28:1 «براستی که نقره را معدنی است، و طلا را مکانی که در آن قال گذاشته می‌شود.
²آهن از زمین استخراج می‌گردد، و مس از دل سنگِ گداخته بیرون می‌آید.
³آدمی تاریکی را روشن می‌کند، و تا دورترین حد آن را می‌کاود، در پی تکه سنگی در تاریکی و ظلمت غلیظ.
⁴دور از نقاط مسکونی، زمین را نَقْب می‌زند، در مکانهایی که پای کمتر کسی به آنجا می‌رسد؛ به دور از آدمیان، آویزان به این سو و آن سو تاب می‌خورَد.
⁵زمین، که از آن نان بیرون می‌آید، در اعماقش گویی به آتشْ واژگون می‌شود.
⁶سنگهایش مهدِ یاقوت کبود است، و خاکَش آغشته به طلا.
⁷«هیچ پرندۀ شکاری راه آن را نمی‌داند، و چشم شاهین آن را ندیده است.
⁸هیچ جانور مغروری بر آن پا ننهاده، و هیچ شیری بر آن گذر نکرده است.
⁹«آدمی بر سنگ خارا دست می‌بَرَد، و کوه‌ها را از اساس واژگون می‌سازد.
¹⁰درون صخره‌ها مجراها می‌کَنَد، و چشمانش هر چیز نفیس را می‌بیند.
¹¹سرچشمۀ رودها را می‌کاوَد، و آنچه را نهان است به روشنایی بیرون می‌آورَد.
¹²«اما حکمت در کجا یافت می‌شود؟ و مکانِ فهم کجاست؟
¹³آدمی ارزش آن را نمی‌داند، و در دیار زندگان یافت نمی‌شود.
¹⁴ژرفا می‌گوید: ”در من نیست“، و دریا می‌گوید: ”نزد من نمی‌باشد“.
¹⁵آن را به زر خالص نتوان خرید، و بهایش را به نقره نتوان سنجید.
¹⁶به طلای نابِ اوفیر بر آن قیمت نتوان نهاد، و نه به عقیقِ گرانبها و یاقوت کبود.
¹⁷آن را با طلا و شیشه برابر نتوان کرد، و با زیورهای طلای ناب مبادله نشود.
¹⁸از مرجان و بلور ذکری به میان نتوان آورد؛ بهای حکمت از لعل فزونتر است.
¹⁹زِبَرجدِ کوش با آن برابری نتواند کرد، با طلای ناب بر آن قیمت نتوان نهاد.
²⁰«پس حکمت از کجا می‌آید؟ و مکان فهم کجاست؟
²¹از چشم همۀ جانداران پنهان است، و بر مرغان هوا پوشیده.
²²اَبَدون و موت می‌گویند: ”تنها آوازۀ آن به گوش ما رسیده است.“
²³«فقط خداست که طریق آن را می‌داند؛ تنها اوست که از مکان آن آگاه است.
²⁴زیرا او به کرانهای زمین می‌نگرد، و آنچه را زیر تمامی آسمان است می‌بیند.
²⁵آنگاه که وزن از برای باد تعیین کرد، و آبها را به پیمانه سنجید،
²⁶آنگاه که قانونی برای باران قرار داد، و مسیر رعد را مقرر ساخت،
²⁷آنگاه آن را دید و بیان فرمود؛ استوار داشت و تفحص نمود.
²⁸و به انسان گفت: ”اینک حکمت، ترس خداوند است، و فهم، دوری جستن از شرارت.“»

25:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:
²«حاکمیت و هیبت از آن خداست؛ او در مکانهای رفیع خویش آرامش برقرار می‌کند.
³آیا لشکریانِ او را می‌توان شمرد؟ کیست که نور او بر وی طلوع نکند؟
⁴آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟ آن که از زن زاده شود چگونه پاک توانَد بود؟
⁵اینک حتی ماه نیز نوری ندارد، و ستارگان در نظرش پاک نیستند،
⁶چه رسد به آدمی که حشره‌ای بیش نیست، و بنی‌آدم که کرمی بیش نِی!»

26:1 ایوب در پاسخ گفت:
²«شخص بی‌قوّت را عجب یاری رسانده‌ای! بازوی ناتوان را عجب نجات داده‌ای!
³شخص بی‌حکمت را عجب مشورت داده‌ای! خردمندی را عجب به نمایش گذاشته‌ای!
⁴به یاریِ چه کسی چنین سخنان بر زبان رانده‌ای، و روحِ کیست که از طریق تو سخن گفته است؟
⁵«ارواح مردگان می‌لرزند، آنان که زیر آبهایند و همۀ ساکنانش.
⁶هاویه به حضور وی عریان است، و اَبَدون را پوششی نیست.
⁷شمال را بر خلاء می‌گسترانَد، و زمین را بر نیستی می‌آویزد.
⁸آبها را در ابرهای خود می‌پیچد، اما ابرها زیر بار آنها شکافته نمی‌شود.
⁹روی ماهِ تمام را می‌پوشانَد، و ابرهای خویش را بر آن می‌گسترانَد.
¹⁰دایره‌ای بر سطح آبها کشیده است، و آن را حدِ بین روشنایی و تاریکی قرار داده است.
¹¹ستونهای آسمان می‌لرزد و از عتاب او حیران می‌ماند.
¹²به نیروی خویش دریا را آرام می‌سازد، و به حکمتِ خویش رَهَب را خُرد می‌کند.
¹³به روح او آسمانها زینت داده شده‌اند، و دست او مارِ تیزرو را سُفته است.
