۴ اکتبر

18:1 پس از چندی، داوود بر فلسطینیان حمله برده، ایشان را شکست داد و جَت و توابع آن را از دستشان گرفت.
²داوود موآبیان را نیز شکست داد، و ایشان بندگان داوود شدند و خَراج می‌پرداختند.
³داوود همچنین هنگامی که می‌رفت تا استیلای خود را بر کنارۀ رود فُرات استوار کند، هَدَدعِزِر پادشاه صوبَه را در حَمات شکست داد
⁴و از او هزار ارابه، هفت هزار سواره و بیست هزار پیاده به اسارت گرفت. داوود همۀ اسبان ارابه‌ها را سوای شمار کافی برای حمل صد ارابه، پِی زد.
⁵چون اَرامیانِ دمشق به یاری هَدَدعِزِر پادشاه صوبَه آمدند، داوود بیست و دو هزار تن از ایشان را هلاک کرد.
⁶سپس در اَرامِ دمشق قراولخانه‌هایی بر پا داشت و اَرامیان بندگان داوود شدند و خَراج می‌پرداختند. خداوند داوود را هر جا که می‌رفت، پیروزی می‌بخشید.
⁷داوود همچنین سپرهای زرین خدمتگزاران هَدَدعِزِر را برگرفت و به اورشلیم آورد.
⁸او از شهرهای هَدَدعِزِر، یعنی از طِبحَت و کُن، مقادیر زیادی برنج به غنیمت گرفت، که سلیمان از آن دریاچۀ برنجین، ستونها و ظروف برنجین را ساخت.
⁹چون توعو، پادشاه حَمات شنید که داوود تمامی لشکر هَدَدعِزِر پادشاه صوبَه را شکست داده است،
¹⁰پسرش هَدورام را نزد داوود پادشاه فرستاد تا از سلامتی‌اش جویا شده، او را به خاطر جنگش با هَدَدعِزِر و شکست دادنِ او تهنیت گوید، زیرا هَدَدعِزِر اغلب با توعو در جنگ بود. هَدورام همه گونه ظروف زرین، سیمین و برنجین با خود آورد.
¹¹داوودِ پادشاه این ظروف را نیز با نقره و طلایی که از تمامی قومها، یعنی از اَدومیان، موآبیان، عَمّونیان، فلسطینیان و عَمالیقیان گرفته بود، وقف خداوند کرد.
¹²اَبیشای پسر صِرویَه، هجده هزار اَدومی را در وادی نمک کشت.
¹³او سپس قراولخانه‌هایی در اَدوم بر پا کرد، و اَدومیان جملگی بندۀ داوود شدند. خداوند داوود را هر جا که می‌رفت، پیروزی می‌بخشید.
¹⁴بدین‌سان داوود با اجرای عدل و انصاف نسبت به همۀ قوم خود، بر تمامی اسرائیل سلطنت می‌کرد.
¹⁵یوآب پسر صِرویَه سردار لشکر، و یَهوشافاط پسر اَخیلود، وقایع‌نگار بود؛
¹⁶صادوق پسر اَخیطوب و اَخیمِلِک پسر اَبیّاتار، کاهن بودند و شَوْشا نیز کاتب بود.
¹⁷بِنایا پسر یِهویاداع، سردار کِریتیان و فِلیتیان بود، و پسران داوود نیز صاحبمنصبانِ والامقام در محضر پادشاه بودند.

19:1 چندی بعد، ناحاش، پادشاه عَمّونیان درگذشت و پسرش به جای او پادشاه شد.
²داوود گفت: «بر خانون، پسر ناحاش احسان خواهم کرد، زیرا پدرش بر من احسان کرد.» پس داوود قاصدان فرستاد تا خانون را به خاطر پدرش تسلی دهد. اما چون خادمان داوود به سرزمین عَمّونیان نزد خانون رسیدند تا تسلی‌اش دهند،
³امیران عَمّونیان به خانون گفتند: «آیا گمان می‌کنی داوود از فرستادن این تسلی‌دهندگان نزد تو قصد تکریم پدرت دارد؟ آیا نه این است که خادمان او به جهت تفحص و سرنگون کردن و برای جاسوسی این سرزمین نزدت آمده‌اند؟»
⁴پس خانون، خدمتگزاران داوود را گرفته، ریش آنان را تراشید و جامه‌ها‌یشان را از میان، یعنی از نشیمنگاه بدرید و ایشان را روانه کرد.
