31:1 «با چشمان خود عهد بسته‌ام؛ پس چگونه بر دوشیزه‌ای چشم بدوزم؟
²نصیبِ من از خدایی که در بالاست چه خواهد بود، و میراث من از قادر مطلق که در عرش برین است؟
³آیا مصیبت نصیبِ شریران نیست، و بلا میراث بدکاران نِی؟
⁴آیا او راههای مرا نمی‌بیند، و قدمهایم را به تمامی نمی‌شمارد؟
⁵«اگر با دروغ گام زده‌ام، و پاهایم برای فریفتن شتابان بوده است،
⁶باشد که به میزانِ درست سنجیده شوم، تا خدا کاملیت مرا بداند!
⁷اگر قدمهایم از راه منحرف گشته، یا دلم از پی چشمانم رفته، یا لکه‌ای به دستانم چسبیده است،
⁸باشد که من بکارم و دیگری بخورد، باشد که محصول من از ریشه کنده شود!
⁹«اگر دلم به زنی فریفته شده، یا نزد دَرِ همسایۀ خویش به کمین نشسته‌ام،
¹⁰باشد که زن من برای دیگری آسیاب کند، و دیگران بر وی خم شوند!
¹¹زیرا که آن کارْ قباحت است؛ گناهی مستوجب مجازات؛
¹²آتشی است که تا اَبَدون می‌سوزانَد، و تمامی محصول مرا از ریشه برمی‌کَنَد.
¹³«اگر حق غلام یا کنیز خود را پایمال کرده‌ام، آنگاه که از من شکایت داشته‌اند،
¹⁴پس چون خدا به ضد من برخیزد، چه خواهم کرد؟ و چون بازخواست کند، او را چه جواب خواهم داد؟
¹⁵آیا آن که مرا در رَحِم آفرید، او را نیز نیافرید؟ آیا ما هر دو را یکی در رَحِم نسرشت؟
¹⁶«اگر آرزوی بینوایان را از ایشان دریغ کرده و چشمان بیوه‌زنان را از انتظار تار گردانیده‌ام،
¹⁷اگر لقمۀ خویش به تنهایی خورده، و آن را با یتیم قسمت نکرده‌ام -
¹⁸حال آنکه از جوانی یتیمان را چون پدرْ بزرگ کرده‌ام، و از رَحِم مادر، بیوه‌زنان را رَهنما بوده‌ام -
¹⁹اگر کسی را که از برهنگی تلف می‌شود، دیده‌ام یا نیازمندی را که بی‌جامه است،
²⁰و جان او مرا برکت نداده، و از پشم گوسفندانم گرم نشده است،
²¹اگر دست خویش بر یتیم بلند کرده‌ام، از آن رو که از حمایت محکمه برخوردار بوده‌ام،
²²باشد که بازویم از کتفم بیفتد، و ساعدم از آرنج قطع شود!
²³زیرا که از بلای خدا وحشت دارم، و تاب تحمل کبریایی او را ندارم.
²⁴«اگر اعتمادم به طلا بوده است، و به طلای ناب گفته‌ام: ”تو امنیت منی“،
²⁵اگر از کثرت دارایی خویش شادمان بوده‌ام، و از اینکه دستم بسیار کسب کرده است،
²⁶اگر بر درخشش آفتاب نظر کرده‌ام، یا بر خرامیدن تابناک ماه،
²⁷و دل من در نهان فریفته شده است، و به دست خویش بوسه فرستاده‌ام،
²⁸این نیز گناهی است مستوجب مجازات، زیرا خدای متعال را منکر شده‌ام.
²⁹«اگر از مصیبتِ دشمن خویش شادی کرده‌ام، یا از بلایی که دامنگیرش شده به وجد آمده‌ام -
³⁰حال آنکه زبان از گناه بازداشته و بر جانش لعنت نفرستاده‌ام -
³¹اگر اهل خیمۀ من نگفته‌اند: ”کیست که از خوراک او سیر نشده باشد؟“
³²- غریب شب را در کوچه به سر نیاورده، زیرا درِ خانۀ من به روی مسافر باز بوده است -
³³اگر چون آدمیان عِصیان خود را پوشانده‌ام و گناه خویش در سینه مخفی ساخته‌ام،
³⁴از آن رو که از جماعتِ بزرگ ترسان بوده‌ام، و اهانت طوایف مرا هراسان ساخته است، چندان که لب فرو~بسته، از خانه بیرون نرفته‌ام -
³⁵«(کاش کسی بود که سخنم را می‌شنید! هان، امضای من حاضر است؛ باشد که قادر مطلق مرا پاسخ گوید، و مدعی من ادعای خود را در کتابی بنگارد!
³⁶زیرا به‌یقین آن را بر دوش خود برمی‌داشتم، و چون تاج بر سر خود می‌بستم.
³⁷حساب همۀ قدمهایم را به او می‌دادم، و همچون امیران به او نزدیک می‌شدم.)
³⁸«اگر زمینم بر ضد من فریاد برآورده است، و شیارهایش با هم گریسته‌اند،
³⁹اگر محصول آن را بی بها خورده‌ام، و جان رعایای آن را تلف کرده‌ام،
⁴⁰باشد که خارها به عوض گندم برویَد، و کرکاس به عوض جو!» سخنان ایوب به پایان رسید.

