36:1 روزی سران خاندانهای طایفۀ بنی‌جِلعاد پسر ماکیر، پسر مَنَسی که از طایفه‌های بنی‌یوسف بودند، نزدیک آمدند و در حضور موسی و رهبران، یعنی سران خاندانهای بنی‌اسرائیل، عرض کرده،
²گفتند: «خداوند به سرور ما فرمان داد تا این سرزمین را به حکم قرعه به بنی‌اسرائیل به میراث دهد، و سرور ما از خداوند فرمان یافت که میراث برادرمان صِلُفِحاد را به دخترانش دهد.
³اکنون اگر ایشان با یکی از مردان سایر قبایل بنی‌اسرائیل وصلت کنند، ارث ایشان از میراث اجدادی ما کسر شده، به میراثِ قبیله‌ای که ایشان بدان داخل شوند، افزوده خواهد شد. بدین‌سان، از سهم میراث ما کاسته خواهد شد.
⁴حتی با فرا~رسیدن یوبیل بنی‌اسرائیل نیز میراث ایشان به میراث قبیله‌ای که بدان داخل شوند، افزوده خواهد شد، و از میراث قبیلۀ اجدادی ما کسر خواهد گردید.»
⁵آنگاه موسی بنا به گفتۀ خداوند بنی‌اسرائیل را امر فرموده، گفت: «قبیلۀ بنی‌یوسف درست می‌گویند.
⁶این است آنچه خداوند دربارۀ دختران صِلُفِحاد امر می‌فرماید: ”آنان را به هر که در نظرشان پسند آید به زنی بدهید، فقط به شرط آن که با مردی از طوایف قبیلۀ پدرشان ازدواج کنند.
⁷میراث بنی‌اسرائیل نباید از قبیله‌ای به قبیله دیگر منتقل شود، زیرا هر یکی از بنی‌اسرائیل، میراث قبیلۀ پدرانش را نگاه خواهد داشت.
⁸هر دختری که صاحب میراثی در یکی از قبایل بنی‌اسرائیل باشد، باید با مردی از طوایف قبیلۀ پدرش ازدواج کند، تا بدین‌سان هر یکی از بنی‌اسرائیل صاحب میراث پدران خود گردد.
⁹پس هیچ میراثی نباید از قبیله‌ای به قبیلۀ دیگر منتقل شود، زیرا هر قبیلۀ بنی‌اسرائیل باید میراث خود را نگاه دارد.“»
¹⁰پس دختران صِلُفِحاد طبق آنچه خداوند به موسی فرمان داده بود، عمل کردند.
¹¹دختران صِلُفِحاد، یعنی مَحلَه، تِرصَه، حُجلَه، مِلکَه و نوعَه با پسر عموهای خود ازدواج کردند.
¹²آنان با کسانی از طوایف بنی‌مَنَسی پسر یوسف ازدواج کردند، و میراثشان در قبیلۀ طایفۀ پدری‌شان باقی ماند.
¹³این است فرمانها و قوانینی که خداوند به واسطۀ موسی در همواریهای موآب، نزد اردن، مقابل اَریحا، به بنی‌اسرائیل امر فرمود.

35:1 خداوند موسی را در همواریهای موآب، نزد اردن، مقابل اَریحا، خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را فرمان ده تا از میراثی که به ملکیت خواهند یافت، شهرها به جهت سکونت به لاویان بدهند. چراگاههایی نیز در اطراف آن شهرها به لاویان بدهید.
³آن شهرها برای سکونت ایشان خواهد بود، و چراگاهها نیز برای چارپایان و دامها و تمامی حیواناتشان.
⁴چراگاههایی که در اطراف شهرها به لاویان می‌دهید، باید دورتادور، در فاصلۀ هزار ذِراعی حصار شهر به طرف بیرون قرار داشته باشد.
⁵بیرون از شهر، دو هزار ذِراع در ضلع شرقی، دو هزار ذِراع در ضلع جنوبی، دو هزار ذِراع در ضلع غربی و دو هزار ذِراع در ضلع شمالی اندازه بگیرید، به گونه‌ای که شهر در وسط قرار گیرد. این محوطه به عنوان چراگاه شهر، بدیشان تعلق خواهد داشت.
⁶«شش شهر از شهرهایی که به لاویان می‌دهید، شهر پناهگاه خواهد بود، تا بگذارید آن که کسی را کشته است، به آنجا بگریزد. افزون بر آنها، چهل و دو شهر دیگر نیز بدیشان بدهید.
⁷پس جمع شهرهایی که باید به لاویان بدهید، چهل و هشت شهر با چراگاههایش خواهد بود.
⁸شهرهایی که از مِلک بنی‌اسرائیل به لاویان می‌دهید به نسبت سهمی باشد که هر قبیله به میراث یافته است؛ از قبایل بزرگتر، شهرهای زیادتر بگیرید، و از قبایل کوچکتر، شهرهای کمتر.»
⁹آنگاه خداوند به موسی گفت:
¹⁰«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده بدیشان بگو: چون از اردن به سرزمین کنعان عبور می‌کنید،
¹¹شهرهایی را به عنوان شهر پناهگاه برای خود تعیین کنید، تا قاتلی که ناخواسته کسی را کشته باشد، به آنجا بگریزد.
¹²این شهرها برای شما پناهگاه از دست خونخواهِ مقتول خواهد بود، تا قاتل پیش از محاکمه در حضور جماعت، کشته نشود.
¹³پس، شش شهر از شهرهایی که می‌دهید، برای شما شهر پناهگاه خواهد بود.
¹⁴سه شهر در این سوی اردن و سه شهر در سرزمین کنعان بدهید تا شهر پناهگاه باشند.
¹⁵این شش شهر، برای بنی‌اسرائیل و بیگانه و غریبی که در میان ایشان ساکن است پناهگاه خواهد بود تا هر که ناخواسته کسی را بکشد، به آنجا بگریزد.
¹⁶«اما اگر شخصی با آلت آهنین کسی را چنان بزند که بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود.
¹⁷یا اگر او را با آلتی سنگی بزند که بتوان بدان کسی را کشت، و آن شخص بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود.
¹⁸یا اگر او را به آلت چوبین بزند که بدان بتوان کسی را کشت، و آن شخص بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود.
¹⁹خونخواهِ مقتول، خودش او را بکشد؛ هرگاه به او برخورَد، او را بکشد.
²⁰یا اگر شخصی از روی بغض کسی را هُل دهد یا در کمین او نشسته، چیزی بر او بیفکند که او بمیرد،
²¹یا اگر از روی دشمنی او را به دست خود بزند که او بمیرد، ضارب باید حتماً کشته شود، زیرا قاتل است. خونخواهِ مقتول، هرگاه به قاتل برخورَد، او را بکشد.
²²«اما اگر کسی بدون دشمنی به یکباره کسی را هُل دهد یا چیزی بر او بیفکند بی‌آنکه در کمین او باشد،
²³یا اگر نادیده سنگی را که بتوان بدان کسی را کشت، بر او بیفکند که او بمیرد، از آنجا که به او دشمنی نمی‌ورزیده و قصد صدمه به او نداشته است،
²⁴جماعت میان او و خونخواهِ مقتول بر اساس این قوانین، داوری کند.
²⁵جماعت باید قاتل را از دست خونخواهِ مقتول برهاند و او را به شهر پناهگاهش که بدان گریخته بود، بازگرداند. او باید تا وفاتِ کاهن اعظم که به روغن مقدّس مسح شده است، در آنجا ساکن شود.
²⁶اما اگر قاتل هر زمانی از محدودۀ شهر پناهگاه خویش که بدان گریخته بود بیرون آید،
²⁷و خونخواهِ مقتول او را بیرون از محدودۀ شهر پناهگاهش یافته، بکشد، از خون وی بری خواهد بود.
²⁸زیرا قاتل می‌بایست تا درگذشتِ کاهن اعظم در شهر پناهگاه خود بماند، و پس از درگذشت کاهن اعظم به زمین مِلک خویش بازگردد.