¹⁴براستی که اینها تنها حواشی طریقهای اوست، و چه نجوای آرامی از او می‌شنویم! اما رعدِ جَبَروتِ او را کیست که درک توانَد کرد؟»

27:1 و ایوب در ادامۀ خطابۀ خود، گفت:
²«قسم به حیات خدایی که حق مرا از من ربوده، و به قادر مطلق که جان مرا تلخ کرده،
³که تا جان در بدن دارم و نَفَسِ خدا در بینی‌ام است،
⁴لبهایم به بی‌انصافی سخن نخواهد گفت، و زبانم به فریب تکلم نخواهد کرد.
⁵حاشا از من که شما را تصدیق کنم، و تا زنده‌ام کاملیت خویش را انکار نخواهم کرد.
⁶همچنان بر پارسایی خود پای خواهم فشرد و از ایستادگی بر آن دست نخواهم کشید؛ دلم تا زنده‌ام مرا سرزنش نخواهد کرد.
⁷«دشمنانِ من مانند شریران باشند، و مخالفانم همچون بدکاران!
⁸زیرا امید شخص خدانشناس چیست آنگاه که خدا او را منقطع سازد؟ آنگاه که خدا جانش بستاند؟
⁹آیا خدا فریاد او را خواهد شنید آنگاه که تنگی بر او عارض شود؟
¹⁰آیا از قادر مطلق لذت خواهد برد؟ آیا در همۀ اوقات از خدا مسئلت خواهد کرد؟
¹¹«به شما دربارۀ دست خدا تعلیم خواهم داد، و طریقهای قادر مطلق را پنهان نخواهم داشت.
¹²اینک شما خودْ همگی این را دیده‌اید؛ پس چرا سخنان باطل می‌گویید؟
¹³«این است نصیبِ مرد شریر از جانب خدا، و میراثی که ظالمان از قادر مطلق دریافت می‌کنند.
¹⁴اگر فرزندانش افزون شوند، شمشیر در انتظارشان است، و نسل او نان کافی نخواهند داشت.
¹⁵بازماندگانش از طاعون به گور فرود خواهند شد، و بیوه‌زنانش برای آنها نخواهند گریست.
¹⁶اگرچه به اندازۀ غبار نقره بیندوزد، و به فراوانیِ گِل، جامه فراهم سازد،
¹⁷فراهم خواهد ساخت اما پارسایان آن را خواهند پوشید، و بی‌گناهان نقره را میان خود تقسیم خواهند کرد.
¹⁸خانه‌ای که او بنا می‌کند به سستی خانۀ بید است، همچون سایه‌بانی که دید‌بان می‌سازد.
¹⁹او دولتمند به خواب می‌رود، اما دیگر چنین نخواهد کرد؛ چشم می‌گشاید و از ثروتش دیگر اثری نیست.
²⁰ترس و وحشت چون سیلاب او را فرو~می‌گیرد، و گردبادْ شبانگاهان وی را درمی‌رباید.
²¹باد شرقی او را برمی‌گیرد و اثری از او باقی نمی‌ماند؛ آری، باد او را از مکانش می‌روبَد.
²²بر او به شدّت می‌وزد و رحم نمی‌کند، و او سخت می‌کوشد تا از چنگش بگریزد.
²³مردمان به سبب او بر پشت دست خود می‌زنند، و چون از مکانش رانده می‌شود انگشت به دهان می‌مانند.

23:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«امروز نیز شکایتم تلخ است، و با وجود ناله‌ام، دست او بر من سنگین است.
³کاش می‌دانستم او را کجا بیابم، تا در مسکن او حاضر شوم!
⁴آنگاه دعوی خود به حضور او عرضه می‌داشتم، و دهان خویش از حُجتها آکنده می‌ساختم؛
⁵آنچه در پاسخم می‌گفت، درمی‌یافتم، و آنچه را به من بیان می‌کرد، می‌فهمیدم.
⁶آیا به عظمتِ قدرت خویش با من مجادله می‌کرد؟ نِی! بلکه به من توجه نشان می‌داد.
⁷آنجا مردِ صالح می‌توانست برای او حجت بیاورد، و من برای همیشه از دست داور خویش رهایی می‌یافتم.
⁸«اینک به سوی شرق می‌روم، و او آنجا نیست؛ به سوی غرب، اما او را نمی‌بینم؛
⁹چون در شمال به کار مشغول است، او را مشاهده نمی‌کنم؛ چون رو به سوی جنوب می‌نهد، او را نمی‌بینم.
¹⁰اما او راهی را که می‌روم می‌داند، و چون مرا بیازماید، مانند طلا بیرون خواهم آمد.
¹¹در جای قدمهای او پا نهاده‌ام؛ طریق او را نگاه داشته، از آن منحرف نشده‌ام.
¹²از فرمان لبانِ او دور نگشته‌ام؛ سخنان دهانش را بیش از رِزق خود ذخیره کرده‌ام.
¹³اما او یگانه است؛ کیست که تغییرش دهد؟ او هرآنچه دلش بخواهد، انجام می‌دهد.
¹⁴آری، او آنچه را برای من مقدّر داشته به جا خواهد آورد، و چیزهای بسیار مانند این نزد وی است.
¹⁵از این رو از حضورش می‌هراسم، و چون بدین می‌اندیشم، از او می‌ترسم.
¹⁶خدا دلِ مرا ضعیف ساخته است؛ قادر مطلق مرا به هراس افکنده است.
¹⁷با این حال به واسطۀ تاریکی منقطع نگشته‌ام، و نه به سبب ظلمت غلیظی که روی مرا پوشانده است.