32:1 پس آن سه مرد از پاسخ دادن به ایوب بازایستادند، زیرا او در نظر خود پارسا بود.
²آنگاه خشم اِلیهو فرزند بَرَکئیلِ بوزی، از طایفۀ رام، افروخته شده، بر ایوب خشم گرفت، زیرا خود را برحق می‌شمرد، نه خدا را.
³او بر سه دوست ایوب نیز خشم گرفت، زیرا بی‌آنکه پاسخی بیابند، ایوب را محکوم می‌کردند.
⁴اِلیهو برای سخن گفتن با ایوب منتظر مانده بود، زیرا سایرین از او بزرگتر بودند.
⁵اما چون دید در دهان آن سه مرد پاسخی نیست، خشمش افروخته شد.
⁶پس اِلیهو فرزند بَرَکئیلِ بوزی به سخن آمده، گفت: «من جوانم و شما سپیدموی؛ پس ترسیدم و جرأت نکردم نظر خویش بیان کنم.
⁷گفتم، ”بگذار روزها سخن بگوید، و کثرت سالها حکمت را بیان دارد.“
⁸اما روحی که در انسان است، یعنی دمِ قادر مطلق، آن است که انسان را فهم می‌بخشد.
⁹ریش‌سفیدان نیستند که از حکمت برخوردارند، و نه پیران که آنچه را درست است، درمی‌یابند.
¹⁰پس می‌گویم به من گوش فرا~دهید؛ من نیز نظر خویش بیان خواهم کرد.
¹¹«تا کنون درنگ کرده‌ام تا شما سخن گویید، و به بَراهین شما گوش فرا~داده‌ام، آنگاه که به کَند و کاو در سخنان پرداختید.
¹²من به‌دقّت به شما توجه کردم، اما هیچ‌یک نتوانستید بر خطا بودنِ ایوب را ثابت کنید، و هیچ‌یک سخنانش را پاسخ نگفتید.
¹³پس نگویید: ”حکمت را دریافته‌ایم؛ خداست که باید او را محکوم سازد، نه انسان.“
¹⁴ایوب سخنان خود را بر ضد من ترتیب نداده است، و من با سخنان شما او را پاسخ نخواهم داد.
¹⁵«ایشان درمانده‌اند و دیگر پاسخ نمی‌دهند، و سخنی برای گفتن ندارند.
¹⁶پس آیا باید انتظار بِکِشم از آن رو که سخن نمی‌گویند، از آن رو که بازایستاده‌اند، و دیگر پاسخ نمی‌دهند؟
¹⁷من نیز به سهم خود جواب خواهم داد، و نظر خویش بیان خواهم کرد.
¹⁸زیرا که مرا سخنْ بسیار است، و روح در اندرونم مرا ناگزیر می‌سازد.
¹⁹هان دل من چون شرابی است ناگشوده، و چون مَشکی تازه که نزدیک است بترکد.
²⁰پس سخن خواهم گفت تا راحت یابم، و لب گشوده، پاسخ خواهم داد.
²¹از کسی جانبداری نخواهم کرد، و احدی را تملق نخواهم گفت.
²²زیرا که تملق‌گویی نمی‌دانم، وگرنه آفریدگارم به‌زودی مرا برمی‌گرفت.

29:1 ایوب در ادامۀ خطابۀ خود گفت:
²«کاش که چون ماههای گذشته می‌بودم، چون روزهایی که خدا از من مراقبت می‌کرد،
³آنگاه که چراغش بر سرم می‌تابید، و با نورِ او در تاریکی می‌خرامیدم؛
⁴آن‌سان که در روزهای کامرانی خود بودم، آنگاه که دوستیِ خدا بر خیمۀ من بود،
⁵آنگاه که قادر مطلق هنوز با من بود، و فرزندانم در اطرافم بودند،
⁶آنگاه که قدمهای خود را با سرشیر می‌شُستم، و صخره، نهرهای روغن برایم روان می‌ساخت!
⁷«چون به دروازۀ شهر بیرون می‌رفتم، و کرسی خود را در میدان شهر مهیا می‌ساختم،
⁸جوانان مرا دیده، خود را پنهان می‌کردند، و پیران بر پا شده، می‌ایستادند؛
⁹بزرگان از سخن گفتن باز‌ایستاده، دست بر دهان می‌گذاشتند؛
¹⁰آواز نجبا خاموش می‌گشت، و زبان به کامشان می‌چسبید.
¹¹گوشی که مرا می‌شنید، مبارکم می‌خوانْد، چشمی که مرا می‌دید، تحسینم می‌کرد.
¹²زیرا فقیری را که فریاد برمی‌آورد می‌رهانیدم، و هم یتیمی را که یاوری نداشت.
¹³دعای خیرِ آن که در حال مرگ بود به من می‌رسید، و دلِ بیوه‌زن به سبب من شادمانه می‌سرایید.
¹⁴پارسایی را در بر کردم، و جامۀ من شد؛ عدالتخواهی همچون ردا و دستار من بود.
¹⁵کوران را چشم بودم، و لنگان را پای.
¹⁶برای نیازمندان پدر بودم، و به دفاع از حق بیگانه برمی‌خاستم.
¹⁷دندانهای نیش شریران را می‌شکستم، و شکار را از دندانهایشان می‌ربودم.
¹⁸«می‌گفتم: ”در آشیانۀ خویش چشم از جهان فرو~خواهم بست، و ایام خویش چون ریگْ پرشمار خواهم ساخت.
¹⁹ریشه‌هایم به سوی آبها خواهد گسترد، و شبنمْ شب را بر شاخه‌هایم به سر خواهد آورد.
²⁰جلالم در من تر و تازه خواهد بود، و کمانم در دستم همواره نو خواهد ماند.“
²¹«مردمان به من گوش فرا~می‌دادند و انتظار می‌کشیدند، و برای شنیدن مشورت من خاموش می‌ماندند.
²²پس از سخن گفتنِ من دیگر سخن نمی‌گفتند، و سخنانم بر ایشان فرو~می‌چکید.
²³برایم انتظار می‌کشیدند، چنانکه برای باران، و دهان خویش می‌گشودند، آن‌سان که برای باران بهاری.
²⁴آنگاه که متزلزل بودند بر ایشان تبسم می‌کردم، و نظر لطف مرا خوار نمی‌شمردند.
²⁵راه را برای ایشان برگزیده، بر مسند رهبری تکیه می‌زدم، همچون پادشاهی بودم ساکن در میان لشکرش، همچون کسی که سوگواران را تسلی بخشد.

