15:1 اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:
²«آیا مرد حکیم با دانشِ باطل پاسخ دهد، و شکمِ خویش از باد شرقی پر سازد؟
³آیا به سخنِ بی‌فایده حجت آورَد، یا به کلامی که ارزشی ندارد؟
⁴براستی که تو خداترسی را ترک می‌کنی، و سرسپردگی به خدا را بی‌مقدار می‌سازی!
⁵گناهت دهانت را می‌آموزاند، و زبانِ حیله‌گران را برمی‌گزینی.
⁶دهان خودت تو را محکوم می‌کند، نه من؛ لبان خودت بر ضد تو گواهی می‌دهد.
⁷«آیا تو نخستین انسانی هستی که زاده شده است؟ آیا پیش از تپه‌ها به وجود آمده‌ای؟
⁸آیا مشورت مخفی خدا را می‌شنوی، یا حکمت را به خود منحصر می‌گردانی؟
⁹چه می‌دانی که ما نمی‌دانیم؟ چه می‌فهمی که بر ما آشکار نیست؟
¹⁰در میان ما ریش‌سفیدان و پیران هستند که از پدر تو بزرگترند.
¹¹آیا تسلی‌های خدا برایت کم است، یا کلماتی که به ملایمت با تو سخن می‌گوید؟
¹²چرا دلت تو را می‌رُباید، و چرا چشمانت غضبناک است،
¹³که روح خود را بر ضد خدا برمی‌گردانی، و چنین سخنان از دهانت بیرون می‌آوری؟
¹⁴«انسان چیست که پاک باشد، و مولود زن، که پارسا به شمار آید؟
¹⁵اینک او به قُدسیانِ خود نیز اعتماد ندارد، و حتی آسمانها در نظرش پاک نیست؛
¹⁶چه رسد به انسانی که منفور و فاسد است، و شرارت برای او چون آب خوردن.
¹⁷«به من گوش فرا~ده تا برایت بیان کنم، بگذار تا آنچه را دیده‌ام برایت بازگویم،
¹⁸آنچه را فرزانگان گفتند و پنهان نداشتند از هرآنچه از پدران خویش دریافت کردند،
¹⁹آنان که زمین تنها به ایشان داده شد، و هیچ بیگانه‌ای از میانشان عبور نکرد:
²⁰مرد شریر در همۀ روزهایش از درد به خود می‌پیچد، مرد ظالم، در تمامی سالهایی که برایش مقرر است.
²¹صداهای وحشتناک در گوش اوست؛ در وقت آسایشْ غارتگر بر او هجوم می‌آورَد.
²²به برگشتن از تاریکی اطمینانی ندارد؛ برای شمشیر مقرر شده است.
²³برای نان به هر سو می‌گردد و می‌پرسد، ”کجاست؟“ می‌داند که روزِ تاریکی در یک قدمی اوست.
²⁴تنگی و فشار او را می‌ترسانَد، و همچون پادشاهی آمادۀ حمله، بر او چیره می‌شود،
²⁵زیرا دست خویش بر ضد خدا برمی‌افرازد، و بر قادر مطلق تکبر می‌نماید؛
²⁶با گردن افراشته بر او تاخت می‌آورَد، با سپری ضخیم و محکم،
²⁷هرچند چهرۀ خویش به چربی پوشانده، و پیه بر کمرش گرد آورده است،
²⁸و در شهرهای متروک ساکن است و در خانه‌هایی که کسی در آنها سکونت نمی‌گزیند، خانه‌هایی آمادۀ تبدیل به ویرانه.
²⁹او دیگر دولتمند نخواهد بود و ثروتش پایدار نخواهد ماند، و اموالش بر زمین گسترده نخواهد شد.
³⁰از تاریکی نخواهد رَست؛ آتش، جوانه‌هایش را خواهد خشکانید، و به دَمِ دهانِ او از میان برداشته خواهد شد.
³¹«نباید بر بطالت توکل کرده خویشتن را بفریبد، زیرا بطالت مزد وی خواهد بود.
³²پیش از موعدْ به او پرداخت خواهد شد، و شاخه‌اش سبز نخواهد ماند.
³³همچون مو، غورۀ خود را خواهد فِشاند؛ مانند درخت زیتون، شکوفۀ خود را فرو~خواهد ریخت.
³⁴زیرا جماعتِ خدانشناسانْ بی‌بَر است، و خیمه‌های رشوه‌خواران طعمۀ آتش خواهد شد.
³⁵به شقاوت آبستن شده، معصیت می‌زایند، و رَحِمشان فریب تهیه می‌بیند.»

14:1 «انسان که از زن زاده می‌شود، روزهایش اندک است و آکنده از مصیبت.
²همچون گُلی می‌رویَد و می‌پَژمُرَد؛ چون سایه می‌گریزد و نمی‌مانَد.