²⁹«اینها برای شما در تمامی نسلهایتان فریضۀ قانونی خواهد بود، در هر جا که ساکن باشید.
³⁰«اگر کسی شخصی را بکشد، قاتل به گواهی شاهدان کشته شود؛ اما شهادت یک تن برای کشتن کسی کافی نیست.
³¹در عوضِ جان قاتلی که محکوم به مرگ است، فدیه مپذیرید. او باید حتماً کشته شود.
³²نیز به جهت کسی که به شهر پناهگاه گریخته است فدیه مپذیرید، یعنی بدین جهت که پیش از وفاتِ کاهن اعظم بازگردد و در دیار خود ساکن شود.
³³سرزمینی را که در آن زندگی می‌کنید، مُلَوَّث مسازید. زیرا خونْ زمین را مُلوث می‌کند، و برای خونی که بر زمینی ریخته شده است نمی‌توان کفّاره به جا آورد مگر با ریختن خون کسی که آن خون را ریخته است.
³⁴پس سرزمینی را که در آن زیست می‌کنید و من در میان آن ساکنم نجس مسازید، زیرا من که یهوه هستم در میان بنی‌اسرائیل ساکنم.»

34:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را فرمان داده، بدیشان بگو: هنگامی که به سرزمین کنعان درآمدید، یعنی به سرزمینی که به شما به ارث خواهد رسید، مرزهای سرزمین کنعان چنین خواهد بود:
³ضلع جنوبی شما، از بیابان صین در جوار اَدوم خواهد بود، و سرحد جنوبی شما از انتهای دریای نمک در مشرق.
⁴و سرحد شما گَردَنۀ عَقرَبیم را از جنوب دور زده، به صین عبور خواهد کرد و منتهی‌الیه آن جنوب قادِش‌بَرنِع خواهد بود. آنگاه به سوی حَصَراَدّار رفته، تا عَصمون ادامه خواهد یافت.
⁵و این سرحد از عَصمون تا به وادی مصر دور زده، به دریا منتهی خواهد شد.
⁶«سرحد غربی شما دریای بزرگ خواهد بود. این است مرز غربی شما.
⁷«سرحد شمالی شما این خواهد بود: از دریای بزرگ تا کوه هور خطی بکشید،
⁸و نیز از کوه هور تا لِبوحَمات. این سرحد تا صِدَد ادامه خواهد یافت،
⁹سپس تا به زِفرون کشیده شده، به حَصَرعینان منتهی خواهد شد. این سرحد شمالی شما خواهد بود.
¹⁰«برای سرحد شرقی‌تان از حَصَرعینان تا شِفام خطی بکشید.
¹¹این سرحد رو به پایین از شِفام تا رِبلَه در شرق عَین کشیده شده، از آنجا پایین خواهد رفت و به موازات دامنه‌های شرق دریای کِنِرِت امتداد خواهد یافت.
¹²و این سرحد تا اردن پایین رفته، به دریای نمک منتهی خواهد شد. سرزمین شما بر حسب سرحدات اطرافش چنین خواهد بود.»
¹³موسی بنی‌اسرائیل را فرمان داده، گفت: «این است سرزمینی که شما به حکم قرعه به میراث خواهید یافت، سرزمینی که خداوند فرمان داده تا به نُه قبیله و نیم داده شود.
¹⁴زیرا قبیلۀ بنی‌رِئوبین، و قبیلۀ بنی‌جاد و نیم‌قبیلۀ مَنَسی، بر حسب خاندانهایشان، میراث خود را پیشتر دریافت کرده‌اند.
¹⁵این دو قبیله و نیم، میراث خود را در آن سوی اردن، مقابل اَریحا، به جانبِ طلوع آفتاب، دریافت داشته‌اند.»
¹⁶و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
¹⁷«این است نامهای مردانی که این سرزمین را به عنوان میراث میان شما تقسیم خواهند کرد: اِلعازارِ کاهن و یوشَع پسر نون.
¹⁸از هر قبیله، یک رهبر برای تقسیم کردن زمین بگیرید.
¹⁹این است نامهای ایشان: کالیب پسر یِفُنّه، از قبیلۀ یهودا؛
²⁰شِموئیل پسر عَمّیهود، از قبیلۀ شمعون؛
²¹اِلیداد پسر کیسلون، از قبیلۀ بِنیامین؛
²²بُقّیِ رهبر، پسر یُجلی، از قبیلۀ دان؛
²³از بنی‌یوسف، حَنّیئیلِ رهبر، پسر ایفود، از قبیلۀ مَنَسی؛
²⁴و قِموئیلِ رهبر پسر شِفطان، از قبیلۀ اِفرایِم؛
²⁵اِلیصافانِ رهبر، پسر فَرناک، از قبیلۀ زِبولون؛
²⁶فَلطیئیلِ رهبر، پسر عَزّان، از قبیلۀ یِساکار؛
²⁷اَخیهودِ رهبر، پسر شِلومی، از قبیلۀ اَشیر؛
²⁸فِدَهئیلِ رهبر، پسر عَمّیهود، از قبیلۀ نَفتالی.»
²⁹اینانند مردانی که خداوند فرمان داد تا میراث را در سرزمین کنعان میان بنی‌اسرائیل تقسیم کنند.

33:1 این است مراحل کوچ بنی‌اسرائیل هنگامی که به دست موسی و هارون، با لشکریان خود از سرزمین مصر بیرون آمدند.
²موسی بنا به فرمایش خداوند نقطۀ آغاز سفرها را مرحله به مرحله ثبت کرد. این است مراحل کوچ ایشان بر حسب نقطۀ آغاز آنها:
³در ماه اوّل از رَمِسیس کوچ کردند، در روز پانزدهم ماه. یک روز پس از پِسَخ، بنی‌اسرائیل در نظر تمامی مصریان با پیروزی بیرون آمدند،
⁴در آن هنگام که مصریان همۀ نخست‌زادگان خود را که خداوند آنان را در میان ایشان زده بود، دفن می‌کردند. خداوند بر خدایان ایشان نیز داوری کرد.
⁵پس بنی‌اسرائیل از رَمِسیس کوچ کردند و در سُکّوت اردو زدند.
⁶و از سُکّوت کوچ کرده، در ایتام که کنار بیابان است، اردو زدند.
⁷و از ایتام کوچ کرده، به فی‌هاحیروت که در شرق بَعَل‌صِفون است، بازگشتند و مقابل مِجدُل اردو زدند.
⁸و از فی‌هاحیروت کوچ کرده، از میان دریا به بیابان عبور کردند و در بیابانِ ایتام سفر سه روز کرده، در مارَه اردو زدند.
⁹و از مارَه کوچ کرده، به ایلیم آمدند؛ در ایلیم دوازده چشمۀ آب و هفتاد درخت نخل بود، و در آنجا اردو زدند.
¹⁰و از ایلیم کوچ کرده، کنار دریای سرخ اردو زدند.
¹¹و از دریای سرخ کوچ کرده، در بیابان سین اردو زدند.
¹²و از بیابان سین کوچ کرده، در دُفقَه اردو زدند.
¹³و از دُفقَه کوچ کرده، در اَلوش اردو زدند.
¹⁴و از اَلوش کوچ کرده، در رِفیدیم اردو زدند که در آنجا آب نبود که قوم بنوشند.
¹⁵و از رِفیدیم کوچ کرده، در بیابان سینا اردو زدند.
¹⁶و از بیابان سینا کوچ کرده، در قِبروت‌هَتّاوَه اردو زدند.
¹⁷و از قِبروت‌هَتّاوَه کوچ کرده، در حَضیروت اردو زدند.
¹⁸و از حَضیروت کوچ کرده، در ریتمَه اردو زدند.
¹⁹و از ریتمَه کوچ کرده، در رِمّون‌فِرِص اردو زدند.
²⁰و از رِمّون‌فِرِص کوچ کرده، در لِبنَه اردو زدند.
²¹و از لِبنَه کوچ کرده، در ریسَّه اردو زدند.
