.
⁵اگر می‌توانی مرا پاسخ دِه؛ خویشتن را مهیا ساز و در برابرم بایست.
⁶هان من نیز نزد خدا همچون تو هستم؛ من نیز از گِل سرشته شده‌ام.
⁷اینک هیبت من تو را نترساند، و وقارم بر تو سنگینی نکند.
⁸«به‌یقین که در گوش من سخن گفتی، و آواز سخنت را شنیدم.
⁹می‌گویی: ”پاک و بری از هر نافرمانی‌ام؛ طاهرم و در من گناهی نیست.
¹⁰اینک او علتها بر من می‌جوید، و مرا دشمن خویش می‌شمارد.
¹¹پاهایم را در کُنده می‌نهد، و مراقب همۀ راههای من است.“
¹²«اما در این امر حق با تو نیست. من تو را پاسخ خواهم داد، زیرا که خدا از انسان بزرگتر است.
¹³چرا با او مجادله می‌کنی، و می‌گویی، ”او برای هیچ عمل خود به کسی پاسخ نمی‌دهد“؟
¹⁴زیرا خدا به یک شیوه یا به شیوه‌ای دیگر سخن می‌گوید، هرچند آدمی آن را تشخیص نمی‌دهد.
¹⁵در خواب، در رؤیای شب، زمانی که خواب سنگین بر انسان مستولی می‌شود، هنگامی که آدمی بر بستر خویش خفته است،
¹⁶آنگاه گوشهای انسان را می‌گشاید، و به هشدارها او را به وحشت می‌افکند،
¹⁷تا انسان را از اعمالش بازگرداند، و او را از تکبر بازدارد؛
¹⁸جان او را از گودال حفظ می‌کند، و حیاتش را از هلاکتِ شمشیر.
¹⁹«نیز انسان در بستر خود با درد تأدیب می‌شود، با شِکوِه و شکایت دائمی در استخوانهایش،
²⁰تا اینکه جانش از نان منزجر می‌گردد، و اشتهایش از لذیذترین خوراکها.
²¹گوشت تنش چنان تحلیل می‌رود که از نظر محو می‌شود، و استخوانهایش که دیده نمی‌شدند، نمایان می‌گردند.
²²جانش به گودال نزدیک می‌شود، و حیاتش به حاملانِ مرگ.
²³«اگر او را فرشته‌ای باشد، واسطه‌ای، یک از هزار، تا آنچه را برای انسان درست است به او اعلان کند،
²⁴و او را مورد لطف خویش قرار داده، بگوید: ”او را از فرو~رفتن به گودال برهان؛ زیرا برایش کفاره‌ای یافته‌ام.“
²⁵آنگاه گوشت تنش چون طفل لطیف خواهد شد، و به ایام جوانی خویش باز خواهد گشت.
²⁶آنگاه از درگاه خدا تمنا خواهد کرد، و او وی را مستجاب خواهد نمود؛ با فریاد شادمانی روی خدا را خواهد دید، و خدا پارسایی وی را بدو باز خواهد گردانید.
²⁷سرودخوانان نزد مردمان آمده، خواهد گفت: ”گناه کرده‌ام و حقّ را مخدوش ساخته‌ام، اما مرا سودی نبخشید.
²⁸او نَفْس مرا از فرو~رفتن به گودال فدیه داد، و جان من روشنایی را خواهد دید.“
²⁹«براستی که خدا این همه را با انسان به عمل می‌آورَد، دو بار و بلکه سه بار،
³⁰تا که جانش را از گودال بازگرداند، و او را به نورِ حیات منوّر سازد.
³¹«ای ایوب، توجه کن و مرا بشنو؛ خاموش باش تا من سخن گویم.
³²اگر سخنی داری، پاسخم ده؛ سخن بگو، زیرا می‌خواهم تو را تبرئه کنم.
³³اگر نه، مرا بشنو؛ خاموش باش تا تو را حکمت آموزم.»