³آیا بر چنین کسی چشمان خود را می‌گشایی، و مرا با خود به محاکمه درمی‌آوری؟
⁴کیست که از چیز نجس، چیز طاهر بیرون آورَد؟ هیچ‌کس!
⁵روزهای انسان مقدّر است و شمارِ ماههایش نزد توست، از برایش حدّ گذاشته‌ای که از آن در نتواند گذشت؛
⁶پس رویْ از وی بگردان تا آرام گیرد، و چون کارگری مزدبگیر از روز خود لذت بَرَد.
⁷«زیرا درخت را امیدی هست، که اگر بریده شود باز خواهد رویید، و جوانه‌هایش از میان نخواهد رفت؛
⁸اگرچه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنۀ آن در خاک بمیرد،
⁹از بوی آب جوانه خواهد زد، و چون نهالی نو، شاخه‌ها خواهد داد.
¹⁰اما انسان می‌میرد و ساقط می‌شود؛ آدمی چون جان سپارد، کجاست؟
¹¹چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود، و نهرْ ضایع شده، خشک می‌گردد،
¹²همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد؛ و تا آسمانها باقی است بیدار نمی‌شود، و از خوابِ خویش برخیزانیده نمی‌گردد.
¹³«کاش که مرا در هاویه پنهان کنی، و تا غضبت فرو~نشیند، مرا مخفی سازی، و زمانی برایم تعیین کنی که مرا به یاد آوری!
¹⁴اگر انسان بمیرد، آیا بار دیگر خواهد زیست؟ در آن صورت، در همۀ روزهای زحمت خویش انتظار خواهم کشید، تا آنگاه که زمانِ تبدیل من فرا~رسد.
¹⁵تو خواهی خواند و من پاسخ خواهم داد، و مشتاق صنعتِ دستانِ خویش خواهی شد.
¹⁶زیرا آنگاه قدمهای مرا خواهی شمرد، و گناه مرا در نظرت نخواهی داشت؛
¹⁷نافرمانی‌ام در کیسه مَمهور خواهد بود، و خطایم را خواهی پوشانید.
¹⁸«اما کوهی که فرو~می‌ریزد فانی می‌شود، و صخره از جای خود منتقل می‌گردد؛
¹⁹آبْ سنگها را می‌ساید، و سیلابها خاک زمین را می‌روبَد؛ به همین سان تو امید انسان را نقش بر آب می‌کنی.
²⁰بر او تا به ابد چیره می‌شوی، و رَخت برمی‌بندد؛ چهره‌اش را دگرگون می‌سازی و او را رهسپار می‌کنی.
²¹پسرانش به عزّت می‌رسند، اما او خبر نمی‌یابد؛ پست می‌گردند، اما او نمی‌بیند.
²²فقط دردِ بدن خودش را احساس می‌کند، جان او تنها برای خودش ماتم می‌گیرد.»

13:1 «اینک چشمان من همۀ اینها را دیده، و گوش من آنها را شنیده و فهمیده است.
²آنچه شما می‌دانید، من نیز می‌دانم، و کمتر از شما نیستم؛
³اما سخن من با قادر مطلق است؛ آرزو دارم نزد او حُجّت بیاورم.
⁴و اما شما، به دروغها حقیقت را می‌پوشانید؛ براستی که جملگی، طبیبان بی‌خاصیتید!
⁵کاش که به کُل خاموش می‌شدید، که برای شما این حکمت می‌بود!
⁶تمنا اینکه حُجّت مرا بشنوید، و به دعوی لبهایم گوش فرا~دهید.
⁷آیا برای خدا به ناحق سخن خواهید گفت، و برای او سخن فریب بر زبان خواهید راند؟
⁸آیا می‌خواهید از او طرفداری کنید؟ آیا می‌خواهید از حق او دفاع کنید؟
⁹آیا برای‌تان نیکو خواهد شد اگر شما را بیازماید؟ آیا می‌توانید او را فریب دهید، چنانکه انسانی را؟
¹⁰به‌یقین شما را توبیخ خواهد کرد، اگر در نهان طرفداری کنید.
¹¹آیا عظمت او شما را به هراس نمی‌افکنَد، و وحشت او بر شما مستولی نمی‌شود؟
¹²سخنان نغز شما، مَثَلهایی از غبار بیش نیست، و دفاعیات شما، دفاعیات گِلین است.
¹³«خاموش باشید و بگذارید سخن بگویم؛ بگذارید هر چه خواهد بر من بشود!
¹⁴چرا گوشت تن خویش به دندان گیرم، و جان خویش در کف نهم؟
¹⁵حتی اگر مرا بکُشد، بر او امید خواهم داشت؛ اما در برابر او از راههای خویش دفاع خواهم کرد.