²²و از ریسَّه کوچ کرده، در قِهیلاتَه اردو زدند.
²³و از قِهیلاتَه کوچ کرده، نزد کوه شافِر اردو زدند.
²⁴و از کوه شافِر کوچ کرده، در حَرادَه اردو زدند.
²⁵و از حَرادَه کوچ کرده، در مَقهیلوت اردو زدند.
²⁶و از مَقهیلوت کوچ کرده، در تاحَت اردو زدند.
²⁷و از تاحَت کوچ کرده، در تارَح اردو زدند.
²⁸و از تارَح کوچ کرده، در میتقَه اردو زدند.
²⁹و از میتقَه کوچ کرده، در حَشمونَه اردو زدند.
³⁰و از حَشمونَه کوچ کرده، در مُسیروت اردو زدند.
³¹و از مُسیروت کوچ کرده، در بِنی‌یَعَقان اردو زدند.
³²و از بِنی‌یَعَقان کوچ کرده، در حورهاجِدجاد اردو زدند.
³³و از حورهاجِدجاد کوچ کرده، در یُطباتا اردو زدند.
³⁴و از یُطباتا کوچ کرده، در عَبرونَه اردو زدند.
³⁵و از عَبرونَه کوچ کرده، در عِصیون‌جِبِر اردو زدند.
³⁶و از عِصیون‌جِبِر کوچ کرده، در بیابان صین که قادِش باشد، اردو زدند.
³⁷و از قادِش کوچ کرده، نزد کوه هور، در سرحد سرزمین اَدوم اردو زدند.
³⁸هارونِ کاهن بنا به فرمایش خداوند از کوه هور بالا رفت و در آنجا، در چهلمین سالِ خروج بنی‌اسرائیل از سرزمین مصر، در نخستین روزِ ماه پنجم، درگذشت.
³⁹هارون صد و بیست و سه ساله بود که در کوه هور وفات یافت.
⁴⁰پادشاه کنعانیِ عَراد که در نِگِب در سرزمین کنعان ساکن بود، از آمدن بنی‌اسرائیل آگاهی یافت.
⁴¹پس، آنها از کوه هور کوچ کرده، در صَلمونَه اردو زدند.
⁴²و از صَلمونَه کوچ کرده، در فونون اردو زدند.
⁴³و از فونون کوچ کرده، در اوبوت اردو زدند.
⁴⁴و از اوبوت کوچ کرده، در عیِه‌عَباریم در قلمرو موآب اردو زدند.
⁴⁵و از عییم کوچ کرده، در دیبون‌جاد اردو زدند.
⁴⁶و از دیبون‌جاد کوچ کرده، در عَلمون‌دِبلاتایِم اردو زدند.
⁴⁷و از عَلمون‌دِبلاتایِم کوچ کرده، در کوههای عَباریم در مقابل نِبو اردو زدند.
⁴⁸و از کوههای عَباریم کوچ کرده، در همواریهای موآب، نزد اردن، و مقابل اَریحا اردو زدند؛
⁴⁹آنان در کنار اردن، از بِیت‌یِشیموت تا آبِل‌شِطّیم در همواریهای موآب اردو زدند.
⁵⁰خداوند موسی را در همواریهای موآب، نزد اردن، مقابل اَریحا، خطاب کرده، گفت:
⁵¹«بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، به ایشان بگو: چون از اردن عبور کرده، به سرزمین کنعان بروید،
⁵²تمامی ساکنان آن سرزمین را از برابر خود بیرون برانید و تمامی تندیسها و تمثالهای ریخته‌شدۀ ایشان را نابود کرده، همۀ مکانهای بلندشان را ویران سازید.
⁵³و آن سرزمین را به تصرف درآورده، در آن ساکن شوید، زیرا من آن را به شما داده‌ام تا مالک آن باشید.
⁵⁴آن سرزمین را بر حسب طایفه‌های خود به حکم قرعه وارث گردید؛ به قبیلۀ بزرگتر، میراثی بزرگتر بدهید و به قبیلۀ کوچکتر، میراثی کوچکتر. هر جا که قرعۀ کسی بدان افتَد، آنجا از آن او باشد. بر حسب قبایل اجدادی خود زمین را به میراث یابید.
⁵⁵اما اگر ساکنان آن سرزمین را از برابر خود بیرون نرانید، کسانی که از ایشان باقی می‌گذارید، در چشمان شما خار و در پهلوهایتان تیغ خواهند بود. آنها در سرزمینی که در آن ساکن می‌شوید، باعث زحمت شما خواهند بود.
⁵⁶آنگاه با شما همان خواهم کرد که می‌خواستم با ایشان کنم!»

32:1 بنی‌رِئوبین و بنی‌جاد احشام بسیار داشتند. ایشان با دیدن زمین یَعزیر و زمین جِلعاد دریافتند که آن مکان، مکانی مناسب برای احشام است.
²پس آمده، به موسی و اِلعازارِ کاهن و رهبران جماعت گفتند:
³«عَطاروت، دیبون، یَعزیر، نِمرَه، حِشبون، اِلِعالِه، سِبام، نِبو و بِعون،
⁴یعنی سرزمینی که خداوند پیش روی جماعت اسرائیل مغلوب ساخته، سرزمین احشام است و ما خدمتگزارانتان دامدار هستیم.»
⁵نیز گفتند: «اگر بر ما نظر لطف داری، این زمین به ما خدمتگزارانت به ملکیت داده شود، و ما را از اردن عبور مده.»
⁶ولی موسی به بنی‌جاد و بنی‌رِئوبین گفت: «آیا رواست که برادران شما به جنگ بروند و شما اینجا آسوده بنشینید؟
⁷چرا بنی‌اسرائیل را از عبور کردن به سرزمینی که خداوند به ایشان بخشیده است، دلسرد می‌سازید؟
⁸پدران شما نیز چنین کردند، آن هنگام که ایشان را از قادِش‌بَرنِع برای دیدن این سرزمین فرستادم.
⁹زیرا چون به وادی اِشکول برآمده، زمین را دیدند، بنی‌اسرائیل را از داخل شدن به سرزمینی که خداوند به ایشان بخشیده است، دلسرد ساختند.
¹⁰و خشم خداوند در آن روز افروخته شد و سوگند خورد که:
¹¹”به‌یقین، هیچ‌یک از مردان بیست ساله و بالاتر که از مصر بیرون آمدند، آن سرزمین را که سوگند خوردم به ابراهیم و اسحاق و یعقوب بدهم، نخواهند دید، زیرا که مرا به کمال پیروی نکردند،
¹²مگر کالیب پسر یِفُنّه قِنِزّی و یوشَع پسر نون، زیرا ایشان خداوند را به کمال پیروی کردند.“
¹³پس خشم خداوند بر اسرائیل برافروخته شده، ایشان را چهل سال در بیابان آواره ساخت تا زمانی که تمامی آن نسل که در نظر خداوند شرارت ورزیده بودند، از میان رفتند.
¹⁴و اینک شما، نسلی از مردمان گناهکار، در جای پدران خود برخاسته‌اید تا بر شدت خشم خداوند نسبت به اسرائیل بیفزایید!
¹⁵زیرا اگر از پیروی او روی گردانید، بار دیگر ایشان را در بیابان رها خواهد کرد و شما تمامی این قوم را هلاک خواهید ساخت.»
¹⁶آنگاه ایشان نزدیک موسی آمده، گفتند: «در اینجا آغلها برای احشام خود، و شهرها برای کودکان خویش بنا خواهیم کرد،
¹⁷اما خود سلاح برمی‌گیریم و پیشاپیش بنی‌اسرائیل می‌رویم تا زمانی که ایشان را به مکانشان برسانیم. ولی کودکانمان به سبب ساکنان زمین، در شهرهای حصاردار خواهند ماند.
¹⁸و تا هر یکی از بنی‌اسرائیل مِلک خود را نگرفته باشد، به خانه‌های خویش باز نخواهیم گشت.
¹⁹زیرا ما با ایشان در آن سوی اردن و فراتر از آن، میراث نخواهیم یافت، زیرا میراث ما در این سوی اردن، به جانب شرق، به ما رسیده است.»
