۸ دسامبر

10:1 «از زندگی بیزارم؛ پس شِکوۀ خویش بی‌مهابا بیان خواهم داشت، و در تلخیِ جانِ خود سخن خواهم راند.
²به خدا خواهم گفت: مرا محکوم مکن؛ آگاهم ساز که چرا با من مجادله می‌کنی.
³آیا در نظرت نیکوست که ظلم کنی، و کارِ دست خویش خوار شماری، و بر مشورت شریران نظر لطف افکنی؟
⁴آیا تو را چشمان بشر است، و چون انسان خاکی می‌نگری؟
⁵آیا روزهایت همچون روزهای انسانِ خاکی است، و سالهایت مانند سالهای آدمی،
⁶که اینگونه خطاهایم را می‌جویی، و گناهانم را جستجو می‌کنی،
⁷هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که از دست تو رهایی توانَد داد؟
⁸«دستان تو مرا به تمامی بِسِرشت و بساخت؛ آیا اکنون هلاکم می‌کنی؟
⁹تمنا اینکه به یاد آری که مرا از گِل سِرشتی؛ آیا اکنون مرا به خاک برمی‌گردانی؟
¹⁰آیا مرا همچون شیر نریختی و همچون پنیر، منجمد نساختی؟
¹¹مرا به پوست و گوشت پوشانیدی، و به استخوانها و پِی‌ها بافتی.
¹²مرا حیات و محبت بخشیدی، و در عنایت خود روحِ مرا حفظ کردی.
¹³اما این چیزها را در دل خود پنهان داشتی، و می‌دانم که اینها در فکر تو بود:
¹⁴چون گناه ورزم مراقب منی، و مرا از تقصیرم تبرئه نمی‌کنی.
¹⁵اگر تقصیرکارم، وای بر من! و حتی اگر بی‌گناه، سر برنمی‌افرازم، زیرا که از شرم آکنده‌ام و فلاکتِ خویش در نظر دارم.
¹⁶اگر سَرَم برافراشته شود، مرا چون شیر شکار خواهی کرد، و باز عجایب خویش بر ضد من نمایان خواهی ساخت.
¹⁷گواهانی تازه بر ضد من می‌آوری، و بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی، سپاهیان تازه‌نفس بر ضد من برمی‌خیزانی.
¹⁸«چرا مرا از رَحِم بیرون آوردی؟ کاش جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید،
¹⁹و چنان می‌بودم که گویی هرگز نبوده‌ام، و از رَحِم به گور برده می‌شدم.
²⁰آیا روزهایم اندک نیست؟ پس مرا واگذار و رهایم کُن تا کمی شاد باشم،
²¹پیش از آنکه بدان‌جا روم که از آن بازگشتی نیست، به دیار ظلمت و تاریکی غلیظ.
²²به دیارِ تیره و تار به سیاهیِ ظلمات، که در آن هیچ نظمی نیست؛ آنجا که حتی روشنایی همچون تاریکی است.»

6:1 حال به آنچه خداوند می‌گوید، گوش بسپارید: برخیز و دادخواهی خویش را نزد کوهها بیان دار و آواز خود را به گوش تپه‌ها برسان.
²ای کوهها شکایت خداوند را بشنوید، و ای بنیانهای زمین، گوش بسپارید! زیرا خداوند علیه قوم خود شکایتی دارد و بر ضد اسرائیل اقامۀ دعوی می‌کند.
³«ای قوم من، به شما چه کرده‌ام؟ به چه چیز شما را خسته کرده‌ام؟ پاسخم دهید!
⁴زیرا شما را از سرزمین مصر به در آوردم و از خانۀ بندگی فدیه دادم، و موسی و هارون و مریم را پیش رویتان فرستادم.
⁵ای قوم من، به یاد آرید که بالاق، پادشاه موآب، چه تدبیر کرد و بَلعام پسر بِعور بدو چه پاسخ داد، و از شِطّیم تا جِلجال چه واقع شد، تا اعمال عادلانۀ خداوند را دریابید.»
⁶«با چه به حضور خداوند بیایم، و در پیشگاه خدای متعال خم شوم؟ آیا با قربانیهای تمام‌سوز، و با گوساله‌های یک ساله؟
⁷آیا خداوند از هزاران قوچ خشنود خواهد شد، و از ده هزاران نهر روغن؟ آیا نخست‌زاده‌ام را به جهت عِصیانم بدهم، و ثمرۀ بدن خویش را برای گناه جانم؟»
⁸ای مرد، او تو را از آنچه نیکوست آگاه ساخته است؛ و خداوند از تو چه می‌طلبد، جز آنکه انصاف را به جای آری و محبت را دوست بداری، و با فروتنی در حضور خدایت سلوک کنی؟
⁹آواز خداوند به شهر ندا درمی‌دهد - ترسیدن از نام تو، خردمندی است: «به عصا و مقرر‌دارندۀ آن گوش فرا~دهید!
¹⁰آیا هنوز در خانۀ شریران گنجهای شرارت یافت می‌شود، و میزانهای کمتر از اندازه که ملعونند؟
¹¹آیا کسی را با ترازوهای نادرست و کیسۀ سنگهای تقلبی، تبرئه کنم؟
¹²ثروتمندانت مملو از خشونتند، و ساکنانت دروغگو؛ زبان ایشان در دهانشان فریب محض است.
¹³پس من نیز به ضربه‌ای تو را مجروح می‌سازم تا به سبب گناهانت تو را هلاک کنم.
¹⁴خواهی خورد اما سیر نخواهی شد، و شکمت همچنان خالی خواهد ماند؛ جمع خواهی کرد اما نخواهی اندوخت، و آنچه را که بیندوزی به دم شمشیر خواهم سپرد.
¹⁵خواهی کاشت، اما درو نخواهی کرد؛ زیتون خواهی افشرد، اما خود را به روغن تدهین نخواهی نمود؛ شراب تازه فراهم خواهی آورد، اما از آن نخواهی نوشید.
¹⁶زیرا قوانین عُمری و همۀ رسوم خاندان اَخاب را نگاه داشته‌ای، و در مشورتهای ایشان سلوک کرده‌ای؛ از این رو تو را ویران خواهم کرد، و ساکنانت را مایۀ تمسخر خواهم ساخت؛ پس سرزنشِ درخورِ قوم مرا متحمل خواهی شد.»