¹⁶به‌واقع این برای من نجات خواهد شد، زیرا شخص خدانشناس در برابر او حضور نتواند یافت.
¹⁷به سخنان من به‌دقّت گوش فرا~دهید، و بیانات من به گوشهای شما برسد.
¹⁸اینک دادخواست خویش آماده کرده‌ام، و می‌دانم که حقانیّتم به ثبوت خواهد رسید.
¹⁹کیست که بر من ادعا وارد آورد؟ زیرا آنگاه خاموش شده، جان را تسلیم خواهم کرد.
²⁰«تنها دو چیز به من عطا فرما، که آنگاه خود را از حضور تو پنهان نخواهم کرد:
²¹دست خویش از من برگیر، و هیبتت مرا مترسانَد.
²²آنگاه بخوان و من پاسخ خواهم داد، یا بگذار من بگویم، و تو مرا پاسخ دِه.
²³خطایا و گناهانم چقدر است؟ نافرمانی و گناهم را بر من معلوم دار.
²⁴چرا رویت را پنهان می‌کنی، و مرا دشمن خویش می‌شماری؟
²⁵آیا برگی رانده از باد را می‌ترسانی، و کاهِ خشکیده را تعقیب می‌کنی؟
²⁶زیرا چیزهای تلخ بر ضد من می‌نویسی، و گناهان جوانی‌ام را میراث من می‌گردانی.
²⁷پاهایم را در کُنده می‌نهی، همۀ راههایم را زیر نظر داری، و بر کف پاهایم نشان می‌گذاری؛
²⁸حال آنکه مانند چیز گندیده، و همچون جامۀ بیدخورده ضایع می‌شوم.

12:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«بدرستی که شمایید مردمان فهیم، و حکمت با شما خواهد مرد!
³اما مرا نیز چون شما درک و فهمی هست، و از شما کمتر نیستم؛ کیست که چنین چیزها را نداند؟
⁴«مضحکۀ دوستان گشته‌ام، من که به درگاه خدا فریاد برآوردم و او مستجابم فرمود؛ آری، مَن که پارسا و بی‌عیبم، مضحکه گشته‌ام!
⁵شخص آسوده، بر مصیبت به دیدۀ حقارت می‌نگرد، آماده برای کسانی که پایشان می‌لغزد.
⁶در خیمه‌های راهزنان صلح و سلامت حکمفرماست، و آنان که خدا را به خشم می‌آورند ایمن هستند، هم‌آنان که خدای خویش را بر دستانشان حمل می‌کنند!
⁷«اما حال از جانوران بپرس تا تو را بیاموزند، و از پرندگان آسمان، تا به تو بگویند؛
⁸با زمین سخن بگو تا تعلیمت دهد، و بگذار ماهیان دریا به تو خبر رسانند.
⁹کیست که از این همه درنیابد که دست خداوند آنها را به جا آورده است؟
¹⁰جانِ جمیع زندگان در دست اوست، و نَفَسِ تمامی افراد بشر.
¹¹آیا چنانکه دهان خوراک خود را می‌چِشَد گوش سخنان را نمی‌سنجد؟
¹²حکمت نزد پیران است، و فهم در عمر دراز.
¹³«حکمت و قدرت نزد خداست؛ مشورت و فهم، از آنِ او.
¹⁴اگر ویران سازد، کسی را یارای بازسازی نیست؛ اگر انسان را در بند نهد، کسی را یارای رهانیدن نیست.
¹⁵اگر آبها را بازدارد، خشک می‌شوند؛ اگر آنها را رها سازد، زمین را به تمامی می‌پوشانند.
¹⁶قدرت و خردمندی نزد وی است، فریب‌خورده و فریب‌کار هر دو تحت اقتدار اویند.
¹⁷مُشیران را به تاراج می‌سپارد، و داوران را دیوانه می‌گردانَد.
¹⁸بندهای پادشاهان را می‌گشاید، و بر کمر ایشان کمربند می‌بندد.
¹⁹کاهنان را به غارت می‌سپارد، و قدرتمندان را سرنگون می‌سازد.
²⁰مُعتمدان را از سخن گفتن بازمی‌دارد، و قوۀ تشخیص را از مشایخ می‌گیرد.
²¹اهانت را بر نجیبزادگان می‌ریزد، و کمربندِ زورآوران را می‌گشاید.
²²چیزهای ژرف از میان تاریکی آشکار می‌سازد، و تاریکیِ غلیظ را به روشناییْ بیرون می‌آورد.
²³قومها را بزرگ می‌سازد، و آنها را نابود می‌کند؛ قومها را وسعت می‌بخشد، و آنها را به تبعید می‌فرستد.
²⁴عقل رؤسای ملتهای جهان را می‌رباید، و آنان را در بیراهه‌های بیابان سرگردان می‌سازد.