⁵چون کسی آمده، داوود را از حال آن مردان باخبر ساخت، داوود قاصدان به استقبال ایشان فرستاد، زیرا که بسیار خجل بودند. و پادشاه فرمود: «در اَریحا بمانید تا ریشتان بلند شود؛ آنگاه بازگردید.»
⁶چون عَمّونیان دیدند که بوی تَعفن در مشام داوود شده‌اند، خانون و عَمّونیان یک هزار وزنه نقره فرستادند تا از اَرام‌نَهرین و اَرام‌مَعَکاه و صوبَه، ارابه‌ها و سواران برای خود اجیر کنند.
⁷آنان سی و دو هزار ارابه و پادشاه مَعَکاه را با سپاهیانش اجیر کردند، و ایشان آمده، مقابل میدِبا اردو زدند. عَمّونیان نیز از شهرهایشان گرد آمده، عازمِ نبرد شدند.
⁸به شنیدن این خبر، داوود یوآب را با همۀ لشکر مردان جنگاور گسیل داشت.
⁹عَمّونیان بیرون آمده، نزد مدخل شهر برای جنگ صف‌آرایی کردند. پادشاهانی که آمده بودند نیز جداگانه در دشتها مستقر شدند.
¹⁰چون یوآب دید که هم پیشِ رو و هم پشتِ سرش جنگ برپاست، برخی از بهترین مردان اسرائیل را برگزید و در مقابل اَرامیان به صف آراست.
¹¹بقیۀ مردانش را نیز به دست برادرش اَبیشای سپرد، و ایشان در برابر عَمّونیان صف‌آرایی کردند.
¹²یوآب گفت: «اگر اَرامیان از من نیرومندتر بودند، تو به یاری من بیا، ولی اگر عَمّونیان از تو نیرومندتر بودند، من به یاری‌ات خواهم آمد.
¹³پس قوی باش و بگذار تا برای قوم خود و شهرهای خدایمان دلیر باشیم، و خداوند آنچه در نظرش نیکوست به جای آورَد.»
¹⁴پس یوآب و مردانی که همراهش بودند، نزدیک آمدند تا با اَرامیان بجنگند، و آنان از برابر او گریختند.
¹⁵چون عَمّونیان دیدند که اَرامیان می‌گریزند، آنان نیز از برابر اَبیشای، برادر یوآب، گریختند و به شهر درآمدند. آنگاه یوآب به اورشلیم آمد.
¹⁶وقتی اَرامیان دیدند که از اسرائیل شکست خورده‌اند، قاصدان فرستاده، اَرامیانِ آن سوی رود را به رهبری شوفَک، فرماندۀ لشکر هَدَدعِزِر، بیاوردند.
¹⁷چون داوود باخبر شد، تمامی اسرائیل را گرد آورده، از رود اردن عبور کرد و به ایشان رسیده، در برابرشان صف‌آرایی نمود. و چون داوود در برابر اَرامیان صف آراست، ایشان با او جنگیدند.
¹⁸اما از برابر اسرائیل گریختند، و داوود از اَرامیان، هفت هزار ارابه‌ران و چهل هزار پیاده را کشت، و شوفَک فرماندۀ لشکر آنها را نیز هلاک کرد.
¹⁹چون خدمتگزارانِ هَدَدعِزِر دیدند که از اسرائیل شکست خورده‌اند، با داوود صلح کردند و بندۀ او شدند. و اَرامیان دیگر نخواستند عَمّونیان را یاری دهند.