24:1 «چرا قادر مطلق زمانها به جهت داوری تعیین نمی‌کند، و چرا عارفانش هرگز روزهای او را به چشم نمی‌بینند؟
²برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند، و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.
³الاغِ یتیمان را می‌رانند، و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.
⁴نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند، و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.
⁵اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان، به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند، و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.
⁶علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند، و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.
⁷برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند، و در سرما پوششی ندارند.
⁸از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند، و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.
⁹یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود، و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.
¹⁰برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛ با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.
¹¹در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛ تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.
¹²نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است، و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد، اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.
¹³«هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند، و راههای آن را نمی‌شناسند، و در طریقهایش نمی‌مانند.
¹⁴قاتل سحرگاهان برمی‌خیزد تا فقیر و نیازمند را بکُشد، و شبانگاهان چون دزد می‌شود.
¹⁵چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد، و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“، و روی خود را می‌پوشاند.
¹⁶در تاریکی به خانه‌ها نَقْب می‌زنند و در روز، خویشتن را پنهان می‌کنند؛ ایشان با روشنایی بیگانه‌اند.
¹⁷برای جملۀ ایشان تاریکیِ غلیظ همچون صبح است، چراکه مونسِ ترسهای تاریکیِ غلیظند.
¹⁸«همچون کف بر روی آبهایند؛ نصیبِ ایشان بر زمین، ملعون است، و هیچ‌کس به تاکستان ایشان نمی‌رود.
¹⁹چنانکه خشکسالی و گرما آبِ برف را می‌رباید، همچنان هاویه نیز گنهکاران را.
²⁰رَحِم، فراموششان می‌کند، و کِرم، نوش جانشان؛ دیگر ذکری از ایشان نیست، پس شرارت مانند درخت بریده می‌شود.
²¹«از زنِ نازای بی‌اولاد بهره‌کشی می‌کنند، و بیوه‌زنان را دستگیری نمی‌نمایند.
²²اما خدا به نیروی خویش قدرتمندان را برمی‌کَنَد؛ چون او برمی‌خیزد، هیچ‌کس از حیات خود مطمئن نتواند بود.
²³ایشان را امنیت می‌بخشد، و بر آن تکیه می‌کنند، اما چشمان او بر راههایشان است.
²⁴چند صباحی سر‌افراز می‌شوند، و بعد نیست می‌گردند؛ پست می‌شوند، و مانند دیگران رخت برمی‌بندند، و همچون سَرِ سنبله‌های گندم بریده می‌شوند.
²⁵اگر جُز این است، کیست که مرا تکذیب کند، و بطالت سخنم را آشکار سازد؟»

22:1 آنگاه اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:
²«آیا آدمی به خدا منفعت تواند رسانید؟ آیا حتی مرد حکیم برای او سودمند تواند بود؟
³اگر تو پارسا باشی، چه لذتی نصیب قادر مطلق خواهد شد؟ اگر طریقهایت بی‌عیب باشد، چه نفعی به او خواهد رسید؟
⁴«آیا به سبب خداترسیِ توست که تأدیبت می‌کند، یا تو را به محاکمه می‌کشد؟
⁵آیا شرارت تو عظیم نیست، و گناهانت بی‌انتها نِی؟
⁶زیرا از برادرانت به ناحق گِرو گرفتی، و لباسِ برهنگان را برکَندی.
⁷به خستگان آب ندادی، و نان از گرسنگان دریغ داشتی.
⁸پنداشتی که قدرتمندانْ زمین را تصاحب می‌کنند، و بلندمرتبگان در آن زیست می‌نمایند.
⁹بیوه‌زنان را تهی‌دست روانه کردی، و بازوی یتیمان شکسته شد.
¹⁰از این روست که دامها از هر سو احاطه‌ات کرده، و وحشت به ناگاه تو را درگرفته است،
¹¹که تاریکی نمی‌گذارد چیزی ببینی، و سِیلْ تو را می‌پوشانَد.
¹²«آیا خدا در جایهای رفیع آسمان نیست؟ ببین بلندترین ستارگان چه رفیع‌اند!
¹³و تو می‌گویی: ”خدا چه می‌داند؟ آیا می‌تواند از میانِ تاریکیِ غلیظ داوری کند؟
¹⁴ابرها مخفیگاه اوست، پس نمی‌بیند، او بر تارکِ آسمانها می‌خرامد.“
¹⁵آیا در طریق قدما همچنان پیش می‌روی، که مردمان شریر در آن گام زده‌اند؟
¹⁶همانها که پیش از وقتْ ربوده شدند، و بنیاد‌شان را سیلاب برد.
¹⁷که به خدا گفتند: ”از ما دور شو!“ یا ”قادر مطلق به ما چه توانَد کرد؟“
¹⁸حال آنکه او بود که خانه‌هایشان را به نعمات پر می‌ساخت، پس من از تدبیر شریران به دور می‌ایستم.
¹⁹پارسایان چون این را بینند، شادمان خواهند شد؛ بی‌گناهان ایشان را استهزا کرده، خواهند گفت:
²⁰”به‌یقین مخالفان ما منقطع شدند، و دولتِ ایشان را آتش در کام کشید.“
²¹«پس تسلیم خدا باش که از صلح و سلامت برخوردار خواهی بود، و بدین‌گونه سعادت به تو روی خواهد کرد.
²²تعلیم را از دهانِ او پذیرا شو، و سخنانش را در دلت جای ده.