²⁵در تاریکی، بدون نور کورمال راه می‌روند، و ایشان را چون مستان، افتان و خیزان می‌گرداند.

11:1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:
²«آیا کثرت سخنان را بی‌پاسخ باید گذاشت، و مردِ زیاده‌گو را برحق باید شمرد؟
³آیا یاوه‌گوییِ تو مردمان را ساکت کند؟ و چون ریشخند زنی، کسی شرمسارت نسازد؟
⁴تو به خدا می‌گویی: ”تعلیم من بی‌عیب است، و در نظر تو پاکم.“
⁵اما کاش خدا سخن گوید و لبهای خویش بر تو بگشاید،
⁶تا اَسرارِ حکمت را بر تو بنماید! زیرا خردمندی را دو جانب است. پس بدان که خدا کمتر از گناهانت تو را سزا داده است.
⁷«آیا عمقهای خدا را کشف توانی‌کرد؟ یا به کُنهِ قادر مطلق توانی رسید؟
⁸به بلندی آسمانهاست؛ چه توانی کرد؟ از هاویه ژرفتر است؛ چه توانی دانست؟
⁹طول آن از زمین دراز‌تر است، و عرض آن از دریا وسیع‌تر.
¹⁰«اگر به میان آید و حبس کند، و به محاکمه کِشد، کیست که مانع شود؟
¹¹زیرا او مردمان فریبکار را می‌شناسد، و چون شرارت بیند، آیا بدان توجه نخواهد کرد؟
¹²هرگاه کُرّه خرِ وحشیْ انسان زاده شود، مردِ تهی‌مغز نیز عاقل می‌شود!
¹³«و اما تو، اگر دل خویش آماده سازی، و دستانت را به سوی او دراز کنی،
¹⁴و اگر گناه دستانت را از خود دور کنی، و نگذاری شرارت در خیمه‌های تو ساکن شود،
¹⁵آنگاه به‌یقین روی خود را بی‌عیب بر خواهی افراشت، و پایدار شده، نخواهی ترسید.
¹⁶مشقّت خویش را از یاد خواهی برد، و آن را چون آبِ رفته به یاد خواهی آورد.
¹⁷زندگی برایت روشن‌تر از روشنایی نیمروز خواهد بود، و تاریکی برایت همچون بامدادان.
¹⁸احساس امنیت خواهی کرد، زیرا که امید داری؛ به اطراف خواهی نگریست، و در امنیت خواهی آرَمید.
¹⁹خواهی آرَمید و کسی هراسانت نخواهد ساخت، و بسیاری تو را تملّق خواهند گفت.
²⁰اما چشمان شریران تار خواهد شد؛ هیچ راه گریزی برای آنها نخواهد بود، و امیدشان جان دادنِ ایشان خواهد بود.»

10:1 «از زندگی بیزارم؛ پس شِکوۀ خویش بی‌مهابا بیان خواهم داشت، و در تلخیِ جانِ خود سخن خواهم راند.
²به خدا خواهم گفت: مرا محکوم مکن؛ آگاهم ساز که چرا با من مجادله می‌کنی.
³آیا در نظرت نیکوست که ظلم کنی، و کارِ دست خویش خوار شماری، و بر مشورت شریران نظر لطف افکنی؟
⁴آیا تو را چشمان بشر است، و چون انسان خاکی می‌نگری؟
⁵آیا روزهایت همچون روزهای انسانِ خاکی است، و سالهایت مانند سالهای آدمی،
⁶که اینگونه خطاهایم را می‌جویی، و گناهانم را جستجو می‌کنی،
⁷هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که از دست تو رهایی توانَد داد؟
⁸«دستان تو مرا به تمامی بِسِرشت و بساخت؛ آیا اکنون هلاکم می‌کنی؟
⁹تمنا اینکه به یاد آری که مرا از گِل سِرشتی؛ آیا اکنون مرا به خاک برمی‌گردانی؟
¹⁰آیا مرا همچون شیر نریختی و همچون پنیر، منجمد نساختی؟
¹¹مرا به پوست و گوشت پوشانیدی، و به استخوانها و پِی‌ها بافتی.
¹²مرا حیات و محبت بخشیدی، و در عنایت خود روحِ مرا حفظ کردی.
¹³اما این چیزها را در دل خود پنهان داشتی، و می‌دانم که اینها در فکر تو بود:
¹⁴چون گناه ورزم مراقب منی، و مرا از تقصیرم تبرئه نمی‌کنی.
¹⁵اگر تقصیرکارم، وای بر من! و حتی اگر بی‌گناه، سر برنمی‌افرازم، زیرا که از شرم آکنده‌ام و فلاکتِ خویش در نظر دارم.