²⁰آنگاه موسی به ایشان گفت: «اگر چنین کنید، و اگر به حضور خداوند برای جنگ مسلح شوید،
²¹و هر یک از مردان مسلح شما به حضور خداوند از اردن عبور کنند تا آن زمان که او دشمنان خویش را از برابر خود بیرون براند،
²²و آن سرزمین در حضور خداوند مغلوب شود، آنگاه، پس از آن، می‌توانید بازگردید و دیگر تعهدی به خداوند و اسرائیل نخواهید داشت، و این سرزمین در پیشگاه خداوند مِلک شما خواهد بود.
²³اما اگر چنین نکنید، همانا به خداوند گناه ورزیده‌اید و یقین دانید که گناهتان گریبان شما را خواهد گرفت!
²⁴پس شهرها برای کودکان خود و آغلها برای گله‌ها‌تان بنا کنید، و به قولی که داده‌اید، عمل نمایید.»
²⁵پس بنی‌جاد و بنی‌رِئوبین به موسی گفتند: «خدمتگزارانت بر طبق فرمان سرورمان عمل خواهیم کرد.
²⁶کودکان و زنان، احشام و همۀ دامهایمان، آنجا در شهرهای جِلعاد خواهند ماند،
²⁷ولی خدمتگزارانت، یعنی هر مرد مسلح برای جنگ، چنانکه سرورمان فرموده است، به حضور خداوند برای نبرد عبور خواهیم کرد.»
²⁸پس موسی دربارۀ ایشان به اِلعازارِ کاهن و یوشَع پسر نون و سران خاندانهای قبایل بنی‌اسرائیل فرمان داد.
²⁹موسی به ایشان گفت: «اگر بنی‌جاد و بنی‌رِئوبین، یعنی همۀ آنان که به حضور خداوند برای نبرد مسلح شده‌اند، همراه شما از اردن عبور کنند و زمین پیش روی شما مغلوب گردد، آنگاه زمین جِلعاد را به ایشان به ملکیت بدهید.
³⁰اما اگر مسلح نشوند و همراه شما عبور نکنند، در آن صورت، در میان شما در زمین کنعان ملک بگیرند.»
³¹بنی‌جاد و بنی‌رِئوبین پاسخ دادند: «آنچه خداوند به خدمتگزارانت گفته است، خواهیم کرد.
³²مسلح در حضور خداوند به سرزمین کنعان عبور خواهیم کرد، و مِلک میراث ما، در این سوی اردن برای ما خواهد ماند.»
³³آنگاه موسی به ایشان، یعنی به بنی‌جاد و بنی‌رِئوبین و نیم‌قبیلۀ مَنَسی پسر یوسف، مملکت سیحون پادشاه اَموریان و مملکت عوج پادشاه باشان را داد، یعنی زمین و شهرهایش را با حدود آنها، در سرتاسر آن سرزمین.
³⁴بنی‌جاد، دیبون و عَطاروت و عَروعیر
³⁵و عَطروت‌شوفان و یَعزیر و یُجبِهاه
³⁶و بِیت‌نِمراه و بِیت‌هاران را بنا کردند، شهرهایی حصاردار را با آغلها برای گله‌ها‌.
³⁷بنی‌رِئوبین، حِشبون و اِلِعالِه و قَریه‌تایِم
³⁸و نِبو و بَعَل‌مِعون - که نامشان تغییر کرد - و سِبمَه را بنا کردند. آنان به شهرهایی که بنا کرده بودند، نامهای دیگر دادند.
³⁹و نسل ماکیر، پسر مَنَسی به جِلعاد رفته، آن را گرفتند و اَموریانِ آنجا را بیرون راندند.
⁴⁰پس موسی، جِلعاد را به ماکیر پسر مَنَسی داد، و او در آنجا ساکن شد.
⁴¹و یائیر، پسر مَنَسی رفته، دهات آنجا را گرفت و آنها را حَووت‌یائیر نامید.
⁴²نوبَخ نیز رفت و قِنات و دهاتش را گرفت و آنها را به نام خود، نوبَخ نامید.

31:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«انتقام بنی‌اسرائیل را از مِدیانیان بستان. پس از آن، به اجداد خود خواهی پیوست.»
³پس موسی قوم را خطاب کرده، گفت: «از میان خود مردان برای جنگ مسلح سازید تا به مقابله با مِدیان برآیند و انتقام خداوند را از مِدیان بستانند.
⁴از هر قبیلۀ اسرائیل، هزار تن به جنگ بفرستید.»
⁵پس، از هزارهای اسرائیل، هزار تن از هر قبیله مهیا شدند، یعنی دوازده هزار تن مسلح برای جنگ.
⁶و موسی ایشان یعنی از هر قبیله هزار تن را همراه فینِحاس پسر اِلعازارِ کاهن که اسباب قُدس و شیپورها به جهت نواختن در اختیارش بود، به جنگ گسیل داشت.
⁷آنان مطابق فرمان خداوند به موسی، با مِدیان جنگیدند و همۀ ذکوران را کشتند.
⁸ایشان همراه با دیگر کشتگان، پادشاهان مِدیان را نیز کشتند، یعنی اِوی و راقِم و صور و حور و رِبَع، پنج پادشاه مِدیان را. و بَلعام پسر بِعور را نیز از دم شمشیر گذراندند.
⁹بنی‌اسرائیل، زنان و کودکان مِدیان را به اسارت گرفتند، و همۀ چارپایان و احشام و اموالشان را به غنیمت بردند،
¹⁰و تمامی شهرها، مکانهای سکونت، و اردوگاههایشان را، به آتش سوزاندند،
¹¹و همه چیز را، خواه انسان و خواه چارپا، به غنیمت و تاراج بردند.
¹²آنگاه اسیران و تاراج و غنیمت را نزد موسی و اِلعازارِ کاهن و جماعت بنی‌اسرائیل، به اردوگاه واقع در همواریهای موآب، نزد اردن، مقابل اَریحا، آوردند.
¹³موسی و اِلعازارِ کاهن و تمامی رهبران جماعت به استقبال ایشان بیرون از اردوگاه رفتند.
¹⁴موسی بر فرماندهان لشکر، یعنی سردارانِ هزارها و سردارانِ صد‌ها که از خدمت جنگ آمده بودند، خشمگین شد
¹⁵و به ایشان گفت: «آیا همۀ زنان را زنده گذاشتید؟
¹⁶ولی هم‌اینان بودند که با مشورت بَلعام، سبب شدند بنی‌اسرائیل در واقعۀ فِعور به خداوند خیانت ورزند، و بدین‌گونه جماعت خداوند به بلا گرفتار آمدند.
¹⁷پس حال هر ذکوری را از میان کودکان بکشید و نیز همۀ زنانی را که مردی را شناخته و با وی همبستر شده‌اند.
¹⁸ولی تمام دختران جوانی را که مردی را نشناخته و با کسی همبستر نشده‌اند، برای خود زنده نگاه دارید.
¹⁹بیرون از اردوگاه، هفت روز اردو زنید. هر کس از شما که کسی را کشته و هر کس که کشته‌ای را لمس کرده، خود و اسیرانش را در روز سوّم و هفتم تطهیر کند.
²⁰هر جامه و هر اسباب چرمی، و هر کار از پشم بز و هر اسباب چوبی را تطهیر کنید.»
²¹آنگاه اِلعازارِ کاهن به مردان سپاه که به جنگ رفته بودند، گفت: «این است فریضه‌ای که خداوند در شریعتش به موسی امر فرموده است:
²²تنها طلا و نقره و برنج و آهن و روی و سرب،
²³یعنی هر چه را که تابِ آتش دارد، از آتش بگذرانید و طاهر خواهد شد. با وجود این، با آب نیز برای ناخالصی‌هایش تطهیر شود. هرآنچه را که تاب آتش ندارد، از آب بگذرانید.