30:1 کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
²«ای پسر انسان، نبوّت کرده، بگو خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «شیون کرده، بگویید: ”وای بر آن روز!“
³زیرا که آن روز نزدیک است؛ روز خداوند نزدیک است، روز ابرها، و زمان داوری قومها!
⁴شمشیر بر مصر فرود خواهد آمد، و کوش به عذاب سخت دچار خواهد شد. آنگاه که کشتگان در مصر از پا درآیند، ثروتش به یغما خواهد رفت، و بنیانهایش فرو~خواهد ریخت.
⁵کوش و فوط و لود و تمام عربستان و لیبی و مردمان سرزمین هم‌پیمان نیز همراه ایشان به دمِ شمشیر خواهند افتاد.
⁶«خداوند چنین می‌فرماید: حامیان مصر فرو~خواهند افتاد، و قدرتی که بدان مغرور بودند سقوط خواهد کرد. از مِجدُل تا اَسوان در میانش به دَم شمشیر خواهند افتاد، این است فرمودۀ خداوندگارْ یهوه.
⁷آنان به ویرانه‌ای در میان ممالک ویران بَدَل خواهند شد، و شهرهایش در میان شهرهای مخروب خواهد بود.
⁸و چون آتشی در مصر بیافروزم، و حامیانش جملگی در هم شکسته شوند، آنگاه خواهند دانست که من یهوه هستم.
⁹«در آن روز، قاصدان از حضور من با کشتیها بیرون خواهند رفت تا مردمانِ مطمئنِ کوش را به دِهشَت آورند. آنان در روز محکومیت مصر به عذابِ سخت دچار خواهند شد؛ زیرا براستی که آن روز فرا~می‌رسد!
¹⁰«خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «به دست نبوکدنصر، پادشاه بابِل، خلقِ بی‌شمارِ مصر را تباه خواهم کرد.
¹¹او و لشکریانش که ستم‌کیش‌ترینِ قومهایند، بدان‌جا آورده خواهند شد تا آن سرزمین را ویران کنند. آنان بر مصر شمشیر خواهند کشید، و زمین را از کشتگان آکنده خواهند ساخت.
¹²من نهرهای نیل را خواهم خشکانید، و این سرزمین را به دست اشرار خواهم فروخت؛ و این مرز و بوم را با هرآنچه در آن است، به دست بیگانگان ویران خواهم کرد؛ من، یهوه، سخن گفته‌ام.
¹³«خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «من بتهای بی‌ارزش را نابود خواهم کرد، و چنین بتها را در مِمفیس از میان خواهم برد؛ دیگر رهبری از سرزمین مصر بر نخواهد خاست، و من ترس را بر سرزمین مصر مستولی خواهم کرد.
¹⁴فَتروس را ویران کرده، صوعَن را به آتش خواهم کشید و تِبِس را مجازات خواهم نمود.
¹⁵خشم خود را بر پِلوسیوم فرو~خواهم ریخت که دژِ مصر است، و جمعیتِ تِبِس را منقطع خواهم ساخت.
¹⁶مصر را به آتش خواهم کشید، و پِلوسیوم به دردی جانکاه گرفتار خواهد شد؛ تِبِس فتح خواهد گردید، و مِمفیس هر روزه با دشمنان روبه‌رو خواهد شد.
¹⁷جوانانِ اون و فی‌بِسِت به ضرب شمشیر خواهند افتاد، و زنان به اسیری خواهند رفت.
¹⁸چون یوغِ مصر را در تحفَنحیس بشکنم و تکبر قدرتش در آنجا زوال پذیرد، روز در تحفَنحیس تاریک خواهد شد. ابری او را خواهد پوشانید، و روستاهایش به اسارت خواهند رفت.
¹⁹بدین‌سان بر مصر داوری خواهم کرد، و خواهند دانست که من یهوه هستم!»
²⁰در روز هفتمِ ماه اوّل از سال یازدهم، کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
²¹«ای پسر انسان، من بازوی فرعون، پادشاه مصر را شکستم، و اینک شکسته‌بندی نشده تا التیام یابد و بسته نشده تا توانِ برگرفتن شمشیر داشته باشد.