¹⁶اگر سَرَم برافراشته شود، مرا چون شیر شکار خواهی کرد، و باز عجایب خویش بر ضد من نمایان خواهی ساخت.
¹⁷گواهانی تازه بر ضد من می‌آوری، و بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی، سپاهیان تازه‌نفس بر ضد من برمی‌خیزانی.
¹⁸«چرا مرا از رَحِم بیرون آوردی؟ کاش جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید،
¹⁹و چنان می‌بودم که گویی هرگز نبوده‌ام، و از رَحِم به گور برده می‌شدم.
²⁰آیا روزهایم اندک نیست؟ پس مرا واگذار و رهایم کُن تا کمی شاد باشم،
²¹پیش از آنکه بدان‌جا روم که از آن بازگشتی نیست، به دیار ظلمت و تاریکی غلیظ.
²²به دیارِ تیره و تار به سیاهیِ ظلمات، که در آن هیچ نظمی نیست؛ آنجا که حتی روشنایی همچون تاریکی است.»

9:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«یقین می‌دانم که چنین است. اما آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟
³اگر بخواهد با او بحث کند، یک از هزار نیز او را پاسخ نتوانَد داد.
⁴او در اندیشه، حکیم است و در قدرت، توانا؛ کیست که در برابرش ایستاده و کامیاب شده باشد؟
⁵اوست که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند بی‌آنکه بدانند، و در خشم خود آنها را واژگون می‌سازد؛
⁶که زمین را از جایش می‌جنبانَد، و ستونهایش به لرزه درمی‌آیند؛
⁷که خورشید را فرمان می‌دهد، و طلوع نمی‌کند، و ستارگان را مُهر و موم می‌نماید؛
⁸که آسمانها را یک‌تنه می‌گسترانَد، و بر امواج دریا گام می‌زند؛
⁹اوست که دُبّ اکبر و جبّار را آفرید، و هم ثریا و صُوَر فَلَکیِ جنوب را؛
¹⁰که کارهای عظیم و کاوش‌ناپذیر می‌کند، و هم عجایب بی‌شمار.
¹¹هان از کنارم می‌گذرد و او را نمی‌بینم؛ عبور می‌کند و احساسش نمی‌کنم.
¹²چون می‌رُباید، کیست که او را بازدارد؟ و کیست که تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“
¹³خدا خشم خود را بازنمی‌دارد؛ یاری‌دهندگانِ رَحَب زیر او خم می‌شوند.
¹⁴«پس من کیستم که او را پاسخ دهم، و چگونه کلمات خویش را برای مباحثه با او برگزینم؟
¹⁵هرچند بی‌گناهم، او را پاسخ نتوانم داد؛ بلکه باید از داورِ خویش ملتمسانه طلبِ رحمت کنم.
¹⁶حتی اگر او را می‌خواندم و پاسخم می‌داد، باور نمی‌کنم که به آوازم گوش فرا~می‌داد.
¹⁷زیرا به توفانی مرا خُرد می‌کند، و بی‌سبب بر زخمهایم می‌افزاید.
¹⁸نمی‌گذارد نَفَسی تازه کنم، بلکه به تلخیها مرا سیر می‌سازد.
¹⁹اگر سخن از قدرت باشد، اینک او قادر است! و اگر سخن از عدالت باشد، کیست که بتواند از او بازخواست کند؟
²⁰حتی اگر بی‌گناه باشم، دهان خودم مرا محکوم می‌کند؛ و اگر بی‌عیب باشم، مرا خطاکار می‌شِمُرَد.
²¹من بی‌عیبم، اما خویشتن را کسی نمی‌پندارم، و از جان خویش کراهت دارم.
²²هیچ فرق نمی‌کند؛ از همین روست که می‌گویم: او بی‌عیب و شریر را هلاک می‌سازد.
²³آنگاه که بلا به ناگاه کشتار کند، او بر ناامیدیِ بی‌گناهان ریشخند می‌زند.
²⁴جهان به دست شریران سپرده شده است، و او رویِ داوران جهان را می‌پوشانَد. اگر او نیست، پس کیست؟
²⁵«روزهایم از دونده تیزروترند؛ می‌گریزند و روی سعادت نمی‌بینند؛
²⁶همچون زورقهای نی به‌سرعت می‌گذرند، همچون عقابی که بر طعمۀ خود هجوم می‌برَد.
²⁷اگر بگویم، ”شِکوِۀ خویش از یاد خواهم برد، و چهرۀ عبوس از خود به در کرده، شاد و خندان خواهم شد“،
²⁸از همۀ دردهای خویش به وحشت می‌افتم، و می‌دانم مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.
²⁹آری، محکوم خواهم بود؛ پس تقلایِ بیهوده چرا؟
³⁰حتی اگر خویشتن را به برف بشویم، و دستان خویش به قلیاب طاهر سازم،
³¹مرا در مَنجلاب فرو~خواهی برد، و حتی جامه‌ام از من بیزار خواهد بود.
