۲۹ می

15:1 سهم قبیلۀ یهودا بر حسب طوایفشان مطابق قرعه به سمت جنوب تا سرحد اَدوم، و به صحرای صین در منتهی‌الیه جنوبی می‌رسید.
²سرحد جنوبی ایشان از انتهای دریای نمک بود، از خلیج کوچکی که رو به جنوب است،
³و به طرف جنوب به سوی سربالایی عَقرَبّیم بیرون آمده، به سوی صین می‌رفت و تا جنوب قادِش‌بَرنِع بالا می‌آمد. آنگاه به جانب حِصرون رفته، به سمت اَدّار بالا می‌رفت و به قَرقَع می‌پیچید.
⁴سپس به سوی عَصمون رفته، به وادی مصر بیرون می‌آمد و به دریا منتهی می‌شد. این است سرحد جنوبی ایشان.
⁵و اما سرحد شرقی، دریای نمک تا دهانۀ رود اردن بود. سرحد شمالی، از خلیج کوچکِ دریا در دهانۀ اردن بود.
⁶این سرحد تا بِیت‌حُجلَه برمی‌آمد و به جانب شمالِ بِیت‌عَرَبَه می‌رفت و تا سنگ بوهَن پسر رِئوبین بالا می‌رفت.
⁷و از وادی عَخور به سمت دِبیر بالا می‌رفت و سپس به سمت شمال، به سوی جِلجال می‌پیچید، که مقابل سربالایی اَدُمّیم در جنوب وادی است. آنگاه به سوی آبهای عِین‌شمس ادامه می‌یافت و به عِین‌روجِل منتهی می‌شد.
⁸سپس از وادی بِن‌هِنّوم در شیب جنوبی شهر یِبوسیان، یعنی اورشلیم، بالا می‌رفت و از آنجا به بالای تپه‌ای که به سمت غرب، مقابل وادی هِنّوم در منتهی‌الیه شمالی وادی رِفائیم است، برمی‌آمد.
⁹آنگاه از بالای تپه به طرف چشمۀ آبهای نِفتواَخ ادامه یافته، به سوی شهرهای کوه عِفرون می‌رفت و تا بَعَلَه، یعنی قَریه‌یِعاریم، امتداد می‌یافت.
¹⁰سپس از بَعَلَه به جانب غرب پیچیده، به سمت کوه سِعیر و از آنجا به سوی شیب شمالی کوه یِعاریم، یعنی کِسالون، می‌رفت و رو به پایین تا به بِیت‌شمس ادامه می‌یافت و به تِمنَه می‌رسید‌.
¹¹آنگاه به سمت شیب شمال عِقرون بیرون می‌رفت، به سوی شیکِرون امتداد می‌یافت، و به سوی کوه بَعَلَه رفته، در یَبنِئیل بیرون می‌آمد و به دریا منتهی می‌شد.
¹²سرحد غربی، دریای بزرگ و ساحلش بود. این است سرحد قوم یهودا از هر سو، بر حسب طوایفشان.
¹³پس یوشَع بر حسب فرمان خداوند، به کالیب پسر یِفُنّه سهمی در میان قبیلۀ یهودا بخشید، یعنی قَریه‌اَربَع را که همان حِبرون است. اَربَع پدر عَناق بود.
¹⁴و کالیب سه پسر عَناق یعنی شیشای، اَخیمان و تَلمای را که نسل عَناق بودند، از آنجا بیرون راند.
¹⁵آنگاه از آنجا به مقابله با ساکنان دِبیر برآمد؛ نام دِبیر پیشتر قَریه‌سِفِر بود.
¹⁶و کالیب گفت: «هر که بر قَریه‌سِفِر حمله بَرد و آن را تصرف کند، دختر خود عَکسَه را به او به زنی خواهم داد.»
¹⁷عُتنِئیل پسر قِناز برادر کالیب، آنجا را تصرف کرد. پس کالیب دخترش عَکسَه را به او به زنی داد.
¹⁸باری، چون عَکسَه نزد عُتنِئیل آمد، او را برانگیخت تا از پدرش کالیب مزرعه‌ای طلب کند. و هنگامی که دختر از الاغ خود پیاده می‌شد، کالیب از او پرسید: «چه می‌خواهی؟»
¹⁹عَکسَه پاسخ داد: «برکتی به من بده. از آنجا که زمین نِگِب را به من داده‌ای، چشمه‌های آب را نیز به من عطا کن.» پس کالیب چشمه‌های بالا و پایین را به او بخشید.
