۱۲ نوامبر

8:1 اینانند سران خاندانها و کسانی که با ایشان ثبت شدند و در ایام سلطنت اردشیرِ پادشاه با من از بابِل برآمدند:
²از خاندان فینِحاس: جِرشوم؛ از خاندان ایتامار: دانیال؛ از خاندان داوود: حَطّوش،
³از نسل شِکَنیا؛ از خاندان فَرعوش: زکریا همراه با ۱۵۰ مرد دیگر که با او ثبت شدند؛
⁴از خاندان فَحَت‌موآب: اِلیِهوعینای پسر زِرَحیا، همراه با ۲۰۰ مرد دیگر؛
⁵از خاندان زاتّو: شِکَنیا پسر یَحَزیئیل، همراه با ۳۰۰ مرد دیگر؛
⁶از خاندان عادین: عِبِد پسر یوناتان، همراه با ۵۰ مرد دیگر؛
⁷از خاندان عیلام: یِشَعیا پسر عَتَلیا، همراه با ۷۰ مرد دیگر؛
⁸از خاندان شِفَطیا: زِبَدیا پسر میکائیل، همراه با ۸۰ مرد دیگر؛
⁹از خاندان یوآب: عوبَدیا پسر یِحیئیل، همراه با ۲۱۸ مرد دیگر؛
¹⁰از خاندان بَنی: شِلومیت پسر یوسِفیا، همراه با ۱۶۰ مرد دیگر؛
¹¹از خاندان بِبای: زکریا پسر بِبای، همراه با ۲۸ مرد دیگر؛
¹²از خاندان عَزجَد: یوحانان پسر هَقّاطان، همراه با ۱۱۰ مرد دیگر؛
¹³از خاندان اَدونیقام، یعنی آنان که آخر آمدند، نامهایشان چنین است: اِلیفِلِط و یِعیئیل و شِمَعیا، همراه با ۶۰ مرد دیگر؛
¹⁴و از خاندان بِغوای: عوتای و زَکّور همراه با ۷۰ مرد دیگر.
¹⁵پس آنها را نزد رودخانه‌ای که به اَهَوا می‌رود، گرد آوردم و سه روز در آنجا اردو زدیم. و چون مردم و کاهنان را ملاحظه کردم، از لاویان کسی را در آنجا نیافتم.
¹⁶پس اِلعازار و اَریئیل و شِمَعیا و اِلناتان و یاریب و اِلناتان و ناتان و زکریا و مِشُلّام را که از رؤسای قوم بودند و یویاریب و اِلناتان را که مردانی خردمند بودند، فرا~خواندم
¹⁷و آنها را نزد اِدّوی رئیس، در مکان کاسِفیا گسیل داشتم و سخنانی را که می‌بایست به عِدّو و برادرانش، خادمان معبد در مکان کاسِفیا، بگویند به آنها بازگفتم، تا خادمانی برای خانۀ خدای ما، نزد ما بیاورند.
¹⁸از آنجا که دست نیکوی خدای ما بر ما بود، آنها مردی کاردان، شِرِبیا نام، از خاندان مَحْلی، پسر لاوی، پسر اسرائیل را که همراه با پسران و برادرانش ۱۸ تن می‌شدند، نزد ما آوردند؛
¹⁹همچنین حَشَبیا را همراه با یِشَعیا که از خاندان مِراری بود، با برادرانش و پسران ایشان که بیست تن بودند
²⁰و دویست و بیست تن از خادمان معبد را که داوود و صاحبمنصبانش برای خدمت به لاویان تعیین کرده بودند. همۀ اینان به نام ثبت شدند.
²¹آنجا، نزد رود اَهَوا، به روزه اعلام کردم، تا خویشتن را نزد خدایمان متواضع کرده، از او برای خود و فرزندان و تمامی اموال خویش سفری امن بطلبیم،
²²زیرا شرم داشتم از پادشاه سپاهیان و سواران بطلبم تا در راه، ما را از دشمنان محافظت کنند، چون پیشتر به پادشاه گفته بودیم: «دست خدای ما بر هر که او را بطلبد برای خیریت است، اما قدرت و خشم او بر ضد آنانی است که او را ترک گویند.»
²³پس روزه گرفته، خدای خود را برای این امر طلبیدیم، و او ما را مستجاب فرمود.