2:1 برادران من، ایمانِ شما به عیسی مسیح، خداوند پرجلالمان، با تبعیض همراه نباشد.
²اگر کسی با انگشتریِ زرین و جامۀ فاخر به مجلس شما درآید و فقیری نیز با جامۀ ژنده وارد شود،
³و شما به آن که جامۀ فاخر در بر دارد توجه خاص نشان دهید و به او بگویید: «در این جای نیکو بنشین،» امّا فقیر را بگویید: «همان جا بایست!» و یا: «اینجا پیش پاهای من بر زمین بنشین،»
⁴آیا در میان خود تبعیض قائل نشده و با اندیشۀ بد قضاوت نکرده‌اید؟
⁵برادران عزیز، گوش فرا~دهید! مگر خدا فقیران این جهان را برنگزیده تا در ایمان دولتمند باشند و پادشاهی‌ای را به میراث یابند که او به دوستدارانِ خود وعده فرموده است؟
⁶امّا شما به فقیر بی‌حرمتی روا داشته‌اید. آیا دولتمندان نیستند که بر شما ستم روا می‌دارند و شما را به محکمه می‌کشند؟
⁷آیا ایشان نیستند که به آن نام شریف که بر شما نهاده شده، کفر می‌گویند؟
⁸اگر براستی شریعت شاهانه را مطابق با این گفتۀ کتاب به جای آورید که می‌فرماید: «همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت کن،» کارِ نیکو کرده‌اید.
⁹امّا اگر تبعیض قائل شوید، گناه کرده‌اید و شریعت، شما را چون افرادی قانون‌شکن، محکوم می‌کند.
¹⁰زیرا اگر کسی تمام شریعت را نگاه دارد امّا در یک مورد بلغزد، مجرم به شکستن تمام شریعت است.
¹¹چه، او که گفت: «زنا مکن،» همچنین گفته است: «قتل مکن.» پس هرچند زنا نکنی، امّا اگر قتل کنی، شریعت را شکسته‌ای.
¹²پس همچون کسانی سخن گویید و عمل کنید که می‌دانند بر پایۀ شریعتِ آزادی، بر آنها داوری خواهد شد،
¹³زیرا داوری نسبت به آن که رحم نکرده باشد، بی‌رحم خواهد بود. امّا رحم بر داوری پیروز خواهد شد!
¹⁴برادرانِ من، چه سود اگر کسی ادعا کند ایمان دارد، امّا عمل نداشته باشد؟ آیا چنین ایمانی می‌تواند او را نجات بخشد؟
¹⁵اگر برادر یا خواهری نیازمند پوشاک و خوراک روزانه باشد
¹⁶و کسی از شما بدیشان گوید: «بروید به سلامت، و گرم و سیر شوید،» امّا برای رفع نیازهای جسمی ایشان کاری انجام ندهد، چه سود؟
¹⁷پس ایمان به تنهایی و بدون عمل، مرده است.
¹⁸حال کسی ممکن است بگوید: «تو ایمان داری و من هم اعمال دارم!» اما تو ایمانت را بدون اعمال به من بنما و من ایمانم را با اعمالم به تو خواهم نمود.
¹⁹تو ایمان داری که خدا یکی است. نیکو می‌کنی! حتی دیوها نیز این‌گونه ایمان دارند و از ترس به خود می‌لرزند!
²⁰ای نادان، می‌خواهی بدانی چرا ایمان بدون عمل بی‌ثمر است؟
²¹آیا جَد ما ابراهیم به اعمال پارسا شمرده نشد، آنگاه که پسر خود اسحاق را بر مذبح تقدیم نمود؟
²²می‌بینی که ایمان و اعمال او با هم عمل می‌کردند، و ایمان او با اعمالش کامل شد.
²³و آن نوشته تحقق یافت که می‌گوید: «ابراهیم به خدا ایمان آورْد و این برای او پارسایی شمرده شد،» و او دوست خدا خوانده شد.
²⁴پس می‌بینید به اعمال است که انسان پارسا شمرده می‌شود، نه با ایمانِ تنها.
²⁵همچنین آیا راحابِ روسپی به اعمال پارسا شمرده نشد، آنگاه که به فرستادگان پناه داد و ایشان را از راهی دیگر روانه کرد؟
²⁶آری، همان‌گونه که بدن بدون روح مرده است، ایمان نیز بدون عمل مرده است.