²⁴در روز هفتم جامه‌هایتان را بشویید و طاهر خواهید شد. پس از آن می‌توانید به اردوگاه داخل شوید.»
²⁵خداوند به موسی گفت:
²⁶«تو و اِلعازارِ کاهن و سران خاندانهای جماعت، حساب غنایمی را که به دست آمده است، خواه انسان و خواه چارپا، بگیرید
²⁷و غنایم را به دو نیم، میان کسانی که در جنگ شرکت کرده، برای نبرد بیرون رفتند، و تمامی جماعت تقسیم کنید.
²⁸برای خداوند از مردان جنگی که برای نبرد بیرون رفتند سهمیه بگیر، یکی از هر پانصد، از انسان، از گاوان، از الاغان و از گله.
²⁹این را از نیمِ متعلق به ایشان بگیر و به اِلعازارِ کاهن به عنوان هدیه برای خداوند بده.
³⁰اما از نیمِ بنی‌اسرائیل، یکی از هر پنجاه بگیر، از انسان و از گاوان و از الاغان و از گله، از تمامی چارپایان، و آنها را به لاویان بده که عهده‌دار امور مسکن خداوندند.»
³¹پس موسی و اِلعازارِ کاهن بر طبق آنچه خداوند به موسی فرمان داده بود، عمل کردند.
³²غنیمت باقیمانده از غنایمی که لشکر گرفته بود، عبارت بود از: ۶۷۵۰۰۰ گوسفند و بز،
³³۷۲۰۰۰ گاو،
³⁴۶۱۰۰۰ الاغ
³⁵و ۳۲۰۰۰ انسان، یعنی زنانی که مرد را نشناخته و با وی همبستر نشده بودند.
³⁶نیمی که سهم کسانی بود که برای نبرد بیرون رفتند، عبارت بود از: ۳۳۷۵۰۰ گوسفند و بز،
³⁷که سهم خداوند از آن ۶۷۵ رأس بود؛
³⁸۳۶۰۰۰ گاو، که سهم خداوند از آن 72 رأس بود؛
³⁹۳۰۵۰۰ الاغ، که سهم خداوند از آن ۶۱ رأس بود؛
⁴⁰و ۱۶۰۰۰ نفوس انسانی، که سهم خداوند از آن ۳۲ تن بود.
⁴¹و موسی این سهمیه را که هدیه برای خداوند بود، به اِلعازارِ کاهن داد، چنانکه خداوند به او امر فرموده بود.
⁴²از نیمِ بنی‌اسرائیل، که موسی از نیمِ متعلق به مردان جنگی جدا کرده بود -
⁴³نیمِ جماعت، عبارت بود از ۳۳۷۵۰۰ گوسفند و بز،
⁴⁴۳۶۰۰۰ گاو،
⁴⁵۳۰۵۰۰ الاغ،
⁴⁶و ۱۶۰۰۰ نفوس انسانی -
⁴⁷از این نیمِ بنی‌اسرائیل، موسی طبق فرمان خداوند، یکی از هر پنجاه، از انسان و از چارپا، برگرفت و آنها را به لاویان که عهده‌دار امور مسکن خداوند بودند، داد.
⁴⁸آنگاه فرماندهانی که بر هزارهای لشکر بودند، یعنی سردارانِ هزارها و سردارانِ صد‌ها نزدیک موسی آمدند
⁴⁹و به او گفتند: «ما خدمتگزارانت جنگاوران زیردست خود را شمارش کرده‌ایم، و از ما حتی یک تن نیز مفقود نشده است.
⁵⁰و ما از آنچه هر کس یافته است، هدیه‌ای برای خداوند آورده‌ایم، از زیورهای طلا، بازوبندها و دستبندها، انگشترها، گوشواره‌ها و گردنبندها، تا در حضور خداوند فدیه‌ای برای جانهای ما باشد.»
⁵¹موسی و اِلعازارِ کاهن، طلا را که به تمامی زیورآلات دست‌ساز بود، از ایشان گرفتند.
⁵²تمامی طلای هدیه‌ای که سردارانِ هزارها و سردارانِ صد‌ها به خداوند تقدیم کردند، شانزده هزار و هفتصد و پنجاه مثقال بود.
⁵³زیرا هر یک از مردان لشکر برای خود غنیمتی گرفته بودند.
⁵⁴بدین‌سان، موسی و اِلعازارِ کاهن، طلا را از سردارانِ هزارها و سردارانِ صد‌ها گرفتند و به خیمۀ ملاقات درآوردند تا برای بنی‌اسرائیل، یادگاری در حضور خداوند باشد.

29:1 «روز اوّل ماه هفتم، محفل مقدّس داشته باشید؛ در آن هیچ کار مکنید و برای شما روز نواختن کَرِنا باشد.
²قربانیهای تمام‌سوز به عنوان رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم کنید: یک گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب؛
³همچنین به جهت هدیۀ آردی آنها، سه‌دهمِ ایفَه آرد مرغوب آمیخته به روغن برای گوساله، دو دهم برای قوچ،
⁴و یک‌دهم برای هر یک از آن هفت بره تقدیم کنید،
⁵و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه تا برای شما کفّاره به جا آورده شود.
⁶اینها را سوای قربانی تمام‌سوزِ اوّل ماه و هدیۀ آردی آن، و قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ آردی آن، و هدیۀ ریختنی آنها، بر حسب قانونشان، به عنوان رایحۀ خوشایند و هدیۀ اختصاصی به خداوند تقدیم کنید.
⁷«روز دهم ماه هفتم، محفل مقدّس داشته باشید. جانهای خود را رنجور سازید و هیچ کار مکنید.
⁸قربانیهای تمام‌سوز به عنوان رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم نمایید: یک گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله، و دقت کنید که بی‌عیب باشند.
⁹همچنین به جهت هدیۀ آردی آنها، سه‌دهمِ ایفَه آرد مرغوب آمیخته به روغن برای گوساله، دو دهم برای قوچ،
¹⁰و یک‌دهم برای هر یک از آن هفت بره تقدیم کنید،
¹¹و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی گناهِ مخصوص روز کفّاره و قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ آردی آن، و هدایای ریختنی آنها.
¹²«روز پانزدهم ماه هفتم، محفل مقدّس داشته باشید؛ در آن هیچ کار مکنید، و هفت روز برای خداوند عید نگاه دارید.
¹³قربانیهای تمام‌سوز به عنوان هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم کنید: سیزده گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله، و آنها باید بی‌عیب باشند.
¹⁴همچنین به جهت هدیۀ آردی آنها، سه‌دهمِ ایفَه آردِ مرغوب آمیخته به روغن برای هر یک از آن سیزده گوساله، دو دهم برای هر یک از دو قوچ،
¹⁵و یک‌دهم برای هر یک از چهارده بره،
¹⁶و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ آردی آن، و هدایای ریختنی آنها.
¹⁷«روز دوّم، دوازده گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
¹⁸همراه با هدیۀ آردی و ریختنی آنها برای گاوها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
¹⁹و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ آردی آن، و هدایای ریختنی آنها.
²⁰«روز سوّم، یازده گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
²¹همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی آنها برای گوساله‌ها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
²²و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
²³«روز چهارم، ده گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
²⁴همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی آنها برای گوساله‌ها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
²⁵و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
²⁶«روز پنجم، نُه گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
²⁷همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی آنها برای گوساله‌ها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
²⁸و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
²⁹«روز ششم، هشت گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
³⁰همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی آنها برای گوساله‌ها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
³¹و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
³²«روز هفتم، هفت گوسالۀ نر، دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
³³همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی آنها برای گوساله‌ها، قوچها و بره‌ها، به تعداد تعیین شده،
³⁴و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
³⁵«روز هشتم گردهم‌آییِ مخصوص برای شما باشد؛ در آن هیچ کار مکنید.
³⁶قربانیهای تمام‌سوز و هدیۀ اختصاصی به عنوان رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم کنید: یک گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
³⁷همراه با هدیۀ آردی و هدایای ریختنی برای گوساله، قوچ و بره‌ها، به تعداد تعیین شده؛
³⁸و نیز یک بز نر به عنوان قربانی گناه، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی، و هدیۀ آردی و ریختنی آن.