30:1 «اما اکنون آنها که از من جوان‌ترند، بر من ریشخند می‌زنند؛ همانها که کراهت داشتم پدرانشان را با سگان گلۀ خود بگذارم.
²نیروی بازوانشان مرا به چه کار می‌آمد، مردانی که توانی در ایشان باقی نبود؟
³شبانگاهان از فرط نیاز و گرسنگی، زمینِ خشک را در بیابان متروک می‌جَویدند؛
⁴در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه خوراک ایشان بود.
⁵از میان جامعه رانده می‌شدند، و مردم از عقبشان فریاد برمی‌کشیدند، چنانکه از عقب دزدان.
⁶مجبور می‌شدند تَهِ درّه‌ها سکنی گزینند، در حفره‌های زمین و در دل صخره‌ها.
⁷در میان بوته‌ها عَرعَر می‌کنند، و زیرِ گَزَنِه‌ها با هم گرد می‌آیند.
⁸مردمانی نادان و بی‌نام و نشانند، که از سرزمین خویش طرد شده‌اند.
⁹«و حال من موضوع سرود تمسخرآمیز ایشان شده‌ام، و از برایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام!
¹⁰از من کراهت دارند و دوری می‌گزینند؛ از آب دهان به رویم افکندن، ابایی ندارند.
¹¹از آنجا که خدا زِهِ کمان مرا شُل کرده و مرا ذلیل ساخته است، ایشان در حضورم لجام‌گسیخته شده‌اند.
¹²به جانب راستم اراذل و اوباش بر من برخاسته‌اند؛ آنان سبب افتادن من می‌شوند، و راههای مُهلک خویش را بر ضد من مهیا می‌سازند.
¹³راه مرا خراب می‌کنند، و از مصیبت من سود می‌برند، بی‌آنکه به یاری کسی نیازمند باشند.
¹⁴گویی از میان شکافی عریض می‌آیند، و از میان ویرانه‌ها هجوم می‌آورند.
¹⁵ترس و وحشت بر من مستولی می‌شود؛ شأن و منزلتِ مرا چون باد تعقیب می‌کنند، و سعادت من همچون ابر می‌گذرد.
¹⁶«و حال جانم در اندرونم ریخته شده، و روزهای مصیبت، مرا گرفتار کرده است.
¹⁷شب استخوانهایم را سوراخ می‌کند، و دردِ جانکاهم را استراحتی نیست.
¹⁸به نیروی عظیم جامه‌ام را سخت گرفته است، مرا همچون گریبانِ پیراهنم تنگ می‌گیرد.
¹⁹مرا در گِل و لای افکنده است، و همچون خاک و خاکستر گردیده‌ام.
²⁰«نزد تو فریاد بر‌می‌آورم، اما اجابتم نمی‌کنی؛ بر پا می‌ایستم، اما فقط نگاهم می‌کنی.
²¹با بیرحمی رو به سویم می‌کنی، به نیروی دستت با من دشمنی می‌ورزی.
²²مرا برگرفته بر باد می‌نشانی، و در غُرش توفان به هر سو پرتاب می‌کنی.
²³نیک می‌دانم که مرا به دیار مرگ خواهی آورد، به خانه‌ای که برای همۀ زندگان مقرر است.
²⁴«به‌یقین کسی بر مرد نیازمند دست خویش دراز نمی‌کند، آنگاه که او در فلاکتِ خویش فریاد برمی‌آورد.
²⁵آیا به حال آنان که درسختی‌اند، نمی‌گریستم، و جانم برای نیازمندان محزون نمی‌شد؟
²⁶اما چون به امید نیکی بودم، بدی آمد، و آنگاه که برای نور انتظار کشیدم، تاریکی سر رسید!
²⁷در اندرونم غوغایی بر پاست و آرامی نمی‌یابم؛ روزهای مصیبت به سراغم می‌آید.
²⁸در تاریکی ره می‌سپارم، بدون آفتاب؛ در جماعت به پا می‌ایستم و فریاد برمی‌کشم.
²⁹برادرِ شغالان گشته‌ام، و رفیقِ شترمرغان.
³⁰پوستِ من بر تنم سیاه گشته است؛ استخوانهایم از تب می‌سوزد.
³¹نوای بربطِ من به نوحه‌گری بدل شده، و صدای نای من به آواز گریه‌کنندگان.

28:1 «براستی که نقره را معدنی است، و طلا را مکانی که در آن قال گذاشته می‌شود.
²آهن از زمین استخراج می‌گردد، و مس از دل سنگِ گداخته بیرون می‌آید.
³آدمی تاریکی را روشن می‌کند، و تا دورترین حد آن را می‌کاود، در پی تکه سنگی در تاریکی و ظلمت غلیظ.
⁴دور از نقاط مسکونی، زمین را نَقْب می‌زند، در مکانهایی که پای کمتر کسی به آنجا می‌رسد؛ به دور از آدمیان، آویزان به این سو و آن سو تاب می‌خورَد.
⁵زمین، که از آن نان بیرون می‌آید، در اعماقش گویی به آتشْ واژگون می‌شود.
⁶سنگهایش مهدِ یاقوت کبود است، و خاکَش آغشته به طلا.
⁷«هیچ پرندۀ شکاری راه آن را نمی‌داند، و چشم شاهین آن را ندیده است.
⁸هیچ جانور مغروری بر آن پا ننهاده، و هیچ شیری بر آن گذر نکرده است.
⁹«آدمی بر سنگ خارا دست می‌بَرَد، و کوه‌ها را از اساس واژگون می‌سازد.
¹⁰درون صخره‌ها مجراها می‌کَنَد، و چشمانش هر چیز نفیس را می‌بیند.
¹¹سرچشمۀ رودها را می‌کاوَد، و آنچه را نهان است به روشنایی بیرون می‌آورَد.
¹²«اما حکمت در کجا یافت می‌شود؟ و مکانِ فهم کجاست؟
¹³آدمی ارزش آن را نمی‌داند، و در دیار زندگان یافت نمی‌شود.
¹⁴ژرفا می‌گوید: ”در من نیست“، و دریا می‌گوید: ”نزد من نمی‌باشد“.
¹⁵آن را به زر خالص نتوان خرید، و بهایش را به نقره نتوان سنجید.
¹⁶به طلای نابِ اوفیر بر آن قیمت نتوان نهاد، و نه به عقیقِ گرانبها و یاقوت کبود.
¹⁷آن را با طلا و شیشه برابر نتوان کرد، و با زیورهای طلای ناب مبادله نشود.
¹⁸از مرجان و بلور ذکری به میان نتوان آورد؛ بهای حکمت از لعل فزونتر است.
¹⁹زِبَرجدِ کوش با آن برابری نتواند کرد، با طلای ناب بر آن قیمت نتوان نهاد.
²⁰«پس حکمت از کجا می‌آید؟ و مکان فهم کجاست؟
²¹از چشم همۀ جانداران پنهان است، و بر مرغان هوا پوشیده.
²²اَبَدون و موت می‌گویند: ”تنها آوازۀ آن به گوش ما رسیده است.“
²³«فقط خداست که طریق آن را می‌داند؛ تنها اوست که از مکان آن آگاه است.
²⁴زیرا او به کرانهای زمین می‌نگرد، و آنچه را زیر تمامی آسمان است می‌بیند.
²⁵آنگاه که وزن از برای باد تعیین کرد، و آبها را به پیمانه سنجید،
²⁶آنگاه که قانونی برای باران قرار داد، و مسیر رعد را مقرر ساخت،
²⁷آنگاه آن را دید و بیان فرمود؛ استوار داشت و تفحص نمود.
²⁸و به انسان گفت: ”اینک حکمت، ترس خداوند است، و فهم، دوری جستن از شرارت.“»

25:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:
²«حاکمیت و هیبت از آن خداست؛ او در مکانهای رفیع خویش آرامش برقرار می‌کند.
³آیا لشکریانِ او را می‌توان شمرد؟ کیست که نور او بر وی طلوع نکند؟
⁴آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟ آن که از زن زاده شود چگونه پاک توانَد بود؟
⁵اینک حتی ماه نیز نوری ندارد، و ستارگان در نظرش پاک نیستند،
⁶چه رسد به آدمی که حشره‌ای بیش نیست، و بنی‌آدم که کرمی بیش نِی!»

