۲۷ مارس

8:1 خداوند موسی را گفت:
²«هارون را خطاب کرده، به وی بگو: هنگامی که چراغها را نصب می‌کنی، هفت چراغ باید جلوی چراغدان را روشن سازد.»
³پس هارون چنین کرد. او چراغها را نصب کرد تا جلوی چراغدان را روشن سازند، چنانکه خداوند به موسی فرمان داده بود.
⁴صنعت چراغدان این‌گونه بود: از پایه تا گلهای آن، طلای چکش‌کاری شده بود. چراغدان مطابق نمونه‌ای که خداوند به موسی نشان داده بود، ساخته شد.
⁵و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
⁶«لاویان را از میان بنی‌اسرائیل گرفته، ایشان را تطهیر کن.
⁷برای تطهیر آنان، با ایشان چنین عمل نما: آب طهارت بر ایشان بپاش و بگو تمام بدن خود را بتراشند و جامه‌ها‌یشان را بشویند و این‌گونه خود را تطهیر کنند.
⁸سپس گوسالۀ نری همراه با هدیۀ آردیِ آن یعنی آرد مرغوبِ آمیخته به روغن بگیرند و تو گوسالۀ نر دیگری به جهتِ قربانی گناه بگیر.
⁹آنگاه لاویان را نزد خیمۀ ملاقات بیاور و تمامی جماعت بنی‌اسرائیل را گِرد آور.
¹⁰پس لاویان را به حضور خداوند بیاور و بنی‌اسرائیل دستهای خود را بر ایشان بگذارند،
¹¹و هارون لاویان را از جانب بنی‌اسرائیل به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به حضور خداوند تقدیم کند تا خدمت خداوند را به جا آورند.
¹²آنگاه لاویان دستهای خود را بر سر گاوان بنهند، و تو یکی را به جهت قربانی گناه و دیگری را به جهت قربانی تمام‌سوز به خداوند تقدیم کن تا برای لاویان کفّاره باشد.
¹³و لاویان را پیش روی هارون و پسرانش بر پا بدار، و ایشان را به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به خداوند تقدیم کن.
¹⁴بدین‌گونه، لاویان را از میان بنی‌اسرائیل جدا کن، و لاویان از آنِ من خواهند بود.
¹⁵«پس از آنکه ایشان را تطهیر کردی و به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی تقدیم نمودی، لاویان داخل شوند تا خدمت خیمۀ ملاقات را انجام دهند.
¹⁶زیرا ایشان از میان بنی‌اسرائیل به تمامی به من داده شده‌اند. به عوض هر گشایندۀ رَحِم، یعنی به عوض همۀ نخست‌زادگان بنی‌اسرائیل، ایشان را برای خود برگرفته‌ام.
¹⁷زیرا همۀ نخست‌زادگان بنی‌اسرائیل، خواه انسان و خواه چارپا، از آنِ مَنند. روزی که همۀ نخست‌زادگان را در سرزمین مصر زدم، ایشان را برای خود تقدیس کردم.
¹⁸و لاویان را به عوض همۀ نخست‌زادگان بنی‌اسرائیل برگرفتم،
¹⁹و ایشان را از میان بنی‌اسرائیل، به هارون و پسرانش هدیه کردم تا خدمت بنی‌اسرائیل را در خیمۀ ملاقات انجام دهند و برای ایشان کفّاره به جا آورند، تا چون بنی‌اسرائیل به قُدس نزدیک می‌آیند، به بلایی دچار نشوند.»
²⁰پس موسی و هارون و تمامی جماعت بنی‌اسرائیل با لاویان چنین کردند؛ آری، بنی‌اسرائیل بر حسب هرآنچه خداوند دربارۀ لاویان به موسی فرمان داده بود، با ایشان عمل نمودند.
²¹لاویان خود را تطهیر کردند و جامه‌های خود را شستند و هارون ایشان را به عنوان هدیۀ تکان‌دادنی به حضور خداوند تقدیم کرد و برای ایشان کفّاره به جا آورد تا طاهر شوند.
