۱۴ فوریه

24:1 آنگاه به موسی گفت: «نزد خداوند بالا بیا، تو و هارون و ناداب و اَبیهو، همراه هفتاد تن از مشایخ اسرائیل، و از دور سَجده کنید.
²تنها موسی نزدیک خداوند بیاید، اما آنان نزدیک نیایند. قوم نیز همراه او بالا نیایند.»
³پس موسی آمده، همۀ سخنان خداوند و همۀ قوانین را به قوم بازگفت. تمامی قوم یکصدا پاسخ دادند: «همۀ سخنانی را که خداوند فرموده است، به جا خواهیم آورد.»
⁴آنگاه موسی همۀ سخنان خداوند را نوشت، و سحرگاهان برخاسته، مذبحی در پای کوه ساخت و دوازده ستون به نشان دوازده قبیلۀ اسرائیل بر پا داشت.
⁵سپس جوانان بنی‌اسرائیل را فرستاد، و آنان قربانیهای تمام‌سوز تقدیم کردند و از گاوان، قربانیهای رفاقت برای خداوند ذبح نمودند.
⁶موسی نیمی از خون قربانی را برگرفت و در لگنهایی ریخت؛ نیم دیگر را نیز بر مذبح پاشید.
⁷آنگاه کتاب عهد را برگرفت و آن را در حالی که قوم گوش فرا~می‌دادند، برای ایشان قرائت کرد. آنها در پاسخ گفتند: «هرآنچه خداوند گفته است به جا خواهیم آورد و مطیع خواهیم بود.»
⁸سپس موسی خون را برگرفت و بر قوم پاشیده، گفت: «این است خون عهدی که خداوند بنا بر تمامی این سخنان، با شما بسته است.»
⁹آنگاه موسی و هارون، ناداب و اَبیهو، و هفتاد شیخ اسرائیل بالا رفتند
¹⁰و خدای اسرائیل را دیدند. زیرِ پاهای او چیزی بود همچون سنگفرشی از یاقوت کبود، به صافی خودِ آسمان.
¹¹اما خدا دست خویش را بر بزرگان بنی‌اسرائیل بلند نکرد. پس خدا را دیدند، و خوردند و نوشیدند.
¹²خداوند به موسی گفت: «نزد من بر کوه برآی و اینجا بمان، تا لوحهای سنگی و شریعت و فرمانهایی را که برای رَهنمایی ایشان نگاشته‌ام، به تو بدهم.»
¹³آنگاه موسی با خادم خود یوشَع روانه شد، و موسی به کوه خدا برآمد.
¹⁴اما پیش از آن به مشایخ گفت: «همین جا منتظر بمانید تا نزدتان بازگردیم. هارون و حور با شمایند؛ هر که مسئله‌ای داشته باشد، می‌تواند نزد ایشان برود.»
¹⁵چون موسی به فراز کوه برآمد، ابر کوه را پوشانید
¹⁶و جلال خداوند بر کوه سینا ساکن گردید. آن ابر تا شش روز کوه را پوشانید، و در روز هفتم خداوند از میان ابر موسی را ندا داد.
¹⁷جلال خداوند در نظر بنی‌اسرائیل به‌سان آتشی سوزاننده بر قلۀ کوه می‌نمود.
¹⁸و موسی به فراز کوه برآمده، به ابر داخل شد، و چهل شبانه روز در کوه بود.

25:1 خداوند به موسی گفت:
²«بنی‌اسرائیل را بگو برای من هدیه بیاورند. از دست کسانی برایم هدیه بپذیرید که دل آنها راغب بدین کار است.
³این است هدایایی که از آنها می‌گیرید: طلا، نقره و برنج؛
⁴نخِ آبی، ارغوانی و قرمز و کتانِ ریزبافت؛ پشم بز؛
⁵پوست قوچ که به رنگ سرخ رنگ شده باشد؛ چرم نازک؛ چوب اقاقیا؛
⁶روغن برای چراغها؛ ادویه برای روغن مسح و بخور خوشبو؛
⁷سنگهای عقیق و سنگهای گرانبهای دیگر جهت نشاندن بر ایفود و پیش‌سینه‌.