²⁴پس، از میان رؤسای کاهنان دوازده تن را برگزیدم: شِرِبیا و حَشَبیا و همراه ایشان ده تن از برادرانشان را.
²⁵و هدایای نقره و طلا و ظرفهایی را که پادشاه و مشیران و صاحبمنصبانش همراه با تمامی اسرائیلیانِ حاضر در آنجا به خانۀ خدای ما اهدا کرده بودند، وزن کرده، به آنها سپردم.
²⁶۶۵۰ وزنه نقره، ۱۰۰ وزنه ظرفهای نقره، ۱۰۰ وزنه طلا،
²⁷۲۰ کاسۀ طلا به ارزش ۱۰۰۰ دِرهَم و دو ظرف از برنج ناب صیقلی را که ارزش آنها با طلا برابر بود، وزن کرده به آنها سپردم
²⁸و گفتم: «شما برای خداوند مقدسید و این ظرفها نیز مقدس است، و این نقره و طلا هدایای اختیاری برای یهوه خدای پدرانتان است.
²⁹پس به هوش باشید و از آنها محافظت کنید، تا آنگاه که آنها را در حضور رؤسای کاهنان و لاویان و سران خاندانهای اسرائیل در اورشلیم، در حجره‌های خانۀ خداوند وزن کرده، تحویل دهید.»
³⁰پس کاهنان و لاویان نقره و طلا و ظرفهای وزن‌شده را تحویل گرفتند تا آنها را به خانۀ خدای ما در اورشلیم برسانند.
³¹پس در روز دوازدهم از ماه نخست، از رود اَهَوا کوچ کرده، رهسپار اورشلیم شدیم. دست خدای ما با ما بود و او ما را از دست دشمنان و راهزنان رهانید.
³²پس به اورشلیم رسیدیم و سه روز در آنجا ماندیم.
³³روز چهارم، نقره و طلا و ظروف را در خانۀ خدایمان وزن کرده، به دست مِرِموت پسر اوریای کاهن سپردیم. اِلعازار پسر فینِحاس با او بود و نیز یوزاباد پسر یِشوعَ و نوعَدیا پسر بِنّوی، که از لاویان بودند.
³⁴آنها همه چیز را شمردند و وزن کردند، و وزن همه چیز در همان زمان ثبت شد.
³⁵اسیرانی که از تبعید بازگشته بودند، قربانیهای تمام‌سوز به خدای اسرائیل تقدیم کردند: ۱۲ گاو نر برای تمامی اسرائیل، ۹۶ قوچ، ۷۷ بره و ۱۲ بز نر برای قربانی گناه. تمامی اینها قربانی تمام‌سوز برای خداوند بود.
³⁶نیز اوامر پادشاه را به ساتْراپهای شاه و فرمانداران ماورای نهر رساندند و ایشان نیز قوم و خانۀ خدا را اعانت کردند.

9:1 ای اسرائیل، شادی مکن، و همچون قومهای دیگر وجد منما! زیرا تو به خدای خویش خیانت ورزیده‌ای؛ تو در همۀ خرمنگاهها اجرت فاحشگی را دوست داشته‌ای.
²خرمنگاه‌ها و چَرخُشتها ایشان را سیر نخواهد کرد، و شراب تازه مأیوس‌شان خواهد نمود.
³در زمین خداوند باقی نخواهند ماند، بلکه اِفرایِم به مصر باز خواهد گشت، و در آشور طعام نجس خواهند خورد.
⁴هدایای ریختنیِ شرابْ تقدیم خداوند نخواهند کرد، و قربانیهایشان او را خشنود نخواهد ساخت. همچون خوراکِ عزا برای ایشان خواهد بود، و هر که از آن بخورد نجس خواهد شد. زیرا خوراک ایشان تنها برای اشتهای خودشان خواهد بود، و به خانۀ خداوند در نخواهد آمد.
⁵پس در روزهای عید چه خواهید کرد، در ایام جشنهای خداوند؟
⁶زیرا اینک هرچند از نابودی جان به در برند، مصر ایشان را گرد خواهد آورد و مِمفیس دفنشان خواهد کرد. خزائن نقرۀ ایشان را خارها به تصرف در خواهند آورد، و خاربوته‌ها در خیمه‌هایشان خواهد رویید.