²³اگر نزد قادر مطلق بازگشت کنی، بنا خواهی شد، اگر ظلم را از خیمۀ خود دور سازی.
²⁴اگر طلای خود را در خاک نَهی، و طلای اوفیر را میان سنگهای نهرها بگذاری،
²⁵آنگاه قادر مطلق طلای تو خواهد بود، و نقرۀ خالصِ تو.
²⁶زیرا آنگاه از قادر مطلق لذت خواهی برد، و روی خود را به سوی خدا بر خواهی افراشت.
²⁷به درگاهش استدعا خواهی کرد و او تو را اجابت خواهد نمود، و تو نذرهای خویش را اَدا خواهی کرد.
²⁸آنچه عزم کنی برایت برقرار خواهد شد، و روشنایی بر راههایت خواهد تابید.
²⁹چون مردمان پست گردند، تو می‌گویی: ”سرافرازی باشد؛“ و او افتاده‌دلان را نجات خواهد بخشید.
³⁰او کسانی را که بی‌گناه نیستند خواهد رهانید، و به پاکیِ دستان تو رهایی خواهند یافت.»

21:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«سخنم را به‌دقّت بشنوید، این باشد تسلی شما به من.
³تحملم کنید تا سخن بگویم، و پس از سخن گفتنم به تمسخر ادامه دهید.
⁴«و اما من، آیا شکایت از آدمی دارم؟ پس چرا بی‌تاب نباشم؟
⁵بر من بنگرید و حیران شوید، و دست بر دهانتان نهید.
⁶هرگاه به یاد می‌آورم، به وحشت می‌افتم، و لرزه بر اندامم مستولی می‌شود.
⁷از چه رو شریران زنده می‌مانند، به سن پیری می‌رسند و در توانایی نیرومند می‌گردند؟
⁸فرزندان ایشان در حضورشان با ایشان استوار می‌شوند، نسل ایشان، در برابر دیدگانشان.
⁹خانه‌ها‌یشان از وحشت در امان است، و چوب خدا بالای سرشان نیست.
¹⁰گاو نرِ ایشان در جفتگیری خطا نمی‌کند؛ ماده‌گاوشان می‌زاید و سِقط نمی‌کند.
¹¹کودکانشان را همچون گَله بیرون می‌فرستند، و فرزندانشان به رقص و پایکوبی می‌پردازند.
¹²به نوای دفّ و بربط می‌سرایند، و به آوازِ نِی شادی می‌کنند.
¹³روزگار خویش به سعادتمندی می‌گذرانند، و در آرامش به هاویه فرود می‌شوند.
¹⁴به خدا می‌گویند: ”از ما دور شو! ما خواهان شناخت طریقهای تو نیستیم.
¹⁵قادر مطلق کیست که عبادتش کنیم؟ از استدعا به درگاه او ما را چه سود؟“
¹⁶اما سعادتمندیِ ایشان در دست خودشان نیست، پس، از مشورت شریران به دور می‌ایستم.
¹⁷«چند بار دیده‌اید که چراغ شریران خاموش شود؟ یا مصیبت بر آنان نازل گردد؟ یا خدا در غضب خویش ایشان را به دردها گرفتار سازد؟
¹⁸چند بار دیده‌اید که چون کاه در برابر باد باشند، یا چون خَس که تندباد آن را بِرُبایَد؟
¹⁹می‌گویید: ”خدا مکافات ایشان را برای فرزندانشان می‌اندوزد.“ باشد که خودشان را سزا دهد تا بدانند!
²⁰باشد که چشمان خودشان نظاره‌گرِ نابودیشان باشد، باشد که از غضبِ قادر مطلق بنوشند!
²¹زیرا او را از آنچه پس از او بر سرِ اهل خانه‌اش می‌آید چه باک، آنگاه که شمار ماههای زندگی‌اش قطع می‌گردد؟
²²«آیا خدا را دانش توان آموخت؟ حال‌آنکه او خود والامرتبگان را داوری می‌کند.
²³یکی در اوج قوّت می‌میرد، و در کمالِ آسایش و امنیت؛
²⁴شکمش سیر است، و مغز استخوانهایش تر و تازه.
²⁵دیگری در تلخی جان می‌میرد، و طعم سعادت را هرگز نمی‌چشد.
²⁶هر دو در کنار هم در دل خاک می‌خوابند، و کرمها ایشان را می‌پوشاند.
²⁷«اینک افکارتان را نیک می‌دانم، و تدبیرهایی را که برای آزار من می‌اندیشید.
²⁸زیرا می‌گویید: ”کجاست خانۀ نجیب‌زاده؟ کجاست خیمه‌ای که شریران در آن ساکن بودند؟“
²⁹آیا از رهگذران نپرسیده‌اید؟ و آیا شواهد ایشان را تصدیق نمی‌دارید؟
³⁰اینکه مرد شریر در روز بلا مصون می‌ماند، و در روز غضب رهایی می‌یابد؟
³¹کیست که رفتار او را رو به رو تقبیح کند؟ و کیست که او را به سبب کرده‌هایش سزا دهد؟
³²او را به گورستان حمل خواهند کرد، و بر مزار او پاس خواهند داد.
³³کُلوخهای وادی برایش شیرین است؛ مردمان جملگی از پی‌اش می‌روند، و پیشاپیش او گروهی بی‌شمار روانند.
³⁴پس چگونه مرا به سخنان باطل تسلی توانید داد؟ از جوابهایتان جز بی‌وفایی باقی نمی‌ماند.»