³²زیرا او همچون من انسان نیست که پاسخش گویم، و تا با هم به مَحکمه رَویم.
³³میان ما داوری نیست تا بر هر دوی ما دست بگذارد.
³⁴کاش عصای خویش از من برگیرد، و هیبت او مرا نترسانَد!
³⁵آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم، اما حالْ من چنین نیستم.

8:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی پاسخ داد:
²«تا به کِی چنین چیزها خواهی گفت و سخنانِ دهانت بادِ فراوان خواهد بود؟
³آیا خدا عدالت را مخدوش می‌سازد؟ یا قادر مطلق انصاف را زیر پا می‌گذارد؟
⁴از آنجا که فرزندانت بدو گناه ورزیده‌اند، او نیز ایشان را به دست عِصیانشان تسلیم کرده است.
⁵اگر تو به‌جِدّ خدا را بجویی و دستِ تمنا به درگاه قادر مطلق دراز کنی،
⁶و اگر پاک و درستکار باشی، او نیز به‌یقین برای تو بیدار خواهد شد، و تو را به جایگاه بَرحقّت باز خواهد گردانید؛
⁷اگرچه آغازت حقیر بود، سرانجامت بس عظیم خواهد شد.
⁸«تمنا اینکه از نسلهای پیشین بپرسی، و به آنچه پدران ایشان در آن تفحص کرده‌اند، توجه کنی.
⁹زیرا ما همین دیروز به دنیا آمده‌ایم و هیچ نمی‌دانیم، و روزهای عمرمان بر زمین سایه‌ای بیش نیست!
¹⁰آیا ایشان تو را نخواهند آموخت و با تو سخن نخواهند گفت، و از خزینۀ دل خویش کلمات بیرون نخواهند آورد؟
¹¹«آیا پاپیروسْ بی‌مرداب می‌روید؟ یا نِیْ بی‌آب نمو می‌کند؟
¹²آنگاه که هنوز سبز است و بریده نشده، پیش از هر گیاه دیگر خشک می‌شود.
¹³همچنین است طریق همۀ آنان که خدا را از یاد می‌برند؛ امید مردِ خدانشناس بر باد خواهد شد.
¹⁴آنچه بر آن توکل دارد لرزان است، تکیه‌گاهش تار عنکبوت است.
¹⁵بر خانۀ خویش تکیه می‌زند، اما خانه تاب نمی‌آورَد. آن را به چنگ می‌گیرد، اما قائم نمی‌ماند.
¹⁶او بسان گیاهی است سرسبز در برابر آفتاب، که شاخه‌هایش را در سرتاسر باغِ خود می‌گسترد.
¹⁷ریشه‌هایش لابه‌لای توده‌های سنگ تنیده می‌شود، و خانه‌ای را در میان سنگها جستجو می‌کند.
¹⁸اما چون از جای خود ریشه‌کن شود، آن مکان، او را انکار کرده، خواهد گفت: ”هرگز تو را ندیده‌ام.“
¹⁹آری، شادیِ طریقِ او همین است، و دیگران از دل خاک سَر بر خواهند کرد.
²⁰«به‌یقین خدا مرد بی‌عیب را طرد نخواهد کرد، و دست بدکاران را تقویت نخواهد نمود.
²¹او دیگر بار دهانت را از خنده پر خواهد ساخت، و لبانت را از فریاد شادمانی.
²²نفرت‌کنندگانت به شرم پوشیده خواهند شد، و خیمۀ شریران دیگر نخواهد بود.»

6:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«کاش اندوه من وزن می‌شد، و مصیبتم را به تمامی در ترازو می‌نهادند!
³زیرا آنگاه از ریگ دریا سنگین‌تر می‌شد؛ از همین روست که سخنانم شتابزده بوده است.
⁴زیرا تیرهای قادر مطلق در اندرون من است؛ روح من زهرشان را می‌نوشد، و دِهشَتهای خدا بر من صف‌آرایی کرده‌اند.
⁵آیا خرِ وحشی با داشتن علف عَرعَر می‌کند؟ یا گاو بر یونجۀ خود ماغ می‌کِشد؟
⁶آیا چیز بی‌مزه را بی‌نمک توان خورد؟ و یا در سفیدۀ تخم‌مرغ طعمی هست؟
⁷جان من از دست زدن به آنها کراهت دارد؛ آنها برایم همچون طعامِ چِندِش‌آور است.
⁸«کاش مسئلت من برآورده می‌شد، و خدا آرزویم را به من می‌داد!
⁹کاش خدا راضی می‌شد مرا لِه کند، و دست خویش برافراشته، مرا منقطع سازد!