²²سپس لاویان داخل شدند تا در خیمۀ ملاقات در حضور هارون و پسرانش به خدمت خود بپردازند؛ آنها چنانکه خداوند دربارۀ لاویان به موسی فرمان داده بود، با ایشان عمل کردند.
²³و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
²⁴«این است قانون لاویان: از بیست و پنج ساله و بالاتر بیایند تا وظیفۀ خدمت در خیمۀ ملاقات را به جا آورند.
²⁵اما از پنجاه سالگی از انجام وظیفه کناره گیرند و دیگر خدمت نکنند.
²⁶آنان می‌توانند برادران خود را در انجام وظایفشان در خیمۀ ملاقات یاری دهند، اما نباید خدمت کنند. بدین‌گونه با لاویان در تعیین وظایفشان عمل کن.»

9:1 در نخستین ماه سال دوّم بعد از بیرون آمدن بنی‌اسرائیل از سرزمین مصر، خداوند موسی را در صحرای سینا خطاب کرده، گفت:
²«بنی‌اسرائیل را بگو که پِسَخ را در موعدش به جا آورند.
³روز چهاردهم این ماه، هنگام عصر، آن را در موعدش به جا آورید و بنا بر همۀ فرایض و قوانینش آن را نگاه دارید.»
⁴پس موسی بنی‌اسرائیل را گفت که پِسَخ را به جا آورند.
⁵آنان روز چهاردهم ماه نخست، وقت عصر، در صحرای سینا پِسَخ را به جا آوردند. بنی‌اسرائیل بر حسب هرآنچه خداوند به موسی فرمان داده بود، عمل کردند.
⁶اما بعضی اشخاص بودند که از جنازۀ آدمی نجس شده، نمی‌توانستند پِسَخ را در آن روز به جا آورند. پس همان روز نزد موسی و هارون آمده،
⁷وی را گفتند: «ما از جنازۀ آدمی نجس شده‌ایم. ولی چرا از تقدیم هدیۀ خداوند در موعدش در میان بنی‌اسرائیل منع شویم؟»
⁸موسی ایشان را گفت: «منتظر بمانید تا آنچه را که خداوند در حق شما امر فرماید، بشنوم.»
⁹و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:
¹⁰«بنی‌اسرائیل را بگو: اگر کسی از شما یا از نسل شما از جنازه‌ای نجس شود یا در سفری دور باشد، کماکان می‌تواند پِسَخ را برای خداوند به جا آورد.
¹¹در چهاردهمین روز ماه دوّم، وقت عصر، آن را به جا آورند؛ آن را همراه با نانِ بی‌خمیرمایه و سبزیهای تلخ بخورند.
¹²و چیزی از آن را تا صبح باقی نگذارند و از آن استخوانی نشکنند؛ پِسَخ را بر حسب تمامی فرایض آن به جا آورند.
¹³اما اگر کسی طاهر باشد و در سفر نیز نباشد ولی از انجام پِسَخ اِبا کند، باید از میان قوم خود منقطع شود زیرا هدیۀ خداوند را در موعدش تقدیم نکرده است؛ آن مرد متحمل گناه خود خواهد شد.
¹⁴و اگر غریبی در میان شما ساکن باشد و بخواهد پِسَخ را برای خداوند به جا آورد، بر حسب فرایض پِسَخ و قوانین آن عمل کند. شما را، خواه غریب خواه بومی، یک فریضه خواهد بود.»
¹⁵در روزی که مسکن بر پا شد، ابرْ مسکن یعنی خیمۀ شهادت را پوشانید، و از شب تا صبح، همچون منظر آتش بر فراز مسکن بود.
¹⁶همواره چنین بود: ابر در روز آن را می‌پوشانید و منظر آتش در شب.
¹⁷هرگاه ابر از فراز خیمه برمی‌خاست، پس از آن بنی‌اسرائیل کوچ می‌کردند و هر جا که ابر ساکن می‌شد، آنجا بنی‌اسرائیل اردو می‌زدند.