20:1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:
²«افکار پریشانم مرا به پاسخ گفتن وا می‌دارد، زیرا که به‌غایت برانگیخته شده‌ام.
³سرزنشی می‌شنوم که اهانت‌آمیز است، و فهمِ من مرا به پاسخ گفتن برمی‌انگیزد.
⁴«آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از آن زمان که انسان بر زمین قرار داده شد،
⁵که شادیِ شریران اندک زمانی است، و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟
⁶اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد، و سر به ابرها بسایَد،
⁷اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد، و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“
⁸همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛ مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد.
⁹چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید، و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست.
¹⁰فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد، و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.
¹¹استخوانهایش از نیروی جوانی پر است، اما با او در دلِ خاک خواهد آرامید.
¹²«اگرچه بدی به مذاق او شیرین است، و آن را زیر زبان خود پنهان می‌کند،
¹³از آن لذت می‌برد و رهایش نمی‌کند، بلکه آن را در دهان خود نگاه می‌دارد،
¹⁴اما خوراک او در شکمش تبدیل می‌شود، و در اندرونش به زهرِ مار بَدَل می‌گردد.
¹⁵ثروتی را که فرو~بلعیده، قِی خواهد کرد؛ خدا آن را از شکمش بیرون خواهد کشید.
¹⁶زهرِ مارها را خواهد مکید، و نیش افعی او را خواهد کشت.
¹⁷بر رودخانه‌ها نظر نخواهد کرد، و نه بر نهرهایی که به خامه و عسل جاری است.
¹⁸دسترنجِ خویش را پس خواهد داد، و از گلوی او پایین نخواهد رفت؛ از سود تجارت خود لذتی نخواهد برد.
¹⁹زیرا بینوایان را زیرِ پا لِه کرده و آنها را به حال خود واگذاشته است؛ خانه‌ای را که خود نساخته، غصب کرده است.
²⁰«از آنجا که شکمش هیچ سیری نمی‌شناسد، نمی‌گذارد هیچ چیزی که مایۀ لذت اوست از چنگش به در رود.
²¹دیگر چیزی نمانده که نخورده باشد، از این رو کامروایی‌اش را دوامی نخواهد بود.
²²در اوجِ رفاه خویش، در تنگی خواهد بود. دست همۀ مفلوکان بر او بلند خواهد شد.
²³آنگاه که شکم خویش را پر می‌کند، خدا آتش خشمِ خویش را بر او خواهد فرستاد، و حینی که می‌خورَد آن را بر او خواهد بارانید.
²⁴هرچند از سِلاح آهنین بگریزد، تیر برنجین او را خواهد سُفت.
²⁵آن را بیرون می‌کِشد و از پشت او به در می‌آید؛ نوکِ برّاق آن از زهره‌اش خارج می‌شود. ترس و وحشت او را فرا~می‌گیرد؛
²⁶تاریکی مطلق برای خزائنش مقرر است. آتشِ ندمیده او را در کام خواهد کشید، و آنچه را در خیمۀ او باقی است خواهد خورد.
²⁷آسمانها تقصیر او را فاش خواهد کرد، و زمین به ضد او بر خواهد خاست.
²⁸خانه‌اش را سیل خواهد برد، آبهای خروشان در روز غضب خدا.
²⁹این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، میراث مقدر برای او از سوی پروردگار.»

18:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:
²«تا به کِی به این سخنان ادامه خواهی داد؟ تأمل کن و آنگاه سخن خواهیم گفت.
³چرا همچون چارپایان به شمار آییم؟ چرا در نظرت ابله بنماییم؟
⁴ای که از خشم، خویشتن را می‌دَری، آیا زمین باید به خاطر تو متروک شود، یا صخره‌ها از جای خود منتقل گردند؟
⁵«براستی که روشناییِ شریران خاموش می‌شود و شعلۀ آتشِ ایشان نوری ندارد.
⁶نوری که در خیمۀ اوست تاریک می‌شود، و چراغ بالای سرش خاموش می‌گردد.
⁷قدمهای استوارش کوتاه شده، و تدبیرهایش او را به زیر افکنده است.
⁸زیرا به پای خود به دام می‌افتد، و بر روی تورها راه می‌رود.
⁹تله، پاشنه‌اش را می‌گیرد، و دام، او را محکم نگاه می‌دارد.
¹⁰طناب برایش بر زمین پنهان است، و تله برایش بر سر راه.
¹¹ترسها از هر سو او را هراسان می‌سازد، و در هر قدم آزارش می‌دهد.
¹²قوایش رو به تحلیل است، و مصیبت انتظارِ لغزش او را می‌کِشد.
¹³بیماری پوستِ تن او را می‌خورَد، و نخست‌زادۀ مرگ، اعضای بدنِ او را.
¹⁴از خیمه‌ای که بر آن اعتماد داشت کنده شده، و به حضور پادشاهِ وحشت آورده شده است.
¹⁵ساکنان خیمۀ او هیچ‌یک از کسانِ او نیستند؛ بر مَسکن او گوگرد پاشیده شده است.
¹⁶ریشه‌هایش از زیر می‌خشکد، و شاخه‌اش از بالا قطع می‌شود.
¹⁷خاطره‌اش از زمین محو می‌گردد، و در کوچه‌ها نامی ندارد.
¹⁸از روشنایی به تاریکی بیرون رانده شده، و از جهان بیرون افکنده گشته است.
¹⁹او را در میان قومش نه اولادی است و نه نسلی، و نه در اقامتگاهش هیچ بازمانده‌ای.
²⁰مغرب‌زمینیان از سرنوشتش در حیرتند، و مشرق‌زمینیان را وحشت درگرفته است.