¹⁰آنگاه دستِ‌کم مرا این تسلی می‌بود، و در عذابِ بی‌امان شاد می‌گشتم، که کلمات آن قدوس را انکار نکرده‌ام.
¹¹«من چه قوّت دارم که انتظار بکشم؟ سرانجامِ من چیست که شکیبا باشم؟
¹²آیا قوّتِ من قوّتِ سنگ است، یا گوشتِ تنم، برنجین؟
¹³آیا در من توانی برای یاریِ خویش هست؟ آیا اِعانت یکسره از من رخت برنبسته است؟
¹⁴«شخص نومید سزاوار محبت دوست خویش است، حتی اگر ترسِ قادر مطلق را ترک گفته باشد.
¹⁵اما برادرانِ من همچون رودهای فصلی فریب‌کارند، همچون رودهایی که فقط برای مدتی روان می‌شوند،
¹⁶که به سبب یخ، سیه‌فامند، و برف در اندرونشان پنهان است،
¹⁷اما در فصول خشک بخار می‌شوند، و در گرما از مکان خود ناپدید می‌گردند.
¹⁸کاروانها مسیر خود را تغییر می‌دهند، و به بیابانِ بی‌آب و علف درمی‌آیند و هلاک می‌گردند.
¹⁹کاروانیانِ تیما نگریستند، قافله‌های صَبا به امید آن بودند.
²⁰ایشان از اطمینان خویش سرافکنده شدند؛ به آنجا رسیدند و شرمنده گشتند.
²¹اکنون شما نیز مانند آن رودها شده‌اید؛ مصیبتِ مرا دیده و ترسان گشته‌اید.
²²آیا گفتم چیزی به من ببخشید؟ یا از ثروت خود هدیه‌ای به من دهید؟
²³یا از چنگ مخالفان رهایم سازید؟ یا از دست ظالمان فدیه‌ام کنید؟
²⁴«مرا تعلیم دهید، و خاموش خواهم شد؛ به من بفهمانید خطایم کجاست.
²⁵سخنان راست چه دردناک است! اما استدلال شما چه چیزی را ثابت می‌کند؟
²⁶آیا گمان می‌برید سخنان مرا نکوهش توانید کرد؟ آیا سخنان مردی درمانده را بادی بیش نمی‌انگارید؟
²⁷شما حتی بر یتیمان قرعه می‌افکنید، و دوست خود را چون کالا معامله می‌کنید!
²⁸«اما اکنون لطف فرموده، بر من نظر کنید، تا ببینید آیا چشم در چشم شما دروغ خواهم گفت.
²⁹تمنا اینکه بازایستید و بی‌انصافی نکنید. بازایستید، زیرا حقانیتِ من مطرح است.
³⁰آیا در زبانم هیچ بی‌انصافی هست؟ آیا کامِ من فساد را تمییز نمی‌دهد؟

7:1 «آیا آدمی را بر زمین مجاهده‌ای سخت نیست؟ آیا روزهای او چون روزهای کارگری مزدبگیر نیست؟
²همچون برده‌ای که مشتاق سایه‌ای است، و کارگر مزدبگیری که چشم‌انتظار اُجرت خویش است،
³من نیز ماههای بطالت به میراث یافته‌ام، و شبهای مشقت برایم مقرر گشته است.
⁴چون به بستر روم، گویم، ”چه وقت بر خواهم خاست؟“ اما شب دراز است و من تا سپیده‌دم از پهلو به پهلو شدن خسته می‌شوم.
⁵تنم از کِرمها و زخمهای کِبِره‌بسته پوشیده است؛ پوستِ تنم می‌شکافد و ترشحات از آن جاری می‌شود.
⁶روزهای عمرم از ماکوی بافندگی تیزروتر است، و بدون هیچ امیدی به انتها می‌رسد.
⁷«به یاد آر، که زندگی من نَفَسی بیش نیست، و دیدگانم دیگر هرگز روی سعادت نخواهد دید.
⁸چشمان آن که مرا می‌بیند دیگر بر من نخواهد نگریست؛ در همان حال که چشمانت بر من است، دیگر اثری از من نخواهد بود.
⁹همان‌گونه که ابر محو و نابود می‌گردد، آن که به هاویه فرود می‌شود نیز برنمی‌آید؛
¹⁰دیگر هرگز به منزل خویش بازنمی‌گردد، و مکانش دیگر او را نمی‌شناسد.
¹¹«از این رو لب فرو~نخواهم بست؛ در تنگی روحِ خویش سخن خواهم گفت و در تلخیِ جانِ خود، شِکوِه خواهم کرد.