³⁹«اینها را در اعیاد خود به عنوان قربانی تمام‌سوز، هدیۀ آردی، هدیۀ ریختنی و قربانی رفاقت، سوای قربانیهای نذری و اختیاری خویش، به خداوند تقدیم کنید.»
⁴⁰پس موسی هرآنچه را که خداوند به او فرمان داده بود، به بنی‌اسرائیل بازگفت.

30:1 موسی سران قبایل بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، گفت: «این است آنچه خداوند فرمان داده است:
²اگر مردی برای خداوند نذر کند، یا سوگند خورَد که خود را به انجام تعهدی مقید سازد، نباید قول خود را بشکند، بلکه باید بر حسب هرآنچه از دهانش بیرون آمده، عمل نماید.
³«اگر زنی در جوانی، هنگامی که هنوز در خانۀ پدر خویش است، برای خداوند نذر کند و خود را به انجام تعهدی مقید سازد،
⁴و پدرش از نذر و تعهدی که خود را بدان مقید ساخته، آگاه شود ولی چیزی به او نگوید، آنگاه همۀ نذرهای او و هر تعهدی که خود را بدان مقید ساخته، برقرار خواهد ماند.
⁵اما چنانچه پدرش در روزی که از آن آگاه شود، او را بازدارد، آنگاه هیچ‌یک از نذرها یا تعهداتی که خود را بدان مقید ساخته، برقرار نخواهد ماند. خداوند او را خواهد آمرزید زیرا پدرش او را بازداشته است.
⁶«اگر او به شوهری داده شود، در حالی که هنوز زیر قید نذرهای خود یا هر سخن نسنجیدۀ دهان خویش است که خود را بدان مقید ساخته است،
⁷و شوهرش از آن آگاه شود ولی در روز آگاه شدن، به او چیزی نگوید، در آن صورت، تمام نذرها و تعهداتی که خود را بدان مقید ساخته است، برقرار خواهد ماند.
⁸اما چنانچه شوهرش در روزی که از آن آگاه شود، او را بازدارد، پس نذری را که بر اوست و سخن نسنجیدۀ دهانش را که بدان خود را مقید ساخته، باطل کرده است، و خداوند او را خواهد آمرزید.
⁹اما هر نذر بیوه‌زن یا زن مطلقه، یعنی هرآنچه خود را بدان مقید ساخته باشد، در مورد او برقرار خواهد ماند.
¹⁰«اگر زنی در خانۀ شوهر خود نذری کند یا خود را با سوگند به انجام تعهدی مقید سازد
¹¹و شوهرش از آن آگاه شود اما چیزی به او نگوید و او را بازندارد، در آن صورت، تمامی نذرها و هر تعهدی که خویشتن را بدان مقید کرده است، برقرار خواهد ماند.
¹²اما چنانچه شوهرش در روزی که از آن آگاه شود، آنها را به‌کلی باطل سازد، پس هرآنچه از دهانش در خصوص نذرها یا تعهداتش بیرون آمده باشد، برقرار نخواهد ماند، زیرا شوهرش آنها را باطل ساخته است، و خداوند او را خواهد آمرزید.
¹³شوهر او می‌تواند هر نذر و هر سوگند تعهدآور را که وی جهت رنجور ساختن خود یاد کرده است، برقرار دارد یا باطل سازد.
¹⁴اما اگر شوهرش با گذر روزها به او هیچ نگوید، در آن صورت، همۀ نذرها یا تعهداتی را که بر عهدۀ اوست، برقرار می‌دارد. او آنها را برقرار داشته است، زیرا در روز آگاه شدنش از آنها، به وی هیچ نگفته است.
¹⁵اما چنانچه شوهر پس از آگاهی، آنها را به‌کلی باطل کند، در آن صورت، او متحمل عواقب تقصیر همسرش خواهد شد.»
¹⁶این است فرایضی که خداوند به موسی امر فرمود، در خصوص مرد و زنش، و در خصوص پدر و دخترش در زمان جوانی او در خانۀ پدری.

28:1 خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را فرمان داده، به ایشان بگو: ”به هوش باشید تا هدیۀ طعام مرا به عنوان هدایای اختصاصی و رایحۀ خوشایند در موعدش به من تقدیم کنید.“
³نیز به ایشان بگو: این است هدیۀ اختصاصی که باید به خداوند تقدیم کنید: هر روز دو برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب به عنوان قربانی تمام‌سوز دائمی.
⁴یک بره را صبحگاهان و دیگری را هنگام عصر تقدیم کنید،
⁵همراه با یک‌دهمِ ایفَه آرد مرغوبِ آمیخته به یک‌چهارم هین روغن افشرده، به جهت هدیۀ آردی.
⁶این است قربانی تمام‌سوز دائمی که در کوه سینا به عنوان رایحۀ خوشایند و هدیۀ اختصاصی برای خداوند مقرر گردید.
⁷هدیۀ ریختنی آن یک‌چهارم هین برای هر بره خواهد بود. هدیۀ ریختنی را از مُسکِرات و در جایی مقدس برای خداوند بریزید.
⁸برۀ دیگر را هنگام عصر تقدیم کنید همراه با همان هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی که صبح تقدیم کردید. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند.
⁹«در روز شَبّات، دو برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب و دو دهمِ ایفَه آردِ مرغوب آمیخته به روغن به جهت هدیۀ آردی، همراه با هدیۀ ریختنی آن تقدیم کنید:
¹⁰این است قربانی تمام‌سوز برای هر شَبّات، علاوه بر قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ ریختنی آن.
¹¹«در آغاز ماههای خود، قربانیهای تمام‌سوز به خداوند تقدیم کنید: دو گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله و بی‌عیب،
¹²همراه با سه‌دهمِ ایفَه آرد مرغوب آمیخته به روغن جهت هدیۀ آردی برای هر گوساله، دو دهمِ ایفَه آرد مرغوب آمیخته به روغن جهت هدیۀ آردی برای آن یک قوچ،
¹³و یک‌دهمِ ایفه آرد مرغوبِ آمیخته به روغن جهت هدیۀ آردی برای هر بره. این است قربانی تمام‌سوز، رایحۀ خوشایند و هدیۀ اختصاصی برای خداوند.
¹⁴هدایای ریختنی آنها باید نصف هین شراب برای گوساله، یک‌سوّم هین برای قوچ و یک‌چهارم هین برای بره باشد. این است قربانی تمام‌سوزِ هر ماه در تمامی ماههای سال.
¹⁵همچنین یک بز نر به عنوان قربانی گناه، علاوه بر قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیه ریختنی آن، به خداوند تقدیم شود.
¹⁶«روز چهاردهمِ نخستین ماه، پِسَخ خداوند است.
¹⁷روز پانزدهم این ماه عید است و باید هفت روز، نانِ بی‌خمیرمایه خورده شود.
¹⁸روز اوّل، محفل مقدّس است؛ در آن هیچ کار مکنید.
¹⁹و به عنوان هدیۀ اختصاصی، قربانیهای تمام‌سوز به خداوند تقدیم نمایید: دو گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله، و دقت کنید که بی‌عیب باشند.
²⁰همچنین به جهت هدیۀ آردی آنها، سه‌دهمِ ایفَه آرد مرغوبِ آمیخته به روغن برای گوساله و دو دهم برای قوچ
²¹و یک‌دهم ایفَه برای هر یک از آن هفت بره تقدیم کنید،
²²و نیز یک بز نر به جهت قربانی گناه، تا برای شما کفّاره به جا آورده شود.
²³اینها را سوای قربانی تمام‌سوز صبحگاهی که قربانی تمام‌سوز دائمی است، تقدیم نمایید.
²⁴بدین‌گونه، روزانه، به مدت هفت روز، طعام هدیۀ اختصاصی را به عنوان رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم کنید. این باید علاوه بر قربانی تمام‌سوزِ دائمی و هدیۀ ریختنی آن تقدیم شود.