¹⁸به فرمان خداوند بنی‌اسرائیل کوچ می‌کردند، و به فرمان خداوند اردو می‌زدند. همۀ روزهایی که ابر بر فراز مسکن ساکن می‌بود، آنان اردو زده باقی می‌ماندند.
¹⁹حتی هنگامی که ابر روزهای بسیار بر فراز مسکن می‌ماند، بنی‌اسرائیل حکم خداوند را نگاه می‌داشتند و کوچ نمی‌کردند.
²⁰گاه ابر روزهایی اندک بر فراز مسکن بود، و آنها به فرمان خداوند اردو زده باقی می‌ماندند و به فرمان خداوند کوچ می‌کردند.
²¹و گاه ابر از شب تا صبح می‌ماند. و چون صبح برمی‌خاست، آنان کوچ می‌کردند. خواه روز و خواه شب، هرگاه ابر برمی‌خاست، ایشان نیز کوچ می‌کردند.
²²خواه دو روز، خواه یک ماه و خواه مدتی طولانی‌تر، هر قدر ابر بر فراز مسکن ساکن باقی می‌ماند، بنی‌اسرائیل اردو زده باقی می‌ماندند و کوچ نمی‌کردند، اما چون برمی‌خاست، کوچ می‌کردند.
²³به فرمان خداوند اردو می‌زدند، و به فرمان خداوند کوچ می‌کردند. آنان حکم خداوند را بنا بر آنچه خداوند به واسطۀ موسی فرمان می‌داد، نگاه می‌داشتند.

5:1 پسرم! به حکمت من توجه کن، و به بصیرت من نیک گوش فرا~ده؛
²تا دوراندیشی را پاس داری و لبانت معرفت را نگاه دارد.
³زیرا از لبان زن زناکار عسل می‌چکد، و زبان او از روغن چربتر است.
⁴اما سرانجامش همچون اَفسَنطین، تلخ است، و تیز همچون شمشیرِ دو دم.
⁵پاهایش به کام مرگ فرو~می‌رود؛ و گامهایش مستقیم به گور می‌انجامد.
⁶به راه حیات هرگز نمی‌اندیشد؛ گمراه است، اما این را نمی‌داند.
⁷پس اکنون، پسرم به من گوش فرا~ده، و سخنان زبانم را ترک مگو.
⁸راه خویش از او دور نگاه دار و به درِ خانه‌اش نزدیک مشو.
⁹مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی و سالهای خویش را به آن که بی‌رحم است.
¹⁰مبادا بیگانگان از دولت تو سیر شوند و دسترنج تو، خانۀ غریبه را آباد کند؛
¹¹و در پایانِ عمر، ناله سر دهی، آنگاه که گوشت و تَنَت زایل شده باشد.
¹²و بگویی: «دریغا که از تأدیب بیزار بودم! و افسوس که دل من توبیخ را خوار شمرد!
¹³آوای معلمانِ خویش نشنیدم و به آموزگاران خود گوش فرا~ندادم.
¹⁴و در میان قوم و جماعت، به لبۀ پرتگاه رسیده‌ام.»
¹⁵آب را از منبعِ خودت بنوش، آب گوارا را از چاهِ خویشتن.
¹⁶چرا چشمه‌هایت در کویها جاری شود و نهرهایت در معابر عمومی؟
¹⁷بگذار تنها از آن تو باشند و بیگانگان را در آنها سهیم مساز.
¹⁸سرچشمه‌ات مبارک باد، و از همسر روزگار جوانیِ خویش شادمان باش؛
¹⁹همچون غزالی دلپذیر و آهویی زیبا، پستانهایش تو را همیشه خرّم سازد و عشق او سرمستت کند.
²⁰چرا سرمستِ زنِ بیگانه باشی و با زنِ زناکار هم‌آغوشی کنی؟
²¹زیرا راههای انسان در برابر چشمان خداوند است و همۀ طریقهای او را می‌سنجد.