26:1 ایوب در پاسخ گفت:
²«شخص بی‌قوّت را عجب یاری رسانده‌ای! بازوی ناتوان را عجب نجات داده‌ای!
³شخص بی‌حکمت را عجب مشورت داده‌ای! خردمندی را عجب به نمایش گذاشته‌ای!
⁴به یاریِ چه کسی چنین سخنان بر زبان رانده‌ای، و روحِ کیست که از طریق تو سخن گفته است؟
⁵«ارواح مردگان می‌لرزند، آنان که زیر آبهایند و همۀ ساکنانش.
⁶هاویه به حضور وی عریان است، و اَبَدون را پوششی نیست.
⁷شمال را بر خلاء می‌گسترانَد، و زمین را بر نیستی می‌آویزد.
⁸آبها را در ابرهای خود می‌پیچد، اما ابرها زیر بار آنها شکافته نمی‌شود.
⁹روی ماهِ تمام را می‌پوشانَد، و ابرهای خویش را بر آن می‌گسترانَد.
¹⁰دایره‌ای بر سطح آبها کشیده است، و آن را حدِ بین روشنایی و تاریکی قرار داده است.
¹¹ستونهای آسمان می‌لرزد و از عتاب او حیران می‌ماند.
¹²به نیروی خویش دریا را آرام می‌سازد، و به حکمتِ خویش رَهَب را خُرد می‌کند.
¹³به روح او آسمانها زینت داده شده‌اند، و دست او مارِ تیزرو را سُفته است.
¹⁴براستی که اینها تنها حواشی طریقهای اوست، و چه نجوای آرامی از او می‌شنویم! اما رعدِ جَبَروتِ او را کیست که درک توانَد کرد؟»

27:1 و ایوب در ادامۀ خطابۀ خود، گفت:
²«قسم به حیات خدایی که حق مرا از من ربوده، و به قادر مطلق که جان مرا تلخ کرده،
³که تا جان در بدن دارم و نَفَسِ خدا در بینی‌ام است،
⁴لبهایم به بی‌انصافی سخن نخواهد گفت، و زبانم به فریب تکلم نخواهد کرد.
⁵حاشا از من که شما را تصدیق کنم، و تا زنده‌ام کاملیت خویش را انکار نخواهم کرد.
⁶همچنان بر پارسایی خود پای خواهم فشرد و از ایستادگی بر آن دست نخواهم کشید؛ دلم تا زنده‌ام مرا سرزنش نخواهد کرد.
⁷«دشمنانِ من مانند شریران باشند، و مخالفانم همچون بدکاران!
⁸زیرا امید شخص خدانشناس چیست آنگاه که خدا او را منقطع سازد؟ آنگاه که خدا جانش بستاند؟
⁹آیا خدا فریاد او را خواهد شنید آنگاه که تنگی بر او عارض شود؟
¹⁰آیا از قادر مطلق لذت خواهد برد؟ آیا در همۀ اوقات از خدا مسئلت خواهد کرد؟
¹¹«به شما دربارۀ دست خدا تعلیم خواهم داد، و طریقهای قادر مطلق را پنهان نخواهم داشت.
¹²اینک شما خودْ همگی این را دیده‌اید؛ پس چرا سخنان باطل می‌گویید؟
¹³«این است نصیبِ مرد شریر از جانب خدا، و میراثی که ظالمان از قادر مطلق دریافت می‌کنند.
¹⁴اگر فرزندانش افزون شوند، شمشیر در انتظارشان است، و نسل او نان کافی نخواهند داشت.
¹⁵بازماندگانش از طاعون به گور فرود خواهند شد، و بیوه‌زنانش برای آنها نخواهند گریست.
¹⁶اگرچه به اندازۀ غبار نقره بیندوزد، و به فراوانیِ گِل، جامه فراهم سازد،
¹⁷فراهم خواهد ساخت اما پارسایان آن را خواهند پوشید، و بی‌گناهان نقره را میان خود تقسیم خواهند کرد.
¹⁸خانه‌ای که او بنا می‌کند به سستی خانۀ بید است، همچون سایه‌بانی که دید‌بان می‌سازد.
¹⁹او دولتمند به خواب می‌رود، اما دیگر چنین نخواهد کرد؛ چشم می‌گشاید و از ثروتش دیگر اثری نیست.
²⁰ترس و وحشت چون سیلاب او را فرو~می‌گیرد، و گردبادْ شبانگاهان وی را درمی‌رباید.
²¹باد شرقی او را برمی‌گیرد و اثری از او باقی نمی‌ماند؛ آری، باد او را از مکانش می‌روبَد.
²²بر او به شدّت می‌وزد و رحم نمی‌کند، و او سخت می‌کوشد تا از چنگش بگریزد.
²³مردمان به سبب او بر پشت دست خود می‌زنند، و چون از مکانش رانده می‌شود انگشت به دهان می‌مانند.

23:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«امروز نیز شکایتم تلخ است، و با وجود ناله‌ام، دست او بر من سنگین است.
³کاش می‌دانستم او را کجا بیابم، تا در مسکن او حاضر شوم!
⁴آنگاه دعوی خود به حضور او عرضه می‌داشتم، و دهان خویش از حُجتها آکنده می‌ساختم؛
⁵آنچه در پاسخم می‌گفت، درمی‌یافتم، و آنچه را به من بیان می‌کرد، می‌فهمیدم.
⁶آیا به عظمتِ قدرت خویش با من مجادله می‌کرد؟ نِی! بلکه به من توجه نشان می‌داد.
⁷آنجا مردِ صالح می‌توانست برای او حجت بیاورد، و من برای همیشه از دست داور خویش رهایی می‌یافتم.
⁸«اینک به سوی شرق می‌روم، و او آنجا نیست؛ به سوی غرب، اما او را نمی‌بینم؛
⁹چون در شمال به کار مشغول است، او را مشاهده نمی‌کنم؛ چون رو به سوی جنوب می‌نهد، او را نمی‌بینم.
¹⁰اما او راهی را که می‌روم می‌داند، و چون مرا بیازماید، مانند طلا بیرون خواهم آمد.
¹¹در جای قدمهای او پا نهاده‌ام؛ طریق او را نگاه داشته، از آن منحرف نشده‌ام.
¹²از فرمان لبانِ او دور نگشته‌ام؛ سخنان دهانش را بیش از رِزق خود ذخیره کرده‌ام.
¹³اما او یگانه است؛ کیست که تغییرش دهد؟ او هرآنچه دلش بخواهد، انجام می‌دهد.
¹⁴آری، او آنچه را برای من مقدّر داشته به جا خواهد آورد، و چیزهای بسیار مانند این نزد وی است.
¹⁵از این رو از حضورش می‌هراسم، و چون بدین می‌اندیشم، از او می‌ترسم.
¹⁶خدا دلِ مرا ضعیف ساخته است؛ قادر مطلق مرا به هراس افکنده است.
¹⁷با این حال به واسطۀ تاریکی منقطع نگشته‌ام، و نه به سبب ظلمت غلیظی که روی مرا پوشانده است.