²⁰این است میراث قبیلۀ یهودا بر حسب طوایفشان:
²¹شهرهای متعلق به قبیلۀ یهودا در منتهی‌الیه جنوبی به سمت سرحد اَدوم عبارت بودند از: قَبصِئیل، عِدِر، یاجور،
²²قینَه، دیمونَه، عَدعَداه،
²³قِدِش، حاصور، یِتنان،
²⁴زیْف، طِلِم، بِعَلوت،
²⁵حاصورحَدَتَه، قِریوت‌حِصرون یعنی حاصور،
²⁶اَمام، شِماع، مولادَه،
²⁷حَصَرجَدَّه، حِشمون، بِیت‌فالِط،
²⁸حَصَرشوعال، بِئِرشِبَع، بِزیوتْیَه،
²⁹بَعالَه، عییم، عِصِم،
³⁰اِلتولَد، کِسیل، حُرما،
³¹صِقلَغ، مَدمَنَّه، سَنسَنَّه،
³²لِباعوت، شِلخیم، عَین و رِمّون، که بر روی هم بیست و نه شهر بود با روستاهای آنها.
³³در نواحی کم‌ارتفاع: اِشتائُل، صُرعَه، اَشنَه،
³⁴زانواَخ، عِین‌جَنّیم، تَپُّواَخ، عِنام،
³⁵یَرموت، عَدُلّام، سوکوه، عَزیقَه،
³⁶شَعَرایِم، عَدیتایِم، جِدیرَه و جِدیرُتایِم، که چهارده شهر بود با روستاهای آنها.
³⁷صِنان، حَداشاه، مِجدَل‌جاد،
³⁸دِلِعان، مِصفِه، یُقتِئیل،
³⁹لاکیش، بُصقَت، عِجلون،
⁴⁰کَبّون، لَحماس، کِتلیش،
⁴¹جِدیروت، بِیت‌داجون، نَعَمَه و مَقّیدَه، که شانزده شهر بود با روستاهای آنها.
⁴²لِبنَه، عِتِر، عاشان،
⁴³یَفتاح، اَشنَه، نِصیب،
⁴⁴قِعیلَه، اَکزیب و مَریشَه، که نُه شهر بود با روستاهای آنها.
⁴⁵عِقرون با توابع و روستاهای آن،
⁴⁶از عِقرون تا دریا، تمام آنچه در حومۀ اَشدود بود با روستاهای آنها.
⁴⁷اَشدود با توابع و روستاهای آن و نیز غزه با توابع و روستاهایش تا وادی مصر و تا دریای بزرگ و ساحل آن.
⁴⁸در نواحی مرتفع: شامیر، یَتّیر، سوکوه،
⁴⁹دَنَّه، قَریه‌سَنَّه یعنی دِبیر،
⁵⁰عَناب، اِشتِموه، عَنیم،
⁵¹جوشِن، حولون و جیلوه، که یازده شهر بود با روستاهای آنها.
⁵²اَراب، دومَه، اِشعان،
⁵³یانیم، بِیت‌تَپّواَخ، اَفیقَه،
⁵⁴حُمطَه، قَریه‌اَربَع یعنی حِبرون، و صیعور، که نُه شهر بود با روستاهای آنها.
⁵⁵مَعون، کَرمِل، زیف، یوطَّه،
⁵⁶یِزرِعیل، یُقدِعام، زانواَخ،
⁵⁷قاین، جِبعَه و تِمنَه، که ده شهر بود با روستاهای آنها.
⁵⁸حَلحول، بِیت‌صور، جِدور،
⁵⁹مَعَرات، بِیت‌عَنوت و اِلتِقون، که شش شهر بود با روستاهای آنها.
⁶⁰قَریه‌بَعَل، یعنی قَریه‌یِعاریم و رَبَّه، که دو شهر بود با روستاهای آنها.
⁶¹در بیابان: بِیت‌عَرَبَه، میدّین، سِکاکَه،
⁶²نِبشان، شهر نمک و عِین‌جِدی، که شش شهر بود با روستاهای آنها.