²²بدکاریهای شریر به دامش می‌افکنَد، و در بندِ گناهان خویش گرفتار می‌آید.
²³از بی‌ادبی خواهد مرد، و از جهلِ بسیار گمراه خواهد شد.

19:1 عیسی به اَریحا درآمد و از میان شهر می‌گذشت.
²در آنجا توانگری بود، زَکّا نام، رئیس خَراجگیران.
³او می‌خواست ببیند عیسی کیست، امّا از کوتاهی قامت و ازدحام جمعیت نمی‌توانست.
⁴از این رو، پیش دوید و از درخت چناری بالا رفت تا او را ببیند، زیرا عیسی از آن راه می‌گذشت.
⁵چون عیسی به آن مکان رسید، بالا نگریست و به او گفت: «زَکّا، بشتاب و پایین بیا که امروز باید در خانۀ تو بمانم.»
⁶زَکّا بی‌درنگ پایین آمد و با شادی او را پذیرفت.
⁷مردم چون این را دیدند، همگی لب به شکایت گشودند که: «به خانۀ گناهکاری به میهمانی رفته است.»
⁸و امّا زَکّا از جا برخاست و به خداوند گفت: «‌سرور من، اینک نصف اموال خود را به فقرا می‌بخشم، و اگر چیزی به ناحق از کسی گرفته باشم، چهار برابر به او بازمی‌گردانم.»
⁹عیسی فرمود: «امروز نجات به این خانه آمده است، چرا که این مرد نیز فرزند ابراهیم است.
¹⁰زیرا پسر انسان آمده تا گمشده را بجوید و نجات بخشد.»
¹¹در همان حال که آنان به این سخنان گوش فرا~می‌دادند، عیسی در ادامۀ سخن، مَثَلی آورد، زیرا نزدیک اورشلیم بود و مردم گمان می‌کردند پادشاهی خدا در همان زمان ظهور خواهد کرد.
¹²پس گفت: «نجیب‌زاده‌ای به سرزمینی دوردست رفت تا به مقام شاهی منصوب شود و سپس بازگردد.
¹³پس، ده تن از خادمان خود را فرا~خواند و به هر یک سکه‌ای طلا داد و گفت: ”تا بازگشت من با این پول تجارت کنید.“
¹⁴امّا مردمانی که قرار بود بر ایشان حکومت کند، از وی نفرت داشتند؛ آنان از پس او قاصدانی فرستادند با این پیغام که: ”ما نمی‌خواهیم این شخص بر ما حکومت کند.“
¹⁵با این همه، او به مقام شاهی منصوب شد و به ولایت خویش بازگشت. پس فرمود خادمانی را که به ایشان سرمایه داده بود، فرا~خوانند تا دریابد هر‌یک چقدر سود کرده است.
¹⁶اوّلی آمد و گفت: ”سرورا، سکۀ تو ده سکۀ دیگر سود آورده است.“
¹⁷به او گفت: ”آفرین، ای خادم نیکو! چون در اندک امین بودی، حکومت ده شهر را به تو می‌سپارم.“
¹⁸دوّمی آمد و گفت: ”سرورا، سکۀ تو پنج سکۀ دیگر سود آورده است.“
¹⁹به او نیز گفت: ”بر پنج شهر حکمرانی کن.“
²⁰سپس دیگری آمد و گفت: ”سرورا، اینک سکۀ تو! آن را در پارچه‌ای پیچیده، نگاه داشتم.
²¹زیرا از تو می‌ترسیدم، چون مردی سختگیری. آنچه نگذاشته‌ای، برمی‌گیری، و آنچه نکاشته‌ای، می‌دروی.“
²²به او گفت: ”ای خادم بدکاره، مطابق گفتۀ خودت بر تو حکم می‌کنم. تو که می‌دانستی مردی سختگیرم، آنچه نگذاشته‌ام برمی‌گیرم و آنچه نکاشته‌ام می‌دروم،
²³چرا پول مرا به صرّافان ندادی تا چون بازگردم آن را با سود پس گیرم؟“
²⁴پس به حاضران گفت: ”سکه را از او بگیرید و به آن که ده سکه دارد، بدهید.“
²⁵به او گفتند: ”سرورا، او که خود ده سکه دارد!“
²⁶پاسخ داد: ”به شما می‌گویم که به هر که دارد، بیشتر داده خواهد شد؛ امّا آن که ندارد، همان که دارد نیز از او گرفته خواهد شد.