²¹بدرستی که چنین است مسکنِ بدکاران، و اینچنین، منزلگه خدانشناسان.»

19:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«تا به کِی عذابم می‌دهید، و با سخنان خود مرا خُرد می‌کنید؟
³دهمین بار است که مرا سرزنش می‌کنید؛ آیا از بدرفتاری با من شرم ندارید؟
⁴حتی اگر براستی گمراه شده باشم، خطایم به زیان خودم تمام خواهد شد.
⁵اگر به‌واقع خود را برتر از من می‌پندارید، و رسوایی مرا بر ضدم به کار می‌گیرید،
⁶بدانید که خدا بر من بدی روا داشته، و مرا به دام خویش احاطه کرده است.
⁷هرچند فریاد سر می‌دهم: ”خشونت!“ پاسخی نیست. هرچند فریادِ کمک بلند می‌کنم، فریادرسی نیست.
⁸راهِ مرا مسدود کرده که عبور نتوانم کرد، و تاریکی را بر طریقهایم مستولی گردانیده است.
⁹آبرویم را از من گرفته، و تاج از سرم برداشته است.
¹⁰مرا از هر سو در هم می‌شکند، و نیست گردیده‌ام؛ امیدم را چون درختی ریشه‌کن کرده است.
¹¹خشم خود را بر ضد من افروخته است، و مرا دشمن خود می‌شمارد.
¹²لشکریانش با هم پیش می‌آیند؛ بر ضد من سنگر می‌سازند، و گرداگردِ خیمه‌ام اردو می‌زنند.
¹³«برادرانم را از من دور کرده است، و آشنایانم به‌کلی با من بیگانه‌اند.
¹⁴خویشانم از من کناره جسته‌اند، و دوستانم مرا به فراموشی سپرده‌اند.
¹⁵میهمانانِ خانه و کنیزانم مرا غریبه می‌شمارند، و در نظرشان بیگانه‌ای بیش نیستم.
¹⁶غلام خود را فرا~می‌خوانم، اما پاسخم نمی‌دهد؛ باید به دهان خویش از او التماس کنم.
¹⁷نَفَسم برای زنم مشمئزکننده است، و وجودم برای فرزندانِ مادرم چندش‌آور.
¹⁸کودکان نیز مرا خوار می‌شمرند، و چون برمی‌خیزم بر ضد من سخن می‌گویند.
¹⁹محرمانِ رازم جملگی از من بیزارند، آنان که دوستشان می‌دارم بر ضد من برخاسته‌اند.
²⁰پوستی بر استخوان بیش نیستم؛ به تارِ مویی بندم و بس.
²¹بر من ترحم کنید! بر من ترحم کنید، ای دوستان من! زیرا که دست خدا مرا زده است.
²²چرا همچون خدا بر من جفا می‌کنید؟ آیا از خوردن گوشت تنم سیر نشده‌اید؟
²³«کاش سخنانم نوشته می‌شد! کاش در کتابی ثبت می‌گردید!
²⁴کاش با قلم آهنین و سُرب، بر صخره‌ای تا به ابد حَک می‌شد!
²⁵اما من می‌دانم که ولیّ من زنده است، و در آخر بر زمین خواهد ایستاد.
²⁶پس از آنکه پوست تنم اینچنین بگندد، با این همه، در جسم خویش خدا را خواهم دید!
²⁷آری، من خودْ او را خواهم دید، و چشمان خودم بر او خواهد نگریست، نه دیگری. و دلم در اندرونم چه بی‌تاب است!
²⁸«اگر گویید: ”چگونه شکارش کنیم، زیرا که ریشۀ مشکل در خودِ اوست؟“
²⁹خود باید از شمشیر بترسید، زیرا که غضب، مجازاتِ شمشیر در پی دارد، تا بدانید که داوری هست.»

16:1 ایوب در پاسخ گفت:
²«این‌گونه سخنان، بسیار شنیده‌ام؛ شما جملگی تسلی‌دهندگانِ مزاحم هستید.
³آیا سخنانِ پوچ را پایانی نیست؟ یا چه چیز تو را به پاسخگویی برمی‌انگیزد؟
⁴من نیز می‌توانستم چون شما سخن گویم، اگر شما در جای من می‌بودید؛ می‌توانستم سخنان بر ضدتان به هم ببافم، و بر شما سَر بجنبانم.
⁵اما به دهان خود دلگرمتان می‌کردم، و تسلای لبانم اندوهتان را رفع می‌کرد.
⁶«اگر سخن گویم، دردم تسکین نمی‌یابد، و اگر لب فرو~بندم، چگونه آن از من دور شود؟
⁷براستی که اکنون خدا مرا از پا درافکنده، و تمامی همنشینان مرا تباه کرده است.
⁸او مرا چروکانده، و این خود گواهی است بر ضد من؛ لاغریِ من به ضد من بر‌خاسته، روبه‌رویم شهادت می‌دهد.
⁹او در خشم خویش مرا دریده و با من دشمنی ورزیده است؛ دندانهایش را بر ضد من به هم فشرده است؛ دشمنم چشمان خود را بر من تیز کرده است.
¹⁰مردمان دهان خویش به ریشخند بر من گشوده‌اند، تحقیرکنان، سیلی به گونه‌ام زده‌اند؛ آنان جملگی بر ضد من گرد آمده‌اند.
¹¹خدا مرا به دست ظالمان تسلیم کرده، و به چنگ شریرانم افکنده است.