⁷ایام مجازات آمده، و روزهای مکافات فرا~رسیده است؛ اسرائیل این را خواهد دانست. نبیْ احمق شده است، و صاحبِ روح، دیوانه، به سبب شرارت بزرگ و نفرت بسیار تو.
⁸نبی از جانب خدای من بر اِفرایِم دیدبانی می‌کند؛ اما دام صیاد بر همۀ راههایش نهاده شده، و دشمنی در خانۀ خدایش در انتظار اوست.
⁹ایشان همچون ایام جِبعَه، به عمق فساد فرو~افتاده‌اند؛ پس او شرارت ایشان را به یاد خواهد آورد و گناهانشان را مکافات خواهد رسانید.
¹⁰اسرائیل را همچون انگور در بیابان یافتم؛ پدران شما را چون نوبر انجیر در ابتدای موسمش دیدم. اما چون ایشان به بَعَل‌فِغور آمدند، خویشتن را وقف قباحت کردند و مانند معشوق خویش مکروه گشتند.
¹¹جلال اِفرایِم مانند پرنده‌ای خواهد پرید، و هیچ تولد یا حاملگی یا آبستن‌شدنی در کار نخواهد بود!
¹²حتی اگر فرزندان بپرورند، داغِ تمامی آنها را بر دلشان خواهم نهاد. براستی که وای بر ایشان آنگاه که از ایشان دور شوم!
¹³اِفرایِم را دیدم که همانند صور در چمنزار نیکو غرس شده بود؛ اما اِفرایِم فرزندانش را به کشتارگاه بیرون خواهد آورد.
¹⁴خداوندا، بدیشان بده! چه چیز را؟ رَحِمی سقط‌کننده و سینه‌هایی خشک.
¹⁵همۀ شرارت ایشان در جِلجال است؛ در آنجا از ایشان متنفر گشتم. به سبب شرارت اعمالشان ایشان را از خانۀ خود بیرون خواهم راند. دیگر ایشان را دوست نخواهم داشت زیرا همۀ رهبرانش یاغی‌اند.
¹⁶اِفرایِم خشک شده و ریشه‌هایش خشکیده است؛ میوه نخواهد آورد. حتی اگر فرزندان بزایند جگرگوشه‌هایشان را خواهم کشت.
¹⁷خدای من ایشان را طرد خواهد کرد زیرا به او گوش فرا~ندادند؛ و در میان قومها سرگردان خواهند شد.

28:1 چون به‌سلامت به ساحل رسیدیم، دریافتیم آن جزیره مالت نام دارد.
²ساکنان جزیره لطف بسیار به ما نشان دادند. آنان برای ما آتش افروختند، زیرا باران می‌بارید و هوا سرد بود، و ما را به‌گرمی پذیرا شدند.
³پولس مقداری هیزم گرد آورد و وقتی آن را روی آتش می‌گذاشت، به علت حرارتِ آتش، ماری از میان آن بیرون آمد و به دستش چسبید.
⁴ساکنان جزیره چون دیدند که مار از دست او آویزان است، به یکدیگر گفتند: «بی‌شک این مرد قاتل است که هرچند از دریا نجات یافت، عدالت نمی‌گذارد زنده بماند.»
⁵امّا پولس مار را در آتش انداخت و هیچ آسیبی ندید.
⁶مردم انتظار داشتند بدن او وَرَم کند یا اینکه ناگهان بیفتد و بمیرد. امّا پس از انتظار بسیار، چون دیدند هیچ آسیبی به او نرسید، فکرشان عوض شد و گفتند از خدایان است.
⁷در آن نزدیکی زمینهایی بود متعلّق به رئیس جزیره که پوبلیوس نام داشت. او ما را به منزل خود دعوت کرد و سه روز به‌گرمی از ما پذیرایی نمود.
⁸از قضا، پدر پوبلیوس در بسترِ بیماری افتاده بود و تب و اسهال داشت. پولس نزد او رفت و دعا کرده، دست بر او گذاشت و شفایش بخشید.
⁹پس از این واقعه، سایر بیمارانی که در جزیره بودند، می‌آمدند و شفا می‌گرفتند.
¹⁰آنها ما را تکریمِ بسیار کردند، و چون آمادۀ رفتن می‌شدیم، هرآنچه نیازمان بود برایمان فراهم آوردند.