⁸آنها باید قُدسی برایم بسازند تا در میان ایشان ساکن شوم.
⁹این مسکن و تمام اسباب آن را درست مطابق طرحی که به تو نشان خواهم داد، بسازید.
¹⁰«صندوقی از چوب اقاقیا بسازند به درازای دو و نیم ذِراع، پهنای یک و نیم ذِراع و بلندی یک و نیم ذِراع.
¹¹آن را از درون و بیرون با طلای ناب بپوشان و قابی از طلا نیز گِرد آن بساز.
¹²برای صندوق چهار حلقه از طلا بریز و آنها را به چهار پایۀ صندوق متصل کن، دو حلقه در یک جانب و دو حلقه در جانب دیگر.
¹³آنگاه تیرکهایی از چوب اقاقیا بساز و آنها را زراندود کن.
¹⁴تیرکها را جهت حمل صندوق از حلقه‌های پهلوی صندوق بگذران.
¹⁵تیرکها باید در حلقه‌های صندوق باقی بمانند؛ آنها را نباید بیرون آورْد.
¹⁶سپس شهادتی را که به تو خواهم داد در صندوق بگذار.
¹⁷«جایگاه کفّاره را از طلای ناب بساز، به درازای دو و نیم ذِراع و پهنای یک و نیم ذِراع.
¹⁸بر دو سر جایگاه کفّاره، دو کروبی زرکوب بساز،
¹⁹یک کروبی بر یک سر و کروبی دیگر بر سَرِ دیگرِ آن؛ جایگاه کفّاره و کروبیانِ دو سَرِ آن را یکپارچه بساز.
²⁰کروبیان با بالهایی گشاده، از بالا بر جایگاه کفّاره سایه‌گستر باشند، رویهایشان به سوی یکدیگر و نگاهشان به جانب جایگاه کفّاره باشد.
²¹جایگاه کفّاره را بر روی صندوق بگذار و آن شهادت را که به تو خواهم داد در درون آن بِنِه.
²²من در آنجا با تو ملاقات خواهم کرد و از بالای جایگاه کفّاره، از میان دو کروبی که بر صندوق شهادت قرار دارند، همۀ فرمانهای خود را برای بنی‌اسرائیل به تو خواهم داد.
²³«میزی از چوب اقاقیا بساز به درازای دو ذِراع، پهنای یک ذِراع و بلندی یک و نیم ذِراع.
²⁴آن را با روکشی از طلای ناب بپوشان و قابی از طلا گردِ آن بساز.
²⁵گِرد میز لبه‌ای به پهنای یک کف دست بساز و گِرد آن نیز قابی از طلا.
²⁶چهار حلقۀ طلا برای میز بساز و آنها را به چهارگوشۀ میز در محل چهارپایه متصل کن.
²⁷حلقه‌ها نزدیک لبه باشند تا تیرکهای حمل میز را نگه دارند.
²⁸تیرکها را از چوب اقاقیا بساز و آنها را زراندود کن و میز را به وسیلۀ آنها حمل نما.
²⁹بشقابها و ظروفِ آن را از طلای ناب بساز، همچنین پارچها و کاسه‌های مخصوص ریختن هدایای ریختنی را.
³⁰بر میز، نان حضور را بگذارید تا همواره در حضور من باشد.
³¹«چراغدانی از طلای ناب بساز و پایه و بدنۀ آن را چکش‌کاری کن؛ پیاله‌های گل‌مانند و جوانه‌ها و غنچه‌هایش با آن یکپارچه باشد.
³²شش شاخه از دو طرف چراغدان بیرون آید: سه شاخه از یک طرف و سه شاخه از طرف دیگر.
³³سه پیاله به شکل گلهای بادام با جوانه‌ها و غنچه‌هایش بر یک شاخه قرار داشته باشد و سه پیالۀ دیگر بر شاخۀ بعدی، و هر شش شاخه که از چراغدان بیرون می‌آید به همین شکل باشد.