²²پس خداوندگارْ یهوه چنین می‌گوید: هان من به ضد فرعون، پادشاه مصر هستم و هر دو بازوی او را خواهم شکست، هم بازوی قوی و هم بازوی شکسته را، و شمشیر را از دستش خواهم انداخت.
²³مصریان را در میان قومها پراکنده خواهم ساخت و در میان ممالک پخش خواهم کرد.
²⁴من بازوان پادشاه بابِل را نیرو خواهم بخشید و شمشیر خود را در دست وی خواهم نهاد؛ اما بازوان فرعون را خواهم شکست، و او چون کسی که زخم مهلک خورده باشد، در حضور وی خواهد نالید.
²⁵آری، من بازوان پادشاه بابِل را قوی خواهم ساخت اما بازوان فرعون فرو~خواهد افتاد. پس چون شمشیر خود را در دست پادشاه بابِل بگذارم، و او آن را بر ضد سرزمین مصر دراز کند، آنگاه خواهند دانست که من یهوه هستم.
²⁶آری، من مصریان را در میان قومها پراکنده خواهم ساخت و در میان ممالک پخش خواهم کرد. آنگاه خواهند دانست که من یهوه هستم.»

5:1 مسیح ما را آزاد کرد تا آزاد باشیم. پس استوار بایستید و خود را بار دیگر گرفتار یوغ بندگی مسازید.
²این را آویزۀ گوش کنید! من، پولس، به شما می‌گویم که اگر ختنه شوید، مسیح برایتان هیچ سودی نخواهد داشت.
³یک بار دیگر به هر کسی که ختنه شود اعلام می‌کنم که موظّف به نگاه داشتن تمام شریعت خواهد بود.
⁴شما که می‌کوشید با اجرای شریعت پارسا شمرده شوید، از مسیح بیگانه شده و از فیض به دور افتاده‌اید.
⁵زیرا در روح و از راه ایمان است که ما مشتاقانه انتظار آن پارسایی را می‌کشیم که در امیدش به سر می‌بریم.
⁶زیرا در مسیحْ عیسی نه ختنه اهمیّتی دارد نه ختنه‌ناشدگی، بلکه مهم ایمانی است که از راه محبت عمل می‌کند.
⁷خوب می‌دویدید. چه کسی سدّ راهتان شد تا حقیقت را پیروی نکنید؟
⁸این‌گونه انگیزش، از او که شما را فرا~می‌خوانَد، نیست.
⁹«اندکی خمیرمایه، موجب وَر آمدن تمام خمیر می‌شود.»
¹⁰در خداوند یقین دارم که عقیدۀ دیگری نخواهید داشت. امّا آن که شما را مشوش می‌سازد، هر که باشد، به سزای عملش خواهد رسید.
¹¹ای برادران، اگر من هنوز ختنه را موعظه می‌کردم، چرا دیگر آزار می‌دیدم؟ زیرا در آن صورت، ناخوشایندی صلیب از میان می‌رفت.
¹²و امّا در خصوص آنان که شما را مشوش می‌سازند، کاش‌که کار را تمام می‌کردند و خود را یکباره از مردی می‌انداختند!
¹³ای برادران، شما به آزادی فرا~خوانده شده‌اید، امّا آزادی خود را فرصتی برای ارضای نَفْس مسازید، بلکه با محبت، یکدیگر را خدمت کنید.
¹⁴زیرا تمام شریعت در یک حکم خلاصه می‌شود و آن اینکه «همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت کن.»
¹⁵ولی اگر به گزیدن و دریدن یکدیگر ادامه دهید، مواظب باشید که به دست یکدیگر از میان نروید.
¹⁶امّا می‌گویم به روح رفتار کنید که تمایلات نَفْس را به جا نخواهید آورد.
¹⁷زیرا تمایلات نَفْس برخلاف روح است و تمایلات روح برخلاف نَفْس؛ و این دو بر ضد هم‌اند، به گونه‌ای که دیگر نمی‌توانید هرآنچه را که می‌خواهید، به جا آورید.