¹²آیا من دریا هستم یا هیولای ژَرفا، که بر من قراول قرار می‌دهی؟
¹³هرگاه بگویم، ”تخت‌خوابم مرا تسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد“،
¹⁴آنگاه تو مرا به خوابها به وحشت می‌افکنی، و به رؤیاها هراسان می‌سازی،
¹⁵تا آنجا که جانم خفه شدن را خوش‌تر می‌دارد، و مرگ را، بیش از این استخوانهایم.
¹⁶از زندگی بیزارم؛ نمی‌خواهم تا ابد زنده بمانم. مرا به حال خود واگذار که روزهایم دَمی بیش نیست.
¹⁷انسان چیست که او را در شمار آوری، و دل بدو مشغول داری؟
¹⁸هر بامداد به سراغش آیی، و هر لحظه او را بیازمایی؟
¹⁹تا به کی چشم از من بر نخواهی گرفت؟ آیا لحظه‌ای مرا به حال خود نخواهی گذاشت تا آب دهانم را فرو~برم؟
²⁰اگر گناه کرده‌ام، به تو چه کرده‌ام، ای پاسبانِ آدمیان؟ چرا مرا هدف تیر خود ساخته‌ای؟ آیا برای تو باری سنگین شده‌ام؟
²¹چرا نافرمانی‌ام را عفو نمی‌کنی، و مَعصیتم را دور نمی‌سازی؟ زیرا اکنون در خاکِ زمین خواهم خفت؛ آنگاه مرا خواهی جُست و نخواهم بود.»

5:1 «حال فریاد سَر دِه؛ آیا کسی هست که پاسخت گوید؟ از کدامین یک از مقدسان یاری خواهی جُست؟
²براستی که خشم، احمق را می‌کُشد، و حسد، ساده‌لوح را از پا درمی‌آورد.
³احمق را دیدم که ریشه می‌گرفت، اما به ناگاه مسکنِ او لعن شد.
⁴فرزندان او از امنیت به دورند؛ در محکمه پایمال می‌شوند، و ایشان را رهاننده‌ای نیست.
⁵گرسنگان محصول او را می‌خورند، و آنها را حتی از میان خارها برمی‌چینند؛ و تشنگان برای ثروت او لَه لَه می‌زنند.
⁶زیرا مصیبت از خاک برنمی‌خیزد، و مشقت از زمین نمی‌روید؛
⁷بلکه آدمی برای مشقت زاده می‌شود، چنانکه شراره به بالا می‌جهد.
⁸«اگر من بودم، خدا را طلب می‌کردم، و دعویِ خویش به خدا می‌سپردم؛
⁹او که اعمال عظیم و تفحص‌ناپذیر می‌کند، و عجایبِ بی‌شمار به عمل می‌آورَد:
¹⁰باران بر سطح زمین می‌بارانَد، و آب بر صحرا جاری می‌سازد.
¹¹افتادگان را به جایگاه رفیع می‌رساند، و ماتمیان را به جای امن برمی‌افرازد.
¹²تدبیرهای حیله‌گران را عقیم می‌گذارد، تا دستانشان موفقیتی کسب نکند.
¹³حکیمان را به تَرفندِ خودشان گرفتار می‌سازد، و نقشه‌های مکاران به‌سرعت باطل می‌گردد.
¹⁴در روز به تاریکی می‌خورند، و به وقتِ ظهر چون شبْ کورمال راه می‌روند.
¹⁵اما نیازمندان را از شمشیرِ دهان ایشان می‌رهانَد، و آنان را از دست زورمندان نجات می‌بخشد.
¹⁶پس برای بینوایان امید هست، و ظلمْ دهان خویش فرو~می‌بندد.
¹⁷«خوشا به حالِ آن که خدا تأدیبش کند؛ پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار.
¹⁸زیرا او مجروح می‌سازد، اما التیام نیز می‌دهد؛ زخمی می‌کند، اما دستش شفا نیز می‌بخشد.
¹⁹تو را از شش بلا خواهد رهانید، و در هفت بلا، گزندی به تو نخواهد رسید.
²⁰در قحطی تو را از مرگ فدیه خواهد داد، و در جنگ، از دمِ شمشیر.
²¹از زخمِ زبان در امان خواهی بود، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید.
²²بر هلاکت و قحطی پوزخند خواهی زد، و از وحوش صحرا بیم نخواهی داشت.
²³زیرا با سنگهای صحرا هم‌پیمان خواهی بود، و وحوش صحرا با تو صلح خواهند کرد.
²⁴از امنیتِ خیمه‌ات مطمئن خواهی بود؛ آغلِ خود را بازرسی خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت.
²⁵خواهی دانست که نسلت کثیر خواهد بود، و فرزندانت چون علف زمین.
²⁶در کهنسالی به گور خواهی رفت، چون بافۀ گندم که در موسمش برداشت شود.
²⁷هان این را تفحّص کرده‌ایم، و چنین است. پس آن را بشنو و خودْ فرا~گیر!»