³⁴بر چراغدان چهار پیاله باشد به شکل گلهای بادام با جوانه‌ها و غنچه‌هایش.
³⁵یک جوانه زیر اوّلین جفت شاخه باشد که از چراغدان بیرون می‌آید، جوانۀ دوّم زیر دوّمین جفت شاخه، و جوانۀ سوّم زیر سوّمین جفت شاخه؛ یعنی در مورد هر شش شاخه به همین‌گونه باشد.
³⁶جوانه‌ها و شاخه‌ها همگی با چراغدان یکپارچه باشند، و از طلای نابِ چکش‌کاری شده ساخته شوند.
³⁷آنگاه هفت چراغ برای آن بساز و آنها را بر چراغدان نصب کن تا جلوی آن را روشن سازد.
³⁸گُلگیرها و سینی‌هایش از طلای ناب باشد.
³⁹برای ساختن چراغدان و تمامی لوازم آن، یک وزنه طلای ناب به کار بَر.
⁴⁰آگاه باش که این همه را مطابق طرحی بسازی که در کوه به تو نشان داده شد.

78:1 ای قوم من، به شریعت من گوش بسپارید؛ و به سخنان دهانم گوش فرا~دهید!
²دهان خود را به مَثَل خواهم گشود و معماهای کهن را بر زبان جاری خواهم کرد؛
³آنچه را که شنیده و دانسته‌ایم، و پدرانمان به ما بازگفته‌اند.
⁴آنها را از فرزندان ایشان پنهان نخواهیم داشت، بلکه کارهای ستودۀ خداوند را، به نسل آینده باز خواهیم گفت؛ همچنین قدرت او را، و شگفتیهایی را که به انجام رسانده است.
⁵او شهادتی در یعقوب بر پا داشت و شریعتی در اسرائیل قرار داد؛ و پدران ما را امر فرمود که آنها را به فرزندان خویش بیاموزند؛
⁶تا نسل بعد آن را بدانند، یعنی فرزندانی که زین پس زاده می‌شوند، و ایشان نیز برخیزند، و آنرا به فرزندان خویش بازگویند؛
⁷تا ایشان نیز بر خدا توکل کنند و کارهای خدا را از یاد نبرند، بلکه فرامین او را نگاه دارند؛
⁸و همچون پدران خود نباشند که نسلی گردنکش و یاغی بودند؛ دلِ خویش را استوار نداشتند، و جانشان به خدا وفادار نبود.
⁹بنی‌اِفرایِم، هرچند مسلح و کمان‌کش بودند، در روز نبرد روی گرداندند!
¹⁰آنان عهد خدا را نگاه نداشتند و از سلوک به شریعت وی سر باز زدند.
¹¹کار‌های او را فراموش کردند، عجایبی را که بدیشان نمایانده بود.
¹²در برابر چشم پدرانشان کارهای شگفت کرده بود، در سرزمین مصر، در دیار صوعَن؛
¹³دریا را بشکافت و ایشان را از میان آن گذرانید؛ و آبها را چون پشته بر پا داشت.
¹⁴در روز ایشان را به ابر هدایت فرمود، و تمام شب، به نورِ آتش.
¹⁵در بیابان صخره‌ها را بشکافت و ایشان را گویی از ژرفاها به فراوانی نوشانید؛
¹⁶از دلِ تخته‌سنگ چشمه‌ها بیرون آورد و آب را چون نهرها جاری ساخت.
¹⁷اما ایشان باز هم بیشتر به او گناه ورزیدند، و در بیابان بر آن متعال شوریدند!
¹⁸با مطالبۀ خوراکی که در هوس آن بودند خدا را در دلهای خویش آزمودند.