⁶³و اما قبیلۀ یهودا نتوانست یِبوسیان را که در اورشلیم ساکن بودند بیرون براند، پس آنان تا به امروز با مردم یهودا در اورشلیم ساکنند.

20:1 در سالی که سردارِ اعظم، که از سوی سَرگُن پادشاه آشور فرستاده شده بود، به اَشدود آمد و با آن جنگ کرده، تسخیرش کرد،
²در آن زمان خداوند با اِشعیا فرزند آموص سخن گفت و بدو فرمود: «برو، پَلاس از کمر و پای‌افزار از پاهایت بیرون کن!» پس اِشعیا چنین کرد و عریان و پابرهنه راه می‌رفت.
³آنگاه خداوند فرمود: «چنانکه خادم من اِشعیا سه سال عریان و پابرهنه راه رفته است تا نشانه و علامتی بر ضد مصر و کوش باشد،
⁴به همین‌گونه پادشاه آشور اسیران مصر و تبعیدیان کوش را، از پیر و جوان، پابرهنه و عریان و برهنه‌باسَن خواهد برد تا مایۀ شرمساری برای مصر باشد.
⁵و ایشان به سبب کوش که امید ایشان و مصر که فخر ایشان است، پریشان و شرمسار خواهند شد.
⁶ساکنان این ساحل در آن روز خواهند گفت: ”بنگرید بر سر امید ما که به جهت اعانت و رهایی از دست پادشاه آشور بدان گریختیم، چه آمده است! پس حال چگونه توانیم گریخت؟“»

21:1 وحی دربارۀ بیابانِ کنار دریا: چنانکه گردباد در سرزمین نِگِب سخت می‌وزد، او نیز از بیابان، از دیار وحشت، خواهد آمد.
²رؤیایی سخت بر من آشکار گشته است: خیانت‌پیشه خیانت می‌ورزد و هلاک‌کننده هلاک می‌کند. ای عیلامیان برآیید، و ای مادیان محاصره کنید! من به همۀ ناله‌هایی که او سبب گردیده، پایان خواهم داد.
³از این رو کمرم از درد آکنده است، دردی همچون درد زن زائو مرا فرو~گرفته است. از آنچه می‌شنوم مدهوش گشته‌ام، از آنچه می‌بینم پریشان شده‌ام.
⁴ذهن من مغشوش گشته، و از ترس به خود می‌لرزم. شبی که شوق آن داشتم، وحشت برایم به ارمغان آورده است.
⁵سفره را مهیا کرده و فرشها را گسترانیده‌اند؛ و به خوردن و نوشیدن مشغولند. ای سرداران به پا خیزید! سپرها را روغن زنید!
⁶زیرا که خداوندگار به من چنین گفته است: «برو، دیدبانی بگمار تا آنچه را می‌بیند، اعلام کند.
⁷آنگاه که ارابه‌ها را ببیند که اسبان جفت جفت آنها را می‌کِشند، و سواران را ببیند که بر الاغان و شتران می‌آیند، در آن هنگام هوشیار باشد، آری بسیار هوشیار باشد!»
⁸آنگاه دید‌بان فریاد برآورْد: «ای سرورم، روزها بی‌وقفه بر دیدبانگاه ایستاده، و شبها یکسره بر جایگاه خود برقرار بوده‌ام.
⁹هان این را بنگرید: ارابه‌رانی با جفتی اسب می‌آید.» و او در پاسخ گفت: «سقوط کرد! سقوط کرد! بابِل سقوط کرد! تمثالهای خدایانش را جملگی بر زمین افکنده و خُرد کرده‌اند!»
¹⁰ای قوم من که همچو خرمن کوبیده شدید، من آنچه را که از خداوند لشکرها شنیده‌ام، آنچه را که از خدای اسرائیل شنیده‌ام، بر شما اعلام می‌دارم.
¹¹وحی دربارۀ دومَه: کسی از ’سِعیر‘ به من ندا می‌کند: «ای دید‌بان، از شب چقدر باقی است؟ ای دید‌بان، از شب چقدر باقی است؟»
¹²دیدبان پاسخ می‌دهد: «صبح می‌آید، اما شب نیز. و اگر می‌خواهید باز بپرسید، دیگر بار بازگشته، بپرسید.»