¹²در آسایش بودم، اما او مرا در هم شکست؛ گردنم را گرفت و مرا خُرد کرد؛ مرا هدفِ تیر خود ساخت،
¹³و کمان‌گیرانش احاطه‌ام کردند. گُرده‌هایم را می‌شکافد و رحم نمی‌کند، و زَهرۀ مرا بر زمین می‌ریزد.
¹⁴مرا پی‌درپی می‌کوبد و باز می‌کوبد، و چون جنگاوری بر من یورش می‌آورَد.
¹⁵«بر پوستِ تنم پَلاس دوخته‌ام، شاخ خویش در خاک نهاده‌ام.
¹⁶روی من از گریستن سرخ شده، و بر مژگانم تاریکی غلیظ است،
¹⁷هرچند خشونتی در دستانم نیست، و دعایم پاک است.
¹⁸«ای زمین، خون مرا مپوشان؛ فریادِ مرا آرام نباشد.
¹⁹حتی اکنون نیز شاهد من در آسمان است، و گواه من در عرشِ برین.
²⁰دوستانم مرا استهزا می‌کنند؛ چشمانم نزد خدا اشک می‌ریزد؛
²¹کاش که کسی میان من و خدا میانجیگری کند، چنانکه آدمی به جهت دوستانش!
²²زیرا آنگاه که اندک سالی درگُذرَد، به راهی خواهم رفت که از آن بازگشتی نیست.

17:1 «روحم در هم شکسته، و روزهایم به سر آمده است؛ گور از برایم مهیاست.
²براستی که تمسخرگران نزد منند، و چشم من بر کینه‌توزیِ ایشان دوخته شده است.
³«تمنا اینکه نزد خود برایم وثیقه‌ای بگذاری، وگرنه کیست که برایم ضامن شود؟
⁴حال که دلشان را از فهم به دور داشته‌ای، پس نخواهی گذاشت که سربلند شوند.
⁵آن که در ازای پاداش، از دوست خویش بد بگوید، چشمان فرزندانش تار خواهد شد.
⁶«مرا نزد مردمان ضرب‌المثل ساخته است، و مانند کسی که به رویش آب دهان بیاندازند.
⁷دیدگانم از غم تار شده، و اعضای بدنم جملگی چون سایه‌ای گشته است.
⁸صالحان به سبب این، حیران می‌مانند، و شخص بی‌گناه، خود را بر ضد خدانشناسان برمی‌انگیزد.
⁹با این حال مرد پارسا راه خود را ثابت‌قدم پی می‌گیرد، و آن که دستش پاک است پیوسته قوی‌تر می‌شود.
¹⁰«اما همۀ شما، اکنون یک بار دیگر بکوشید، و با این همه، من در میانتان حکیمی نخواهم یافت.
¹¹روزهایم سپری گشته، نقشه‌ها و آرزوهای دلم ناکام مانده است.
¹²اینان شب را روز جلوه می‌دهند، و با وجود تاریکی می‌گویند، ”روشنایی نزدیک است“.
¹³اگر امید داشته باشم که هاویه خانه‌ام باشد، و اگر بستر خویش در تاریکی بگسترانم،
¹⁴اگر به گور بگویم: ”تو پدر من هستی“، و به کِرم که: ”تو مادر و خواهر منی“،
¹⁵پس امید من کجاست؟ و کیست که امید مرا ببیند؟
¹⁶آیا تا به دروازه‌های هاویه نزول خواهد کرد؟ آیا با هم در دل خاک فرو~خواهیم رفت؟»

15:1 اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:
²«آیا مرد حکیم با دانشِ باطل پاسخ دهد، و شکمِ خویش از باد شرقی پر سازد؟
³آیا به سخنِ بی‌فایده حجت آورَد، یا به کلامی که ارزشی ندارد؟
⁴براستی که تو خداترسی را ترک می‌کنی، و سرسپردگی به خدا را بی‌مقدار می‌سازی!
⁵گناهت دهانت را می‌آموزاند، و زبانِ حیله‌گران را برمی‌گزینی.
⁶دهان خودت تو را محکوم می‌کند، نه من؛ لبان خودت بر ضد تو گواهی می‌دهد.
⁷«آیا تو نخستین انسانی هستی که زاده شده است؟ آیا پیش از تپه‌ها به وجود آمده‌ای؟
⁸آیا مشورت مخفی خدا را می‌شنوی، یا حکمت را به خود منحصر می‌گردانی؟
⁹چه می‌دانی که ما نمی‌دانیم؟ چه می‌فهمی که بر ما آشکار نیست؟
¹⁰در میان ما ریش‌سفیدان و پیران هستند که از پدر تو بزرگترند.
¹¹آیا تسلی‌های خدا برایت کم است، یا کلماتی که به ملایمت با تو سخن می‌گوید؟
¹²چرا دلت تو را می‌رُباید، و چرا چشمانت غضبناک است،
¹³که روح خود را بر ضد خدا برمی‌گردانی، و چنین سخنان از دهانت بیرون می‌آوری؟
¹⁴«انسان چیست که پاک باشد، و مولود زن، که پارسا به شمار آید؟
¹⁵اینک او به قُدسیانِ خود نیز اعتماد ندارد، و حتی آسمانها در نظرش پاک نیست؛
¹⁶چه رسد به انسانی که منفور و فاسد است، و شرارت برای او چون آب خوردن.