¹⁹بر ضد خدا به سخن آمده، گفتند: «آیا خدا قادر است در بیابان سفره‌ای بگسترد؟
²⁰هان صخره را زد، و آب فوران کرد و سیلابها جاری شد. اما آیا نان نیز توانَد داد؟ یا گوشت برای قوم خود مهیا تواند کرد؟»
²¹پس چون خداوند این را شنید، به‌غایت خشمگین شد؛ آتشی بر یعقوب افروخته گشت، و خشم او بر اسرائیل مشتعل گردید.
²²زیرا به خدا ایمان نداشتند، و بر نجات وی اعتماد نکردند.
²³با این حال، افلاک برین را فرمان داد و درهای آسمان را بگشود؛
²⁴بر آنها ’مَنّا‘ بارانید تا بخورند، و غلّۀ آسمانی بدیشان عطا فرمود.
²⁵آدمیان نان فرشتگان را خوردند؛ و برایشان آذوقه فرستاد تا سیر شدند.
²⁶باد شرقی را در آسمانها وزانید، و به نیروی خویش باد جنوبی را پیش راند.
²⁷همچون غبار بر ایشان گوشت بارانید، و بسان ریگ دریا، مرغان بالدار را!
²⁸آنها را در میان اردوگاه ایشان فرود آورد، و گرداگرد مسکنهای ایشان.
²⁹تا توانستند خوردند و سیر شدند، زیرا آنچه را در هَوَسش بودند بدیشان داد.
³⁰اما پیش از آنکه هوس آنها ارضا شود، و در حالی که خوراک هنوز در دهانشان بود،
³¹خشم خدا بر ایشان مشتعل گردید؛ تنومندترینشان را کشت، و جوانان اسرائیل را به زیر افکند.
³²با این همه، باز گناه ورزیدند و به عجایب او ایمان نیاوردند!
³³پس روزهای ایشان را در بطالت به سر آورد، و سالهایشان را در ترس!
³⁴هرگاه ایشان را می‌کشت، او را می‌جُستند، و بازگشت کرده، خدا را به جِدّ می‌طلبیدند!
³⁵به یاد می‌آوردند که صخرۀ ایشان خداست، و خدای متعال، ولیّ آنهاست.
³⁶اما آنگاه به دهان خود تملق او را می‌گفتند، و به زبان خویش به او دروغ می‌گفتند؛
³⁷دلهایشان با او نبود، و به عهدی که با ایشان بسته بود، وفا نکردند.
³⁸اما او که رحیم است تقصیر ایشان را کفاره کرد و هلاکشان نساخت. بارها خشم خود را مهار کرد و تمام غضب خویش را برنیانگیخت.
³⁹به یاد آورد که ایشان بشرند، بادی که می‌وزد و دیگر بازنمی‌گردد.
⁴⁰چند مرتبه در صحرا بر او تمرّد ورزیدند و در بیابان، وی را غمگین ساختند!
⁴¹بارها و بارها خدا را آزمودند، و قدوس اسرائیل را آزردند!
⁴²دست او را به خاطر نداشتند، و نه روزی را که ایشان را از چنگ خصم فدیه کرد؛
⁴³آنگاه که آیات خویش را در مصر به نمایش گذاشت، و عجایب خود را در دیار صوعَن.
⁴⁴نهرهای ایشان را به خون بدل ساخت، آن‌سان که نتوانستند از چشمه‌های خود بنوشند.
⁴⁵انبوه پشه‌ها در میانشان گسیل داشت که ایشان را فرو~خوردند، و قورباغه‌ها که به فلاکتشان افکندند.
⁴⁶محصولشان را به آفت سپرد، و دسترنجشان را طعمۀ ملخ ساخت.
⁴⁷تاکهایشان را به تگرگ از میان برد و درختان انجیرشان را به بوران.
⁴⁸رمه‌هایشان را به تگرگ سپرد، و احشامشان را به صاعقه.
⁴⁹خشم سوزان خود را بر ایشان گسیل داشت، غضب و غیظ و تنگی را، با فرستادن فرشتگان نابودی!
⁵⁰راه را بر خشم خویش هموار ساخت، و جان ایشان را از مرگ در امان نداشت، بلکه آن را به طاعون سپرد.