²⁷و اینک آن دشمنان مرا که نمی‌خواستند بر ایشان حکومت کنم بدین‌جا بیاورید و در برابر من بکُشید.“‌»
²⁸پس از این گفتار، عیسی پیشاپیش دیگران راه اورشلیم را در پیش گرفت.
²⁹چون به نزدیکی بِیت‌فاجی و بِیت‌عَنْیا که بر فراز کوهی بود رسید، دو تن از شاگردان خود را فرستاده گفت:
³⁰«به دهکده‌ای که پیش روی شماست، بروید. چون وارد شدید، کره الاغی را بسته خواهید یافت که تا به حال کسی بر آن سوار نشده است. آن را باز کنید و به اینجا بیاورید.
³¹اگر کسی از شما پرسید: ”چرا آن را باز می‌کنید؟“ بگویید: ”خداوند بدان نیاز دارد.“‌»
³²فرستادگان رفتند و همه چیز را چنان یافتند که عیسی گفته بود.
³³و چون کره را باز می‌کردند، صاحبانش به ایشان گفتند: «چرا کره را باز می‌کنید؟»
³⁴پاسخ دادند: «خداوند بدان نیاز دارد.»
³⁵آنان کره را نزد عیسی آوردند. سپس رداهای خود را بر آن افکندند و عیسی را بر آن نشاندند.
³⁶همچنان که عیسی پیش می‌راند، مردم رداهای خود را بر سر راه می‌گستردند.
³⁷چون نزدیک سرازیری کوه زیتون رسید، جماعتِ شاگردان همگی شادمانه خدا را با صدای بلند به‌خاطر همۀ معجزاتی که از او دیده بودند سپاس گفته،
³⁸ندا در دادند که: «مبارک است پادشاهی که به نام خداوند می‌آید! صلح و سلامت در آسمان و جلال در عرشِ برین باد!»
³⁹برخی از فَریسیان از میان جمعیت به عیسی گفتند: «استاد، شاگردانت را عتاب کن!»
⁴⁰در پاسخ گفت: «به شما می‌گویم اگر اینان خاموش شوند، سنگها به فریاد خواهند آمد!»
⁴¹پس چون به اورشلیم نزدیک شد و شهر را دید، بر آن گریست
⁴²و گفت: «کاش تو نیز در این روز تشخیص می‌دادی که چه چیز برایت صلح و سلامت به ارمغان می‌آورد. امّا افسوس که از چشمانت پنهان گشته است.
⁴³زمانی فرا~خواهد رسید که دشمنانت گرداگرد تو سنگر خواهند ساخت و از هر سو محاصره‌ات کرده، عرصه را بر تو تنگ خواهند نمود؛
⁴⁴و تو و فرزندانت را در درونت به خاک و خون خواهند کشید. و سنگ بر سنگ بر جا نخواهند گذاشت؛ زیرا از موعد آمدن خدا به یاری‌ات غافل ماندی.»
⁴⁵سپس به صحن معبد درآمد و به بیرون راندن فروشندگان آغاز نمود،
⁴⁶و به آنان گفت: «نوشته شده است که ”خانۀ من خانۀ دعا خواهد بود“؛ امّا شما آن را ’لانۀ راهزنان‘ ساخته‌اید.»
⁴⁷او هر روز در معبد تعلیم می‌داد. امّا سران کاهنان و علمای دین و مشایخ قوم در پی کشتن او بودند،
⁴⁸ولی راهی برای انجام مقصود خود نمی‌یافتند، زیرا مردم همه شیفتۀ سخنان او بودند.