¹⁸امّا اگر از روح هدایت شوید، دیگر زیر شریعت نخواهید بود.
¹⁹اعمال نَفْس روشن است: بی‌عفتی، ناپاکی، و هرزگی؛
²⁰بت‌پرستی و جادوگری؛ دشمنی، ستیزه‌جویی، رشک، خشم؛ جاه‌طلبی، نفاق، دسته‌بندی،
²¹حسد؛ مستی، عیاشی و مانند اینها. چنانکه پیشتر به شما هشدار دادم، باز می‌گویم که کنندگان چنین کارها پادشاهی خدا را به میراث نخواهند برد.
²²امّا ثمرۀ روح، محبت، شادی، آرامش، صبر، مهربانی، نیکویی، وفاداری،
²³فروتنی و خویشتنداری است. هیچ شریعتی مخالف اینها نیست.
²⁴آنان که به مسیحْ عیسی تعلّق دارند، نَفْس را با همۀ هوسها و تمایلاتش بر صلیب کشیده‌اند.
²⁵اگر به روح زیست می‌کنیم، به روح نیز رفتار کنیم.
²⁶خودپسند نباشیم و از به خشم آوردن یکدیگر و حسادت نسبت به هم دست بداریم.

6:1 ای برادران، اگر کسی به گناهی گرفتار شود، شما که روحانی هستید او را با ملایمت به راه راست بازگردانید. در عین حال، به هوش باش که خود نیز در وسوسه نیفتی.
²بارهای سنگین یکدیگر را حمل کنید که این‌گونه شریعت مسیح را به جا خواهید آورد.
³زیرا اگر کسی خویشتن را فرد برجسته‌ای پندارد، در حالی‌که به‌واقع کسی نباشد، خود را فریب می‌دهد.
⁴هر کس باید اعمال خود را بیازماید. در آن صورت فخر او به خودش خواهد بود، بی‌آنکه خود را با دیگران مقایسه کند.
⁵زیرا هر کس بار خود را خواهد بُرد.
⁶هر که از کلام آموزش می‌بیند، باید آموزگار خود را در هر چیز نیکو سهیم سازد.
⁷فریب نخورید: خدا را استهزا نتوان کرد. انسان هر چه بکارد، همان را خواهد دِرَوید.
⁸کسی که برای نَفْسِ خود می‌کارد، از نَفْس تباهی درو خواهد کرد؛ امّا کسی که برای روح می‌کارد، از روحْ حیات جاویدان خواهد دروید.
⁹لذا از انجام کار نیک خسته نشویم، زیرا اگر دست از کار برنداریم، در زمان مناسب محصول را درو خواهیم کرد.
¹⁰پس تا فرصت داریم به همه نیکی کنیم، به‌ویژه به اهل بیت ایمان.
¹¹ببینید با چه حروف درشتی به دست خود برایتان می‌نگارم!
¹²آنان که می‌خواهند خود را به ظاهر خوب نشان دهند، وادارتان می‌کنند که ختنه شوید، تنها به این نیّت که به‌خاطر صلیب مسیح آزار نبینند.
¹³زیرا حتی آنان که ختنه می‌شوند شریعت را اجرا نمی‌کنند، بلکه می‌خواهند شما ختنه شوید تا به جسم شما افتخار کنند.
¹⁴امّا مباد که من هرگز به چیزی افتخار کنم جز به صلیب خداوندمان عیسی مسیح، که به واسطۀ آن، دنیا برای من بر صلیب شد و من برای دنیا.
¹⁵زیرا نه ختنه چیزی است و نه ختنه‌ناشدگی؛ آنچه اهمیّت دارد خلقت جدید است.
¹⁶همۀ آنان را که از این اصل پیروی می‌کنند، و اسرائیلِ خدا را، سلامتی و رحمت باد.
¹⁷از این پس کسی رنج بر من روا ندارد، زیرا من در بدن خود داغهای عیسی را دارم.
¹⁸ای برادران، فیض خداوند ما عیسی مسیح با روح شما باد! آمین!