⁵¹همۀ نخست‌زادگان مصر را زد، نوبرِ قوّت ایشان را در خیمه‌های حام.
⁵²اما قوم خویش را همچون گوسفندان کوچ داد، و چون گله از میان بیابان هدایت کرد.
⁵³ایشان را در امنیت راهبری فرمود تا نترسند؛ اما دریا دشمنانشان را پوشانید.
⁵⁴پس آنان را به حدود مقدس خود آورد، به این کوه که به دست راست خویش فتح کرده بود.
⁵⁵قومها را از پیش روی ایشان بیرون راند، میراث را میان آنها به ریسمان تقسیم کرد، و قبایل اسرائیل را در خیمه‌های‌شان سکنی داد.
⁵⁶اما آنان خدا را آزمودند و بر خدای متعال شوریدند و شهادات او را نگاه نداشتند؛
⁵⁷بلکه همچون پدرا‌نشان مرتد شدند و خیانت ورزیدند، و چون کمانِ خطاکننده، نامطمئن گردیدند.
⁵⁸با مکانهای بلند خود، او را به خشم آوردند؛ و با بتها‌یشان غیرت او را برانگیختند.
⁵⁹چون خدا شنید، به‌غایت خشمگین شد، و اسرائیل را به تمامی رد کرد.
⁶⁰مسکن خود را در شیلوه ترک نمود، خیمه‌ای را که در آن، میان آدمیان سکونت گزیده بود.
⁶¹قوّت خویش را به اسیری داد، و جمال خود را به دست خصم سپرد.
⁶²قوم خود را به شمشیر تسلیم کرد، و بر میراث خویش به‌غایت غضبناک گردید.
⁶³جوانانشان را آتش در کام کشید، و دخترانشان را سرود عروسی نبود؛
⁶⁴کاهنانشان به دم شمشیر افتادند، و بیوه‌هایشان زاری نکردند.
⁶⁵آنگاه خداوندگار همچون کسی که در خواب باشد، بیدار شد همچون جنگاوری که از باده نعره برکشد.
⁶⁶خصمان خویش را واپس راند، و آنان را به رسوایی ابدی دچار ساخت.
⁶⁷خیمۀ یوسف را رد کرد، و قبیلۀ اِفرایِم را برنگزید؛
⁶⁸اما قبیلۀ یهودا را برگزید، و کوه صَهیون را که دوست می‌داشت.
⁶⁹قُدس خود را چون آسمانهای رفیع بنا کرد، و همچون زمین که آن را جاودانه پی نهاد.
⁷⁰خدمتگزار خویش، داوود را برگزید و او را از آغل گوسفندان برگرفت؛
⁷¹از پس میشهای شیرده، وی را آورد، تا قوم او یعقوب را شبانی کند، و میراث او اسرائیل را.
⁷²و او ایشان را با دلی راست شبانی کرد، و با دستانی ماهر هدایت نمود.

10:1 عیسی آن مکان را ترک کرد و به نواحی یهودیه و آن سوی رود اردن رفت. دیگر بار جماعتها نزد او گرد آمدند، و او بنا به روال همیشۀ خود، به آنها تعلیم می‌داد.
²فَریسیان نزدش آمدند و برای آزمایش از او پرسیدند: «آیا جایز است که مرد زن خود را طلاق دهد؟»
³عیسی در پاسخ گفت: «موسی چه حکمی به شما داده است؟»
⁴گفتند: «موسی اجازه داده که مرد طلاقنامه‌ای بنویسد و زن خود را رها کند.»
⁵عیسی به آنها فرمود: «موسی به سبب سختدلی شما این حکم را برایتان نوشت.
⁶امّا از آغازِ آفرینش، خدا ”ایشان را مرد و زن آفرید.“
⁷و ”از همین رو، مرد پدر و مادر خود را ترک کرده، به زن خویش خواهد پیوست،
⁸و آن دو یک تن خواهند شد.“ بنابراین، از آن پس دیگر دو نیستند، بلکه یک تن می‌باشند.