²⁵روز هفتم برای شما محفل مقدّس خواهد بود؛ در آن هیچ کار مکنید.
²⁶«در روز نوبرها یعنی عید هفته‌های خود، که هدیۀ آردی از گندم تازه به خداوند تقدیم می‌کنید، محفل مقدّس داشته باشید؛ در آن هیچ کار مکنید.
²⁷و قربانیهای تمام‌سوز به عنوان رایحۀ خوشایند به خداوند تقدیم نمایید: دو گوسالۀ نر، یک قوچ و هفت برۀ نرینۀ یک ساله.
²⁸همچنین به جهت هدیۀ آردی آنها، سه‌دهمِ ایفَه آرد مرغوبِ آمیخته به روغن برای یک گوساله، دو دهم برای یک قوچ،
²⁹و یک‌دهم برای هر یک از آن هفت بره تقدیم کنید،
³⁰و نیز یک بز نر، تا برای شما کفّاره به جا آورده شود.
³¹اینها را با هدایای ریختنی آنها، سوای قربانی تمام‌سوز دائمی و هدیۀ آردی آن تقدیم کنید، و دقت کنید که بی‌عیب باشند.

27:1 آنگاه دختران صِلُفِحاد، پسر خِفِر، پسر جِلعاد، پسر ماکیر، پسر مَنَسی، که از طایفه‌های مَنَسی پسر یوسف بود، پیش آمدند. نام دختران صِلُفِحاد، مَحلَه و نوعَه و حُجلَه و مِلکَه و تِرصَه بود.
²آنان نزد در خیمۀ ملاقات در حضور موسی و اِلعازارِ کاهن و در حضور رهبران و تمامی جماعت ایستاده، گفتند:
³«پدر ما در بیابان مرد. او در میان جماعتی نبود که با گروه قورَح بر ضد خداوند گرد آمدند، بلکه به سبب گناه خود مرد، و پسری نداشت.
⁴حال، چرا باید نام پدر ما از آن رو که پسری نداشت از میان طایفه‌اش محو گردد؟ به ما نیز در میان برادران پدر ما سهمی بدهید!»
⁵موسی تقاضای ایشان را به حضور خداوند برد
⁶و خداوند به موسی گفت:
⁷«دختران صِلُفِحاد درست می‌گویند. به‌واقع سهمی در میان برادران پدرشان بدیشان به میراث ده و میراث پدرشان را به آنان منتقل کن.
⁸و بنی‌اسرائیل را خطاب کرده، بگو: ”اگر مردی بمیرد و پسری نداشته باشد، میراث او را به دخترش منتقل کنید.
⁹اگر دختری نداشت، میراثش را به برادرانش بدهید.
¹⁰اگر برادری نداشت، میراثش به برادران پدرش داده شود.
¹¹و اگر پدر او نیز برادری نداشت، میراث وی را به نزدیکترین خویشاوند او در طایفه‌اش بدهید، و او آن را به میراث خواهد برد. این برای بنی‌اسرائیل فریضۀ قانونی خواهد بود، همان‌گونه که خداوند به موسی فرمان داد.“»
¹²آنگاه خداوند به موسی گفت: «به این کوه عَباریم برآی و سرزمینی را که به بنی‌اسرائیل داده‌ام، ببین.
¹³وقتی آن را دیدی، تو نیز همچون برادرت هارون به قوم خود خواهی پیوست.
¹⁴زیرا در بیابان صین، هنگامی که جماعت مجادله کردند، شما بر کلام من عِصیان ورزیدید و نزد آبها قدوسیت مرا در نظر ایشان حرمت ننهادید.» این آبها همان آبهای مِریبَهِ قادِش در صحرای صین است.
¹⁵موسی خداوند را خطاب کرده، گفت:
¹⁶«تمنا اینکه یهوه، خدای ارواح تمامی بشر، مردی را بر این جماعت بگمارد
¹⁷تا پیشاپیش ایشان بیرون رود و پیشاپیش ایشان به درون آید، و ایشان را بیرون برد و به درون آورد، تا جماعت خداوند همچون گوسفندانِ بی‌شبان نباشند.»
¹⁸پس خداوند به موسی گفت: «یوشَع پسر نون را که روح در اوست برگیر و دست خود را بر او بگذار.
¹⁹او را در حضور اِلعازارِ کاهن و تمامی جماعت بر پا بدار، و در نظر ایشان وظایفش را بدو محول نما.
²⁰و از عزّت خویش به او عطا کن تا تمامی جماعت بنی‌اسرائیل از او اطاعت نمایند.
²¹او باید به حضور اِلعازارِ کاهن بایستد و اِلعازار برای او به حکم اوریم در حضور خداوند سؤال کند. ایشان به کلام او بیرون روند و به کلام او به درون آیند، اِلعازار و همۀ بنی‌اسرائیل با او، یعنی تمامی جماعت.»
²²موسی طبق فرمان خداوند عمل کرد. او یوشَع را برگرفته، او را به حضور اِلعازارِ کاهن و تمامی جماعت بر پا داشت.
²³آنگاه دستهای خود را بر وی نهاد و وظایفش را به او محول کرد، چنانکه خداوند به واسطۀ موسی گفته بود.

26:1 پس از آن بلا، خداوند به موسی و به اِلعازار، پسر هارونِ کاهن، گفت:
²«تمامی جماعت بنی‌اسرائیل را از بیست ساله و بالاتر که با سپاه اسرائیل به جنگ بیرون می‌روند، بر حسب خاندانهایشان سرشماری کنید.»
³پس موسی و اِلعازارِ کاهن ایشان را در همواریهای موآب، نزد اردن، و مقابل اَریحا خطاب کرده، گفتند:
⁴«قوم را از بیست ساله و بالاتر سرشماری کنید، همانند آن سرشماری که خداوند به موسی و بنی‌اسرائیل فرمان داد، هنگامی که از سرزمین مصر بیرون آمدند.»
⁵رِئوبین، نخست‌زادۀ اسرائیل؛ نسل رِئوبین: از خَنوخ، طایفۀ خَنوخیان؛ از فَلّو، طایفۀ فَلّوئیان؛
⁶از حِصرون، طایفۀ حِصرونیان؛ و از کَرْمی، طایفۀ کَرْمیان.
⁷اینانند طایفه‌های رِئوبینیان، و شمارش‌شدگان آنان ۴۳۷۳۰ تن بودند.
⁸نسل فَلّو: اِلیاب.
⁹نسل اِلیاب: نِموئیل، داتان و اَبیرام. داتان و اَبیرام همانان بودند که از سوی جماعت برگزیده شدند و در زمرۀ همراهان قورَح بر ضد موسی و هارون مخاصمه کردند، آنگاه که ایشان به مخاصمه با خداوند برخاسته بودند.
¹⁰اما زمین دهان گشود و ایشان را همراه با قورَح فرو~بلعید، هنگامی که آن گروه مردند و آتش دویست و پنجاه تن را در کام کشید، و عبرتی شدند برای دیگران.
¹¹ولی پسران قورَح نمردند.
¹²نسل شمعون بر حسب طایفه‌هایشان: از نِموئیل، طایفۀ نِموئیلیان؛ از یامین، طایفۀ یامینیان؛ از یاکین، طایفۀ یاکینیان؛
¹³از زِراح، طایفۀ زِراحیان؛ و از شائول، طایفۀ شائولیان.
¹⁴اینانند طایفه‌های شمعونیان، ۲۲۲۰۰ تن.
¹⁵نسل جاد بر حسب طایفه‌هایشان: از صِفون، طایفۀ صِفونیان؛ از حَجّی، طایفۀ حَجّیان؛ از شونی، طایفۀ شونیان؛
¹⁶از اُزنی، طایفۀ اُزنیان؛ از عِری، طایفۀ عِریان؛
¹⁷از اَرود، طایفۀ اَرودیان؛ و از اَرئیلی، طایفۀ اَرئیلیان.