¹³وحی دربارۀ عربستان: ای کاروانهای ’دِدانیان‘ که در بوته‌زارهای عربستان اُتراق می‌کنید،
¹⁴از برای تشنگان آب بیاورید؛ و ای ساکنان سرزمین ’تیما‘، با خوراک به دیدار آوارگان بروید.
¹⁵زیرا آنان از گزند شمشیر، از شمشیر برهنه گریخته‌اند؛ و از کمانِ کشیده، و از سختیِ جنگ.
¹⁶زیرا خداوند به من چنین گفته است: «در مدت یک سال، بر حسب سالهای کارگر روزمزد، تمامی جلال ’قیدار‘ زایل خواهد شد.
¹⁷و از کمانداران جنگاور ’قیدار‘، جز تنی چند باقی نخواهند ماند، زیرا که یهوه خدای اسرائیل چنین فرموده است.»

¹از پولس، زندانی مسیحْ عیسی، و تیموتائوس، برادر ما، به دوست عزیز و همکار ما فیلیمون،
²به خواهر ما آپْفیا و همرزم ما آرخیپوس، و به کلیسایی که در خانه‌ات برپا می‌شود:
³فیض و سلامتی از جانب خدا، پدر ما، و خداوندْ عیسی مسیح بر شما باد.
⁴من با یاد آوردنت در دعاهایم، همواره خدای خود را سپاس می‌گویم،
⁵زیرا وصف ایمانت به خداوندْ عیسی و محبتت به همۀ مقدسین را می‌شنوم.
⁶دعایم این است که مشارکت ایمانت بسی کارگر افتاده، تو را به شناخت هر قابلیت نیکویی رهنمون شود که در جهت نیل به قامت مسیح در ماست.
⁷محبت تو مرا سخت شاد و دلگرم کرده است، چه تو به دلهای مقدسین طراوت و تازگی بخشیده‌ای.
⁸از این رو، هرچند در مسیح این جسارت را دارم که تو را به انجام آنچه سزاوار است حکم کنم،
⁹ترجیح می‌دهم بر پایۀ محبت استدعا کنم. پس من، پولسِ پیر، که اکنون نیز زندانی مسیحْ عیسایم،
¹⁰دربارۀ پسرم اونِسیموس که در بندْ او را پدر شده‌ام، استدعایی از تو دارم.
¹¹او در گذشته برای تو بی‌فایده بود، امّا اکنون هم تو را و هم مرا مفید است.
¹²او را که پارۀ تنِ من است نزد تو باز می‌فرستم.
¹³می‌خواستم نزد خود نگاهش بدارم تا در مدتی که به‌خاطر انجیل در بندم، سهم تو را در خدمت به من بر عهده گیرد.
¹⁴امّا نخواستم کاری بدون موافقت تو کرده باشم، تا احسانت از روی میل باشد، نه به اجبار.
¹⁵چه بسا که از همین رو اندک زمانی از تو جدا شد تا برای همیشه نزدت بازگردد،
¹⁶امّا دیگر نه چون غلام، بلکه بالاتر از آن، چون برادری عزیز. او مرا بس عزیز است، امّا تو را به مراتب عزیزتر است، خواه در مقام یک انسان و خواه در مقام برادری در خداوند.
¹⁷پس اگر مرا رفیق خود می‌دانی، او را همان‌گونه بپذیر که مرا می‌پذیری.
¹⁸اگر خطایی به تو کرده، یا چیزی به تو بدهکار است، آن را به حساب من بگذار.
¹⁹من، پولس، به دست خود می‌نویسم که آن را جبران خواهم کرد - البته نیازی نمی‌بینم بگویم که تو جان خود را نیز به من مدیونی.
²⁰آری ای برادر، آرزو دارم در خداوند نفعی از تو به من برسد؛ پس جان مرا در مسیح تازه ساز.
²¹این را می‌نویسم چون از اطاعت تو اطمینان دارم و می‌دانم حتی بیش از آنچه می‌گویم، خواهی کرد.
²²در ضمن، اتاقی نیز برایم مهیا کن، زیرا امید دارم به سبب دعاهایتان به شما بخشیده شوم.
²³اِپافْراس، همزندان من در مسیحْ عیسی، تو را سلام می‌فرستد.
²⁴همچنین همکارانم، مَرقُس، آریستارخوس، دیماس و لوقا تو را سلام می‌گویند.
²⁵فیض خداوندْ عیسی مسیح با روح شما باد.