24:1 «چرا قادر مطلق زمانها به جهت داوری تعیین نمی‌کند، و چرا عارفانش هرگز روزهای او را به چشم نمی‌بینند؟
²برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند، و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.
³الاغِ یتیمان را می‌رانند، و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.
⁴نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند، و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.
⁵اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان، به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند، و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.
⁶علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند، و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.
⁷برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند، و در سرما پوششی ندارند.
⁸از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند، و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.
⁹یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود، و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.
¹⁰برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛ با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.
¹¹در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛ تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.
¹²نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است، و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد، اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.
¹³«هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند، و راههای آن را نمی‌شناسند، و در طریقهایش نمی‌مانند.
¹⁴قاتل سحرگاهان برمی‌خیزد تا فقیر و نیازمند را بکُشد، و شبانگاهان چون دزد می‌شود.
¹⁵چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد، و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“، و روی خود را می‌پوشاند.
¹⁶در تاریکی به خانه‌ها نَقْب می‌زنند و در روز، خویشتن را پنهان می‌کنند؛ ایشان با روشنایی بیگانه‌اند.
¹⁷برای جملۀ ایشان تاریکیِ غلیظ همچون صبح است، چراکه مونسِ ترسهای تاریکیِ غلیظند.
¹⁸«همچون کف بر روی آبهایند؛ نصیبِ ایشان بر زمین، ملعون است، و هیچ‌کس به تاکستان ایشان نمی‌رود.
¹⁹چنانکه خشکسالی و گرما آبِ برف را می‌رباید، همچنان هاویه نیز گنهکاران را.
²⁰رَحِم، فراموششان می‌کند، و کِرم، نوش جانشان؛ دیگر ذکری از ایشان نیست، پس شرارت مانند درخت بریده می‌شود.
²¹«از زنِ نازای بی‌اولاد بهره‌کشی می‌کنند، و بیوه‌زنان را دستگیری نمی‌نمایند.
²²اما خدا به نیروی خویش قدرتمندان را برمی‌کَنَد؛ چون او برمی‌خیزد، هیچ‌کس از حیات خود مطمئن نتواند بود.
²³ایشان را امنیت می‌بخشد، و بر آن تکیه می‌کنند، اما چشمان او بر راههایشان است.
²⁴چند صباحی سر‌افراز می‌شوند، و بعد نیست می‌گردند؛ پست می‌شوند، و مانند دیگران رخت برمی‌بندند، و همچون سَرِ سنبله‌های گندم بریده می‌شوند.
²⁵اگر جُز این است، کیست که مرا تکذیب کند، و بطالت سخنم را آشکار سازد؟»

22:1 آنگاه اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:
²«آیا آدمی به خدا منفعت تواند رسانید؟ آیا حتی مرد حکیم برای او سودمند تواند بود؟
³اگر تو پارسا باشی، چه لذتی نصیب قادر مطلق خواهد شد؟ اگر طریقهایت بی‌عیب باشد، چه نفعی به او خواهد رسید؟
⁴«آیا به سبب خداترسیِ توست که تأدیبت می‌کند، یا تو را به محاکمه می‌کشد؟
⁵آیا شرارت تو عظیم نیست، و گناهانت بی‌انتها نِی؟
⁶زیرا از برادرانت به ناحق گِرو گرفتی، و لباسِ برهنگان را برکَندی.
⁷به خستگان آب ندادی، و نان از گرسنگان دریغ داشتی.
⁸پنداشتی که قدرتمندانْ زمین را تصاحب می‌کنند، و بلندمرتبگان در آن زیست می‌نمایند.
⁹بیوه‌زنان را تهی‌دست روانه کردی، و بازوی یتیمان شکسته شد.
¹⁰از این روست که دامها از هر سو احاطه‌ات کرده، و وحشت به ناگاه تو را درگرفته است،
¹¹که تاریکی نمی‌گذارد چیزی ببینی، و سِیلْ تو را می‌پوشانَد.
¹²«آیا خدا در جایهای رفیع آسمان نیست؟ ببین بلندترین ستارگان چه رفیع‌اند!
¹³و تو می‌گویی: ”خدا چه می‌داند؟ آیا می‌تواند از میانِ تاریکیِ غلیظ داوری کند؟
¹⁴ابرها مخفیگاه اوست، پس نمی‌بیند، او بر تارکِ آسمانها می‌خرامد.“
¹⁵آیا در طریق قدما همچنان پیش می‌روی، که مردمان شریر در آن گام زده‌اند؟
¹⁶همانها که پیش از وقتْ ربوده شدند، و بنیاد‌شان را سیلاب برد.
¹⁷که به خدا گفتند: ”از ما دور شو!“ یا ”قادر مطلق به ما چه توانَد کرد؟“
¹⁸حال آنکه او بود که خانه‌هایشان را به نعمات پر می‌ساخت، پس من از تدبیر شریران به دور می‌ایستم.
¹⁹پارسایان چون این را بینند، شادمان خواهند شد؛ بی‌گناهان ایشان را استهزا کرده، خواهند گفت:
²⁰”به‌یقین مخالفان ما منقطع شدند، و دولتِ ایشان را آتش در کام کشید.“
²¹«پس تسلیم خدا باش که از صلح و سلامت برخوردار خواهی بود، و بدین‌گونه سعادت به تو روی خواهد کرد.
²²تعلیم را از دهانِ او پذیرا شو، و سخنانش را در دلت جای ده.
²³اگر نزد قادر مطلق بازگشت کنی، بنا خواهی شد، اگر ظلم را از خیمۀ خود دور سازی.
²⁴اگر طلای خود را در خاک نَهی، و طلای اوفیر را میان سنگهای نهرها بگذاری،
²⁵آنگاه قادر مطلق طلای تو خواهد بود، و نقرۀ خالصِ تو.
²⁶زیرا آنگاه از قادر مطلق لذت خواهی برد، و روی خود را به سوی خدا بر خواهی افراشت.
²⁷به درگاهش استدعا خواهی کرد و او تو را اجابت خواهد نمود، و تو نذرهای خویش را اَدا خواهی کرد.
²⁸آنچه عزم کنی برایت برقرار خواهد شد، و روشنایی بر راههایت خواهد تابید.
²⁹چون مردمان پست گردند، تو می‌گویی: ”سرافرازی باشد؛“ و او افتاده‌دلان را نجات خواهد بخشید.
³⁰او کسانی را که بی‌گناه نیستند خواهد رهانید، و به پاکیِ دستان تو رهایی خواهند یافت.»

21:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«سخنم را به‌دقّت بشنوید، این باشد تسلی شما به من.
³تحملم کنید تا سخن بگویم، و پس از سخن گفتنم به تمسخر ادامه دهید.
⁴«و اما من، آیا شکایت از آدمی دارم؟ پس چرا بی‌تاب نباشم؟
⁵بر من بنگرید و حیران شوید، و دست بر دهانتان نهید.
⁶هرگاه به یاد می‌آورم، به وحشت می‌افتم، و لرزه بر اندامم مستولی می‌شود.
⁷از چه رو شریران زنده می‌مانند، به سن پیری می‌رسند و در توانایی نیرومند می‌گردند؟
⁸فرزندان ایشان در حضورشان با ایشان استوار می‌شوند، نسل ایشان، در برابر دیدگانشان.
⁹خانه‌ها‌یشان از وحشت در امان است، و چوب خدا بالای سرشان نیست.
¹⁰گاو نرِ ایشان در جفتگیری خطا نمی‌کند؛ ماده‌گاوشان می‌زاید و سِقط نمی‌کند.
¹¹کودکانشان را همچون گَله بیرون می‌فرستند، و فرزندانشان به رقص و پایکوبی می‌پردازند.
¹²به نوای دفّ و بربط می‌سرایند، و به آوازِ نِی شادی می‌کنند.
¹³روزگار خویش به سعادتمندی می‌گذرانند، و در آرامش به هاویه فرود می‌شوند.
¹⁴به خدا می‌گویند: ”از ما دور شو! ما خواهان شناخت طریقهای تو نیستیم.
¹⁵قادر مطلق کیست که عبادتش کنیم؟ از استدعا به درگاه او ما را چه سود؟“
¹⁶اما سعادتمندیِ ایشان در دست خودشان نیست، پس، از مشورت شریران به دور می‌ایستم.
¹⁷«چند بار دیده‌اید که چراغ شریران خاموش شود؟ یا مصیبت بر آنان نازل گردد؟ یا خدا در غضب خویش ایشان را به دردها گرفتار سازد؟
¹⁸چند بار دیده‌اید که چون کاه در برابر باد باشند، یا چون خَس که تندباد آن را بِرُبایَد؟
¹⁹می‌گویید: ”خدا مکافات ایشان را برای فرزندانشان می‌اندوزد.“ باشد که خودشان را سزا دهد تا بدانند!
²⁰باشد که چشمان خودشان نظاره‌گرِ نابودیشان باشد، باشد که از غضبِ قادر مطلق بنوشند!
²¹زیرا او را از آنچه پس از او بر سرِ اهل خانه‌اش می‌آید چه باک، آنگاه که شمار ماههای زندگی‌اش قطع می‌گردد؟
²²«آیا خدا را دانش توان آموخت؟ حال‌آنکه او خود والامرتبگان را داوری می‌کند.
²³یکی در اوج قوّت می‌میرد، و در کمالِ آسایش و امنیت؛
²⁴شکمش سیر است، و مغز استخوانهایش تر و تازه.
²⁵دیگری در تلخی جان می‌میرد، و طعم سعادت را هرگز نمی‌چشد.
²⁶هر دو در کنار هم در دل خاک می‌خوابند، و کرمها ایشان را می‌پوشاند.
²⁷«اینک افکارتان را نیک می‌دانم، و تدبیرهایی را که برای آزار من می‌اندیشید.
²⁸زیرا می‌گویید: ”کجاست خانۀ نجیب‌زاده؟ کجاست خیمه‌ای که شریران در آن ساکن بودند؟“
²⁹آیا از رهگذران نپرسیده‌اید؟ و آیا شواهد ایشان را تصدیق نمی‌دارید؟
³⁰اینکه مرد شریر در روز بلا مصون می‌ماند، و در روز غضب رهایی می‌یابد؟
³¹کیست که رفتار او را رو به رو تقبیح کند؟ و کیست که او را به سبب کرده‌هایش سزا دهد؟
³²او را به گورستان حمل خواهند کرد، و بر مزار او پاس خواهند داد.
³³کُلوخهای وادی برایش شیرین است؛ مردمان جملگی از پی‌اش می‌روند، و پیشاپیش او گروهی بی‌شمار روانند.
³⁴پس چگونه مرا به سخنان باطل تسلی توانید داد؟ از جوابهایتان جز بی‌وفایی باقی نمی‌ماند.»