⁹پس آنچه را خدا پیوست، انسان جدا نسازد.»
¹⁰چون در خانه بودند، شاگردان دیگر بار دربارۀ این موضوع از عیسی سؤال کردند.
¹¹عیسی فرمود: «هر که زن خود را طلاق دهد و زنی دیگر اختیار کند، نسبت به زن خود مرتکب زنا شده است.
¹²و اگر زنی از شوهر خود طلاق گیرد و شوهری دیگر اختیار کند، مرتکب زنا شده است.»
¹³مردم کودکان را نزد عیسی آوردند تا بر آنها دست بگذارد. امّا شاگردان مردم را برای این کار سرزنش کردند.
¹⁴عیسی چون این را دید، خشمگین شد و به شاگردان خود گفت: «بگذارید کودکان نزد من آیند؛ آنان را بازمدارید، زیرا پادشاهی خدا از آن چنین‌کسان است.
¹⁵آمین، به شما می‌گویم، هر که پادشاهی خدا را همچون کودکی نپذیرد، هرگز بدان راه نخواهد یافت.»
¹⁶آنگاه کودکان را در آغوش کشیده، بر آنان دست نهاد و ایشان را برکت داد.
¹⁷چون عیسی به‌راه افتاد، مردی دوان~دوان آمده، در برابرش زانو زد و پرسید: «استادِ نیکو، چه کنم تا وارث حیات جاویدان شوم؟»
¹⁸عیسی پاسخ داد: «چرا مرا نیکو می‌خوانی؟ هیچ‌کس نیکو نیست جز خدا فقط.
¹⁹احکام را می‌دانی: ”قتل مکن، زنا مکن، دزدی مکن، شهادت دروغ مده، فریبکاری مکن، پدر و مادر خود را گرامی دار.“»
²⁰آن مرد در پاسخ گفت: «استاد، همۀ اینها را از کودکی به جا آورده‌ام.»
²¹عیسی به او نگریسته، محبتش کرد و گفت: «تو را یک چیز کم است؛ برو آنچه داری بفروش و بهایش را به تنگدستان بده که در آسمان گنج خواهی داشت. آنگاه بیا و از من پیروی کن.»
²²مرد از این سخن نومید شد و اندوهگین از آنجا رفت، زیرا ثروت بسیار داشت.
²³عیسی به اطراف نگریسته، به شاگردان خود گفت: «چه دشوار است راهیابی ثروتمندان به پادشاهی خدا!»
²⁴شاگردان از سخنان او در شگفت شدند. امّا عیسی بار دیگر به آنها گفت: «ای فرزندان، راه‌یافتن به پادشاهی خدا چه دشوار است!
²⁵گذشتنِ شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از راهیابی شخص ثروتمند به پادشاهی خدا.»
²⁶شاگردان که بسیار شگفت‌زده بودند، به یکدیگر می‌گفتند: «پس چه کسی می‌تواند نجات یابد؟»
²⁷عیسی بدیشان چشم دوخت و گفت: «برای انسان ناممکن است، امّا برای خدا چنین نیست؛ زیرا همه چیز برای خدا ممکن است.»
²⁸آنگاه پطرس سخن آغاز کرد و گفت: «اینک ما همه چیز را ترک گفته‌ایم و از تو پیروی می‌کنیم.»
²⁹عیسی فرمود: «آمین، به شما می‌گویم، کسی نیست که به‌خاطر من و به‌خاطر انجیل، خانه یا برادران یا خواهران یا مادر یا پدر یا فرزندان یا املاک خود را ترک کرده باشد،
³⁰و در این عصر صد برابر بیشتر خانه‌ها و برادران و خواهران و مادران و فرزندان و املاک - و همراه آن، آزارها - به دست نیاورد، و در عصر آینده نیز از حیات جاویدان بهره‌مند نگردد.
³¹امّا بسیاری که اوّلین هستند آخرین خواهند شد، و آخرینها اوّلین!»