¹⁸اینانند طایفه‌های نسل جاد بر حسب شمارش آنان، ۴۰۵۰۰ تن.
¹⁹پسران یهودا، عیر و اونان بودند. عیر و اونان در سرزمین کنعان مردند.
²⁰نسل یهودا بر حسب طایفه‌هایشان اینان بودند: از شیلَه، طایفۀ شیلَهیان؛ از فِرِص، طایفۀ فِرِصیان؛ و از زِراح، طایفۀ زِراحیان.
²¹نسل فِرِص اینان بودند: از حِصرون، طایفۀ حِصرونیان؛ و از حامول، طایفۀ حامولیان.
²²اینانند طایفه‌های یهودا بر حسب شمارش آنان، ۷۶۵۰۰ تن.
²³نسل یِساکار بر حسب طایفه‌هایشان: از تولَع، طایفۀ تولَعیان؛ از فُوَّه، طایفۀ فوئیان؛
²⁴از یاشوب، طایفۀ یاشوبیان؛ و از شِمرون، طایفۀ شِمرونیان.
²⁵اینانند طایفه‌های یِساکار بر حسب شمارش آنان، ۶۴۳۰۰ تن.
²⁶نسل زِبولون بر حسب طایفه‌هایشان: از سِرِد، طایفۀ سِرِدیان؛ از ایلون، طایفۀ ایلونیان؛ و از یاحلِئیل، طایفۀ یاحلِئیلیان.
²⁷اینانند طایفه‌های زِبولونیان بر حسب شمارش آنان، ۶۰۵۰۰ تن.
²⁸پسران یوسف بر حسب طایفه‌هایشان: مَنَسی و اِفرایِم.
²⁹نسل مَنَسی: از ماکیر، طایفۀ ماکیریان؛ و ماکیر پدر جِلعاد بود؛ و از جِلعاد، طایفۀ جِلعادیان.
³⁰اینانند نسل جِلعاد: از ایعِزِر، طایفۀ ایعِزِریان؛ از حِلِق، طایفۀ حِلِقیان؛
³¹از اَسْریئیل، طایفۀ اَسْریئیلیان؛ از شِکیم، طایفۀ شِکیمیان؛
³²از شِمیداع، طایفۀ شِمیداعیان؛ و از خِفِر، طایفۀ خِفِریان.
³³و اما صِلُفِحاد پسر خِفِر را پسری نبود، اما دختران داشت. نامهای دختران او مَحلَه، نوعَه، حُجلَه، مِلکَه و تِرصَه بود.
³⁴اینانند طایفه‌های مَنَسی، و شمارش‌شدگان آنان ۵۲۷۰۰ تن بودند.
³⁵اینانند نسل اِفرایِم بر حسب طایفه‌هایشان: از شوتِلاح، طایفۀ شوتِلاحیان؛ از باکِر، طایفۀ باکِریان؛ و از تاحَن، طایفۀ تاحَنیان.
³⁶اینانند نسل شوتِلاح: از عِران، طایفۀ عِرانیان.
³⁷اینانند طایفه‌های نسل اِفرایِم بر حسب شمارش‌شدگان آنان، ۳۲۵۰۰ تن. اینانند نسل یوسف بر حسب طایفه‌هایشان.
³⁸نسل بِنیامین بر حسب طایفه‌هایشان: از بِلاع، طایفۀ بِلاعیان؛ از اَشبیل، طایفۀ اَشبیلیان؛ از اَحیرام، طایفۀ اَحیرامیان؛
³⁹از شِفوفام، طایفۀ شِفوفامیان؛ و از حوفام، طایفۀ حوفامیان.
⁴⁰پسران بِلاع، اَرْد و نَعَمان بودند: از اَرْد، طایفۀ اَرْدیان؛ و از نَعَمان، طایفۀ نَعَمانیان.
⁴¹اینانند نسل بِنیامین بر حسب طایفه‌هایشان، و شمارش‌شدگان آنان ۴۵۶۰۰ تن بودند.
⁴²اینانند نسل دان بر حسب طایفه‌هایشان: از شوحام، طایفۀ شوحامیان. اینانند طایفه‌های دان بر حسب طایفه‌هایشان.
⁴³تمامی طایفه‌های شوحامیان بر حسب شمارش‌شدگان آنان ۶۴۴۰۰ تن بودند.
⁴⁴نسل اَشیر بر حسب طایفه‌هایشان: از یِمنَه، طایفۀ یِمنَئیان؛ از یِشْوی، طایفۀ یِشْویان؛ و از بِریعَه، طایفۀ بِریعَئیان.
⁴⁵از نسل بِریعَه: از حِبِر، طایفۀ حِبِریان؛ و از مَلکیئیل، طایفۀ مَلکیئیلیان.
⁴⁶نام دختر اَشیر، سِراخ بود.
⁴⁷اینانند طایفه‌های نسل اَشیر بر حسب شمارش‌شدگان آنان، ۵۳۴۰۰ تن.
⁴⁸نسل نَفتالی بر حسب طایفه‌هایشان: از یَحصِئیل، طایفۀ یَحصِئیلیان؛ از جونی، طایفۀ جونیان؛
⁴⁹از یِصِر، طایفۀ یِصِریان؛ و از شیلِم، طایفۀ شیلِمیان.
⁵⁰اینانند طایفه‌های نَفتالی بر حسب طایفه‌هایشان، و شمارش‌شدگان آنان ۴۵۴۰۰ تن بودند.
⁵¹اینان بودند شمارش‌شدگان بنی‌اسرائیل، ۶۰۱۷۳۰ تن.
⁵²خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
⁵³«زمین بر حسب شمار نامها میان اینان به ارثیت تقسیم شود.
⁵⁴میراث قبیلۀ پرشمارتر را فزونتر کن، و میراث قبیلۀ کم‌شمارتر را کمتر؛ به هر قبیله بر حسب شمارش‌شدگانش میراث داده شود.
⁵⁵اما زمین بر حسب قرعه تقسیم شود و افراد مطابق نامهای قبایل اجدادشان میراث یابند.
⁵⁶میراث آنان به حسب قرعه میان پرشمار و کم‌شمار تقسیم شود.»
⁵⁷اینانند شمارش‌شدگان لاویان بر حسب طایفه‌هایشان: از جِرشون، طایفۀ جِرشونیان؛ از قُهات، طایفۀ قُهاتیان؛ و از مِراری، طایفۀ مِراریان.
⁵⁸اینانند طایفه‌های لاوی: طایفۀ لِبنیان، طایفۀ حِبرونیان، طایفۀ مَحْلیان، طایفۀ موشیان و طایفۀ قورَحیان. و اما قُهات، پدر عَمرام بود.
⁵⁹زن عَمرام، یوکابِد نام داشت. او دختر لاوی بود و در مصر برای وی زاده شد. او برای عَمرام، هارون و موسی و خواهرشان مریم را بزاد.
⁶⁰برای هارون، ناداب و اَبیهو و اِلعازار و ایتامار زاده شدند.
⁶¹ناداب و اَبیهو هنگامی که با آتشِ غریب در پیشگاه خداوند قربانی تقدیم می‌کردند، مردند.
⁶²شمارش‌شدگان لاویان، یعنی ذکوران یک ماهه و بالاتر، ۲۳۰۰۰ تن بودند. آنان در میان بنی‌اسرائیل شمارش نشدند، زیرا میراثی در میان بنی‌اسرائیل بدیشان داده نشد.
⁶³اینان بودند کسانی که موسی و اِلعازارِ کاهن شمردند، آنگاه که بنی‌اسرائیل را در همواریهای موآب، نزد اردن، و مقابل اَریحا شمارش کردند.
⁶⁴در میان اینان، از کسانی که موسی و هارونِ کاهن پیشتر در صحرای سینا شمارش کرده بودند، کسی نبود.
⁶⁵زیرا خداوند دربارۀ آنان گفته بود که، «به‌یقین در بیابان خواهند مرد.» پس جز کالیب پسر یِفُنّه و یوشَع پسر نون، اَحَدی از ایشان باقی نماند.