20:1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:
²«افکار پریشانم مرا به پاسخ گفتن وا می‌دارد، زیرا که به‌غایت برانگیخته شده‌ام.
³سرزنشی می‌شنوم که اهانت‌آمیز است، و فهمِ من مرا به پاسخ گفتن برمی‌انگیزد.
⁴«آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از آن زمان که انسان بر زمین قرار داده شد،
⁵که شادیِ شریران اندک زمانی است، و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟
⁶اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد، و سر به ابرها بسایَد،
⁷اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد، و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“
⁸همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛ مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد.
⁹چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید، و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست.
¹⁰فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد، و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.
¹¹استخوانهایش از نیروی جوانی پر است، اما با او در دلِ خاک خواهد آرامید.
¹²«اگرچه بدی به مذاق او شیرین است، و آن را زیر زبان خود پنهان می‌کند،
¹³از آن لذت می‌برد و رهایش نمی‌کند، بلکه آن را در دهان خود نگاه می‌دارد،
¹⁴اما خوراک او در شکمش تبدیل می‌شود، و در اندرونش به زهرِ مار بَدَل می‌گردد.
¹⁵ثروتی را که فرو~بلعیده، قِی خواهد کرد؛ خدا آن را از شکمش بیرون خواهد کشید.
¹⁶زهرِ مارها را خواهد مکید، و نیش افعی او را خواهد کشت.
¹⁷بر رودخانه‌ها نظر نخواهد کرد، و نه بر نهرهایی که به خامه و عسل جاری است.
¹⁸دسترنجِ خویش را پس خواهد داد، و از گلوی او پایین نخواهد رفت؛ از سود تجارت خود لذتی نخواهد برد.
¹⁹زیرا بینوایان را زیرِ پا لِه کرده و آنها را به حال خود واگذاشته است؛ خانه‌ای را که خود نساخته، غصب کرده است.
²⁰«از آنجا که شکمش هیچ سیری نمی‌شناسد، نمی‌گذارد هیچ چیزی که مایۀ لذت اوست از چنگش به در رود.
²¹دیگر چیزی نمانده که نخورده باشد، از این رو کامروایی‌اش را دوامی نخواهد بود.
²²در اوجِ رفاه خویش، در تنگی خواهد بود. دست همۀ مفلوکان بر او بلند خواهد شد.
²³آنگاه که شکم خویش را پر می‌کند، خدا آتش خشمِ خویش را بر او خواهد فرستاد، و حینی که می‌خورَد آن را بر او خواهد بارانید.
²⁴هرچند از سِلاح آهنین بگریزد، تیر برنجین او را خواهد سُفت.
²⁵آن را بیرون می‌کِشد و از پشت او به در می‌آید؛ نوکِ برّاق آن از زهره‌اش خارج می‌شود. ترس و وحشت او را فرا~می‌گیرد؛
²⁶تاریکی مطلق برای خزائنش مقرر است. آتشِ ندمیده او را در کام خواهد کشید، و آنچه را در خیمۀ او باقی است خواهد خورد.
²⁷آسمانها تقصیر او را فاش خواهد کرد، و زمین به ضد او بر خواهد خاست.
²⁸خانه‌اش را سیل خواهد برد، آبهای خروشان در روز غضب خدا.
²⁹این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، میراث مقدر برای او از سوی پروردگار.»

18:1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:
²«تا به کِی به این سخنان ادامه خواهی داد؟ تأمل کن و آنگاه سخن خواهیم گفت.
³چرا همچون چارپایان به شمار آییم؟ چرا در نظرت ابله بنماییم؟
⁴ای که از خشم، خویشتن را می‌دَری، آیا زمین باید به خاطر تو متروک شود، یا صخره‌ها از جای خود منتقل گردند؟
⁵«براستی که روشناییِ شریران خاموش می‌شود و شعلۀ آتشِ ایشان نوری ندارد.
⁶نوری که در خیمۀ اوست تاریک می‌شود، و چراغ بالای سرش خاموش می‌گردد.
⁷قدمهای استوارش کوتاه شده، و تدبیرهایش او را به زیر افکنده است.
⁸زیرا به پای خود به دام می‌افتد، و بر روی تورها راه می‌رود.
⁹تله، پاشنه‌اش را می‌گیرد، و دام، او را محکم نگاه می‌دارد.
¹⁰طناب برایش بر زمین پنهان است، و تله برایش بر سر راه.
¹¹ترسها از هر سو او را هراسان می‌سازد، و در هر قدم آزارش می‌دهد.
¹²قوایش رو به تحلیل است، و مصیبت انتظارِ لغزش او را می‌کِشد.
¹³بیماری پوستِ تن او را می‌خورَد، و نخست‌زادۀ مرگ، اعضای بدنِ او را.
¹⁴از خیمه‌ای که بر آن اعتماد داشت کنده شده، و به حضور پادشاهِ وحشت آورده شده است.
¹⁵ساکنان خیمۀ او هیچ‌یک از کسانِ او نیستند؛ بر مَسکن او گوگرد پاشیده شده است.
¹⁶ریشه‌هایش از زیر می‌خشکد، و شاخه‌اش از بالا قطع می‌شود.
¹⁷خاطره‌اش از زمین محو می‌گردد، و در کوچه‌ها نامی ندارد.
¹⁸از روشنایی به تاریکی بیرون رانده شده، و از جهان بیرون افکنده گشته است.
¹⁹او را در میان قومش نه اولادی است و نه نسلی، و نه در اقامتگاهش هیچ بازمانده‌ای.
²⁰مغرب‌زمینیان از سرنوشتش در حیرتند، و مشرق‌زمینیان را وحشت درگرفته است.
²¹بدرستی که چنین است مسکنِ بدکاران، و اینچنین، منزلگه خدانشناسان.»

19:1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:
²«تا به کِی عذابم می‌دهید، و با سخنان خود مرا خُرد می‌کنید؟
³دهمین بار است که مرا سرزنش می‌کنید؛ آیا از بدرفتاری با من شرم ندارید؟
⁴حتی اگر براستی گمراه شده باشم، خطایم به زیان خودم تمام خواهد شد.
⁵اگر به‌واقع خود را برتر از من می‌پندارید، و رسوایی مرا بر ضدم به کار می‌گیرید،
⁶بدانید که خدا بر من بدی روا داشته، و مرا به دام خویش احاطه کرده است.
⁷هرچند فریاد سر می‌دهم: ”خشونت!“ پاسخی نیست. هرچند فریادِ کمک بلند می‌کنم، فریادرسی نیست.
⁸راهِ مرا مسدود کرده که عبور نتوانم کرد، و تاریکی را بر طریقهایم مستولی گردانیده است.
⁹آبرویم را از من گرفته، و تاج از سرم برداشته است.
¹⁰مرا از هر سو در هم می‌شکند، و نیست گردیده‌ام؛ امیدم را چون درختی ریشه‌کن کرده است.
¹¹خشم خود را بر ضد من افروخته است، و مرا دشمن خود می‌شمارد.
¹²لشکریانش با هم پیش می‌آیند؛ بر ضد من سنگر می‌سازند، و گرداگردِ خیمه‌ام اردو می‌زنند.
¹³«برادرانم را از من دور کرده است، و آشنایانم به‌کلی با من بیگانه‌اند.
¹⁴خویشانم از من کناره جسته‌اند، و دوستانم مرا به فراموشی سپرده‌اند.
¹⁵میهمانانِ خانه و کنیزانم مرا غریبه می‌شمارند، و در نظرشان بیگانه‌ای بیش نیستم.
¹⁶غلام خود را فرا~می‌خوانم، اما پاسخم نمی‌دهد؛ باید به دهان خویش از او التماس کنم.
¹⁷نَفَسم برای زنم مشمئزکننده است، و وجودم برای فرزندانِ مادرم چندش‌آور.
¹⁸کودکان نیز مرا خوار می‌شمرند، و چون برمی‌خیزم بر ضد من سخن می‌گویند.
¹⁹محرمانِ رازم جملگی از من بیزارند، آنان که دوستشان می‌دارم بر ضد من برخاسته‌اند.
²⁰پوستی بر استخوان بیش نیستم؛ به تارِ مویی بندم و بس.
²¹بر من ترحم کنید! بر من ترحم کنید، ای دوستان من! زیرا که دست خدا مرا زده است.
²²چرا همچون خدا بر من جفا می‌کنید؟ آیا از خوردن گوشت تنم سیر نشده‌اید؟
²³«کاش سخنانم نوشته می‌شد! کاش در کتابی ثبت می‌گردید!
²⁴کاش با قلم آهنین و سُرب، بر صخره‌ای تا به ابد حَک می‌شد!
²⁵اما من می‌دانم که ولیّ من زنده است، و در آخر بر زمین خواهد ایستاد.
²⁶پس از آنکه پوست تنم اینچنین بگندد، با این همه، در جسم خویش خدا را خواهم دید!
²⁷آری، من خودْ او را خواهم دید، و چشمان خودم بر او خواهد نگریست، نه دیگری. و دلم در اندرونم چه بی‌تاب است!
²⁸«اگر گویید: ”چگونه شکارش کنیم، زیرا که ریشۀ مشکل در خودِ اوست؟“
²⁹خود باید از شمشیر بترسید، زیرا که غضب، مجازاتِ شمشیر در پی دارد، تا بدانید که داوری هست.»