³²آنان در راه اورشلیم بودند و عیسی پیشاپیش ایشان راه می‌پیمود. شاگردان در شگفت بودند و کسانی که از پی آنها می‌رفتند، هراسان. عیسی دیگر بار آن دوازده تن را به کناری برد و آنچه را می‌بایست بر او بگذرد، برایشان بیان کرد.
³³فرمود: «اینک به اورشلیم می‌رویم. در آنجا پسر انسان را به سران کاهنان و علمای دین تسلیم خواهند کرد. آنان او را به مرگ محکوم خواهند نمود و به اقوام بیگانه خواهند سپرد.
³⁴ایشان استهزایش کرده، آبِ دهان بر وی خواهند انداخت و تازیانه‌اش زده، خواهند کشت. امّا پس از سه روز بر خواهد خاست.»
³⁵یعقوب و یوحنا پسران زِبِدی نزد او آمدند و گفتند: «استاد، تقاضا داریم آنچه از تو می‌خواهیم، برایمان به جای آوری!»
³⁶بدیشان گفت: «چه می‌خواهید برایتان بکنم؟»
³⁷گفتند: «عطا فرما که در جلال تو، یکی بر جانب راست و دیگری بر جانب چپ تو بنشینیم.»
³⁸عیسی به آنها فرمود: «شما نمی‌دانید چه می‌خواهید. آیا می‌توانید از جامی که من می‌نوشم، بنوشید و تعمیدی را که من می‌گیرم، بگیرید؟»
³⁹گفتند: «آری، می‌توانیم.» عیسی فرمود: «شکی نیست که از جامی که من می‌نوشم، خواهید نوشید و تعمیدی را که من می‌گیرم، خواهید گرفت.
⁴⁰امّا بدانید که نشستن بر جانب راست و چپ من، در اختیار من نیست تا آن را به کسی ببخشم. این جایگاه از آنِ کسانی است که برایشان فراهم شده است.»
⁴¹چون ده شاگرد دیگر از این امر آگاه شدند، بر یعقوب و یوحنا خشم گرفتند.
⁴²عیسی ایشان را فرا~خواند و گفت: «شما می‌دانید آنان که حاکمانِ دیگر قومها شمرده می‌شوند بر ایشان سروری می‌کنند و بزرگانشان بر ایشان فرمان می‌رانند.
⁴³امّا در میان شما چنین نباشد. هر که می‌خواهد در میان شما بزرگ باشد، باید خادم شما شود.
⁴⁴و هر که می‌خواهد در میان شما اوّل باشد، باید غلام همه گردد.
⁴⁵چنانکه پسر انسان نیز نیامد تا خدمتش کنند، بلکه آمد تا خدمت کند و جانش را چون بهای رهایی در راه بسیاری بنهد.»
⁴⁶آنگاه به اَریحا آمدند. و چون عیسی با شاگردان خود و جمعیتی انبوه اَریحا را ترک می‌گفت، گدایی کور به نام بارتیمائوس، پسر تیمائوس، در کنار راه نشسته بود.
⁴⁷چون شنید که عیسای ناصری است، فریاد برکشید که: «ای عیسی، پسر داوود، بر من رحم کن!»
⁴⁸بسیاری از مردم بر او عتاب کردند که خاموش شود، امّا او بیشتر فریاد می‌زد: «ای پسر داوود، بر من رحم کن!»
⁴⁹عیسی ایستاد و فرمود: «او را فرا~خوانید.» پس آن مرد کور را فرا~خوانده، به وی گفتند: «دل قوی دار! برخیز که تو را می‌خواند.»
⁵⁰او بی‌درنگ عبای خود را به کناری انداخته، از جای برجست و نزد عیسی آمد.
⁵¹عیسی از او پرسید: «چه می‌خواهی برایت بکنم؟» پاسخ داد: «استاد، می‌خواهم بینا شوم.»
⁵²عیسی به او فرمود: «برو که ایمانت تو را شفا داده است.» آن مرد، در دم بینایی خود را بازیافت و از پی عیسی در راه روانه شد.