¹¹پس از سه ماه، با کشتی‌ای که زمستان را در جزیره مانده بود، راهی دریا شدیم. آن کشتی از اسکندریه بود و علامت جوزا داشت.
¹²به سیراکوز رسیده، لنگر انداختیم و سه روز توقف کردیم.
¹³سپس سفر دریایی را ادامه دادیم و به شهر ریگیون رسیدیم. روز بعد، باد جنوبی برخاست، و فردای آن روز به شهر پوتیولی رسیدیم.
¹⁴آنجا برادرانی چند یافتیم که از ما دعوت کردند هفته‌ای با ایشان به سر بریم. سرانجام به روم رسیدیم.
¹⁵برادرانِ آنجا شنیده بودند که در راه هستیم، پس تا بازار آپیوس و ’سه میخانه‘ آمدند تا از ما استقبال کنند. پولس با دیدن ایشان خدا را شکر کرد و قوّت‌قلب یافت.
¹⁶چون به روم رسیدیم، به پولس اجازه داده شد با یک سربازِ محافظ در منزل خود بماند.
¹⁷سه روز بعد، پولس بزرگان یهود را فرا~خواند. چون گرد آمدند، بدیشان گفت: «ای برادران، با آنکه من کاری بر ضد قوم خود یا رسوم پدرانمان نکرده بودم، مرا در اورشلیم گرفتار کردند و تحویل رومیان دادند.
¹⁸آنها از من بازخواست کردند و بر آن شدند آزادم کنند، زیرا در من جرمی ندیدند که سزاوار مرگ باشد.
¹⁹امّا چون یهودیان اعتراض کردند، ناچار شدم از قیصر دادخواهی کنم، البته نه تا از قوم خود شکایت کرده باشم.
²⁰از همین رو خواستم شما را ببینم و با شما سخن بگویم، زیرا به‌خاطر امید اسرائیل است که مرا بدین زنجیر بسته‌اند.»
²¹آنها در پاسخ گفتند: «ما هیچ نامه‌ای از یهودیه دربارۀ تو دریافت نکرده‌ایم، و هیچ‌یک از برادرانی که از آنجا آمده‌اند، خبر یا گزارشی بد دربارۀ تو نیاورده‌اند.
²²ولی مایلیم نظرات تو را بشنویم، زیرا می‌دانیم که مردم در هر جا بر ضد این فرقه سخن می‌گویند.»
²³پس روزی را تعیین کردند و شماری بسیار به محل اقامت او آمدند تا با وی ملاقات کنند. او از صبح تا شب، به تفصیل دربارۀ پادشاهی خدا با آنان سخن گفت و کوشید با استناد به تورات موسی و کتب پیامبران، دربارۀ عیسی مجابشان کند.
²⁴برخی سخنان او را پذیرفتند، امّا دیگران از ایمان آوردن سر باز زدند.
²⁵پس در حالی که با یکدیگر جرّ و بحث می‌کردند، آن مکان را ترک گفتند. امّا پیش از آنکه آنجا را ترک گویند، پولس کلام آخرین خود را بیان داشت و گفت: «روح‌القدس چه درست با پدران شما سخن گفت، آنگاه که به واسطۀ اِشعیای نبی فرمود:
²⁶«”نزد این قوم برو و بگو، ’به گوش خود خواهید شنید، امّا هرگز نخواهید فهمید؛ به چشم خود خواهید دید، امّا هرگز درک نخواهید کرد.‘
²⁷زیرا دل این قوم سخت شده، گوشهایشان سنگین گشته، و چشمان خود را بسته‌اند، مبادا با چشمانشان ببینند، و با گوشهایشان بشنوند، و در دلهای خود بفهمند و بازگشت کنند و من شفایشان بخشم.“
²⁸«پس بدانید که نجات خدا نزد غیریهودیان فرستاده شده است و آنها گوش فرا~خواهند داد!» [
²⁹بعد از آنکه او این را گفت، یهودیان از آنجا رفتند، در حالی که سخت با یکدیگر جرّ و بحث می‌کردند.]
³⁰بدین‌سان پولس دو سال تمام در خانۀ اجاره‌ای خود اقامت داشت و هر که را نزدش می‌آمد، می‌پذیرفت.
³¹او پادشاهی خدا را اعلام می‌کرد و دلیرانه و بی‌پروا دربارۀ عیسی مسیح خداوند تعلیم می‌داد.