16:1 ایوب در پاسخ گفت:
²«این‌گونه سخنان، بسیار شنیده‌ام؛ شما جملگی تسلی‌دهندگانِ مزاحم هستید.
³آیا سخنانِ پوچ را پایانی نیست؟ یا چه چیز تو را به پاسخگویی برمی‌انگیزد؟
⁴من نیز می‌توانستم چون شما سخن گویم، اگر شما در جای من می‌بودید؛ می‌توانستم سخنان بر ضدتان به هم ببافم، و بر شما سَر بجنبانم.
⁵اما به دهان خود دلگرمتان می‌کردم، و تسلای لبانم اندوهتان را رفع می‌کرد.
⁶«اگر سخن گویم، دردم تسکین نمی‌یابد، و اگر لب فرو~بندم، چگونه آن از من دور شود؟
⁷براستی که اکنون خدا مرا از پا درافکنده، و تمامی همنشینان مرا تباه کرده است.
⁸او مرا چروکانده، و این خود گواهی است بر ضد من؛ لاغریِ من به ضد من بر‌خاسته، روبه‌رویم شهادت می‌دهد.
⁹او در خشم خویش مرا دریده و با من دشمنی ورزیده است؛ دندانهایش را بر ضد من به هم فشرده است؛ دشمنم چشمان خود را بر من تیز کرده است.
¹⁰مردمان دهان خویش به ریشخند بر من گشوده‌اند، تحقیرکنان، سیلی به گونه‌ام زده‌اند؛ آنان جملگی بر ضد من گرد آمده‌اند.
¹¹خدا مرا به دست ظالمان تسلیم کرده، و به چنگ شریرانم افکنده است.
¹²در آسایش بودم، اما او مرا در هم شکست؛ گردنم را گرفت و مرا خُرد کرد؛ مرا هدفِ تیر خود ساخت،
¹³و کمان‌گیرانش احاطه‌ام کردند. گُرده‌هایم را می‌شکافد و رحم نمی‌کند، و زَهرۀ مرا بر زمین می‌ریزد.
¹⁴مرا پی‌درپی می‌کوبد و باز می‌کوبد، و چون جنگاوری بر من یورش می‌آورَد.
¹⁵«بر پوستِ تنم پَلاس دوخته‌ام، شاخ خویش در خاک نهاده‌ام.
¹⁶روی من از گریستن سرخ شده، و بر مژگانم تاریکی غلیظ است،
¹⁷هرچند خشونتی در دستانم نیست، و دعایم پاک است.
¹⁸«ای زمین، خون مرا مپوشان؛ فریادِ مرا آرام نباشد.
¹⁹حتی اکنون نیز شاهد من در آسمان است، و گواه من در عرشِ برین.
²⁰دوستانم مرا استهزا می‌کنند؛ چشمانم نزد خدا اشک می‌ریزد؛
²¹کاش که کسی میان من و خدا میانجیگری کند، چنانکه آدمی به جهت دوستانش!
²²زیرا آنگاه که اندک سالی درگُذرَد، به راهی خواهم رفت که از آن بازگشتی نیست.

17:1 «روحم در هم شکسته، و روزهایم به سر آمده است؛ گور از برایم مهیاست.
²براستی که تمسخرگران نزد منند، و چشم من بر کینه‌توزیِ ایشان دوخته شده است.
³«تمنا اینکه نزد خود برایم وثیقه‌ای بگذاری، وگرنه کیست که برایم ضامن شود؟
⁴حال که دلشان را از فهم به دور داشته‌ای، پس نخواهی گذاشت که سربلند شوند.
⁵آن که در ازای پاداش، از دوست خویش بد بگوید، چشمان فرزندانش تار خواهد شد.
⁶«مرا نزد مردمان ضرب‌المثل ساخته است، و مانند کسی که به رویش آب دهان بیاندازند.
⁷دیدگانم از غم تار شده، و اعضای بدنم جملگی چون سایه‌ای گشته است.
⁸صالحان به سبب این، حیران می‌مانند، و شخص بی‌گناه، خود را بر ضد خدانشناسان برمی‌انگیزد.
⁹با این حال مرد پارسا راه خود را ثابت‌قدم پی می‌گیرد، و آن که دستش پاک است پیوسته قوی‌تر می‌شود.
¹⁰«اما همۀ شما، اکنون یک بار دیگر بکوشید، و با این همه، من در میانتان حکیمی نخواهم یافت.
¹¹روزهایم سپری گشته، نقشه‌ها و آرزوهای دلم ناکام مانده است.
¹²اینان شب را روز جلوه می‌دهند، و با وجود تاریکی می‌گویند، ”روشنایی نزدیک است“.
¹³اگر امید داشته باشم که هاویه خانه‌ام باشد، و اگر بستر خویش در تاریکی بگسترانم،
¹⁴اگر به گور بگویم: ”تو پدر من هستی“، و به کِرم که: ”تو مادر و خواهر منی“،
¹⁵پس امید من کجاست؟ و کیست که امید مرا ببیند؟
¹⁶آیا تا به دروازه‌های هاویه نزول خواهد کرد؟ آیا با هم در دل خاک فرو~خواهیم رفت؟»