¹⁷«به من گوش فرا~ده تا برایت بیان کنم، بگذار تا آنچه را دیده‌ام برایت بازگویم،
¹⁸آنچه را فرزانگان گفتند و پنهان نداشتند از هرآنچه از پدران خویش دریافت کردند،
¹⁹آنان که زمین تنها به ایشان داده شد، و هیچ بیگانه‌ای از میانشان عبور نکرد:
²⁰مرد شریر در همۀ روزهایش از درد به خود می‌پیچد، مرد ظالم، در تمامی سالهایی که برایش مقرر است.
²¹صداهای وحشتناک در گوش اوست؛ در وقت آسایشْ غارتگر بر او هجوم می‌آورَد.
²²به برگشتن از تاریکی اطمینانی ندارد؛ برای شمشیر مقرر شده است.
²³برای نان به هر سو می‌گردد و می‌پرسد، ”کجاست؟“ می‌داند که روزِ تاریکی در یک قدمی اوست.
²⁴تنگی و فشار او را می‌ترسانَد، و همچون پادشاهی آمادۀ حمله، بر او چیره می‌شود،
²⁵زیرا دست خویش بر ضد خدا برمی‌افرازد، و بر قادر مطلق تکبر می‌نماید؛
²⁶با گردن افراشته بر او تاخت می‌آورَد، با سپری ضخیم و محکم،
²⁷هرچند چهرۀ خویش به چربی پوشانده، و پیه بر کمرش گرد آورده است،
²⁸و در شهرهای متروک ساکن است و در خانه‌هایی که کسی در آنها سکونت نمی‌گزیند، خانه‌هایی آمادۀ تبدیل به ویرانه.
²⁹او دیگر دولتمند نخواهد بود و ثروتش پایدار نخواهد ماند، و اموالش بر زمین گسترده نخواهد شد.
³⁰از تاریکی نخواهد رَست؛ آتش، جوانه‌هایش را خواهد خشکانید، و به دَمِ دهانِ او از میان برداشته خواهد شد.
³¹«نباید بر بطالت توکل کرده خویشتن را بفریبد، زیرا بطالت مزد وی خواهد بود.
³²پیش از موعدْ به او پرداخت خواهد شد، و شاخه‌اش سبز نخواهد ماند.
³³همچون مو، غورۀ خود را خواهد فِشاند؛ مانند درخت زیتون، شکوفۀ خود را فرو~خواهد ریخت.
³⁴زیرا جماعتِ خدانشناسانْ بی‌بَر است، و خیمه‌های رشوه‌خواران طعمۀ آتش خواهد شد.
³⁵به شقاوت آبستن شده، معصیت می‌زایند، و رَحِمشان فریب تهیه می‌بیند.»

14:1 «انسان که از زن زاده می‌شود، روزهایش اندک است و آکنده از مصیبت.
²همچون گُلی می‌رویَد و می‌پَژمُرَد؛ چون سایه می‌گریزد و نمی‌مانَد.
³آیا بر چنین کسی چشمان خود را می‌گشایی، و مرا با خود به محاکمه درمی‌آوری؟
⁴کیست که از چیز نجس، چیز طاهر بیرون آورَد؟ هیچ‌کس!
⁵روزهای انسان مقدّر است و شمارِ ماههایش نزد توست، از برایش حدّ گذاشته‌ای که از آن در نتواند گذشت؛
⁶پس رویْ از وی بگردان تا آرام گیرد، و چون کارگری مزدبگیر از روز خود لذت بَرَد.
⁷«زیرا درخت را امیدی هست، که اگر بریده شود باز خواهد رویید، و جوانه‌هایش از میان نخواهد رفت؛
⁸اگرچه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنۀ آن در خاک بمیرد،
⁹از بوی آب جوانه خواهد زد، و چون نهالی نو، شاخه‌ها خواهد داد.
¹⁰اما انسان می‌میرد و ساقط می‌شود؛ آدمی چون جان سپارد، کجاست؟
¹¹چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود، و نهرْ ضایع شده، خشک می‌گردد،
¹²همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد؛ و تا آسمانها باقی است بیدار نمی‌شود، و از خوابِ خویش برخیزانیده نمی‌گردد.
¹³«کاش که مرا در هاویه پنهان کنی، و تا غضبت فرو~نشیند، مرا مخفی سازی، و زمانی برایم تعیین کنی که مرا به یاد آوری!
¹⁴اگر انسان بمیرد، آیا بار دیگر خواهد زیست؟ در آن صورت، در همۀ روزهای زحمت خویش انتظار خواهم کشید، تا آنگاه که زمانِ تبدیل من فرا~رسد.
¹⁵تو خواهی خواند و من پاسخ خواهم داد، و مشتاق صنعتِ دستانِ خویش خواهی شد.
¹⁶زیرا آنگاه قدمهای مرا خواهی شمرد، و گناه مرا در نظرت نخواهی داشت؛
¹⁷نافرمانی‌ام در کیسه مَمهور خواهد بود، و خطایم را خواهی پوشانید.
¹⁸«اما کوهی که فرو~می‌ریزد فانی می‌شود، و صخره از جای خود منتقل می‌گردد؛
¹⁹آبْ سنگها را می‌ساید، و سیلابها خاک زمین را می‌روبَد؛ به همین سان تو امید انسان را نقش بر آب می‌کنی.
²⁰بر او تا به ابد چیره می‌شوی، و رَخت برمی‌بندد؛ چهره‌اش را دگرگون می‌سازی و او را رهسپار می‌کنی.
²¹پسرانش به عزّت می‌رسند، اما او خبر نمی‌یابد؛ پست می‌گردند، اما او نمی‌بیند.
²²فقط دردِ بدن خودش را احساس می‌کند، جان او تنها برای خودش ماتم می‌گیرد.»